จ้าวแห่งเกาะ – ตอนที่ 55

“ฝังศพในทะเล?” หญิงสาวทั้งสามต่างก็งุนงงเมื่อได้ยิน พวกเธอได้ยินเพียงว่ามีการฝังศพในทะเลซึ่งมีขี้เถ้าของผู้คนกระจัดกระจายไปในทะเล ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าศพของลิงทั้งตัวถูกฝังอยู่ในทะเล?
กู่เสี่ยวเล่อไม่สนใจพวกเธอทั้งสาม และเดินตรงไปที่ต้นมะพร้าวที่ได้โค่นลงในช่วงเช้า ใช้ขวานขนาดเล็กและมีดพร้าในกล่องเครื่องมือ ครืดคราดครืดคราดลงเมื่อทำ ยุ่งหลังจากนั้นเกือบชั่วโมง เขาทำแพที่ทำจากไม้กระดานเล็ก ๆ ขนาดครึ่งตารางเมตร
จากนั้นด้วยความสำนึกจึงนำลิงตัวเมียที่ห่อด้วยใบตองมาวางบนนั้น ในที่สุดก็ผลักแพเล็กลงทะเล ลิงน้อยจ้องมองดวงตากลมโตน่ารักของมันตลอดทางโดยไม่พูดอะไรสักคำ จนกระทั่งมันเห็นแม่ของมันนอนบนแพอย่างช้าๆ ลงไปในความลึกของทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด ถอนหายใจและกรีดร้องสองสามครั้ง .
“เอาล่ะ การฝังศพในทะเลจบลงแล้ว! สาวงามทั้งหลาย ละครที่น่าตื่นเต้นของเราใกล้เสร็จแล้วใช่ไหม? คืนนี้เรายังไม่ได้ทำซุปงูของเรา!” กู่เสี่ยวเล่อเอื้อมมือออกไปและชี้ไปที่ซากงูตัวใหญ่ที่ยังคงแขวนอยู่บนต้นไม้ไม่ไกล
“ ซุปงู?” หนิงเล่ยที่เพิ่งสงบลง เมื่อได้ยินแบบนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกถึงแรงกดจากท้องจนถึงลำคอ! ด้วยเสียง “แหวะ” เธออาเจียนอีกครั้งจับโขดหินบนชายฝั่ง

“เฮอะ! คุณอาเจียนหรือ? หมายความว่าคุณไม่กินใช่ไหม? คุณสองคนล่ะ?” กู่เสี่ยวเล่อหันศีรษะของเขาและมองไปที่พี่น้องตระกูลหลิน
“แหวะ!” “อ้วก!” คำตอบของพวกเธอก็คืออาเจียนออกมา!
“แหวะ อ้วก แหวะ …… ที่ออกมาจากทั้งสามคน! เป็นที่เข้าใจว่าพวกเธอทนซากงูเหลือมที่มีกลิ่นเหม็นไม่ได้จนต้องอาเจียนออกมา ไม่ยอมรับความจริงงั้นเหรอ? คิดว่ากู่เสี่ยวเล่อเป็นนักแม่นปืนมือปืนล่านกริมฝั่งแม่น้ำที่มีจะงอยปากยาวหรือไง ทันใดนั้นพวกคุณจะได้รับมันทั้งหมด … ” กู่เสี่ยวเล่อหัวเราะเบา ๆ จมอยู่ในความรู้สึกไม่เกินไปไม่น้อยไป แล้วหันไปมองลูกลิงตัวน้อยที่ยังคงจ้องมองไปที่แพที่โคลงเคลงในทะเล
” บอกฉันที่ว่าแกกินมันไหม? ” ลิงน้อยจ้องไปที่กู่เสี่ยวเล่อเป็นเวลานาน ทันใดนั้น มันก็หมุนตัวและร้องเจื้อยแจ้ว ไม่รู้ว่ามันกำลังพูดถึงอะไร แต่จากทางที่มันชี้นิ้วไปที่ซากงูตัวใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล ดูเหมือนว่ามันมีความอยากอาหารที่ดี

