AC 73: คิดถึงอันตรายแม้ในยามสงบ 1
อันเฟย์ค่อยๆตื่นจากความฝันในตอนเช้า เขาไม่ได้นอนหลับสบายในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แต่สุขภาพของเขาก็ดี ความปรารถนาในการนอนหลับของเขาไม่แข็งแรงเหมือนคนปกติ แต่เขารู้สึกเหนื่อย การนอนหลับของคืนที่ผ่านมามีคุณภาพและมีคุณภาพสูงโดยไม่มีเหตุผลใด ๆ เขาลืมตารู้สึกสดชื่น ท้องฟ้าดูปลอดโปร่งกว่าเดิม อันเฟย์ ไม่รู้สึกดีขึ้นเลย
อันเฟย์ รู้สึกว่ามีใครบางคนจ้องมองมาที่เขา เขาหันไปด้านข้างและเห็นยูนิคอร์นตัวน้อยซึ่งไม่สามารถลืมตาได้เมื่อวานนี้ได้ลืมตาขึ้นแล้วจ้องมาที่เขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ดวงตาสีฟ้าอ่อนน่ารักมากจน อันเฟย์ อดไม่ได้ที่จะตบหัวและยิ้ม ยูนิคอร์นตัวน้อยเพลิดเพลินกับการตบเบา ๆ ของมันโดยหลับตาครึ่งหนึ่ง
“ อันเฟย์ เจ้าตื่นแล้ว เมื่อคืนเจ้าฝันดีหรือเปล่า” บลาวี ยิ้มและนั่งข้างๆ อันเฟย์
“ข้า?” อันเฟย์ ถาม
“ ใช่ เจ้ากำลังยิ้มอยู่ในความฝัน นิยาตื่นขึ้นมาด้วยเสียงหัวเราะและบ่นเกี่ยวกับตัวเจ้า”
อันเฟย์ พยายามนึกถึงความฝันของเขา แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา เขากล่าวว่า“ ข้าเสียใจมาก ถ้าข้ารบกวนการพักผ่อนของเจ้า เจ้าสามารถปลุกข้าในครั้งต่อไปเมื่อเจ้าเห็นข้าฝัน”
“ ไม่เป็นไร เจ้าเป็นคนที่เหนื่อยที่สุดในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เราทุกคนรู้ดี นิยาต้องการปลุกเจ้า แต่คนอื่น ๆ หยุดนาง ฮ่าฮ่าฮ่า” บลาวี กล่าว
อันเฟย์ รู้สึกอบอุ่นภายใน อันเฟย์เป็นคนที่ไม่สามารถแสดงออกด้วยคำกล่าวและไม่ชอบแสดงออกดังนั้นเขาจึงไม่ตอบสนองต่อบลาวี แต่อย่างใด เขามองออกไปจากถ้ำและพบว่าข้างนอกสว่างแล้ว เขาคิดอยู่พักหนึ่งเพื่อเคลียร์ใจ
อันเฟย์ กล่าวว่า“ บลาวี ทุกคนตื่นหรือยัง”
“ ใช่พวกเขากำลังนั่งสมาธิอยู่ข้างนอก” บลาวีตอบ
“ เจ้าขอให้ทุกคนกลับมาได้ไหม? เราต้องรีบทำบางอย่างให้เสร็จ” อันเฟย์กล่าว
“ ได้เลย” บลาวี พยักหน้าลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก
ทุกคนกลับไปที่ถ้ำหลังจากนั้นไม่นาน อันเฟย์ มองไปรอบ ๆ และพบว่า ริสกะ ไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาขมวดคิ้วและถามว่า“ ริสกะ อยู่ที่ไหน”
พวกเขามองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น อันเฟย์ ประหลาดใจและสงสัยว่ามีอะไรดีๆเกิดขึ้นที่ทำให้พวกเขามีความสุขขนาดนี้ เขาให้เหตุผลกับพวกเขาที่จะหัวเราะเยาะเขาเมื่อคืนนี้
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของ อันเฟย์ เช่นกัน เป็นเรื่องดีที่ได้เห็นความผูกพันระหว่างสมาชิกในกลุ่มแน่นแฟ้นขึ้น ยิ่งกลุ่มแข็งแกร่งเท่าไหร่พวกเขาก็จะรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น ถ้าพวกเขาทั้งหมดเป็นนักเวทย์ การฆ่าซีด้าก็ไม่ใช่เรื่องยาก พวกเขาอาจจะสามารถโค่นล้มราชาในประเทศใดก็ได้ใน ทวีปแพน อันเฟย์เข้าใจดีว่าใครก็ตามที่มีอำนาจสามารถเปลี่ยนกฎในโลกนี้ได้และใครก็ตามที่สามารถเปลี่ยนกฎได้ก็จะถือความจริง ไม่มีใครฝ่าฝืนได้
“ ตกลงเราไม่ควรรบกวน ริสกะ อืม ริสกะ เรียนรู้วิธีการนั่งสมาธิได้อย่างไร” อันเฟย์ ถามด้วยความอยากรู้
