จ้าวแห่งเกาะ – ตอนที่ 37

เมื่อฟังสิ่งที่น้องสาวของเธอพูด การแสดงออกบนใบหน้าของหลินรุ่ยก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
ในความเป็นจริง เธอไม่ได้คิดถึงระดับนี้ในตอนนี้ ดังนั้นเมื่อกู่เสี่ยวเล่อถามว่าใครสามารถไปทะเลได้ในตอนนั้น เธอจึงอาสาที่จะติดตามไป แต่ทักษะการว่ายน้ำของเธออ่อนด้อยเกินไป และจะเป็นภาระที่ยุ่งยากแก่กู่เสี่ยวเล่อ

อย่างไม่เต็มใจ ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่ดูหนิงเล่ยและกู่เสี่ยวเล่อไปทะเลด้วยกัน … แต่โชคดีที่แพของพวกเขามีขนาดเล็กมาก สมมุติว่าอยากทำอะไรสักอย่างบนท้องทะเลจริงๆ เกรงว่ามันจะไม่สามารถทำได้ใช่มั้ย?
น้องสาวหลินเจียว ซึ่งเป็นผีศาจน้อยยิ้มและจ้องมองการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าพี่สาวของเธอ ทันใดนั้นเธอก็ดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่หลินรุ่ยกำลังคิดอยู่ในใจของเธอและพูดว่า : “ พี่สาว พี่อย่าคิดว่าแพเล็กไปไม่เป็นไร ฉันได้ยินพี่สาวเสี่ยวเล่ยบอกว่า ทักษะการเล่นโยคะของเธอดีมาก! ดังนั้น … เฮ้อ! ” หญิงสาวตัวเหม็นถอนหายใจยาว เหมือนลังเลที่จะพูด!
“ไอ้ตัวแสบ ตายยยย! คิดอะไรมากมายอยู่ในหัวตลอดทั้งวัน!” หลินรุ่ยยกกำปั้นขึ้นและกำลังจะตีเธอ หลินเจียวยิ้มและวิ่งหนีไป แต่ก็หยุดลงทันที เพราะเธอมองไปที่ทะเลอยู่ไม่ไกลเพียงแวบเดียว กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยกำลังเอนตัวไปที่ชายฝั่งบนแพพายเรืออย่างกระฉับกระเฉง หลินรุ่ยตะโกนอย่างรวดเร็ว : “ไปช่วยกันเถอะ!” พาหลินเจียวและลงไปในน้ำ วิ่งตรงไปที่แพของฝั่งกู่เสี่ยวเล่อ

พวกเขาสองคนมองไม่เห็นอย่างชัดเจนเมื่ออยู่ไกลออกไป เมื่อเข้าไปใกล้ พวกเธอพบว่ามีกล่องเล็ก ๆ อีกสองสามใบบนแพ และสิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าคือมีฉลามตัวใหญ่ยาวมากกว่าสามเมตรผูกติดกับขอบแพ! สาวทั้งสองถึงกับผงะ แต่หลังจากตรวจสอบอย่างใกล้ชิด พวกเธอพบว่ามีบาดแผลหลายแห่งบนตัวของฉลาม มีรูเลือดอยู่ในตำแหน่งลูกตา หลุมดำมีเลือดไหลออกมา … หลินเจียวตกตะลึงอย่างทึ่มทื่อมองดูงี่เง่า.

กู่เสี่ยวเล่อคนนี้น่าทึ่งเกินไป ไม่เพียงแต่เขาสามารถดึงวัสดุจากเรือชูชีพที่จมแล้ว ยังสามารถฆ่าฉลามขาวได้ด้วย? นี่เป็นเรื่องเหลือเชื่อ อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าทั้งกู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยดูเหนื่อยล้า สองสาวพี่น้องก็ไม่ได้ถามอะไรกับพวกเขา จับเถาวัลย์ที่ผูกติดกับแพแล้วลากแพจากน้ำตื้นไปที่ริมชายหาด

กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยลงจากแพและยึดแพให้แน่นด้วยเถาวัลย์กับต้นไม้ จากนั้นพวกเขาก็ย้ายกล่องเล็ก ๆ ออกจากแพอย่างระมัดระวังและพาพวกเขากลับไปที่แคมป์

เมื่อพวกเขามาถึงที่ค่าย กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยนั่งลงบนใบกล้วย หอบอย่างหนัก  เห็นได้ชัดว่าเหนื่อยมาก