…

ที่นี่ แคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อจัดงานฝังศพกลางทะเล ขณะที่ฉินเหว่ยและแคมป์ของเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น แม้ว่าพวกเขาทั้งสามคนที่เข้าไปในป่าจะพบน้ำจืดในที่สุด แต่  พวกเขาก็ถูกหมูป่าที่ซุ่มอยู่ที่นั่นเพื่อแก้แค้น

อดีตหัวหน้าค่าย ต้นขาของเหลาชางยังถูกเขี้ยวของหมูป่าขวิด แม้ว่าปากแผลไม่นานเลือดก็หยุดไหล ด้วยความช่วยเหลือของกู่เสี่ยวเล่อในเวลานั้น แต่ความเจ็บปวดก็ยังคงมีอยู่มาก

เมื่อครู่นี้เขายืนพิงค่าย กรีดร้องและแสยะยิ้มอย่างเจ็บปวด

อาจเป็นเพราะเขาอารมณ์เสียจากการฟังมากเกินไป ฉินเหว่ยขมวดคิ้วและพูดว่า : “ฉันพูดตามปกติ คุณยังเป็นผู้นำเก่าแก่ในบริษัทของเรา เมื่อเรามีการประชุม ตามปกติวิญญาณและศีลธรรมต่างๆ ทั้งหมดนี้ถูกกำหนดในบลาบลาบลาเป็นชุด ทำไมคุณถึงกรีดร้องอย่างไม่มีที่สิ้นสุดหลังจากได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเช่นนี้? “

เหลาชางกล่าวว่า : ‘ แม่แก่เถอะไอ้เด็กเวร ไม่ใช่แกหรือที่กล้าทำร้าย! ทันทีที่ริมฝีปากบนสัมผัสกับริมฝีปากล่าง มันจะไม่เจ็บอีกต่อไป! เหลาจื้อ หนังเนื้อแท้ๆโดนเปิดเป็นรูใหญ่ขนาดนี้ กรีดร้องหลายครั้งไม่ได้เหรอ?’
แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้เป็นได้แค่ความคิดที่ไม่ได้พูดของเขา ยังไงซะ ตอนนี้เขาก็ไม่ใช่หัวหน้าค่ายแล้ว
” เฮ้ กัปตันฉิน คุณพูดถูก ถูกต้อง! ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแก้ไข! “

ฉินเหว่ยไม่สนใจเหลาชางอีกต่อไป แต่หันกลับไปที่เหลาหม่าและพูดว่า : ” เหลาหม่าคุณคิดว่ากู่เสี่ยวเล่อยังคงเป็นมนุษย์ธรรมดาหรือไม่? ฉันเห็นช่วงเวลาที่เขาแทงหมูป่าตัวใหญ่ด้วยหอกในตอนนั้น มีพลังมากเกินไป! หมูป่าตัวใหญ่ตัวนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการลงมือเพียงครั้งเดียว! “
เหลาหม่าจิบน้ำจืดที่เขาเพิ่งหามา จากนั้นพยักหน้าและกล่าวเห็นด้วย : ” ใช่ มันน่าอัศจรรย์ยิ่งกว่า! ในความคิดของฉัน มันผิดปกติ! ฉันคิดว่ามันจะเป็นการดีกว่าที่เราจะหลีกเลี่ยงพวกเขาที่แคมป์ในอนาคต มิฉะนั้น จำนวนรวมของพวกเราจะไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะสะสาง! “