“ เจ้าน่าจะถามคำถามนี้กับซูซานนา นางรู้ดีที่สุด” คริสเตียนยิ้ม
อันเฟย์ มองไปที่ ซูซานนา ซูซานนา ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวช้าๆว่า“ เมื่อวานข้าอุ้มริสกะ ขณะที่เราวิ่งไปพร้อมกับมันติคอร์ที่อยู่ข้างหลังเรา ข้าขอให้ ริสกะ นั่งสมาธิทันทีเพื่อฟื้นฟูพลังเวทย์ของเขาแล้วก็…”
“ มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ” อันเฟย์ ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม
“ ข้าเข้าใจเคล็ดลับแล้ว เฟลเลอร์เราจะไปตามหาอสูรเวทระดับสูงในวันนี้ ข้าจะใช้เวทมนตร์ของข้าก่อนและเจ้าจะแบกข้าเมื่อเจ้าวิ่งหนีจากสัตว์เวทย์ ฮ่า ๆ ๆ พรุ่งนี้ข้าจะเป็นจอมเวทย์ขั้นต้น” ซานเต้ หัวเราะ
“ ซานเต้พลังเวทย์ของข้าน้อยกว่าของเจ้ามาก ข้าจะไม่สามารถอุ้มเจ้าได้ในขณะที่เราวิ่ง ทำไมเจ้าไม่ปล่อยให้ข้าพยายามทำสมาธิในอันตราย? ข้าจะปกป้องเจ้า ถ้าข้าสามารถเป็นจอมเวทย์ขั้นต้นได้ในภายหลัง ไม่ต้องกังวล. ข้าจะปกป้องเจ้าแม้ว่าเจ้าจะเป็นนักเวทย์ทั้งชีวิตก็ตาม” บลาวี กล่าว
“ ไอ้บ้า! เจ้าสิเป็นนักเวทย์ตลอดชีวิต” ซานเต้ กล่าวอย่างโกรธ ๆ
“เอาล่ะ เอาล่ะ. หยุดเล่น. อันตรายสามารถกระตุ้นศักยภาพของเจ้าได้ แต่มีเพียงไม่กี่กรณีที่ประสบความสำเร็จ เจ้าควรอุทิศตัวเองให้กับการฝึกฝนของเจ้าดีกว่า” อันเฟย์ครุ่นคิดเล็กน้อยและถามต่อไปว่า“ คริสเตียนเลือดของยูนิคอร์นมีประโยชน์อย่างไร? เจ้าช่วยเล่ารายละเอียดให้เราฟังได้ไหม”
อันเฟย์ เข้าใจว่าเขาควรให้รางวัลหลังการต่อสู้เพื่อให้กำลังใจทุกคนได้ดีขึ้นดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับประโยชน์ของเลือดยูนิคอร์นก่อนที่เขาจะแจกจ่ายให้กับกองทหารของเขา
“ มีประโยชน์มากมาย ไม่ว่าจะเป็นนักเวทย์ นักดาบหรืออัศวินก็มีค่า อย่างไรก็ตามมันมีประโยชน์มากกว่าสำหรับนักเวทย์ อันเฟย์ขอข้าบอกแบบนี้นะ ถ้า ริสกะ พกเลือดยูนิคอร์นไปด้วยเมื่อวานนี้ ซูซานนา และ ริสกะ จะไม่ตกอยู่ในอันตราย อย่างน้อย ริสกะ ก็สามารถฟื้นฟูพลังเวทย์ของเขาและรอดพ้นจากอันตรายด้วยเวทมนตร์ที่ลอยได้ จะมีการเปลี่ยนแปลงของร่างกายทุกครั้งที่เจ้ากินเลือดยูนิคอร์น ตัวอย่างเช่นทั้งพลังใจและพลังเวทย์อาจเปลี่ยนแปลงได้ ข้าสามารถยกตัวอย่างอื่นให้เจ้าได้ หากคนธรรมดาที่ไม่เคยฝึกฝนเวทมนตร์ใด ๆ มาก่อนโชคดีพอที่จะมีเลือดยูนิคอร์นใช้เวลานานและฝึกฝนเวทมนตร์มานานกว่าสิบปีเขาก็สามารถก้าวขึ้นมาเป็นจอมเวทย์ได้แม้ว่าจะไม่มีพรสวรรค์ก็ตาม” คริสเตียนกล่าวช้าๆ
“ มันมีประโยชน์อื่น ๆ อีกไหม” อันเฟย์ ถาม
“ นี่คือทั้งหมดที่ข้ารู้ แต่มันเป็นเลือดจากยูนิคอร์นระดับสูงสุด อันเฟย์ ข้าคิดว่ามันจะทำให้เราได้รับประโยชน์มากยิ่งขึ้น” คริสเตียนตอบ
“ ใครรู้ประโยชน์อื่น ๆ อีกบ้าง” อันเฟย์ มองไปรอบ ๆ
ทุกคนส่ายหัว ซูซานนา สังเกตเห็น อันเฟย์ กำลังมองมาที่นาง นางคิดอย่างจริงจังและส่ายหัว “ สิ่งที่ข้ารู้เกือบจะเหมือนกับคริสเตียน”
“ ถ้าอย่างนั้นคริสเตียน เจ้าช่วยแจกจ่ายเลือดยูนิคอร์นให้ทุกคนได้ไหม แต่อย่ามากเกินไป เก็บส่วนที่เหลือไว้ พวกเจ้าฟัง สิ่งนี้ควรใช้เพื่อช่วยชีวิตเจ้า เจ้าควรใช้ในสถานการณ์ที่คุกคามชีวิตเท่านั้น เจ้าเข้าใจไหม?”
