“จ่ายเงินค่าบ้านภรรยาของคุณหรือ?” ประโยคของกู่เสี่ยวเล่อ ทำให้หนิงเล่ยขบขัน และหลังจากแงะเนื้อกุ้งมังกรสองชิ้นแล้วส่งให้หลินเจียวและหลินรุ่ยตามลำดับ เพียงแค่ยิ้มและพูดว่า : “ตราบใดที่คุณสามารถรับรองความปลอดภัยและการอยู่รอดของผู้หญิงคนนี้บนเกาะนี้ หลังจากออกไปข้างนอก อย่าพูดถึงการซื้อบ้านในเขตเล็ก ๆ แม้แต่ซื้อวิลล่าก็ยังสามารถ!” เมื่อพูดแล้วหนิงเล่ยจึงแกะกุ้งมังกรชิ้นใหญ่ ยัดเนื้อเข้าปาก
“ซื้อวิลล่าให้ผมจริงเหรอ?” กู่เสี่ยวเล่อก้มหัวลงและไตร่ตรองอีกครั้ง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นและกำลังจะคุยกับหนิงเล่ยเกี่ยวกับขนาดของวิลล่าที่เขาสามารถซื้อได้ มีเพียงสามสาวเท่านั้นที่พร้อมจะกัดและก็กัด กินกุ้งมังกรอย่างพึงพอใจ!
“พวกคุณ ให้ตายเถอะ ยัยสาวน้อยตัวแสบ ช่วยผมหน่อย!” กู่เสี่ยวเล่อที่รู้สึกเหมือนอยู่ตรงกลาง ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะพิจารณาว่าหนิงเล่ยสามารถซื้อวิลล่าให้ตัวเองและแต่งงานกับภรรยาได้หรือไม่ เมื่อเธอออกไปข้างนอกในอนาคต ดังนั้นเขาจึงเข้าร่วมรับประทานอาหารทันทีในการต่อสู้เพื่อกินกุ้งมังกร … หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทั้งสี่คนก็อิ่มด้วยอาหาร นอนอยู่บนใบตองในแคมป์อย่างเกียจคร้าน
ในเวลานี้ ท้องฟ้ามืดแล้วและเกาะร้างก็ตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง แต่เนื่องจากมีคนอีกสองคนในแคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อ ทุกคนคุ้นเคยกับพวกเธอ ไม่รู้สึกสยดสยองเหมือนเมื่อสองวันก่อน
หลายคนนอนราบบนชายหาด มองขึ้นไปบนท้องฟ้า เนื่องจากไม่มีมลพิษในอารยธรรมที่ห่างไกลจากมนุษย์ ดังนั้นการมองเห็นจึงดีอย่างน่าประหลาดใจ เช่นกลุ่มดาวบางกลุ่มที่มองเห็นได้ยากในเมือง สามารถมองเห็นได้ชัดเจนที่นี่
“ พี่เสี่ยวเล่อ เล่าเรื่องของคุณให้เราฟังหน่อยได้ไหม?” หลังจากเงียบไปสักพัก หลินเจียวก็ถามอย่างสงสัยพร้อมกับกระพริบตาโต
คำพูดของเธอทำให้หลินรุ่ยและหนิงเล่ยเกิดความสนใจเช่นกัน ใช่ เนื่องจากทุกคนอาศัยอยู่ในแคมป์แล้ว ยังไม่รู้จักตัวตนของกัปตันด้วยซ้ำ มันไร้เหตุผลจริงๆ
“ผม?” กู่เสี่ยวเล่อผงะ แต่ส่ายหัวทันทีและยิ้มอย่างขมขื่น : “ผมจะต้องพูดอะไร แค่ เติบโตมาในภูเขาและพ่อแม่ของผมใช้เงินจำนวนมากเพื่อเลี้ยงดูผมในวิทยาลัย แต่น่าเสียดายที่ผมไม่มีความสามารถมากนัก เป็นเพียงโปรแกรมเมอร์ตัวเล็ก ๆ หลังจากออกไปทำงานและไม่มีความสามารถใด ๆ ที่จะทำให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้น และไม่มีแม้แต่ความปรารถนาง่ายๆ ที่จะให้ผู้อาวุโสทั้งสองกอดหลานชายของพวกเขาก่อนหน้านี้! ”
คำพูดของกู่เสี่ยวเล่อทำให้สาวทั้งสามเงียบ อันที่จริงไม่จำเป็นต้องถามมากเกินไป ก็รู้ได้ว่ากู่เสี่ยวเล่อเป็นสมาชิกธรรมดาของคนหลายพันคนที่เข้ามาในเมืองจากชนบท
“ หือ? พี่เสี่ยวเล่อ ถ้าอย่างนั้น ฉันหมายความว่า ถ้าคุณเลือกหนึ่งในพวกเราสามคนเป็นภรรยาของคุณ คุณจะเลือกใคร?” หลินเจียวไม่รู้ว่ามีส่วนไหนผิดปกติและทันใดนั้นประโยคดังกล่าวก็ออกมา
บรรยากาศในค่ายกลายเป็นน่าอึดอัดทันที และนอกจากความลำบากใจแล้วยังทำให้เกิดความคลุมเครือเล็กน้อย
