AC 30: การรอ
“ อันเฟย์มันคืออะไร” ดอริสถามภายใต้ลมหายใจของนางพลางมองไปรอบ ๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา แต่ตอนนี้หลังจากที่ผู้คนเริ่มล้อเล่นมันเหมือนกับว่ามีบางอย่างจริงๆ ดอริสขยับอย่างไม่สบายใจ
“ เจ้ารู้วิธีใช้เวทมนตร์ลอยตัวหรือไม่?”
“ อืมไม่ โดยเฉพาะ ทำไม?”
“ พวกเขาไม่ได้บอกว่านักเวทย์สามารถเริ่มฝึกฝนได้ตั้งแต่ระดับมือใหม่หรือ?”
“ เจ้าหมายถึงพ่อมดมิติ” ดอริสกล่าวยิ้ม ๆ “ ข้าเป็นพ่อมดน้ำ ข้าไม่สามารถฝึกฝนเวทมนตร์ของธาตุอื่นได้ก่อนที่ข้าจะกลายเป็นนักเวทย์จริงๆ ทำไม?”
“ ตอนนี้ เจ้าช่วยข้าไม่ได้” อันเฟย์ กล่าวอย่างผิดหวัง
“ช่วยเจ้า? เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าต้องการลอยตัวใช่ไหม? เจ้าต้องบ้าแน่ ๆ ”
“ ข้าไม่ได้” อันเฟย์ กล่าวพร้อมกับกระซิบคาถาเล็กน้อย ร่างของเขาเริ่มลอยขึ้นกลางอากาศ
“ อันเฟย์ ไม่!” ดอริสเอามือปิดปากของนางพยายามที่จะไม่ส่งเสียงดัง นักเวทย์ฝึกหัดที่ใช้เวทมนตร์ระดับสูงไม่เคยได้ยินมาก่อน เนื่องจากพวกเขาอาจสูญเสียการควบคุมเวทมนตร์ได้เป็นอย่างดี ถ้านางทำให้เขาตกใจมีบางอย่างผิดปกติ
อย่างไรก็ตามในความตื่นตระหนกของนาง นางไม่ได้สังเกตเห็นความจริงที่ว่าเวทมนตร์ของ อันเฟย์ ถูกใช้อย่างเงียบ ๆ
อันเฟย์ มุ่งเน้นไปที่การควบคุมเวทมนตร์ของเขาโดยสิ้นเชิงแม้ว่าร่างกายที่โยกเยกของเขาจะดูอันตรายแค่ไหนก็ตาม เขารู้สึกได้ถึงพลังเวทย์มนตร์ของเขา แต่เขาสามารถควบคุมมันได้เพียงเล็กน้อย มันรู้สึกราวกับว่าเขามีมหาสมุทรทั้งหมดอยู่ในมือ แต่เขาทำได้เพียงถือช้อนเล็ก ๆ ไว้ในมือ
ยิ่งเขาอยู่ในอากาศนานเท่าไหร่เวทมนตร์ก็ยิ่งหนีออกไปจากเขามากขึ้นเท่านั้น เขาเริ่มตกลงมาจากกลางอากาศ
ดอริสยกมือขวาขึ้นและทันใดนั้นริบบิ้นน้ำก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นหญ้าและจับ อันเฟย์ ขึ้นไปในอากาศ เขาทรุดตัวลงบนพื้น
“ เจ้าไม่อยู่ในความคิดของเจ้าอย่างแน่นอน!” ดอริสร้องด้วยความโกรธ “ เจ้าเป็นแค่นักเวทย์ฝึกหัด การใช้เวทมนตร์ระดับกลางจะฆ่าเจ้า!”
“ ข้า…” อันเฟย์อ้าปากจะกล่าวอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่เถียง เขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บจากการตกจากที่สูงนี้ ตอนนี้เขาเปียกชุ่มเขารู้สึกคันจมูกและรู้ว่าหวัดจะมาเยือนในไม่ช้า
“ เจ้ารู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน!” ดอริสถามอย่างแหลม
“ ข้าบอกว่าข้าจะสบายดี!”
“ เหล่าพ่อมดที่สูญเสียการควบคุมเวทมนตร์ของพวกเขาก็กล่าวเช่นกัน! ไร้สาระ!”