“ เข้าใจ” ทุกคนตอบเสียงดัง
“ ซูซานนา เลือดยูนิคอร์นก็ดีสำหรับเจ้าเช่นกันหรือ” อันเฟย์ ถาม
“ ใช่” ซูซานนาพยักหน้า
“ คริสเตียนให้ ซูซานนา เป็นสองเท่า เก็บไว้ใช้ในภายหลังและใช้อีกอันหนึ่ง” อันเฟย์ คิดว่า ซูซานนา ต้องการมัน
“ ไม่ ข้าไม่ต้องการมัน ข้าจะใช้เท่ากันกับคนอื่น ๆ ” ซูซานนา ตกใจและหันมาทันที
“ นี่เป็นคำสั่งและทุกคนในกองทหารนี้ควรปฏิบัติตามคำสั่งของข้า” อันเฟย์ กล่าวอย่างเรียบเฉย อันเฟย์ตัดสินใจที่จะให้เลือดยูนิคอร์นสองเท่ากับนางเพราะเขาคิดว่ามันดีที่สุดสำหรับกลุ่มไม่ใช่เพราะเขาต้องการให้การดูแลเป็นพิเศษกับนาง นักดาบอาวุโสถือเป็นระดับสูงไม่เพียง แต่ในกองทหารนี้เท่านั้น แต่ยังอยู่นอกกองทัพด้วย ความสามารถของ ซูซานนา ในการต่อสู้เต็มกำลังในช่วงเวลาอันตรายจะตัดสินชะตากรรมของทีม
ซูซานนา มองลงไป นางไม่ได้คาดหวังว่า อันเฟย์ จะให้การดูแลเป็นพิเศษแก่นาง แต่นางคิดว่าเขาจะตำหนินางสำหรับความเสียหายที่นางทำกับกลุ่มเพราะความประมาทของนางเมื่อวานนี้ บางทีชายคนนี้อาจไม่ได้ชั่วร้ายอย่างที่นางคิด ซูซานนา จำคืนนั้นได้ดีเมื่อมีคำว่า “ชั่วร้าย” ขึ้นมาในใจนาง ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงจากนั้นนางก็หันไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว นางไม่กล้ามองไปที่อันเฟย์
“ คริสเตียน เจ้าสามารถสร้างข่ายเวทย์ที่ส่งผ่านได้หรือไม่” อันเฟย์หันไปหาคริสเตียนและถาม
“ อัญมณีเวทย์” คริสเตียนกล่าว
“ ข้าเคยบอกไปแล้วว่าเจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอัญมณีเวทย์” อันเฟย์ ขัดจังหวะ
“ ข่ายเวทย์ที่ผ่านมาอีกอันถูกสร้างขึ้นในถ้ำมันติคอร์ ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 20 ไมล์จากที่นี่ หากเราประสบอันตรายใด ๆ เราสามารถไปที่นั่นได้ทันที”
คริสเตียนเงียบไปพักหนึ่งและยิ้มอย่างขมขื่นส่ายหัว “ ไม่ มันไกลเกินไป ความเชี่ยวชาญในเวทมนตร์ของข้ายังไม่ดีพอบวกกับความสามารถของข้าก็เพียงพอที่จะสร้างข่ายเวทย์ที่ส่งผ่านน้อยที่สุด สามารถส่งได้ครั้งละหนึ่งคนเท่านั้น มันจะไม่เป็นประโยชน์อย่างนั้นถ้าเราตกอยู่ในอันตราย เราสามารถมีคนหนีได้มากที่สุดเพียงหนึ่งหรือสองคนเท่านั้น”
“ ไม่เป็นไร” อันเฟย์ส่ายหัว “ ซานเต้ และ ซานเชซ เจ้าช่วยดูถ้ำมันติคอร์เพื่อดูว่ามีอะไรให้เราใช้ได้หรือไม่ อืมระวังด้วย หากมีสิ่งผิดปกติให้รีบกลับมาทันที”
“ได้” ซานเต้ พยักหน้า
อันเฟย์ ยังคงกังวลเล็กน้อย เขาคิดเล็กน้อยแล้วกล่าว “ บลาวี เมื่อคืนเจ้าดูอยู่หรือเปล่า? ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไร? เจ้าต้องการพักผ่อนตอนนี้หรือไม่”
“ ไม่ ข้าสบายดี อันเฟย์เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรไหม” บลาวี ถาม
“ เจ้าไปกับ ซานเต้ และ ซานเชซ ได้ไหม? ข้าเป็นห่วงพวกเขา” อันเฟย์ กล่าว
“ไม่มีปัญหา.” บลาวี ยิ้ม
“อีกหนึ่งสิ่ง. เราต้องการให้ที่พักพิงของเราดีขึ้น” อันเฟย์ กล่าว “ เราต้องนอนเป็นกลุ่มก่อน เจ้าก็รู้ว่าเรามีเด็กผู้หญิงในกองทัพของเรา มันดูไม่เหมาะสม ข้าไม่ต้องการให้เราดูเหมือนสัตว์เท่านั้น”
“แน่นอน.” นิยาพยักหน้าเห็นด้วย นางเป็นคนที่ต้องการเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ความเป็นอยู่ของพวกเขาจริงๆ นางเคยชินกับการใช้ชีวิตที่สะดวกสบายและทันใดนั้นนางก็วิ่งหนีซึ่งทำให้นางหดหู่ อันเฟย์ และกองทหารของเขาสะอาดพอที่จะไม่มีใครมีขนที่ไม่เป็นระเบียบไม่มีกลิ่นในถ้ำ แต่นางนอนไม่หลับทุกคืน
“ คริสเตียน เจ้าช่วยแยกถ้ำด้วยเวทมนตร์ก่อสร้างของเจ้าได้ไหม” อันเฟย์ถาม
