จอมเวทย์แห่งการเลียนแบบ (The copy mage) – ตอนที่ 45

“ก่อนอื่นฉันต้องสร้างอาวุธเพื่อป้องกันตัวเองและอาจจะล่าสัตว์เป็นอาหารและยังต้องสำรวจพื้นที่เพื่อหาแม่น้ำหรือแหล่งน้ำจืด ฉันต้องหาถ้ำบางสำหรับอยู่อาศัยด้วย จะอยู่จนกว่าฉันจะเตรียมตัวปีนขึ้นไปบนภูเขา “

เดเมียนกล่าว

เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาเห็นต้นมะพร้าวที่มีมะพร้าวอยู่และเป็นเป้าหมายที่ชัดเจนสำหรับเขาที่จะหาอาหารแทนที่จะพยายามล่าสัตว์

เดเมียนสามารถรู้สึกได้อย่างประหลาด ทุกสิ่งที่เขาจะรู้สึกในร่างกายรวมถึงความหิวและความกระหายและถึงแม้จะรู้ว่ามันอยู่ในหัวของเขา แต่เดเมียนก็ไม่ต้องการรับความเสี่ยงใด ๆ ที่อาจทำให้ร่างกายที่แท้จริงของเขาเสียหาย

เดินย่ำผ่านผิวทราย เขามุ่งหน้าไปยังจุดที่พื้นดิน พื้นเริ่มกลายเป็นดินและอุดมสมบูรณ์มากขึ้น เดเมียนได้มองหาหิน

เขาระวังและเลี่ยงกับแมลงมีพิษเช่น แมงป่อง โดยการยกโขดหินขึ้นและหลังจากรวบรวมหินให้ได้จำนวนมาก แล้วเขาก็ยกหินกลับไปที่ต้นมะพร้าวที่เขาเห็น

เดเมียนวางกองหินไว้ที่พื้น แล้วเดเมียนเริ่มโยนพวกมันทีละลูกโดยเล็งไปที่มะพร้าวด้วยความหวังที่จะทำให้มันร่วงลง

แต่หลังจากขว้างก้อนหินไปสองสามก้อนในไม่ช้าเขาก็ตระหนักได้ว่าร่างกายของเขาอ่อนแอมากเพียงใดและจะเป็นอย่างไรถ้าเขาอาศัยอยู่ในโลกที่ไร้พลังงาน

“นี่มันอ่อนแอขนาดไหนที่ร่างกายของฉันไร้เรี่ยวแรง”

เดเมียนพึมพำกับตัวเองว่ารู้สึกว่าร่างกายอ่อนแอแค่ไหน

จากความทรงจำทั้งหมดที่เขาได้รับจากร่างกายที่เขายึดครอง เดเมียนไม่เคยจำได้ว่าเขาอ่อนแอขนาดนั้นแม้ว่าเขาจะมีอายุที่น้อย แต่เขาก็ยังคงหายใจเอาพลังงานจากบรรยากาศโดยรอบแบบไม่รู้ตัว ซึ่งทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นและทำให้ร่างกายของเขาดีขึ้นเล็กน้อย

หลังจากขว้างก้อนหินทั้งหมดเขาก็ตีมะพร้าวเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ก็มีพลังไม่เพียงพอที่จะเอามันลงมา

แต่เขาสังเกตเห็นว่าจุดมุ่งหมายของเขาเพิ่มขึ้นและความสามารถในการใช้ร่างกายและสิ่งต่างๆ ของเขาอาจเพิ่มขึ้นโดยการใช้ร่างกายของเขาในรูปแบบที่ปราศจากพลังงาน

เมื่อรวบรวมหินที่เขาขว้างมาเดเมียนพยายามล้มมะพร้าวเป็นครั้งที่สองด้วยกองหิน แต่ก็ยังไม่สามารถทำได้

ต้นมะพร้าวสูง 8 เมตรและเขาแทบจะไม่สามารถล้มมะพร้าวได้

หลังจากโยนและรวบรวมกองหิน 5 ครั้งเขาได้มะพร้าวเพียงสองลูก

แต่เขาอดไม่ได้ที่จะตระหนักว่าเป้าหมายของเขาดีขึ้นมากเพียงใดในครึ่งชั่วโมงที่เขาเล็งไปที่มะพร้าว

ในอีกครึ่งชั่วโมงในการขว้างปาและเก็บกองหินเขาได้มะพร้าวอีก 7 ลูกที่เหลืออยู่บนต้นมะพร้าว

