Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 Special District 9 ตอนที่ 247 ความขัดแย้งข้างร้านพนัน
ริมแม่น้ำ
หนุ่มผมขาวถูกรุมซ้อมจนกลิ้งเกลือกไปมาบนพื้นหิมะ
หลิวซื้อซูยืนสูบบุหรี่ดูอยู่ข้างรถสักพักก่อนจะตะโกน “เอาล่ะพอได้แล้ว”
ทุกคนที่ได้ยินต่างก็ยั้งมือยั้งเท้า
หลิวจื่อซูเดินไปหาชายผมขาว เหยียบหัวอีกฝ่ายแล้วถาม “โดนแบบนี้แล้ว รู้ที่ของตัวเองรึยัง?”
ชายผมขาวกระอักเลือดขณะปิดหน้าปิดตาไม่ตอบอะไร
“กลับไปบอกพวกของแกนะ ยาของพวกแกก็ขายในส่วนของพวกแก พวกฉันก็จะขายในส่วนของฉัน ถิ่นใครก็ถิ่นมัน เรื่องนี้แกทำตัวแกเอง!” หลิวซื้อซูทิ้งผมของชายผมขาว “เข้าใจไหม?!”
“ขะ…เข้าใจ” ชายผมขาวไอสองสามครั้งก่อนตอบพร้อมเลือดที่กบเต็มปาก
หลิวจื่อซูได้ยินแล้วจึงมีท่าที่ผ่อนคลายขึ้น เขาทำแค่พยักหน้า “ดี…มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
ชายผมขาวนิ่งไปนาน “ผมเข้าใจแล้ว”
“ ปล่อยมันไปได้แล้ว” หลิวซื้อซูลุกขึ้นยืน
“ถ้าขืนยังล้ำเส้นอีก ฉันจะฆ่าแก!”
“ขนของพวกนี้เข้าไปในรถ”
หลังจากเร่งขนของกันเสร็จเขาก็ปล่อยให้พวกของชายผมขาวขับรถออกไป
หลังจากนั้นไม่กี่นาที
หลิวซื้อซูนั่งดื่มชาบนโซฟาข้างประตูในบ่อนด้วยสีหน้าผ่อนคลาย
ที่เคาน์เตอร์ เจ้าของร้านตัวอ้วนพูดขึ้น “เฒ่าจื้อ จริงๆ แล้วฉันไม่ต้องการให้มีเรื่องต่อยตีกัน นายควรกลับไปพักผ่อนก่อนนะ ตอนนี้อย่าอยู่ที่นี่เลย”
“ไม่เป็นไรหรอก” หลิวจื่อซูพูดด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกได้นะ อยู่ทานอาหารสักพักก็ได้” เจ้าของร้านพูดอย่างตรงไปตรงมา “แต่อย่าสร้างปัญหาก็พอ ร้านฉันเป็นแค่ร้านเล็กๆ เดี๋ยวจะลำบากเอา”
“ฉันเข้าใจ ไม่ต้องห่วงหรอก” หลิวจื้อซูพยักหน้าอย่างจริงจัง
หลังจากพูดจบเจ้าของร้านจึงหันไปดูรายการทางโทรศัพท์ต่อ
ชายคนหนึ่งเดินมากระซิบข้างหูของหลิวซื้อซู
“เออๆ นายทำได้น่าฉันรู้”
“งั้น ผมไปก่อนนะ”
“อืม” หลิวจื้อซูพยักหน้า จากนั้นยกชาที่ชงมาอย่างเข้มข้นขึ้นจิบ
ภายในโกดังขนาดใหญ่ที่ถนนหนานหยาง
หนิวเจนลูกน้องของเปยเตอหยงสวมเสื้อคลุมขนสัตว์ เขาถามชายผมขาวด้วยคิ้วที่ขมวดแน่น “ใครทำแบบนี้กับแกวะ?”
“หลิวซื้อซูครับ” ชายผมขาวก้มหน้าตอบ
หนิวเจินยกมือลูบหัวโล้นของตนพักหนึ่ง ก่อนจะกระโดดสูงกว่าครึ่งเมตรเพื่อถีบยอดอกของชายผมขาว
“โครม!”