“ ไม่ เวทมนตร์ผิดกฎธรรมชาติ สามารถควบคุมองค์ประกอบชั่วคราวได้ แต่ไม่ถาวร องค์ประกอบจะหายไปในบางจุด”
“ ดูเหมือนว่าเราต้องสร้างกำแพงด้วยมือเปล่า” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้ม
“ อันเฟย์ทำไมเจ้าถึงแยกถ้ำ? ทำไมเราไม่สร้างบ้านนอกถ้ำ” นิยาถามเสียงดัง
“ บ้านในสนามจะเป็นเป้าหมายที่ชัดเจน จะเกิดอะไรขึ้นถ้าศัตรูเห็น” อันเฟย์ กล่าวพร้อมกับส่ายหัว
“ ข้ารู้จักสถานที่ที่ดี ชาลลี และข้าเคยอาศัยอยู่ที่นั่น ล้อมรอบด้วยต้นไม้โบราณที่สูงมากและกิ่งหนาทึบ ถ้าเราสร้างบ้านด้วยกิ่งและคลุมด้วยไม้เลื้อยก็ไม่มีใครพบแม้แต่คนที่เดินผ่านไปมา” ซูซานนา กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ฟังดูเข้าท่า. อันเฟย์มาสร้างบ้านที่นั่นกันดีไหม” นิยาดีใจสุด ๆ ดูเหมือนว่านางและยูนิคอร์นจะเอนเอียงไปทางแสง พวกเขาเกลียดถ้ำที่มืดและมืดมน
อันเฟย์เงียบไปสักพักก่อนที่เขาจะกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า“ ตกลง” ในความเป็นจริงพวกเขาตกอยู่ในอันตรายหากอยู่ที่นั่น เขาไม่สามารถกักขังทุกคนไว้ในถ้ำนี้เพื่อความปลอดภัย พวกเขาจะสังเกตเห็นได้ง่ายหากศัตรูบินขึ้นไปบนท้องฟ้าเมื่อกองทัพของ อันเฟย์ ออกไปเคลื่อนไหวเป็นกลุ่ม นี่คือทั้งหมดที่ อันเฟย์ สามารถทำได้ มันเป็นชะตากรรมของพวกเขาหากพวกเขาจะสังเกตเห็นโดยบังเอิญ
“เยี่ยม!” นิยากระโดดขึ้นอย่างมีความสุข
“ บลาวีพวกเจ้าสามคนไปที่ถ้ำของมันติคอร์ได้แล้ว กลับมาให้เร็วที่สุด ส่วนที่เหลือของเจ้าได้พักผ่อนและเราจะสร้างบ้านของเราในภายหลัง” อันเฟย์ กล่าว
ยูนิคอร์นตัวน้อยดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความสุขในอากาศ เขาเงยหน้าขึ้นและกัดนิ้วของอันเฟย์ด้วยบางสิ่งที่ฟังดูเหมือนกำลังกล่าว
“ หนูน้อยคนนี้หิว” อันเฟย์ ยิ้ม เขารู้สึกว่ายูนิคอร์นตัวน้อยกำลังดูดนิ้วของเขาอยู่ตลอดเวลา “ เฟลเลอร์ ขอขนมปังให้ข้าหน่อยได้ไหม”
เฟลเลอร์โยนขนมปังอันเฟย์ อันเฟย์เอาขนมปังมาตบปากยูนิคอร์น ยูนิคอร์นตัวน้อยหันไปด้านข้างเพื่อดมกลิ่นแล้วดูดนิ้วของอันเฟย์ต่อไป
“ เจ้าเป็นคนจู้จี้จุกจิกเกี่ยวกับอาหารเพื่อนตัวน้อย เฟลเลอร์เจ้าขอไส้กรอกให้ข้าหน่อยได้ไหม”
“ อันเฟย์ยูนิคอร์นไม่ใช่สัตว์กินเนื้อ!” นิยาตะโกน นางอิจฉาอันเฟย์เพราะยูนิคอร์นตัวน้อยอยู่ใกล้กับอันเฟย์เท่านั้น นางตกหลุมรักยูนิคอร์นตัวน้อยตั้งแต่แรกเห็น น่าเสียดายที่เจ้าตัวเล็กไม่ได้สนใจนางเลย ยูนิคอร์นตัวน้อยไม่สามารถลืมตาได้และแน่นอนว่ามันจะไม่สามารถมองนางและสนใจนางได้เช่นกัน
“ เราจะรู้ได้อย่างไรว่ายูนิคอร์นไม่ใช่สัตว์กินเนื้อ ถ้าพวกมันไม่เคยกินเนื้อสัตว์เลย” อันเฟย์เอาไส้กรอกมาจากเฟลเลอร์ เขาแหย่ยูนิคอร์นกับไส้กรอก แน่นอนว่ายูนิคอร์นตัวน้อยไม่ได้สนใจไส้กรอก
“ ไอ้ตัวเล็กนี่! เฟลเลอร์ ขอสเต็กให้ข้าสักชิ้นได้ไหม” อันเฟย์ กล่าวอย่างหมดหนทาง
“ อันเฟย์ เจ้าเป็นคนโง่หรือ? มันยังเป็นทารก มันต้องการนม”
“ ถูกต้อง ยูนิคอร์นตัวน้อยตัวนี้ต้องการนม” ซูซานนา เห็นด้วยกับ นิยา และพยักหน้า เช่นเดียวกับ นิยา ซูซานนา ชอบยูนิคอร์นตัวน้อย แต่หนูน้อยคนนี้สนิทกับ อันเฟย์ เท่านั้น ใครก็ตามที่ต้องการใกล้ชิดกับยูนิคอร์นตัวน้อยต้องอยู่ใกล้กับ อันเฟย์ ดังนั้น ซูซานนา จึงสามารถเฝ้าดูได้จากระยะไกลเท่านั้น
“ แย่มาก!” ริมฝีปากของ อันเฟย์ โค้งลง
นิยา โกรธและตะโกนใส่ อันเฟย์ โดยใช้มือวางอยู่บนสะโพกของนาง “ เจ้าหมายถึงอะไรข้าพล่าม งี่เง่า? อันเฟย์ เจ้าต้องให้คำอธิบายข้า!”