มันเป็นเพียงต้นมะพร้าวเล็ก ๆ และเดเมียนสามารถมองเห็นต้นอื่น ๆ อีกมากมายในระยะไกล แต่ไม่ต้องการเสียเวลาและพลังงานในการรวบรวมมะพร้าว

หลังจากที่เดเมียนรวบรวมมะพร้าวได้ 9 ลูก เขาก็มีอาหารจากมะพร้าวเพียงพอและน้ำจากมะพร้าวให้เพียงพอต่อไปอีกสามวันถ้าเขากินและดื่มอย่างละหนึ่งมื้อ

เขาไม่ได้วางแผนที่จะอยู่บนเกาะนานกว่านี้และไม่รู้ว่าเวลาต่างกันมากแค่ไหน กับเวลาภายนอก

เดเมียนมีบทเรียนภายใน 3 วันและไม่อยากพลาดบทเรียนการฝึกฝนภายในครั้งแรก เขารู้ว่าจะเปิดหูเปิดตาให้มากและเขายังมีหลายสิ่งที่อยากทำในสถาบันเช่น การเข้าร่วมหลักสูตรเฉพาะทางและ การทำภารกิจให้สำเร็จดังนั้นจึงไม่มีเวลามากที่จะเสียเวลาไปกับคัมภีร์ลึกลับ

“ตอนนี้ฉันควรทำหอกด้วยไม้ยาวและหนาที่ฉันจะลับด้วยหินที่คมซึ่งฉันต้องหาด้วย”

เดเมียนพึมพำ

ดวงอาทิตย์ร้อนมากและทรายที่เขายืนอยู่ก๋ร้อนระอุ ขณะที่เขาตะเกียกตะกายไปยังจุดเริ่มต้นของดิน

เดเมียนยืนอยู่ในร่มเงาของต้นมะพร้าวและจดจ่อกับมะพร้าวมากเกินไปจนรับรู้ถึงอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้น

เขาเพิ่งสังเกตว่าเขาเท้าเปล่าและเขาสวมเพียงผ้าขี้ริ้วที่ไม่ใช่เสื้อผ้าของเขา

“ คุณไม่ได้ทำให้มันยากพอ โดยการไม่อนุญาตให้ฉันใช้พลังงานและจิตวิญญาณของฉันแถมคุณก็เอารองเท้าและเสื้อผ้าของฉันไปด้วย”

เขาพูดอย่างประชดประชัน

“ ตอนนี้ต้องเป็นเวลาเที่ยงแล้วฉันต้องมีเวลาประมาณ 8 ชั่วโมงเพื่อหาที่พักก่อนที่มันจะมืด”

เดเมียนสังเกตหลังจากสงบสติอารมณ์

เดเมียนไม่เคยฝึกฝนเรื่องความสามารถในการอยู่รอด แต่ใช้สติปัญญาของตัวเองและไม่ได้พึ่งพาอุทสึสึในสิ่งที่ต้องใช้ความคิดเขาตระหนักว่าเขามีความสามารถพอสมควรหากไม่มีอุตสึสึ

แต่เขาไม่มีเวลา เพื่อแสดงความยินดีกับการเป็นอิสระมากขึ้นและเริ่มค้นหาไม้และหินที่เหมาะสมเพื่อลับไม้

หลังจากผ่านไป 20 นาทีเขาพบไม้ที่เหมาะสมและหินลับคมและกลับไปที่ต้นมะพร้าวเพื่อสร้างอาวุธ

เขาไม่อยากนั่งในป่าแต่ชอบนั่งบนทรายที่เขารู้สึกปลอดภัยกว่าเพราะจะไม่มีสัตว์ใด ๆ

เดเมียนนั่งอยู่ในที่ร่มเขาเริ่มโกนปลายไม้ด้วยหินแหลมที่เขาพบและหมุนไม้ไปเรื่อย ๆ เพื่อให้เป็นปลายที่แหลมคม

เดเมียนไม่รู้ว่ามันคือไม้ชนิดใด แต่มันก็สามารถลับได้ด้วยหินเพื่อให้มีความแหลมคม

เมื่อพบเถาวัลย์บนพื้นริมป่าเดเมียนผูกหอกไว้กับหลังของเขา

“ตอนนี้ฉันติดอาวุธและจะสอดแนมในป่าและมองหาถ้ำที่จะอยู่ จากนั้นจะกลับไปเอามะพร้าวของฉันและนำไปยังที่ที่ฉันพักอยู่”

เดเมียนกล่าวกับตัวเองโดยวางแผนที่จะพึ่งพาความทรงจำอันยิ่งใหญ่ของเขาเพื่อ จำเส้นทางของเขารอบเกาะ