AC 69: ความประมาทร้ายแรง
ดูเหมือนว่าพวกเขามองข้ามบางสิ่งไป ริสกะ เกาหัว“ แต่มันคืออะไร?” น่าเสียดายที่เขาจำไม่ได้ “ เอาล่ะไม่ต้องเสียเวลาอีกแล้ว ข้าต้องเริ่มนั่งสมาธิ ในตอนนี้ไม่มีอะไรเร่งด่วนไปกว่าการเติมพลังเวทย์ของข้า”
ริสกะ นั่งลงบนพื้นและเอนกายพิงตอไม้ ในอดีตเขาไม่ยอมนั่งสมาธินอกเสียจากว่าจะนั่งบนเก้าอี้สบาย ๆ อย่างไรก็ตามในการเดินทางหลบหนีจากเมืองศักดิ์สิทธิ์เขาได้เรียนรู้ที่จะเข้าสู่การไกล่เกลี่ยในทุกอิริยาบถ – เขาไม่มีทางเลือกอื่น มิฉะนั้นเขาจะไม่มีเวทมนตร์ที่จำเป็นสำหรับการเดินทางต่อไปในวันรุ่งขึ้น บางครั้งการ“ ไม่มีทางเลือกอื่น” อาจทำสิ่งมหัศจรรย์ได้ ริสกะ เป็นตัวอย่างที่ดี
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ริสกะ ที่เข้าสู่สมาธิลึก ๆ ก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยความกลัวในจิตใต้สำนึกและลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเขาก็เห็นเงาร่างสูงปรากฏขึ้นทางด้านซ้ายของเขาและได้ยินเสียงหายใจอู้อี้
ไวเวิร์น! ริสกะ กลัวแทบตาย ทันใดนั้นเขาก็จำสิ่งที่ อันเฟย์ กล่าวก่อนที่พวกเขาจะออกไปทำงานนี้:“ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเจ้ามีเวทมนตร์เพียงพออยู่เสมอ เมื่อเจ้าใช้พลังสำรองไปเกินครึ่งแล้วอย่าใช้สายตาของท้องฟ้าต่อไป รอจนกว่าเจ้าจะได้รับโอกาสในการทำสมาธิและฟื้นฟูปริมาณเวทมนตร์ของเจ้า ก่อนที่เจ้าจะร่ายคาถานั้นอีกครั้ง”
ด้วยความโง่เขลาในระหว่างการรอคอยอันยาวนานทั้ง ซูซานนา และเขาได้ละเลยคำแนะนำของ อันเฟย์ พวกเขาวิตกกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ และปล่อยสายตาของท้องฟ้าเป็นระยะเวลานานขึ้นและนานขึ้น สองครั้งที่แล้ว ริสกะ หยุดเพียงเพราะเขาใช้เวทมนตร์จนหมด
ในที่สุด ริสกะ ก็เข้าใจแล้วว่าเขาไม่ควรเพิกเฉยต่อคำเตือนของ อันเฟย์ หากเขารักษาเวทมนตร์ไว้ได้เขาก็จะลอยตัวเพื่อหนีกลับไปที่ค่ายของพวกเขา แต่เขากลับตกอยู่ในวิกฤตเช่นนี้โดยไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากพยายามฟื้นฟูเวทมนตร์ของเขา!
แม้ว่า ไวเวิร์น จะเหมือนยูนิคอร์นและ มันติคอร์ ถูกจัดให้เป็นสัตว์เวทย์ระดับสูง แต่พวกมันก็ช้ากว่ากันมาก อย่างไรก็ตามพวกเขามีชื่อเล่นที่รู้จักกันดีว่า ผู้สุ่มโจมตี!