ฉินเหว่ยพยักหน้าอย่างเชื่อมั่น จากนั้นกล่าวว่า : ” แต่อย่างน้อย ครั้งนี้สำหรับเราถือได้ว่าเป็นการแก้ไขปัญหาทรัพยากรน้ำจืดที่สำคัญที่สุด แม้ว่าป่าจะอันตราย แต่ก็ยังมีน้ำจืดที่สามารถมั่นใจได้ ในฐานะหัวหน้าทีม ฉันประกาศที่นี่ว่า เมื่ออาการบาดเจ็บของเหลาชางและเหลาเว่ยดีขึ้น คน ๆ หนึ่งจะผลัดกันไปที่ลำห้วยในป่าทุกวันเพื่อตักน้ำมาใช้ในแคมป์ของเรา ไม่มีใครมีความคิดเห็นใช่ไหม? ” คำพูดของฉินเหว่ยเป็นเหมือนการสอบถามให้ผ่านๆ ไป แต่ใครจะบอกได้ว่านี้เป็นคำสั่งบังคับ!
ใบหน้าของเหลาชางและเหลาเว่ยมองแล้วเหมือนอมมะระขี้นก อยากจะร้องไห้ แต่พวกเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธ..
สำหรับหญิงวัยกลางคน ผู้อำนวยการหวังและเสี่ยวลี่ที่ตอนนี้ได้ตกอยู่ในมือของฉินเหว่ยใบหน้าสวยเปลี่ยนเป็นสีแดง ตอนนี้เข้าใจความจริงที่ชัดเจนและเงียบจะเป็นการปลอดภัยที่สุด
“ทุกคนดูเหมือนจะไม่มีความเห็น อา! ดีจัง เรายังคงเป็นประชาธิปไตยอยู่ที่นี่! ” ฉินเหว่ยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นทุกคนไม่พูดอะไรออกมา จากนั้นก็มองไปที่ เสี่ยวลี่ข้างๆ เขา

แม้ว่าวันนี้ท่ามกลางสายลมและแสงแดดนั้น เสี่ยวลี่สูญเสียความเซ็กซี่ในบริษัทไปนานแล้ว แต่ยังมีเสน่ห์ น่าดึงดูดมาก

‘ให้ตายเถอะ แม้ว่าฉันจะเล่นกับสาวน้อยสามคนที่น่ารักรอบ ๆ กู่เสี่ยวเล่อไม่ได้ แต่ก็ยังสามารถเล่นกับผู้หญิงปกติธรรมดาได้ไม่ยาก!’ เมื่อคิดเช่นนี้ฉินเหว่ยคนนี้ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า : ” เฮ้ บ่ายนี้ฉันวิ่งในป่าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ฉันหมดแรงแล้ว! กลิ่นเหงื่อที่เหม็นตามตัวนี้ ยังทำให้เกิดอาการปวดหลัง ฉันอยากจะบอกผู้ช่วยเสี่ยวลี่ว่า ฉันคิดว่าจะอาบน้ำที่ชายหาดสักพัก คุณไปนวดกล้ามเนื้อให้ฉันเพื่อทำกายภาพบำบัดไม่มีปัญหาใช่ไหม? ”

หลังจากประสบกับช่วงเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมา เสี่ยวลี่ได้เข้าใจมานานแล้วว่ากฎของการอยู่รอดในฐานะผู้หญิงบนเกาะร้างแห่งนี้คือการพึ่งพาผู้ชาย อันที่จริง สิ่งนี้ไม่ต่างจากการที่เธออยู่ในเมือง แต่ในเวลานั้น ทั้งหมดของเธอยึดติดกับผู้ชายที่มีเงินและอำนาจ ตอนนี้ ความสำคัญที่มากกว่าคือผู้ชายที่มีร่างกายแข็งแรง
ถ้าไม่ใช่ว่าตระหนักถึงสภาพของตัวเองไม่สามารถเทียบได้กับสามสาวรอบ ๆ กู่เสี่ยวเล่อ เธออาจแอบไปที่ฝ่ายตรงข้ามให้กู่เสี่ยวเล่อกกกอด ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอยกลับและแสวงหาต้นขาของฉินเหว่ย
แม้ว่าชายคนนี้จะเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจ เป็นนักประจบประแจงที่มีชื่อเสียงในบริษัทเขาไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากความสามารถปัดเคราให้เรียบและตบก้นม้า (สำนวน); ใช้ประจบเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ และทักทายผู้บังคับบัญชาของเขา แต่บนเกาะที่โดดเดี่ยวแห่งนี้ ตอนนี้เขากลายเป็นผู้นำของทีม การตามหลังเขาไม่พูดอะไรเป็นสิ่งที่ดีมาก อย่างน้อยตอนนี้มันก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะรักษาชีวิตเล็ก ๆ นี้ไว้
เสี่ยวลี่จึงบิดตัวเล็กน้อยและพูดว่า “โอ้ กัปตันฉิน ที่นี่มีคนมากมาย อายแค่ไหนที่จะอาบน้ำกับคุณ! แล้วแบบนี้ล่ะ? ไปที่ด้านหลังของแนวปะการังซักพัก เพื่อไม่ให้คนอื่นเขิน คุณว่าโอเคไหม? “
” ตกลง! แน่นอน! เราบอกได้เลยเดี๋ยวไปต่อ! ” ฉินเหว่ยมีความสุขอย่างเป็นธรรมชาติเมื่อเขาเห็นว่าเสี่ยวลี่ไม่มีท่าทีคัดค้าน