หลินรุ่ยหยิบมะพร้าวเพียงไม่กี่ลูกที่เหลือและให้ทั้งสอง ทั้งสองยินดีรับมะพร้าวและดื่มทันที ใช้เวลานานมากก่อนที่จะหายใจเป็นปกติ
“ ฉันว่ากัปตันเสี่ยวเล่อของพวกเราเก่งเกินไป! ไม่เพียงแต่ได้ของแล้ว ยังฆ่าฉลามด้วย!” ความอยากรู้อยากเห็นของสาวน้อยหลินเจียวกระตุกให้ซากฉลามที่ยังผูกติดกับแพเข้ามาใกล้มากขึ้น ดูหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็วิ่งกลับมาและถามด้วยรอยยิ้ม
“เฮ้ ไม่ต้องพูดถึง! ฉลามตัวนี้ถือได้ว่าเป็นความตายของพวกเราสองคน!” กู่เสี่ยวเล่อเช็ดน้ำมะพร้าวที่มุมปากของเขาแล้วถอนหายใจ

ปรากฎว่าพวกเขาทั้งสองถูกฉลามขาวลากตรงไปยังบริเวณน้ำตื้นที่มีแนวปะการังปกคลุมอยู่หนาแน่น เช่นเดียวกับที่กู่เสี่ยวเล่อคาดการณ์ไว้ ฉลามขาวขนาดมหึมากลายเป็นมีจุดอ่อนร้ายแรงที่นั่น
แนวปะการังที่แหลมคมได้บาดลำตัวของฉลามทำให้มีบาดแผลหลายรอยนับไม่ถ้วนบนร่างกายของมัน ฉลามขาวยักษ์จะยิ่งคลั่งเมื่อได้รับความเจ็บปวด มันกระแทกเข้ากับแนวปะการังอย่างรุนแรงมากขึ้น แน่นอนว่าผลลัพธ์ที่ได้นั้นน่าอนาถยิ่งกว่านั้น คือรอยแผลเป็น ในที่สุดก็สูญเสียเพราะเสียเลือดจำนวนมากเกินไปและไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ท่ามกลางแนวปะการัง
ในเวลานี้ บนแพที่ถูกลากดึง กู่เสี่ยวเล่อค่อนข้างสับสน และในที่สุดก็พบโอกาสที่จะ
หยิบหอกง่าย ๆ ของตัวเองที่ใช้ท่อนไม้และเศษซากที่ทำจากโลหะซึ่งเล็งไปที่ตาฉลามข้างใดข้างหนึ่ง พุ่งตรงเข้าไป! แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะไม่เคยจัดการกับฉลามมาก่อน แต่ก็ไม่มีปัญหาการขาดแคลนปลาในแม่น้ำและลำห้วยของหมู่บ้านบนภูเขา คราวนี้ความแม่นยำค่อนข้างน่าเชื่อถือ

หอกพุ่งตรงผ่านดวงตาของฉลามและไปถึงสมองและกู่เสี่ยวเล่อก็ฆ่าสัตว์ทะเลที่กระหายเลือดและทรงพลังเช่นนี้ หลังจากนั้นสถานการณ์ก็ง่ายขึ้นมาก หากไม่มีภัยคุกคามใต้น้ำของเจ้ายักษ์ใหญ่ตัวนี้ กู่เสี่ยวเล่อสามารถเข้าถึงสถานที่ที่เรือชูชีพจมลงก้นสมุทรได้อย่างสงบ
เช่นเดียวกับที่ผู้อำนวยการหวังหญิงวัยกลางคนกล่าวว่า เรือชูชีพขนาดใหญ่ได้เตรียมเครื่องมือจำนวนมากสำหรับผู้รอดชีวิตเหล่านี้ รวมทั้งอาหารและน้ำจืดที่ปิดผนึกอย่างดี มีสี่หรือห้ากล่อง กู่เสี่ยวเล่อนำขึ้นแพทีละชุด แล้วพายกับหนิงเล่ยกลับไปที่เกาะร้าง
“ว้าว คุณไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในกล่องนี้หรือ? ให้เราทุกคนดูกล่องนั้นและฉันก็มีความสุขมาก!” หลินเจียวเดินไปที่กล่องอย่างตื่นเต้น และหลังจากเล่นงัดแงะอยู่พักหนึ่ง เปิดกล่อง เนื่องจากเตรียมไว้สำหรับผู้รอดชีวิตจากเหตุเรือแตก กล่องเหล่านี้จึงกันน้ำได้ดีและวัสดุที่อยู่ภายในจึงไม่เปียกเลย