“ เจ้ามีนมไหม” อันเฟย์ ถาม
คำถามของ อันเฟย์ ทำให้ความโกรธของ นิยา ลดลงทันที นิยาไม่แน่ใจว่าเขากล่าวถึงนมวัวหรือนมแม่ นิยา ต้องคิดในบริบทหรือคิดในแง่ดีที่ อันเฟย์ หมายถึงถามเกี่ยวกับนมที่จะเลี้ยงยูนิคอร์นตัวน้อย นางส่ายหัวอย่างกังวล
“ เจ้ามีนมไหม” อันเฟย์ มองไปที่ ซูซานนา
ซูซานนา ก้าวถอยหลังและนอนขดตัวข้างๆ นิยา ด้วยใบหน้าแดง
“ ถ้าเจ้าทั้งคู่ไม่มีนมทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าจะมีนม” อันเฟย์เอาสเต็กแตะที่จมูกของยูนิคอร์นตัวน้อย “ หนูน้อยข้ากำลังบอกเจ้าว่านี่เป็นการลองครั้งสุดท้าย ถ้าเจ้าไม่ต้องการเจ้าก็จะไม่มีอาหาร”
ทุกคนมีเสียงหัวเราะของพวกเขา แต่ไม่มีใครกล้าที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ นิยาไม่กล้าแสดงอารมณ์กับอันเฟย์ตอนที่นางเป็นบ้า อย่างไรก็ตามสำหรับคนอื่น ๆ มันเป็นเรื่องที่แตกต่างออกไป
ดูเหมือนว่ายูนิคอร์นไม่สนใจเนื้อสัตว์ ยูนิคอร์นตัวน้อยแค่จับสเต็กไว้ที่จมูกและส่งเสียงประท้วง
“ เราจะเลือกผลไม้แล้วบดเป็นน้ำผลไม้ดูว่าเขาจะชอบไหม” ซูซานนากล่าวอย่างเงียบ ๆ นางพบว่าอันเฟย์มีความสามารถในการทำทุกอย่างที่เขากล่าวนั้นฟังดูสมเหตุสมผลและยุติธรรม นางรู้สึกหมดหนทางเมื่อเผชิญกับมัน
“ เอาล่ะ เจ้าและนิยาจะเป็นผู้รับผิดชอบในการเก็บผลไม้ พวกเจ้าไม่สามารถช่วยสร้างบ้านต่อไปได้” อันเฟย์รีบวิ่งออกจากไหล่ของเขา เขาพยายามดึงนิ้วออกจากปากของยูนิคอร์นตัวน้อย มันจับนิ้วของเขาแน่นแม้ว่ามันจะยังไม่มีฟันก็ตาม มันกัดที่นิ้วของ อันเฟย์ และไม่ยอมปล่อยผลที่ตามมาคือยูนิคอร์นตัวน้อยห้อยอยู่กลางอากาศ
อันเฟย์ ไม่รู้จะทำอย่างไรกับผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนนี้ เขาอาจจะพยายามตีเขา แต่ยูนิคอร์นตัวน้อยหิวมากและไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าเขาพยายามดุเขาคนอื่นจะหัวเราะเยาะที่เขาหมดความอดทน ผู้นำที่ยิ่งใหญ่ตลอดประวัติศาสตร์ไม่ดุด่าผู้อื่นโดยไม่มีเหตุผลใด ๆ เขาไม่สามารถหาเหตุผลได้เพราะยูนิคอร์นตัวน้อยไม่สามารถเข้าใจได้
“ พวกเจ้าไปเลือกผลไม้ตอนนี้ได้ไหม” อันเฟย์ เงยหน้าขึ้นและถามหา
“ แน่นอน” นิยาตกลงอย่างรวดเร็วพยักหน้า ดูเหมือนนางจะกระตือรือร้นเกี่ยวกับยูนิคอร์นตัวน้อยมากกว่าอันเฟย์เสียอีก
AC 73: คิดถึงอันตรายแม้ในยามสงบ 2
อีกด้านหนึ่งของถ้ำ คริสเตียนกำลังส่งเลือดยูนิคอร์นออกมา อันเฟย์กลัวว่าคริสเตียนจะแจกจ่ายเลือดยูนิคอร์นมากเกินไปเขาจึงเตือนเขาไว้ล่วงหน้า ที่จริงคริสเตียนระมัดระวังมากกับปริมาณเลือดที่เขาให้ไป เขาให้ทุกคนเพียงสามหยดและเก็บไว้ส่วนใหญ่ ทุกคนดูดีกับเรื่องนี้เพราะพวกเขาเชื่อมั่น อันเฟย์ เช่นเดียวกับที่พวกเขาไว้วางใจสมาชิกในกลุ่ม เลือดของยูนิคอร์นจะเป็นของพวกเขาและมันไม่สำคัญว่าตอนนี้จะอยู่ที่ไหนเพราะมันจะไม่หายไปโดยไม่มีเหตุผล
บลาวี พา ซานเต้ และ ซานเชซ ไปสำรวจถ้ำมันติคอร์ นิยา และ ซูซานนา ไปเก็บผลไม้ เฟลเลอร์คอยดูแล ริสกะ ซึ่งนั่งสมาธิอยู่ อันเฟย์นำชาลลีและคนอื่น ๆ ในกลุ่มไปยังถ้ำที่สาวทั้งสองเคยอาศัยอยู่
ในแง่ของทักษะเวทมนตร์ อันเฟย์ เป็นนักเวทย์ที่แย่ที่สุดเป็นอันดับสอง ตำแหน่งที่สองถึงสุดท้ายนี้ได้มาจากการ “ต่อสู้” กับ ชาลลี อันเฟย์ เอาชนะ ชาลลี ด้วยลูกบอลไฟ ในด้านอื่น ๆ อันเฟย์ เก่งกว่านักเวทย์เหล่านี้มาก อย่างน้อย อันเฟย์ ก็รู้ว่าไม่ว่าพวกเขาจะสร้างบ้าน ไม้หรืออิฐ พวกเขาจะต้องเริ่มต้นด้วยรากฐาน