ชายผมขาวที่ไม่ทันตั้งตัวหงายหน้าล้มลงกับพื้นทันที
หนิวเฉินเสี่ยวขมวดคิ้วแน่นจ้องอีกฝ่ายก่อนก่นด่า “ใครมันจะปล่อยให้แกไปขายของในถิ่นตัวเอง แถมยังเป็นคนของพวกมันด้วย นี่แกโง่ขนาดนี้เลยเหรอ?”
“แต่พี่ ฉันก็อยากได้เงินนะ” ชายผมขาวตอบด้วยความคับข้องใจ “จากจำนวนที่มันสั่ง ฉันก็เลยกะจะขับรถไปส่งของแป็บเดียว เท่านั้นใครจะคิดล่ะว่าพวกนั้นมันล่อฉันไปซ้อมแบบนี้”
“ยา JB ก็ขายได้เงินเร็วนี่นา ทำไมไม่ขายอันนี้แทน?” หนิวเงินตะโกน
ชายผมขาวพูดไม่ออก
“หลิวซื้อซูมันว่าไงบ้าง?” หนิวเงินถามขณะมองลงไป
“เขาบอกว่าเราไปขโมยผู้ซื้อรายย่อยของพวกเขา ว่าฉันล้ำเส้นถ้ายังทำอีกเขาจะฆ่าทิ้งซะ”
“แล้วจะทำยังไง? ควรไปฟ้องพวกหัวหน้ารึไง?! คุ้มแล้วเหรอ? ลูกชายคนที่สองของเฒ่าหม่าได้รับการดูแลจากผู้กำกับถึงจะหลบอยู่นอกเขตและยังไม่กล้ากลับมาก็เถอะ” หนิวเจนดุแล้วหันหลังไปตะคอกใส่ “ต่อไปนี้อย่าด่วนปล่อยสินค้า ให้ฉันรวบรวมคนก่อนเข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้วครับ”
“เดี๋ยวฉันจะโทรไปเอง”
ทุกคนพยักหน้ารับ
หนิวเจินยืนคุยกับเพื่อนทางโทรศัพท์จนได้เบอร์ของหลิวจื่อซูมาแล้วเขาก็โทรออก
“ฮัลโหล?” หลิวจื้อซูรับสายภายในเวลาไม่กี่วินาที
“สวัสดีฉันชื่อหนิวเงิน”
“อ่า มีอะไร?”
“นายทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?” หนิวเงินถาม
“เขาล้ำเส้น ฉันก็เลยต้องสั่งสอนเขาบ้างจะได้รู้จักจำ” หลิวอื้อซูดื่มชาก่อนจะพูดเสียงเรียบ
“แล้วที่พวกนายมาซื้อของกับพี่เปยล่ะ?” หนิวเงินถามกลับ
หลิวจื่อซูวางถ้วยน้ำชาลงแล้วตอบ “จุดที่นายพูดถึงเป็นเส้นเขตแดนของฉัน คนของนายเอาสินค้ามาขายให้ลูกค้าของฉันตั้งเยอะไอ้เด็กนั่นก็แค่โชคร้าย”
“ฉันจะขายในที่ของฉันเองไม่ได้เหรอ? แกจะบ้ารึไง?” หนิวเงินถามด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“เรื่องแบบนี้มันพูดยาก” หลิวซื้อซูตอบอย่างกระชับ “ถ้าทำอีกครั้งอาจจะไม่ได้กลับถิ่นตัวเองก็นะ”
“นายขู่ฉันเรอะ?! ไอ้ลูกหมา! อย่าให้ฉันเจอนายนะ!”