ร่างกายของไวเวิร์นหนักอึ้ง ดังนั้นไม่ว่าจะบินบนท้องฟ้าหรือต่อสู้บนพื้นดินก็ไม่สามารถเทียบได้กับสัตว์เวทย์ระดับสูงอื่น ๆ และด้วยเหตุนี้จึงไม่ใช่นักล่าที่มีประสิทธิภาพมากนัก ในทางกลับกันไวเวิร์นมีคอที่ยืดหยุ่นและสามารถปล่อยพิษเข้มข้นจากเขี้ยวที่คุกคามได้ หากพิษถูกฉีดเข้าไปในร่างกายมนุษย์ภายในไม่กี่นาทีร่างกายก็จะกลายเป็นของเหลวปนเลือด แม้แต่การสัมผัสพิษกับผิวหนังก็อาจทำให้เกิดการบาดเจ็บอย่างถาวร ไวเวิร์น จึงชอบล่าสัตว์โดยซ่อนตัวและรอให้เหยื่อผ่านไป เมื่อมีโอกาสพวกมันจะใช้คอที่ยืดหยุ่นและจับเหยื่อได้อย่างรวดเร็ว
ไวเวิร์นไม่ได้อันตรายเหมือนกับสัตว์เวทย์ระดับสูงอื่น ๆ สิ่งนี้เห็นได้ชัดจากความจริงที่ว่าพวกเขาอาศัยอยู่เป็นกลุ่มแทนที่จะอยู่ตัวเดียว: กลุ่มนี้ให้ความคุ้มครอง อย่างไรก็ตามพวกมันยังคงคุกคามสิ่งมีชีวิต หาก ริสกะ เก็บเวทมนตร์ไว้เพียงพอเขาก็สามารถหลบหนีได้อย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้เขาตกอยู่ในอันตรายร้ายแรงและมีความหวังเพียงเล็กน้อยที่จะมีชีวิตรอด
ป่าสัตว์เวทย์อาจเต็มไปด้วยอันตราย ในขณะที่ ริสกะ และ ซูซานนา ปลอดภัยแล้วนั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะปลอดภัยในอนาคต นักเวทย์ที่ไม่มีพลังสำรองนั้นเทียบเท่ากับผู้ป่วยที่เป็นอัมพาตในโลกมนุษย์ ริสกะ ตระหนักว่าเขาโง่แค่ไหน ทั้งเขาและซูซานนารู้ว่าไวเวิร์นเป็นสัตว์สังคม การได้เห็นสิ่งหนึ่งทำให้มีโอกาสที่พวกเขาจะได้เห็นวินาที แต่ทั้งคู่ไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน ริสกะ สาปแช่งความโง่เขลาของตัวเอง แต่นี่ไม่ได้ช่วยอะไรในสถานการณ์ปัจจุบันของเขา เขาต้องรับมือกับผลพวงของการตัดสินที่น่าสงสารของเขา
ริสกะ ส่งสัญญาณเวทย์มนตร์อย่างลับๆ “ ซูซานนา…ข้าต้องการความช่วยเหลือ ตอนนี้!” ริสกะ สวดภาวนาขณะที่จ้องมองเงาของไวเวิร์นอย่างประหม่า
ซูซานนา มองข้ามป่าไปในขณะที่สัตว์เวทย์ตัวใหญ่เดินเข้ามาอย่างช้าๆและคำรามลึกที่ไวเวิร์นที่บุกเข้ามาในอาณาเขตของมัน นี่เป็นความพยายามที่จะข่มขู่ผู้บุกรุก สัตว์เวทย์ระดับสูงนั้นฉลาด แต่ก็ยังเป็นสัตว์อยู่ดี พวกเขาจะไม่เริ่มการต่อสู้กับผู้อื่นเพียงเพื่อพัฒนาทักษะการต่อสู้ของตน พวกเขาไม่ได้มีความทะเยอทะยานที่จะครอบครองผืนป่าทั้งหมด เป้าหมายของพวกเขาต่ำต้อยกว่ามาก พวกเขาต้องการอาหารที่เพียงพอและสามารถผลิตคนรุ่นต่อไปได้อย่างสันติ เห็นได้ชัดว่ามันติคอร์ตัวใหญ่ชอบที่จะทำให้คู่ต่อสู้หวาดกลัวโดยไม่ต้องเข้าร่วมการต่อสู้
ไวเวิร์นส่งเสียงขู่เมื่อมันก้าวถอยหลัง แต่มันก็ยังไม่พร้อมที่จะยอมแพ้
มันติคอร์รู้สึกหงุดหงิด หางสีแดงแวววาวของมันยืนตรงและปลายหางก็เปล่งประกายอันตราย
“ ขยับกลับเร็วขึ้น ขยับกลับเร็วขึ้น!” ซูซานนา อธิษฐาน ระยะทางนี้ยังคงเสี่ยงต่อการที่นางจะนำแผนของนางไปสู่การปฏิบัติ ถ้ามันติคอร์ขยับไปที่ตำแหน่งของไวเวิร์นมันจะช่วยให้นางไม่เพียง แต่ฆ่ามันติคอร์ตัวเล็ก ๆ เท่านั้น แต่ยังมีเวลามากพอที่จะหลบหนี
มันติคอร์ตัวใหญ่ยังคงคุกคามพวกไวเวิร์นซึ่งจ้องมองกลับไปที่ศัตรูของมันอย่างประหม่า มันติคอร์ตัวเล็กโผล่หัวเล็ก ๆ ของมันออกมาจากพื้นหญ้าและมองไปที่แม่ของมันอย่างอยากรู้อยากเห็น สัตว์เวทย์ทั้งสามตัวไม่ทราบถึงแขกที่ซ่อนอยู่
ในขณะนั้นซูซานนาสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์ในระยะไกลและหัวใจของนางก็เต้นรัว ริสกะ ตกอยู่ในอันตราย!
