“ หัวหน้าชาง ทำไมคุณมาที่นี่?” แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะพูดอย่างสุภาพ แต่สายตาของเขาก็ยังคงมองเขาด้วยความระมัดระวัง
คนๆ นี้เคยเป็นหัวหน้าใหญ่ในบริษัท ที่มักจะมีสายตาเหนือกว่าและมักจะเงยหน้าขึ้นมาพูดเสมอ แต่ตอนนี้มันช่างน่าสังเวชจริงๆ
ชุดสูทแบรนด์ดังบนร่างกายของเขาฉีกขาดรุ่งริ่งและสกปรกไปแล้ว ผมที่เดิมไม่ได้ยุ่งเหยิง ตอนนี้กระจัดกระจายไปทั่วหัวของเขาเหมือนรังนก
เนื่องจากหิวและถูกกระทืบจนอิ่มมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ ดังนั้นการแสดงออกทางดวงตาจึงค่อนข้างผิดปกติ และขาดความแจ่มใสเล็กน้อย ตัวคนก็เฉื่อยชาเล็กน้อย
“เฮ้เฮ้ เฮ้เฮ้ เสี่ยวเล่อ อันที่จริงฉันมาที่นี่เพื่อปรึกษาเรื่องบางอย่างกับเพื่อนเก่าอย่างคุณ!” เหลาชางดูเขินอาย แต่ยังคงนั่งลงตรงข้ามกับกู่เสี่ยวเล่อ
“โอ้? ผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดผู้มีเกียรติของบริษัทจะถามฉันที่เป็นโปรแกรมเมอร์ตัวน้อยๆ นะเหรอ? ฉันอยากรู้มาก สงสัยจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น?” กู่เสี่ยวเล่อถามด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
“ที่จริงมันไม่มีอะไร มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แต่ก่อนหน้านั้น พี่ชายของฉันยังมีอุปกรณ์ซอฟต์แวร์ชิ้นเล็ก ๆ บางอย่างที่อยากจะมอบให้คุณเป็นของขวัญในการประชุม” กู่เสี่ยวเล่อตกใจกับคำพูดธรรมดาๆ ของเขา ของขวัญในการประชุมทำอะไรได้บ้าง? เห็นเหลาชางคลำอยู่ในกระเป๋าเสื้อเป็นเวลานานและในที่สุดก็หยิบกล่องเล็ก ๆ หลากสีออกมา
“ นี่เป็นเพียงเล็กน้อยของฉัน สหายของฉัน ที่นี่ไม่ได้เหมือนเมืองใหญ่ ชีวิตวัตถุนิยมเช่นนั้นช่างอุดมสมบูรณ์ มีสาวงามมากมายอยู่รอบตัวคุณ ดังนั้นฉันคิดว่าคุณต้องเป็นที่ต้องการอย่างมากสำหรับสิ่งนี้ใช่มั้ย? ” กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อได้รับ นี่คือกล่องถุงยางอนามัยที่มีเจ็ดซองเล็ก
” นี่ … ” กู่เสี่ยวเล่อมองไปที่กล่องหลากสีในมือของเขา และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ดูเหมือนว่าชายชราคนนี้คิดจริงๆ ว่าเขาและสาวงามทั้งสามกำลังใช้ชีวิตที่หรูหราอย่างจักรพรรดิฟุ่มเฟือยสำมะเลเทเมาของชีวิต
“เฮ้เฮ้ สหายน้อย คุณและฉันเป็นผู้ชายทั้งคู่ สิ่งเหล่านี้จำเป็นสำหรับเราในการเดินไปตามแม่น้ำและทะเลสาบ ตอนนี้มันกลายเป็นเกาะร้าง สภาพหลาย ๆ อย่างบนเกาะมันธรรมดาเกินไป นอกจากนี้ มันยากมากสำหรับผู้ใหญ่ที่จะอาศัยอยู่ที่นี่ มันจะลำบากถ้ามีลูกอีกครั้ง ดังนั้น สิ่งเหล่านี้ที่ฉันให้กับสหายของฉันก็ยังมีประโยชน์อยู่มากทีเดียว ”
คำพูดของเหลาชางทำให้กู่เสี่ยวเล่อลำบากใจเล็กน้อย ถ้าบอกความจริงว่าเขาและสมาชิกทีมสาวสวยทั้งสามไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด ใช่ไหม? แต่มันดูน่าอายนิดหน่อย แล้วการยอมรับตรงๆ ว่ามีความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนระหว่างตัวเองกับหญิงสาวเหล่านั้นจริงๆ น่ะเหรอ? หน้าของเขาบางเกินไป อายที่จะคุยโม้
ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเผยรอยยิ้มที่อึดอัดใจ และยอมรับกล่องของขวัญที่เขามองว่ามีค่าเสมอ
“เหลาชาง เนื่องจากทุกคนเป็นคนรู้จักกัน คุณสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้โดยตรงถ้าคุณมีอะไร และคุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับฉัน ”
กู่เสี่ยวเล่อเป็นชายหนุ่มที่อยู่ในสังคมได้ไม่นานนัก ดังคำกล่าวที่ว่า การยื่นมือออกไปและไม่ตีคนที่ยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสุภาพมากและให้ของขวัญ เป็นธรรมดาที่จะรู้สึกอายที่จะขับไล่เขาออกไป ดังนั้นจึงต้องถามอย่างสุภาพเล็กน้อย
“ ตั้งแต่ที่คุณพูดแบบนั้น พี่เซียวเล่อ ฉันก็จะพูดตรงๆ เลยพี่ชาย” เมื่อเห็นทาง รอยยิ้มบนใบหน้าของเหลาชางก็เข้มแข็งขึ้น ลดเสียงลงและพูดว่า : “ อันที่จริง มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมาก ก็แค่ว่า ในขณะนี้ กลุ่มเดิมของคนในบริษัทของเราได้จัดทีมเหมือนทีมที่นี่.”