แม้ว่าเสี่ยวลี่จะไม่สามารถเปรียบเทียบกับสามสาวรอบ ๆ กู่เสี่ยวเล่อได้ แต่เขาที่เป็นพนักงานตัวเล็ก ๆ ในบริษัทไม่สามารถที่จะสัมผัสได้ ทั้งบริษัทใครที่ไม่รู้ว่าผู้ช่วยส่วนตัวพิเศษของเหลาชาง แน่นอน ตอนนี้ เหลาชางทำได้เพียงแค่พิงต้นปาล์มข้างแคมป์ กัดฟันทนความเจ็บปวดที่ต้นขาและต้องดูเสี่ยวลี่ของเขา ไปสัมพันธ์กับวายร้ายอย่างฉินเหว่ย เขารู้สึกว่าทุ่งหญ้า*ฮูลัน บูเออร์ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ด้านบนของศีรษะของเขา * ทุ่งหญ้าแห่งหนึ่งของเมืองระดับจังหวัดของมองโกเลียในประเทศจีน
อยากอาบน้ำห่าอะไร! ฉินเหว่ยชายคนนี้หลอกลวงจริงๆ! แน่นอนว่าเหลาชางไม่กล้าแสดงความเกลียดชังออกมาอย่างชัดเจนเกินไป เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะหึงหวง
“ซุนวู! กำลังรอฉันอยู่! ย่อมมีวันหนึ่งที่แกไอ้ตัวบัดซบจะอยู่แทบเท้าของเหลาจื่อคุกเข่าและกดหน้าผากลงกับพื้นเพื่อยอมรับความผิดพลาด!” ความโกรธในดวงตาของเหลาชางหายวับไป
ในไม่ช้า ฉินเหว่ยและเสี่ยวลี่ก็หายตัวไปหลังแนวปะการังซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พักของพวกเขาและมีเสียงคนสองคนกำลังเล่นน้ำทะเล
การต่อสู้อย่างเปิดเผยและเป็นความลับทุกประเภทในที่นี่ยังคงพลุ่งพล่านและทางฝั่งของกู่เสี่ยวเล่อที่นั่นก็มีชีวิตชีวามากเช่นกัน
ในเวลานี้ เขากำลังล้างอนาคอนด้าตัวใหญ่ด้วยน้ำทะเลอยู่ตลอดเวลาและเนื้องูสีชมพูก็ถูกเขาล้างเปลี่ยนเป็นสีขาวเล็กน้อย
“หึ! สิ่งนี้กินได้ไหม” หลินเจียวถามพลางบีบจมูกของเธอ
“ เฮอะ ขอบอกนะสาวน้อย เธอนี่ช่างไม่รู้อะไรเลย! นี่เป็นสิ่งที่ดี ผู้คนในหลายพื้นที่ในภาคใต้ชอบกินเนื้องู ซึ่งค่อนข้างมีชื่อเสียงในอาหารกวางตุ้ง! ” กู่เสี่ยวเล่อกล่าวขณะนำเนื้องูที่ล้างแล้วไปที่แนวปะการัง โดยใช้มีดในมือของเขาสับเป็นกองเล็ก ๆ แล้วโยนลงในใบตอง
ในเวลานี้ หนิงเล่ยเข้ามาและแตะหลินเจียวที่เฝ้าดูด้วยความตื่นเต้น: “ เสี่ยวเจียวอย่าฟังเขา อาหารกวางตุ้งมีซุปงู แต่วิธีการนั้นคือการใช้งูพิษบางชนิด ฉันไม่เคยได้ยินว่างูหลามตัวใหญ่ขนาดนี้นำมาทำซุปงูได้! ถ้าเราหวังซุปงูนี้! ฉันกลัวว่าคืนนี้พวกเราทุกคนจะหิว! “