นางไม่มีเวลาคิด ทันทีที่รวบรวมพลังต่อสู้ทั้งหมดของนาง นางพุ่งออกมาจากหลังต้นไม้เหมือนประกายไฟชูดาบของนางไว้เหนือหัวและสับลงไปที่ด้านหลังของมันติคอร์ตัวเล็กอย่างแรง
ในขณะเดียวกันแม่ของมันก็คำรามอย่างดุเดือดและหันไปทาง ซูซานนา ร่างกายสีแดงฉานของมันกลายเป็นกระแสสีแดงสดในอากาศคล้ายกับลูกไฟขนาดใหญ่
พลังของดาบแหลมขึ้นในอากาศและพุ่งตรงไปที่มันติคอร์ตัวเล็ก มันติคอร์ตัวเล็กหันหัวและกางกรงเล็บเล็ก ๆ ออกราวกับจะต้านทานพลังของดาบ น่าเสียดายที่มันยังเด็กเกินไปและไม่สามารถสร้างคริสตัลเวทมนตร์ภายในได้ ความแข็งแกร่งทางร่างกายของมันไม่ได้มากกว่าลูกหมาสักเท่าไหร่ มันไม่สามารถแบกรับพลังของนักดาบอาวุโสได้
ดาบกวาดผ่านมันติคอร์และมันติคอร์ตัวเล็กก็ถูกแยกออกเป็นสองท่อนด้วยแสงสีขาว ทันใดนั้น ซูซานนา ก็เร่งความเร็วขึ้นและแทบจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีจากมันติคอร์ตัวใหญ่ได้ กรงเล็บลุกโชนอยู่ข้างหลังนางและแม้จะได้รับการปกป้องจากพลังการต่อสู้ของนางเสื้อผ้าของนางก็ขาดและเป็นสีขาว ผิวเหมือนหยกถูกเปิดเผย นางสามารถจินตนาการได้ว่าการโจมตีนั้นน่ากลัวเพียงใดและนางไม่กล้าที่จะมองย้อนกลับไป แต่พุ่งตรงไปที่ ริสกะ
กรงเล็บของมันติคอร์ขนาดใหญ่พลาดท่าให้ซูซานนาล้มลงกับพื้นแทน ด้วยความผิดพลาดทำให้เศษหญ้าและโคลนกระเซ็นและหมอกทำให้แมติคอร์ตัวแม่กลายเป็นเงา เมื่อสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมากระโดดขึ้นมาจากพื้นดินอีกครั้งมีหลุมครึ่งฟุตเหลืออยู่บนพื้น
มันติคอร์ที่โกรธแค้นมองไปที่เด็กที่ไร้ชีวิตของนาง โยนหัวของมันไปข้างหลังและส่งเสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว ริมฝีปากบนและล่างของมันอ้าออกเผยให้เห็นฟันแหลมคมสองแถว ผมที่ริมฝีปากสั่นอย่างรุนแรง รูม่านตาสีแดงเลือดของมันติคอร์ล็อคแน่นที่หลังของ ซูซานนา จากนั้นสัตว์เวทย์ก็กระโดดขึ้นด้วยความเร็วที่มากกว่าฝูงของมันและเริ่มไล่ตาม ซูซานนา
ในขณะเดียวกันไวเวิร์นผู้ยั่วยุได้แตะปีกของมันในขณะที่ซ่อนตัวอยู่ข้างๆ นี่คือศูนย์รวมของความฉลาดของสัตว์เวทย์: ไม่ว่ามันจะมีจุดประสงค์อะไรในตอนแรกมันก็ไม่ต้องการที่จะต่อสู้กับมันติคอร์ที่โกรธแค้น!
“ มาเลย! มาเลย! ดูสิว่าข้าจะฆ่าเจ้ายังไง!” ริสกะ คำรามคว้าม้วนเวทมนตร์ไว้ในมือของเขาแต่ละข้างโบกมืออย่างยากลำบากไปยังไวเวิร์น ม้วนเวทย์ในมือซ้ายของเขาคือกระจกและทางขวาของเขาคือขุมนรก อดีตเคยช่วย ซูซานนา ในการต่อสู้ของนางและฝ่ายหลังก็พร้อมสำหรับกลุ่มของเขาในการป้องกันครั้งสุดท้าย ปัญหาคือด้วยเวทมนตร์ที่มีอยู่ในปัจจุบันของเขาทำให้เขาไม่สามารถปลดปล่อยม้วนเวทย์ได้ สิ่งที่เขาทำได้คือคุกคามไวเวิร์นด้วยพลังเวทย์จากม้วนเวทย์ หวังว่าเขาจะข่มขู่ไวเวิร์นและซื้อเวลาให้ตัวเองมากขึ้น
ใครบอกว่าสามัญสำนึกไร้ประโยชน์? เป็นสามัญสำนึกที่ ริสกะ เคยอ่านในหนังสือที่ช่วยเขาไว้ชั่วคราว ไวเวิร์นค่อนข้างอ่อนแอในฐานะสัตว์เวทระดับสูง พวกเขาขี้อายและจะไม่ยั่วยุคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งได้ง่ายๆ เห็นได้ชัดว่าไวเวิร์นถูกคุกคามด้วยพลังเวทย์จากม้วนเวทย์และลังเลที่จะโจมตี ริสกะรู้ดีว่าไวเวิร์นทั้งหมดต้องทำคือยืดคอยาวและกัดเบา ๆ เพื่อชนะการต่อสู้ครั้งนี้
“ มาเลย ไอ้ขี้เหร่!” เสียงของ ริสกะ แหบมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ความแข็งแกร่งของเขาดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้น โชคดีที่เขาสามารถหลอกลวงสัตว์เวทย์ได้ ถ้าเขาเดินต่อไปอีกสักสองสามนาทีเขาจะหมดแรงและพังโดยที่ไวเวิร์นไม่ต้องยกอุ้งเท้า
ในขณะนั้นเสียงคำรามขู่ดังขึ้นจากระยะไกล ริสกะ กังวลเกี่ยวกับวิกฤตที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาเท่านั้นและไม่ได้คิดเรื่องที่ห่างไกลออกไปแม้แต่วินาทีเดียว อย่างไรก็ตามเสียงคำรามทำให้ไวเวิร์นตกใจ มันใช้เวลาสองก้าวถอยหลังกางปีกออกและพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า
อย่างไรก็ตามการล่าถอยที่ไม่คาดคิดของไวเวิร์นได้เปิดเผยสถานะที่แท้จริงของ ริสกะ: เขาไม่มีแม้แต่ความแข็งแกร่งที่จะควบคุมตัวเองให้มั่นคง ลมกระโชกแรงจากปีกของไวเวิร์นทำให้เขาล้มลงกับพื้น แต่มือของเขาจะยังคงจับม้วนเวทมนตร์ไว้แน่น เขาไม่สามารถงัดมันออกมาได้
ไวเวิร์นตัวนั้นรู้ทันทีว่าถูกหลอก อย่างโหดเหี้ยมมันลดปีกลงและเริ่มเข้าใกล้ ริสกะ อย่างช้าๆ
“ออกไป!” เสียงกรีดร้องที่คมชัดของ ซูซานนา ดังขึ้นจากที่ไกล ๆ และตามมาด้วยประกายไฟสีขาวที่ทำให้กิ่งไม้ใบไม้และแม้แต่ลำต้นของมันกลายเป็นเถ้าถ่าน
ไวเวิร์นเห็นซูซานนาที่ดุร้ายรีบกระพือปีกและลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง มันสามารถระบุมันติคอร์สีแดงเรืองแสงที่อยู่เบื้องหลัง ซูซานนา ได้อย่างชัดเจน มันถอยห่างจากศัตรูที่ร้ายกาจเหล่านี้อย่างชาญฉลาด
ซูซานนา ไปถึง ริสกะ และไม่มีเวลามากกว่าการสบตากัน ก็หยิบเขาขึ้นมาและหนีไปข้างหน้าต่อไป
ซูซานนา ไม่ได้หยาบกระด้าง แต่สำหรับ ริสกะ ที่ถูกบังคับให้ใช้ความเร็วสูงจากจุดหยุดนิ่งในทันทีความต่างนั้นเหลือทน เขารู้สึกราวกับว่าเขาถูกก้อนหินทับหัวของเขา หน้าอกของเขาแน่นเกินไปที่จะหายใจ เปิดปากของเขาเขาถ่มน้ำลายอย่างรวดเร็วและสังเกตเห็นสีแดงของเลือด