อันเฟย์ เดินไปรอบ ๆ พร้อมกับยูนิคอร์นตัวน้อยในอ้อมแขนของเขา ซูซานนา คิดถูกว่าพื้นที่นี้ถูกซ่อนไว้อย่างดีจากภายนอก แม้จะไม่ได้ถูกล้อมรอบด้วยภูเขาทั้งด้านหน้าและด้านหลัง แต่ต้นไม้ก็สูงและหนา พื้นที่ที่พวกเขาเลือกสร้างบ้านนั้นล้อมรอบไปด้วยต้นไม้โบราณขนาดใหญ่เจ็ดหรือแปดต้นซึ่งหนึ่งในนั้นหนามากจนคนสี่คนจับมือกันเพื่อกอดต้นไม้ ต้นไม้โบราณเหล่านี้เป็นต้นไม้ที่เขียวชอุ่มตลอดปี สามารถมองเห็นกิ่งไม้จากด้านบนหรือด้านข้างเท่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะสร้างบ้านสูง แต่ก็จะถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้โบราณ
อันเฟย์ จำได้ว่าพุ่มไม้ปกติไม่เติบโตได้ดีภายใต้ต้นไม้เนื่องจากต้นไม้จะบังแสงแดดตามที่พุ่มไม้ต้องการ แต่ในโลกเวทมนตร์สามัญสำนึกของเขามักจะถูกเปลี่ยนไป พุ่มไม้ที่นี่ไม่เพียง แต่เติบโตขึ้นทุกหนทุกแห่ง แต่ยังหนามากแสดงให้เห็นถึงจิตวิญญาณแห่งชีวิตที่มีพลัง หญ้าใต้พุ่มไม้สูงเท่าหัวเข่า อากาศมีกลิ่นหอมสดชื่นซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกสดชื่นได้เช่นกัน
“ มาสร้างตรงนี้กันเถอะ” อันเฟย์ พยักหน้า “ ชาลลีมาดูสักหน่อย”
“หา? เกิดอะไรขึ้นพี่ชาย อันเฟย์?” ชาลลีตอบอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ได้ขยับเข้าไปใกล้
“ ชาลลี มาได้แล้ว” อันเฟย์ บอกอีกครั้ง
“ทำไม?” ชาลลี เห็น อันเฟย์ มองข้ามไปและรู้สึกประหม่าเล็กน้อย นางขยับร่างกายอย่างเงียบ ๆ เพื่อปิดกั้นบางอย่างจาก อันเฟย์ ได้ดีขึ้น
“ อะไรอยู่ข้างหลังเจ้า” อันเฟย์ เป็นผู้สังเกตการณ์ที่ดี เขาสังเกตเห็นว่าชาลลีแสร้งทำตัวสบาย ๆ ซึ่งชูธงให้อันเฟย์ อันเฟย์ มองเห็นปิรามิดดินเล็กน้อยอยู่ด้านหลัง ชาลลี
“ ไม่มีอะไรไม่มีอะไร” ชาลลีเขินและโบกมืออย่างประหม่า
อันเฟย์ ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างและยิ้มหลังจากเห็นใบหน้าที่แดงของ ชาลลี แม้ว่าบุคคลนั้นจะเป็นจอมเวทย์หรือปรมาจารย์ก็ต้องพบกับความจำเป็นในการกินดื่มปัสสาวะและถ่ายอุจจาระ พีระมิดดินนั่นต้องเป็นห้องน้ำชั่วคราวของสองสาว
“ คริสเตียนมาสร้างบ้านที่นี่กันเถอะ ทุกคนต้องไปเก็บไม้ ควรรวบรวมต้นไม้เพียงต้นเดียวจากพื้นที่เดียว อย่าตัดต้นไม้มากเกินไปซึ่งจะดูน่าสงสัย” อันเฟย์ กล่าว
“ เราเข้าใจแล้ว ว่าเราจะทำอย่างไร” คริสเตียนถาม
“ แล้วสร้างบ้าน” อันเฟย์ตอบ
“ เรา…เราไม่เคยสร้างบ้านมาก่อน” คริสเตียนกล่าวพร้อมยิ้มอย่างเชื่องช้า
“ ข้าไม่เคยสร้างมาก่อน ดังนั้นพวกเจ้าสามารถสร้างมันในแบบที่เจ้าต้องการได้ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าแข็งแรง “
“ แต่เจ้าต้องให้คำแนะนำกับเรา” คริสเตียนบ่น
คำแนะนำ? อันเฟย์ส่ายหัว ทั้งสองคนไม่เคยเป็นช่างไม้และไม่มีเครื่องมือในการสร้างบ้าน อันเฟย์ ทำอะไรได้บ้าง? พวกเขาต้องสร้างมันขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ บรรพบุรุษของมนุษย์สามารถดำรงอยู่และสร้างลูกหลานภายใต้เงื่อนไขที่คล้ายคลึงกัน พวกเขาก็ทำได้เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นการฝึกฝนทำให้สมบูรณ์แบบ หากล้มเหลวเพียงครั้งเดียวก็สามารถลองใหม่ได้ พวกเขาจะปรับปรุงในภายหลัง
“ ข้าจะทำเครื่องหมายและพวกเจ้าก็ทำตามรอยเพื่อสร้างบ้าน” อันเฟย์เดินไปที่บริเวณหนึ่งและใช้เท้าแตะมัน “ ตัวอย่างเช่นเจ้าสามารถวางที่นี่ เจ้าสามารถตอกเสาลงในดินได้”
“ เดี๋ยวก่อนอันเฟย์เราจะใช้ค้อนทุบกับอะไร”
อันเฟย์ มองไปรอบ ๆ และพบก้อนหินสูงถึงหน้าอกของเขาวางอยู่ไม่ไกลจากเขา “ เจ้าเห็นหินก้อนนั้นไหม? เจ้าสองคนสามารถถือไม้ไว้นิ่ง ๆ ได้และส่วนที่เหลือเจ้าต้องควบคุมองค์ประกอบในอากาศเพื่อยกหินขึ้นและทุบลงบนเสา”
“ โอ้พระเจ้าของข้า อันเฟย์ เจ้าล้อเล่นข้าหรือเปล่า? จะต้องใช้พลังเวทมนตร์ของเรามาก” คริสเตียนกล่าวพร้อมกับเบิกตากว้าง
อันเฟย์ ยิ้มกว้าง รอยยิ้มนั้นดูเบี้ยวในทางใดทางหนึ่ง เมื่อเทียบกับการหลบหนีของพวกเขา ตอนนี้พวกเขาค่อนข้างปลอดภัย พวกเขาควรทำอย่างไรเมื่อรู้สึกปลอดภัย? พวกเขาควรเตรียมรับอันตรายล่วงหน้าแม้ในช่วงเวลาแห่งความสงบ พวกเขาจะทำอย่างไรเพื่อจัดการกับอันตรายที่อาจเกิดขึ้น? วิธีที่ง่ายที่สุดตรงไปตรงมาและมีประสิทธิภาพที่สุดคือการปรับปรุงพลังและทักษะของกองทัพ
อันเฟย์ ไม่สามารถให้คำแนะนำใด ๆ เกี่ยวกับเวทมนตร์ได้ เขาคิดได้จากมุมมองอื่นเท่านั้น นักเวทย์มีร่างกายอ่อนแอดังนั้นพวกเขาจะอ่อนแอมากเมื่อพวกเขาสูญเสียพลังเวทมนตร์ อันเฟย์เข้าใจดีว่าการพึ่งพาสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพียงอย่างเดียวนั้นไม่ดี ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะให้พวกเขาออกกำลังกายเพื่อสร้างร่างกายให้แข็งแรงขึ้น
ลองคิดดู: เมื่อนักเวทย์โค่นต้นไม้ใหญ่ด้วยพลังเวทย์ของพวกเขา พวกเขาจะต้องทำความสะอาดกิ่งไม้ด้วยพลังเวทมนตร์ของพวกเขาจากนั้นแบกต้นไม้กลับมาและในที่สุดก็สร้างบ้าน พวกเขาจะทำงานมากทุกวัน แน่นอนว่าพวกเขาสามารถพักผ่อนได้บ้างเมื่อพวกเขาเหนื่อยเกินไป ไม่มีวันที่ครบกำหนดสำหรับโครงการนี้ มันจะดีถ้าพวกเขาใช้เวลาครึ่งเดือนหรือหนึ่งเดือนในการสร้างบ้าน ถ้าพวกเขามีหัวหน้างานก็ต้องเป็นนิยาเพราะนางอยากขยับเข้ามามาก
พวกเขาจะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อสร้างบ้านเสร็จ พวกเขาจะสามารถฝึกออกกำลังกายเป็นประจำได้หลังจากเสร็จสิ้น หาก อันเฟย์ ขอให้พวกเขาออกกำลังกายตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้รับประโยชน์จากมันมากนัก ตัวอย่างเช่นหากเฟลเลอร์ถูกขอให้วิ่ง 1,000 เมตรเขาจะหมดแรงตาย การทำงานเกินขีด จำกัด จะไม่ส่งผลดีต่อเขาเลย
“ ถ้าเจ้าใช้พลังเวทย์จนหมด พวกเจ้าก็ทำสมาธิได้ ใช้งานนี้เป็นแบบฝึกหัด เอาล่ะเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ทุกคนจะฝึกฝนพลังเวทย์ในตอนเช้าสร้างบ้านในตอนบ่ายและพักผ่อนหลังจากพลบค่ำ” อันเฟย์กล่าวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
คริสเตียนเดินไปที่ก้อนหินและพยายามเคลื่อนขยับหินโดยควบคุมองค์ประกอบในอากาศ หินหนักเกือบพันปอนด์คริสเตียนจึงไม่สามารถเคลื่อนขยับได้โดยการควบคุมองค์ประกอบในอากาศ
“ วิธีนี้ทำได้อย่างไร” คริสเตียนยิ้มอย่างขมขื่น
“ ลองอีกสองสามครั้ง เจ้าจะจับได้ ถ้าหินก้อนนี้หนักเกินไปเจ้าสามารถหาก้อนที่เล็กกว่าก่อนได้ แต่ระวังด้วย อย่าให้เกิดอุบัติเหตุ” อันเฟย์ กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ อันเฟย์” เสียงของนิยาดังขึ้นจากด้านล่างของเนินเขา
จากบริเวณที่เกิดเสียง อันเฟย์ เห็น นิยา วิ่งอย่างตื่นเต้นพร้อมกับถ้วยที่เต็มไปด้วยกาวสีขาวในมือ
“ ลองดูสิเรามีเนื้อผลไม้” นิยายกถ้วยสูงอวด
“ ในที่สุดพวกเจ้าก็กลับมาแล้ว” อันเฟย์ถอนหายใจเบา ๆ นิ้วของเขาเจ็บจากการดูดของยูนิคอร์นตัวน้อย มันดูดนิ้วทั้งสิบไปแล้วรอบหนึ่ง เขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนิ้วของเขาหากพวกเขากลับมาในวันต่อมา นิ้วของเขาอาจสูญเสียผิวหนัง
“ มาเถอะลูกน้อย” นิยาชูถ้วยออกมา
ยูนิคอร์นตัวน้อยดูเหมือนจะได้กลิ่นอะไรบางอย่างและปล่อยนิ้วของ อันเฟย์ ไปเล็กน้อย หัวเล็ก ๆ ของมันหันไปหานิยะและทดสอบเนื้อผลไม้โดยแลบลิ้นใส่ถ้วย ทันใดนั้นยูนิคอร์นตัวน้อยก็ดูมีความสุขมาก ยูนิคอร์นตัวน้อยรีดลิ้นของมันสองหรือสามครั้งในเนื้อผลไม้ มันหมดถ้วยอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเด็กชายตัวเล็กกำลังหิวโหย