“โอ้ ไม่ดีเหรอ? เป็นเรื่องยากที่จะอยู่โดยไม่มีองค์กรในสถานที่แบบนี้“
” ใช่ นั่นคือสิ่งที่ฉันจะพูด เดิมทีผู้นำของค่ายนี้คือชายชราอย่างฉัน และอดีตผู้จัดการอย่างเหลาเว่ย ฉินเหว่ยและเหลาหม่ารับผิดชอบในการออกไปหาอาหารและเครื่องดื่ม แต่ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเด็กสองคนนี้ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ จู่ๆ ก็กบฏ และใช้ความรุนแรงทุบตีฉันและเหลาเว่ย ฉันสบายดีที่จะบอกว่า หัวหน้าเก่าของคุณ เหลาเว่ย ถูกเหลาหม่าต่อยจนดั้งจมูกหัก เลือดยังไม่หยุดไหล! “
กู่เสี่ยวเล่อตกตะลึงกับคำพูดของเหลาชาง เขาไม่ได้คาดหวังว่าทีมเล็กหกคนที่อยู่ตรงข้ามจะมีละครแบบนี้จริงๆ คล้ายกับกลไกของศาล และเมื่อเขาคิดว่าเหลาเว่ยที่หยิ่งผยองและชอบครอบงำเขาในวันธรรมดา ถูกทุบตีที่จมูกมีเลือดกำเดาไหล
กู่เสี่ยวเล่ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แต่เขาก็รู้เช่นกันว่ามันไม่ค่อยดีนัก ต้องเม้มปากพยายามกลั้นยิ้มแล้วถามว่า : “แล้วไงหละ?”
“แล้วไง! ฮึ สองคนนี้มากเกินไป ไม่เพียงแต่พวกเขาปล้นตำแหน่งผู้นำของเหลาเว่ยและฉันเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเสี่ยวลี่ที่อยู่เคียงข้างฉันในฐานะผู้ช่วยของฉันด้วย! พี่เสี่ยวเล่อ คุณก็รู้ เสี่ยวลี่คนนี้อยู่เคียงข้างฉันเสมอในฐานะผู้ช่วยในบริษัทมาหลายปี อันธพาลทั้งสองต้องการให้เสี่ยวลี่นอนกับพวกเขาตอนกลางคืนจริงๆ! พฤติกรรมแบบนี้เหมือนสัตว์เดรัจฉาน! แม้ว่าเหลาเว่ยและฉันจะขุ่นเคือง เราไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ ดังนั้นเราทำได้แค่โกรธและไม่กล้าที่จะพูด ตอนนี้ฉินเหว่ยและเหลาหม่าสองคนนี้มีอำนาจเหนือใครทุกคนในแคมป์ ให้ผู้นำทั้งสองของบริษัทออกไปหาอาหารและน้ำดื่ม คุณว่าแบบนี้ยุติธรรมมั้ย? ” เมื่อเผชิญกับคำกล่าวหาของเหลาชางที่เต็มไปด้วยความรักและใจกว้าง
กู่เสี่ยวเล่อก็ตกตะลึงเล็กน้อย เขาจึงถามด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว : ” ถ้าอย่างนั้นเหลาชาง คุณกำลังมองหาอะไรอยู่ตอนนี้ คุณหมายความว่าอย่างไร แม้ว่าฉันจะเห็นอกเห็นใจกับประสบการณ์ของคุณ แต่ก็เป็นกิจธุระของทีมคุณ ฉันคนนอกไม่แทรกแซงใช่ไหม?”
เหลาชางโบกมืออย่างรวดเร็วและพูดว่า “ พี่เสี่ยวเล่อ คุณเข้าใจผิด พี่ชาย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะขอให้คุณเข้าไปแทรกแซง ฉันแค่หวังว่าเหลาเว่ยและผู้ช่วยของฉัน เสี่ยวลี่จะมาร่วมแคมป์ของคุณได้ และคุณมั่นใจได้ว่าเมื่อเรามาถึงที่นี่ เราจะเชื่อฟังการเตรียมการของคุณอย่างแน่นอนและจะไม่เคยแสดงความเป็นผู้นำ คุณคิดว่าสิ่งนี้จะเป็นไปได้หรือไม่?”
อะไร? ชายคนนี้ต้องการลากครอบครัวของเขามาที่แคมป์ของเขาจริงๆ หรือ?
ทันทีที่ได้ยินเช่นนี้ กู่เสี่ยวเล่อก็ขมวดคิ้วและหยุดสิ่งที่เหลาชางยังพูดไม่จบในทันที : “ ฉันต้องขอโทษด้วยนะเหลาชาง ตอนนี้ทางฝั่งของฉันที่นี่ไม่ราบรื่น นอกจากนี้ยังมีการขาดแคลนเสบียงและทุกอย่าง และเป็นเรื่องยากที่จะจัดหา พวกเราทั้งสี่คนเป็นไปไม่ได้จริงๆ ที่จะรับผู้รอดชีวิตคนอื่นเข้าร่วม! ฉันจึงพูดได้แค่ว่าขอโทษ!“
ตรงกันข้ามกับความประหลาดใจของกู่เสี่ยวเล่อ ดูเหมือนว่าเหลาชางจะไม่รู้สึกแปลกใจใด ๆ กับเรื่องนี้ แต่หลังจากแสดงความผิดหวังเล็กน้อย พยักหน้าและพูดอย่างเข้าใจ : “เฮ้เฮ้ เฮ้เฮ้ ฉันเข้าใจความยากลำบากของสหายหนุ่มได้ และฉันไม่ไปร่วมทีมกับคุณในครั้งนี้ เนื่องจากสหายหนุ่มของฉันไม่มีพื้นที่ ชายชราคนนี้ขอถามคุณอีกอย่าง นั่นคืออย่าเข้าร่วมในข้อพิพาททั้งหมดภายในค่ายของเรา คุณคิดอย่างไร?”
เมื่อคำพูดของเหลาชางเปลี่ยนไป สร้างความประหลาดใจให้กู่เสี่ยวเล่ออีกครั้ง อย่างไรก็ตาม เขาไม่ลังเลและตอบทันที : “ เหลาชางไม่ต้องกังวล แม้ว่าที่นี่จะเป็นเกาะร้าง แต่ฉันก็บริสุทธิ์ใจมาตลอด ตราบเท่าที่คนอื่นไม่คุกคามฉันและแคมป์ของฉัน ฉันจะไม่มีวันเข้าร่วมข้อโต้แย้งของคุณ!”
หลังจากได้สัญญาของกู่เสี่ยวเล่อแล้ว เหลาชางก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ หลังจากใช้คำพูดที่สุภาพอีกสองสามคำ เขาก็วางแผนที่จะออกไป
อย่างไรก็ตาม กู่เสี่ยวเล่อหยุดเขา : “เหลาชาง เดี๋ยวก่อน!” ในขณะที่พูด กู่เสี่ยวเล่อหยิบมะพร้าวออกมาสี่หรือห้าลูกจากถุงตาข่ายด้านข้างและส่งให้เหลาชาง : “ฉันรู้ว่าคุณคงจะขาดแคลนน้ำจืดมากเช่นกัน ฉันไม่มีแหล่งน้ำจืดที่นี่ มะพร้าวสองสามลูกนี้เป็นของขวัญสำหรับคุณ! “
เหลาชางรู้สึกขอบคุณเป็นธรรมดาสำหรับสิ่งนี้ กู่เสี่ยวเล่อพูดถูก เมื่อเทียบกับอาหาร น้ำจืดมีความสำคัญมากกว่า เนื่องจากพวกเขามาถึงเกาะนี้ โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาไม่ได้ดื่มน้ำมากนัก พวกเขาแทบเอาชีวิตไม่รอดโดยอาศัยมะพร้าวเพียงไม่กี่ลูกที่เก็บขึ้นมาบนชายหาด แต่ตอนนี้ไม่มีน้ำจืดสำรอง.
เมื่อเห็นมะพร้าวที่กู่เสี่ยวเล่อถืออยู่ เขาก็ยิ้มอย่างมีความสุขและกล่าวขอบคุณ กู่เสี่ยวเล่อยิ้มให้กับสิ่งนี้ บอกเขาว่ามะพร้าวเหล่านี้สามารถจัดการกับวิกฤตชั่วคราวเท่านั้นและหากพวกเขาต้องการหาน้ำ พวกเขาต้องเข้าไปในป่า
เหลาชางมีความสุขมาก เมื่อได้มะพร้าวและจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม ปัดกวาดความหดหู่เมื่อครั้งที่มาให้ออกไป
เสี่ยวเล่อลุกขึ้นและส่งเขาออกไป ทันทีที่เขาหันกลับไป เขาพบว่าสมาชิกในทีม สาวงามทั้งสามของเขากลับมาที่แคมป์ แต่ใบหน้าของพวกเธอไม่มีความสุขเล็กน้อย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หนิงเล่ย จ้องไปที่เหลาชางที่กำลังจะจากไป แล้วถามอย่างเย็นชา :
“ผู้ชายคนนี้มาทำอะไรกับคุณ?”