“ เอาล่ะได้เลย” อันเฟย์กล่าวอย่างพ่ายแพ้ เขามาจากโลกที่มีการปรบมือให้กับนวัตกรรมและความแปลกใหม่และมีวิธีง่ายๆในการแก้ปัญหาเกือบทุกปัญหา เขาต้องการใช้งานให้น้อยที่สุดเพื่อให้ได้มาซึ่งความสำเร็จมากที่สุด โลกนี้ได้พัฒนาระบบเวทมนตร์และการศึกษาทั้งระบบแล้ว แต่เขาไม่ต้องการทำตามประเพณี เขามองไปที่ดอริสเพราะเขาต้องการแลกเปลี่ยนประสบการณ์บางอย่างกับนาง ในตอนนี้เขายังเด็กเกินไปที่จะสนทนาเรื่องเวทมนตร์กับคนอย่างซาอูลหรือสเตเจอร์ ดอริสเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของเขาจนถึงตอนนี้
“ อันเฟย์ข้าเข้าใจ สำหรับคนอย่างเจ้าการเรียนเวทมนตร์ในสถาบันอย่างลับๆในฐานะคนรับใช้เป็นเรื่องที่น่าอาย ผู้ชายมักทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังเกียรติยศของเจ้า แต่เจ้าดันตัวเองมากเกินไป!” ดอริสอุทาน “ เมื่อปีที่แล้วมีนักเรียนคนหนึ่งทำในสิ่งที่เจ้าทำและเขาสูญเสียการควบคุมเวทมนตร์ของเขา เมื่อสามปีก่อนนักเวทย์ระดับสูงใช้คาถาต้องห้ามเมื่อสิบปีก่อน…”
“ ดอริสข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจแล้ว” อันเฟย์ ตอบขณะที่ตัวอย่างของ ดอริส เริ่มย้อนกลับไปหลายร้อยปี เขาต้องตอบสนองอย่างจริงใจเพื่อหยุดไม่ให้ดอริสคลั่ง
“ เจ้าโชคดี” ดอริสกล่าวสรุป “ ถ้าเจ้ายังคงดำเนินต่อไปร่างกายของเจ้าอาจไม่ได้รับเวทมนตร์อีกต่อไป”
อันเฟย์หลับตาและแสร้งทำสมาธิ แต่ถูกขัดจังหวะด้วยการจามหลายครั้ง “ ข้าสบายดี” เขากล่าว ถ้าเขาไม่ทำอะไรเขาก็คงจะป่วยในวันพรุ่งนี้
“ เจ้าประมาทเกินไป” ดอริสกล่าว “ พระเจ้าทำไมซาอูลถึงพาเจ้าเข้ามา”
“ ดอริส” อันเฟย์กล่าวพยายามเปลี่ยนหัวข้อ “ เจ้าว่างในภายหลังหรือไม่? หลังเลิกเรียน ข้าหมายถึง”
“อะไร?” ดอริสมองเขาด้วยความประหลาดใจ ใครจะถามผู้หญิงตรงๆ ดอริสยิ้ม
อันเฟย์ เรียนเวทมนตร์โดยตรงและดูเหมือนว่าเขาจะตรงกับเด็กผู้หญิงด้วย
เด็กผู้หญิงมักจะอ่อนไหวง่ายและหลังจากนั้นไม่กี่เรื่องตลก ดอริส ก็เริ่มสังเกตเห็น อันเฟย์ เช่นกัน และตอนนี้คำถามนี้ … ความตั้งใจของเขาดูชัดเจนมาก
“ ข้าอยากจะขอความช่วยเหลือจากเจ้า”
“มันคืออะไร?”
“ ข้ามีจดหมาย เจ้าสามารถไปที่สถานที่ของอาจารย์ซาอูลและส่งมอบให้คนที่เรียกว่าเออร์เนสต์ได้หรือไม่”
“ จดหมาย? อ่าได้เลย” ดอริสกล่าวหน้าแดง นางคิดว่านางไม่รู้จัก อันเฟย์ ดีและกำลังจะทำให้เขาผิดหวัง ตอนนี้นางรู้แล้วว่าความตั้งใจของเขาไม่ใช่อะไรที่โรแมนติกนางรู้สึกอับอายและผิดหวัง
“ เจ้ามีปากกาหรอไม่”
“ ใช่” ดอริสกล่าวพร้อมกับดึงปากกาขนนกออกจากกระเป๋า
อันเฟย์ เหลือบมองไปรอบ ๆ เขาพบหนังสือเล่มหนึ่งจากแหวนของเขาเปิดหนังสือไปที่ส่วนแจ้งข่าวสารและฉีกมันออก
“ เฮ้!” ดอริสเรียก แต่มันสายเกินไปและหน้านั้นก็ถูกแยกออกจากหนังสือแล้ว
“อะไร?” อันเฟย์ มองนางแปลก ๆ
“ เจ้าประมาทกับทรัพย์สินสาธารณะมาก! ทำไมเจ้าถึงฉีกหนังสือ? เจ้ารู้ไหมว่าข้าต้องพยายามมากแค่ไหนเพื่อให้ได้มาหนึ่งครั้ง เมื่อข้ายังเป็นนักเวทย์ฝึกหัด” ดอริสถามด้วยความโกรธ