“ฉันจะรออยู่ที่ร้านพนัน NM” หลิวจื่อซูตัดสายทิ้งทันที
หนิวเงินรีบยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อพลางโบกมือ “บอกทุกคนให้กระจายไปตามคำสั่งของฉัน”
ขณะเดียวกัน ที่ร้านพนัน หลิวจื่อซูลุกขึ้นและบอกกับเจ้าของร้านด้วยรอยยิ้ม “ฉันจะไปแล้วนะ”
“จะไปอีกแล้วเหรอ?” เจ้าของร้านถาม
“เหมือนหนิวเจนจะวกกลับมาหาฉัน ก็เลยต้องไปหลบที่อื่นก่อน” หลิวจื้อซูพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันจะได้ไม่สร้างปัญหาให้ร้านนายไงล่ะ ไปก่อนนะ”
“ถ้ามีคนเข้ามาให้ฉันบอกว่านายออกไปแล้วใช่ไหม?” เจ้าของร้านถามให้แน่ใจ
“ใช่แล้ว”
“งั้นก็ออกไปได้แล้ว”
“โอเค”
หลังจากนั้นหลิวซื้อซูก็พาพวกลูกน้องทั้งหมดเดินออกจากร้านไป
เวลาห้าทุ่มจวนจะเที่ยงคืน
หนิวเจนซึ่งยืนอยู่ข้างถนนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูด “เรื่องแค่นี้เองผมขอผ่านละกัน”
เปยเตอหยงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดตอบ “ฉันไม่คิดว่านายควรทำอย่างนั้นนะ ถ้าอยากจะเริ่มงานจริงๆ ก็ต้องยอมลำบากทำทุกเรื่องหน่อย”
“ลูกพี่เปย ผมโทรหาหลิวซื้อซูแล้ว เรื่องนี้ถ้าในอนาคตเราจะไว้ใจใครได้บ้างล่ะ?” หนิวเงินถามอย่างสงสัย
“นายกังวลเกินไปรึเปล่า?”
สิบเอ็ดโมงครึ่ง
ทางเข้าของร้านพนันข้างคูน้ำ รถเก่าหลายสิบคันแล่นมาจอดหนิวเจนนำคนสี่ถึงห้าคนเดินเข้าไปในร้าน
“มาเล่นเหรอครับ?” เจ้าของร้านตัวอ้วนถาม
“ฉันมาตามหาคน หลิวจื่อซูอยู่ที่นี่รึเปล่า?” หนิวเงินถาม
“อ๋อ เขาออกไปสักพักแล้วล่ะ ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว” เจ้าของร้านตอบด้วยรอยยิ้ม
“หนีไปแล้วเหรอ?” หนิวเจนพูดเยาะเย้ย “ไปตามหามันแถวรัฐพื้นทมิฬ”
และแล้วทุกคนจึงออกจากร้านไป
บนทางเท้าท่ามกลางหิมะขาวนวลที่สะท้อนแสงหลอดไฟนีออนหนิวเจนเดินไปเปิดประตูรถ ตอนนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์เร่งเครื่องมาจากด้านหลัง
“บรื้น!”
รถกระบะพุ่งตรงมาอย่างไม่ลดละชนเข้ากับรถเก่าเหล่านั้น แรงกระแทกรุนแรงส่งผลทำให้รถกระเด็นพุ่งชนกันเป็นทอดมายังรถที่หนิวเจนอยู่
หลิวซื้อซูปรี่ออกมาจากหลังกระบะทันที่พร้อมถือดาบเล่มยาวกว่าเมตรครึ่งก่อนกระโดดขึ้นเหยียบบนหลังคาของรถเก่าและเหวี่ยงดาบใส่กระจกหน้าเต็มแรง
เสียงกระจกแตกดังสนั่น หลิวจื่อซูกระหน่ำแทงคนในรถพลางตะโกน “ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าพวกแกกล้ามาถิ่นฉันจะไม่ได้กลับไปแน่นอน เฮ้ย! ออกมากันได้แล้ว”
“จ้าก!”
กลุ่มคนกว่าหกสิบคนอาวุธครบมือวิ่งกรูออกมาพร้อมเสียงโห่ร้องจากทั้งสองฟากถนนเหมือนฝูงสัตว์ป่าบ้าคลั่ง