“แค่นั้นแหละ?” อันเฟย์ ถามด้วยน้ำเสียงผิดหวัง เขาแค่รู้สึกโล่งใจเพราะไม่อยากเดินไปไหนมาไหนกับผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนนี้อีกต่อไป
“ ข้ามีบางอย่าง” ซูซานนา ยิ้มและรับถ้วย นางหยิบผลไม้ที่แยกไม่ออกและจับมันเบา ๆ ผลไม้ถูกบดเป็นเนื้อสีขาวไหลลงมาตามนิ้วของนาง
นี่คือพลังของนักดาบอาวุโสนักปั่น
นิยา จับเยื่อกระดาษด้วยถ้วยและถือไว้ข้างๆปากของยูนิคอร์นตัวน้อย ยูนิคอร์นตัวน้อยทำมันเสร็จในไม่กี่อึกอีกครั้ง
ในที่สุดยูนิคอร์นตัวน้อยก็ส่งเสียงที่น่าพอใจหลังจากกินผลไม้เหล่านั้นไปเจ็ดหรือแปดผล มันเลียมือของนิยาแล้วขยับเข้ามาใกล้นาง นิยามีความสุขมากนางกระโดดไปรอบ ๆ เด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบสัตว์น่ารัก ไม่ว่านางจะฉลาดแค่ไหนและมีบุคลิกแบบไหน แต่นางก็ยังเป็นเด็กผู้หญิง
“ เราจะทำอะไร ต่อ” ซูซานนา ถามขมวดคิ้ว
“ หลังจากนี้” อันเฟย์ ถามตกใจชั่วขณะ
“ ตอนที่ข้ากับชาลลีเคยอาศัยอยู่ที่นี่ เราค้นหาทุกที่มีต้นไม้ไม่มากนักที่มีผลไม้ บางอย่างก็กินไม่ได้ ดังนั้นจึงใช้เวลาไม่นานนักที่หนูน้อยคนนี้จะกินผลไม้จนหมด”
“ ตอนนี้เรามีผลไม้มากแค่ไหน?” อันเฟย์ ถาม
“ไม่มาก. สิ่งเหล่านี้ได้รับการช่วยเหลือโดย ชาลลี และข้าในภายหลังเมื่อเราอดอยาก” ซูซานนา ตอบ
“ไม่เป็นไร. เราจะกล่าวถึงเรื่องนี้เมื่อถึงเวลา” อันเฟย์ หยุดชั่ววินาทีและจำอะไรบางอย่างได้ในทันใด “ ใช่แล้วยูนิคอร์นไม่กินน้ำผึ้งใช่ไหม”
“ ข้าไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้” ซูซานนา ตอบ
“ เมื่อวานนี้ข้าพบรังผึ้งขนาดใหญ่ วันนี้มันสายเกินไป แต่พรุ่งนี้ข้าจะไปให้ได้ ถ้าหนูน้อยคนนี้ไม่กินน้ำผึ้งเราสามารถทานได้ มันจะเพิ่มอีกหนึ่งจานในมื้ออาหารของเรา” อันเฟย์ ยิ้ม
“ฟังดูเข้าท่า. อันเฟย์ข้าจะไปกับเจ้าพรุ่งนี้” เมื่อได้ยินน้ำผึ้งที่กินได้ นิยา ดูตื่นเต้นยิ่งกว่ายูนิคอร์นตัวน้อยเมื่อมันกินเนื้อผลไม้เสียอีก นิยาแค่กินขนมปังกับไส้กรอกมันยากมาก
ทันใดนั้นยูนิคอร์นตัวน้อยก็ดิ้นรนในอ้อมแขนของ อันเฟย์ อันเฟย์ ไม่สามารถรอให้ช่วงเวลานี้เกิดขึ้นได้เขาจึงรีบวางยูนิคอร์นตัวน้อยลงบนพื้น ยูนิคอร์นตัวน้อยค่อยๆพยายามลุกขึ้นยืน
“ ว้าวมันสามารถยืนขึ้นได้แล้ว มันยืนขึ้นได้!” นิยากรีดร้องด้วยความประหลาดใจ
คนตัวเล็กไม่เปิดโอกาสให้นิยาได้อวด หลังจากที่นางกรีดร้องขาหน้าของผู้ชายตัวเล็กก็โก่งและหัวของมันกระแทกพื้น
“ เจ็บไหม” นิยาเอื้อมมือไปสัมผัสยูนิคอร์นตัวน้อย
อันเฟย์ดึงนิยาออกไปแล้วยิ้ม “ นี่คือยูนิคอร์น มันจะไม่ได้รับบาดเจ็บง่ายๆ” อันเฟย์ ยังเตะก้นของนายน้อยคนนั้นอีกด้วย
“ เจ้า…” นิยา ไม่พอใจกับการกระทำของ อันเฟย์
อันเฟย์ แกล้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้ยินนางและเตะก้นอีกครั้ง หากไม่ใช่ปัญหาสำคัญหรือมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับการให้คำแนะนำกลุ่ม อันเฟย์ ก็ไม่ต้องการเผชิญหน้ากับ นิยา ด้วย
“ หยุดเตะ!” นิยากังวลมากจึงคว้าเท้าของอันเฟย์เพื่อหยุดเขา
ยูนิคอร์นตัวน้อยเริ่มยืนขึ้นตัวสั่นเหมือนคนป่วยมาก มันไม่สามารถหยุดการโยกเยกได้ เด็กชายตัวเล็กประหลาดใจหลังจากที่เขาพยายามยืนขึ้นเป็นครั้งแรก มันไม่กล้าขยับเท้าของมันแข็งถึงพื้น
“ ดูวิธีของข้าดีกว่า” อันเฟย์ ยิ้ม
“ เจ้ามันแย่มาก!” นิยาบ่น
“ ถ้าผู้ชายไม่เลว…” อันเฟย์หยุดกึกตรงนั้น ถ้าเขากล่าวจบมันคงฟังดูเหมือนกำลังจีบนิยาอยู่