“ นี่ไม่ใช่ของโรงเรียน แต่อาจารย์ของข้าให้ข้า”
“ ถ้าอย่างนั้นมันก็ยิ่งผิด! เจ้า มันควรจะเป็นของขวัญจากอาจารย์ของเจ้า ตลอดไปไม่ใช่ทำลายมันแบบนี้” จู่ๆดอริสก็รู้สึกว่าอันเฟย์อาจจะมีข้อบกพร่องมากมาย: วิ่งเข้าไปในสิ่งต่างๆและไม่สนใจทรัพย์สิน ในฐานะเพื่อนนางรู้สึกมีความรับผิดชอบที่จะช่วยเขาปรับปรุง
“ ข้าขอโทษ” อันเฟย์ กล่าว “ มันจะไม่เกิดขึ้นอีก” เขาเขียนคำสองสามคำลงบนกระดาษแล้วส่งให้นาง “ อย่าลืมนะ”
“ ไม่ต้องกังวลข้ามีความจำที่ดีเยี่ยม” ดอริสกล่าวพร้อมกับวางกระดาษไว้ในกระเป๋า “ มีอะไรอีกไหม”
“ ไม่” อันเฟย์ส่ายหัว
“ งั้นข้าจะไปแล้ว”
“ เอาเลย” เขากล่าว
“ เอาล่ะ. อย่าลืมเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อเจ้าเปียก ไม่งั้นเจ้าจะป่วย”
“ข้าจะไม่เป็นไร. ข้าจะไปหาอาจารย์ใหญ่สเตเจอร์ในอีกสักครู่”
ดอริสพยักหน้า นางเริ่มเดินออกจากป่าก่อนจะหันกลับมา“ อันเฟย์ เจ้าบอกว่าข้าควรส่งจดหมายให้ใคร”
“ เออเนสต์. ชายคนหนึ่งชื่อว่าเออร์เนสต์”
“ ได้เลย” ดอริสกล่าว “ เออเนสต์? เจ้าหมายถึง ปรมาจารย์นักดาบ เออร์เนสต์?” ชื่อเสียงของเออร์เนสต์อาจไม่ดีนัก แต่ก็ยังอยู่ที่นั่น มีน้อยรายที่ไม่รู้จักชื่อของเขา
“ จุ๊ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ” อันเฟย์ ถามพลางกดนิ้วของเขาไปที่ริมฝีปากของเขา
“ ได้เลย” ดอริสพยักหน้า มันเป็นความลับของ อันเฟย์ และนางก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะถามอะไร
เมื่อเห็นว่าดอริสหายตัวไป อันเฟย์ ก็ยื่นมือขวาออกและเรียกลูกบอลไฟขนาดเล็กออกมา ไฟติดตามไปตามร่างกายของเขาราวกับว่ามันมีจิตใจเป็นของตัวเอง เมื่อผ่านไปน้ำก็ระเหยออกจากเสื้อผ้าของเขา ถ้าซาอูลมาเห็นคงจะตกใจ แม้แต่จอมเวทย์อย่างเขาก็ไม่สามารถควบคุมองค์ประกอบได้เช่นกัน อันเฟย์ เข้าใจวิธีการควบคุมเวทมนตร์ธาตุจำนวนเล็กน้อยแล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเสื้อผ้าของเขาก็แห้งเป็นส่วนใหญ่ เขากระจายเวทมนตร์ของเขาและจมลงไปในความคิดของเขา อันเฟย์ แน่ใจว่าเขากำลังถูกติดตาม หลังจากมองไม่กี่ครั้งเขาก็เห็นพวกเขาแล้ว แต่ อันเฟย์ ไม่รู้ว่าทำไมใคร ๆ ก็ต้องรำคาญที่จะทำแบบนั้น
นับตั้งแต่ออกจากเกาะ อันเฟย์ คิดว่าเขาระมัดระวังมากพอที่จะไม่ดึงดูดความสนใจใด ๆ เขามีศัตรูเพียงสองคนคือมาริสและเมลินดา ในที่สุดพวกเขาตัดสินใจที่จะต่อต้านเขาหรือไม่? เป็นไปได้
เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะตกที่นั่งลำบากเนื่องจากเขาได้รับความไว้วางใจมานาน แน่นอนว่าสิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นเพราะผูกพันที่จะเกิดขึ้นไม่ใช่เพราะเขาต้องการหรือไม่ต้องการให้เกิด
อันเฟย์หลับตาและเริ่มนั่งสมาธิ สถาบันเต็มไปด้วยนักเวทย์ที่ทรงพลัง ตราบใดที่เขาอยู่กับอาจารย์หรือนักเวทย์ที่อยู่เหนือเขา ใครก็ตามที่ติดตามเขาจะไม่กล้าขยับอย่างไม่ใส่ใจ ตราบใดที่เขายังอยู่ในโรงเรียนเขาก็จะปลอดภัย