ใช่แล้ว บนชายหาดที่มีเกลียวคลื่นสีฟ้า มีลักษณะเป็นเกาะเขตร้อนที่สวยงาม หากไม่ได้อยู่ในบริเวณโดยรอบก็คงจะรกร้างไปสักหน่อย เป็นสวรรค์ที่เหมาะสำหรับคู่รักและคู่สามีภรรยาที่จะมาฮันนีมูนในช่วงวันหยุด
คำพูดของหลินเจียวทำให้หลินรุ่ยและหนิงเล่ยหน้าแดงด้วยความอับอาย และพวกเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปชั่วขณะ กู่เสี่ยวเล่อมองไปที่สาวงามทั้งสามที่อยู่ข้างๆ เขาและ
ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนเขาอยู่ในรายการ If You Are the One ทางทีวี แขกรับเชิญสวย ๆ จำนวนมากรอให้เลือกมากมาย … อย่างไม่ต้องสงสัยว่าผู้หญิงที่กล่าวไปข้างต้นนั้นอย่างแน่นอนว่าไม่ใช่ที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยคุณภาพที่สูงเช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของทรวดทรงองเอวหรือว่าความสวยและบุคลิก แค่หนิงเล่ยคนเดียวก็สามารถฆ่าบรรดาพวกผู้หญิงที่แต่งตัวเก่งแต่งหน้าจัดจ้านได้ตายเรียบ โดยไม่ต้องพูดถึงสถานะคุณหนูที่ร่ำรวยของเธอ
เพื่อที่จะทำลายความลำบากใจ กู่เสี่ยวเล่อกระแอมในลำคอ : “อืม ที่เสี่ยวเจียวพูด ดูเหมือนว่าใครก็ตามที่ฉันเลือกสามารถให้ใครแต่งงานกับฉันได้ แต่ฉันไม่โลภ ถ้าฉันต้องการเลือกจริงๆ เช่นนั้นฉันจะให้ความคิดริเริ่มแก่คุณ ไม่ว่าคุณคนไหนก็สามารถอยู่กับฉันไปตลอดชีวิตต่อไปได้อย่างสบายใจ ” กู่เสี่ยวหัวเราะเป็นช่วงเวลาที่หายากโดยไม่ล้อเล่น
หลินรุ่ยและหลินเจียวมองหน้ากันโดยไม่พูด หนิงเล่ยผู้ซึ่งพูดไม่ออกพูดแทน : “พวกคุณกำลังหัวเราะและหัวเราะ อย่าเอาฉันไปร่วม ฉันมีคู่หมั้นอยู่แล้ว”
“พี่สาวเสี่ยวเล่ย คุณมีคู่หมั้นแล้วหรือ?” ทันทีที่เขาได้ยินสิ่งนี้วิญญาณของหลินเจียวก็กลับมาอีกครั้ง
“ใช่ มีอะไรแปลกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ครอบครัวของเราและครอบครัวของเขามีความร่วมมือทางธุรกิจมากมาย ดังนั้นการแต่งงานครั้งนี้จึงถูกจองตอนที่เขาและฉันยังเด็กมาก” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หนิงเล่ยก็จ้องมองออกไปไกลในทะเลที่มืดมิด ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังมองอะไรอยู่ … เมื่อมองไปที่อารมณ์ของหนิงเล่ยดูเหมือนจะหดหู่เล็กน้อย
หลินเจียวจึงถามอย่างซุบซิบว่า : “พี่สาวเสี่ยวเล่ย ฉันเข้าใจว่าคู่หมั้นของคุณต้องเป็นนิยายแนวผู้หญิงที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แต่มีรูปร่างสูงใหญ่หล่อเหลาในนิยาย FM เป็นประธานบริษัทที่เคร่งขรึมและมีอำนาจเหนือกว่าที่เอาเงินไปใช้อย่างไม่เหมาะสม? “
” ฮึ! “กู่เสี่ยวเล่อหัวเราะเยาะเย้ยเรื่องนี้
สิ่งที่หนิงเล่ยพูดกับหลินเจียว เธอก็ยิ้มเล็กน้อย : “สาวน้อยของฉัน ฉันแนะนำให้เราดูนิยายผู้หญิงหรือซีรีส์ทีวีไอดอลให้น้อยลง ในความเป็นจริง การแต่งงานของคนรวยไม่ได้เป็นเรื่องไร้สาระอย่างที่เด็กผู้หญิงคิด ทุกอย่างเกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ของผลไม้อันหอมหวาน โชคดีที่คู่หมั้นของฉันอายุไม่ต่างจากฉันมากนัก เขาเรียนในโรงเรียนตั้งแต่ยังเด็ก ตามความเข้าใจปกติ เขาสามารถถือได้ว่าเป็นหวานใจในวัยเด็ก” .
“ว้าว! มีความสุขมาก ตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันอยู่กับผู้ชายของตัวเองที่ผูกพันมาตลอดชีวิต
เยี่ยมมาก! ” หลินเจียวกล่าวด้วยความชื่นชม
” อะไรดีล่ะ? ตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันรู้ว่าฉันจะเป็นครอบครัวเดียวกับเขาในอนาคต แต่ตรงกันข้าม ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย ” หนิงเล่ยยิ้มอย่างขมขื่น
กู่เสี่ยวเล่อโค้งงอริมฝีปากของเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไรสักคำ แต่แอบพูดในใจ : ” ชายและหญิงที่ร่ำรวยเหล่านี้ ไม่รู้จักพรในพรเลยจริงๆ! “
…
ในเวลานี้ บนชายหาดห่างจากพวกเขาห้าหรือหกกิโลเมตร เหลาชางและเหลาเหว่ยกำลังมองตรงไปที่ฉินเหว่ยและเหลาหม่าที่ออกไปหาอาหาร
” ฉันข้อพูดนะ เสี่ยวฉิน และเหลาหม่า พวกคุณเป็นพนักงานเก่าในบริษัท หัวหน้าชางและฉันเชื่อใจคุณมาตลอดเป็นเพราะเหตุนี้ งานสำคัญในการหาอาหารจึงมอบหมายให้คุณ แต่คุณสามารถเห็นได้ด้วยตัวคุณเอง หลังจากออกไปข้างนอกมานาน คุณมีเพียงหอยเชลล์และหอยนางรมตัวเล็กจำนวนมาก ปูตัวเล็ก ๆ ก็มีไม่กี่ตัว ไม่ใหญ่เท่ากำปั้นเสี่ยวลี่ของเรา นี่เพียงพอสำหรับพวกเราทั้งหกคนหรือไม่? “
ทันทีที่เหลาเว่ยพูดจบ เหลาชางข้างๆ เขาก็โบกมือและพูดด้วยรอยยิ้ม : ” เฮ้นายเว่ย คุณไม่สามารถตำหนิทั้งสองคนนี้ได้ เนื่งจากเราเพิ่งมาถึงเกาะและเราไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ ดังนั้นคุณควรอดทนต่อเสี่ยวฉินและเหลาหม่าให้มากขึ้น! “
ปรากฎว่าสองคนนี้คุยกันล่วงหน้า คนหนึ่งร้องหน้าแดงและอีกคนร้องหน้าขาว ใช้ทั้งความเมตตาและพลังเพื่อไม่ให้สองคนต่อไปนี้ดีดตัวมากเกินไป
แต่สำหรับการเคลื่อนไหวของพวกเขานั้น เป็นที่ชัดเจนว่าฉินเหว่ยและเหลาหม่าไม่ใช่เลย ฉินเหว่ยยิ้มอย่างเย็นชา : “ฉันขอบอกนะหัวหน้าเว่ย หัวหน้าชาง โปรดอนุญาตให้เรา ยกย่องพวกคุณอีกครั้ง “
เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เขาพูดและการแสดงออกของเหลาชางก็เปลี่ยนไปเช่นกัน : ” เสี่ยวฉิน คุณหมายถึงอะไร? “
” คุณหมายความว่าไง? “ฉินเหว่ยโยนอาหารทะเลในมือลงพื้น!
” ไม่มีอะไร พี่ชายและเราทั้งสองคิดว่าการมอบหมายหน้าที่เดิมของคุณในค่ายนั้นไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด! “