ทันทีที่หลินเจียวเปิดมันออกมา เธอก็ร้อง “ว้าว”! ปรากฎว่ากล่องนี้มีบิสกิตอัดแน่นทั้งกล่อง! ดูเหมือนว่าอีกครึ่งหนึ่งของกล่องถูกกินโดยกู่เสี่ยวเล่อและอดีตหัวหน้าบริษัท ของเขาในทะเล
แต่ถึงแม้จะมีบิสกิตเพียงครึ่งกล่อง แต่ก็เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมสำหรับพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่ขาดอาหารในป่า แต่การบริโภคส่วนใหญ่คือไขมันสัตว์และโปรตีนสิ่งที่ขาดที่สุดคือคาร์โบไฮเดรตเหล่านี้ หลินเจียวผู้ละโมบหยิบถุงบิสกิตขึ้นมาทันทีและต้องการเปิดมัน!
“ไม่! ห้ามเปิด!” กู่เสี่ยวเล่อรีบหยุด
” ชิ ใจร้าย !! ยังมีกล่องอีกเยอะมาก บอกเลยว่าฉันไม่ได้จะกินมันคนเดียว เปิดให้เราแบ่งกันกิน!”

แต่กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัวและพูดว่า : “อายุการเก็บของสิ่งเหล่านี้เป็นเวลานานมาก และตอนนี้ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ขาดแคลนอาหาร แต่เรายังไม่รู้ว่าจะเจออะไรในภายหลัง ดังนั้นเราจึงไม่สามารถเปิดอาหารที่มีน้ำหนักเบาและง่ายต่อการถนอมอาหารเหล่านี้ไปได้ในขณะนี้! “
” เคเค! ไม่มีอาหารแค่กินมัน! สุดยอดไปเลย! ” หลินเจียวยังอ่อนเยาว์ มุ่ยปากเล็กน้อยและหันไปมองกล่องอื่นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

หลังจากเปิดครั้งนี้ น้ำแร่ครึ่งกล่องก็ปรากฏขึ้นข้างใน

เพราะเธอคาดหวังไว้ ดังนั้นหลินเจียวไม่ได้แสดงให้เห็นว่ามีความสุข แต่กู่เสี่ยวเล่อมีความสุขมาก ไม่ได้มีไว้สำหรับเติมน้ำจืดเท่านั้น แต่เป็นขวดพลาสติกของน้ำแร่เหล่านี้สำหรับผู้รอดชีวิต มีประโยชน์จริงๆ! ในสองกล่องถัดไป กล่องหนึ่งเต็มไปด้วยเครื่องมือง่ายๆ เช่นมีด,ค้อน,ขวาน,ตะปู ฯลฯ และอีกกล่องหนึ่งคือกล่องยาที่กู่เสี่ยวเล่อคิดไว้ แม้ว่าทั้งสี่คนจะไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ก็ตาม แต่ผู้คนจะไม่ป่วยจากการรับประทานเมล็ดธัญพืช แม้ว่าในกล่องจะมียาปฏิชีวนะง่ายๆ ยาห้ามเลือด ยาต้านการอักเสบและยาแก้ปวด แต่ก็ยังช่วยชีวิตพวกเขาได้ในช่วงเวลาสำคัญ

หลังจากเปิดดูกล่องเหล่านี้แล้ว กู่เสี่ยวเล่อก็หยิบน้ำแร่ออกมาสองสามขวดและเชิญชวนให้สาวงามมาชิมอย่างไม่เห็นแก่ตัว

ในความเป็นจริง เขาต้องการรีไซเคิลขวดเป็นหลัก แต่สาว ๆ เหล่านี้คิดว่าครั้งนี้เขามีน้ำใจ แถมยังดื่มน้ำมะพร้าวเป็นเวลาหลายวันแล้ว โดยถือขวดน้ำแร่ไว้ในมือ แล้วเช่นอีกครั้งหนึ่ง มันก็ทำให้พวกเขารู้สึกว่าพวกเขายังคงเป็นคนศิวิไลซ์ที่อาศัยอยู่ในเมืองและพวกเขาทั้งหมดก็ดื่มอย่างตื่นเต้น
หลังจากที่หนิงเล่ยดื่มน้ำแร่เพียงไม่กี่จิบ จู่ๆ เธอก็มีสีหน้าผิดปกติ

“เป็นอะไรไปน้องสาวเสี่ยวเล่ย?” หลินเจียวที่อยู่ข้างๆ เธอถามเบา ๆ อย่างระมัดระวังเบาๆ ดั่งขนนก
“ ฉัน … เสื้อผ้าของฉันสกปรกไปหน่อย ฉันอยากอาบน้ำ!” ใบหน้าสวยของหนิงเล่ยแดงระเรื่อและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา