บทที่51 ชีวิตแลกชีวิต
ฉึก!
เลือดสีแดงสดกระเซ็นออกมา
เฉินตงขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าฉายแววดุร้ายออกมา
แขนข้างซ้ายของเขามีเลือดไหลทะลักออกมาจากรอยบาด
โชคดีที่เขาหลบได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นต่อให้ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ก็ทำให้แขนเขาพิการได้เลย
สำหรับเฉินเทียนหย่างแล้ว ชีวิตคนไม่มีค่าอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
“เหอะๆ……คิดว่าจะเก่งขนาดไหน ที่แท้ก็ยังเป็นแค่ขยะอยู่ดี”
เฉินเทียนหย่างหันหลังช้าๆ ยืนหน้าประตูขวางทางไปของเฉินตงและหัวเราะเยาะเย้ย
“ฟู่……”
เฉินตงหายใจเข้าลึกๆ จ้องเฉินเทียนหย่างเขม็งด้วยสีหน้าที่ขรึมจัด
จู่ๆ เฉินเทียนหย่างก็ยกขาขึ้นหนึ่งข้างยันขอบประตูไว้และหัวเราะพูดว่า “จริงๆแกมีทางเลือกนะ แค่แกคลานลอดหว่างขาฉัน แกก็จะรอด แต่ผู้หญิงคนนี้ต้องอยู่ที่นี่”
“งั้นมาดูกันว่าใครกันแน่ที่จะได้อยู่!”
นัยน์ตาของเฉินตงฉายแววแน่วแน่ออกมา เวลานั้นเอง เขาก็หยิบเก้าอี้ขึ้นมาหนึ่งตัวพุ่งไปหาเฉินเทียนหย่าง
ในห้องที่มืดสลัว ทั้งสองคนกำลังซัดกันนัว
มีเสียงมีดสั้นกระแทกเข้ากับเก้าอี้ขึ้นมาเป็นพักๆ
ผ่านการสู้รบจริงมาแล้วรอบหนึ่ง เฉินตงก็มีการเปลี่ยนแปลงไปบ้างแล้ว
แต่เมื่อเทียบกับเฉินเทียนหย่างแล้ว ก็ยังห่างชั้นกันมากอยู่ดี
ไม่นาน เขาก็เริ่มเสียเปรียบ
มีดสั้นที่เย็นเยียบเฉียดโดนตัวเขาอยู่หลายครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาตั้งสติเร็ว หลบออกได้อย่างฉิวเฉียดทุกครั้ง ป่านนี้เขาคงเลือดอาบเต็มตัวแล้ว
ฉึก!
ในที่สุด มีดสั้นก็บาดโดนแขนขวาของเฉินตงจนได้
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที รอยบาดแขนขวาลึกจนเห็นกระดูก เลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด
เฉินเทียนหย่างหยุดมือ แล้วมองเฉินตงเหมือนกับมองตัวตลก
ความเปลี่ยนแปลงของเฉินตงทำให้เขารู้สึกตกใจมากจริงๆ
แต่ก็แค่รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยเท่านั้น
เขาไม่คิดว่า เฉินตงจะมีความสามารถมากพอที่จะต่อต้านเขาได้
“ลูกสวะก็คือลูกสวะ ต่อให้พลิกชีวิตให้ดีขึ้นได้ ก็ยังเป็นลูกสวะวันยังค่ำ”
เฉินเทียนหย่างยิ้มออกมาอย่างเย็นชา แกว่งมีดสั้นไปมาสะบัดเลือดที่ติดอยู่บนมีดสั้นพูดว่า “แกไม่อยากไป ฉันก็จะทิ้งแกอยู่ที่นี่ ให้เขาเลิกความคิดที่จะใช้ชีวิตต่อไปได้ของแกอย่างถาวร”
เฉินตงสีหน้าเย็นยะเยือก แต่พยายามเก็บอาการไว้
แต่วินาทีนี้ หัวใจของเขากลับเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้
เพราะเขาสัมผัสได้ถึงการคุกคามจากความตายแล้วจริงๆ
ความสามารถของเขากับเฉินเทียนหย่างห่างชั้นกันมากพอสมควร ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ ไม่ใช่กำลังภายนอกอะไรก็มาทดแทนกันได้
และเฉินเทียนหย่างก็เปิดเผยความอาฆาตออกมาอย่างชัดเจน
คนบ้านี่ ไม่แน่ครั้งต่อไปก็จะเอามีดสั้นแทงทะลุหัวใจเขาเลยก็เป็นไปได้
แต่พอนึกถึงกู้ชิงหยิ่งที่ยังสลบอยู่ข้างนอก สายตาของเฉินตงก็พลันฉายแววเหี้ยมโหดขึ้นมาและกัดลิ้นตัวเองหนึ่งที
ใช้ความเจ็บปวดช่วยให้ตัวเองใจเย็นลงอย่างรวดเร็ว
หยิบเก้าอี้ที่อยู่ข้างกายขึ้นมาอีกครั้ง เตรียมพร้อมลงมือ
“หืม?!”
เฉินเทียนหย่างเลิกคิ้วขึ้น รู้สึกตกใจเล็กน้อยที่เฉินตงตกอยู่ในสภาพนี้แล้ว แต่ก็ยังมีใจสู้อยู่
วินาทีต่อมา
เฉินเทียนหย่างค่อยๆยกมีดสั้นขึ้น โน้มตัวไปข้างหน้าตั้งท่าโจมตี “ครั้งนี้ แกตายแน่!”
“ก็มาสิ!”
เฉินตงแผดเสียงคำรามลั่น ยกเก้าอี้ขึ้นพุ่งไปหาเฉินเทียนหย่าง
ตั้งแต่เด็กจนโต เขาต้องแบกรับชื่อเสียงว่าเป็นลูกสวะ เดินก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวๆ ไม่เคยถอยหลังกลับ
ตอนนี้ เกี่ยวข้องกับกู้ชิงหยิ่ง เขาก็ยิ่งถอยหลังกลับไม่ได้
ฟึ่บ!
เสียงแผดก้องของมีดสั้นจู่โจมเข้ามา
รูม่านตาเฉินตงหดลง แต่กลับไม่หลบออก
ฉึก!
มีดสั้นแทงทะลุอกของเขา
มุมปากของเฉินเทียนหย่างเพิ่งปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา แต่ทันใดนั้น พลันเปลี่ยนเป็นสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาทันที
โครม!
เสียงเก้าอี้ฟาดลงบนตัวของเฉินเทียนหย่างดังโครมจนแตกกระจาย
ร่างกายของเฉินเทียนหย่างเซทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจกลัวและจ้องเฉินตงที่อยู่ข้างหน้าเขม็ง ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรงถาโถมเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
“แก……”
มือข้างหนึ่งของเฉินตงถือมีดสั้นไว้ มืออีกข้างจับคอของเสื้อเฉินเทียนหย่างอย่างหยาบคายและแสยะยิ้มพูด “ฉันตายก็ไม่กลัว แล้วจะกลัวสู้กับนายอย่างไม่คิดชีวิตเหรอ?”
ถึงแม้จะยิ้มอยู่ แต่น้ำเสียงเย็นยะเยือกนั่น กลับทำให้เฉินเทียนหย่างรู้สึกว่าอุณหภูมิรอบตัวลดลงอย่างรวดเร็ว
เขาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ หัวใจเต้นรัวตุบๆไม่หยุด
เวลานี้ เฉินเทียนหย่างที่กำลังเผชิญหน้ากับเฉินตงที่กำลังแสยะยิ้มอยู่ ก็พลันรู้สึกกลัวจนขนหัวลุกอย่างไม่ได้พบเห็นได้บ่อยมากนัก
เฉินเทียนหย่างกล้าฆ่าเฉินตงจริงๆ
แต่เขายังไงก็คิดไม่ถึงว่า เฉินตงตั้งใจโดนเขาแทงเพื่อที่จะได้ลงมือจัดการเขา
นี่คือวิธีต่อสู้แบบชีวิตแลกชีวิต!
“ตาย แกไปตายซะ!”
เฉินเทียนหย่างจู่ๆก็เหมือนเสียสติไปแล้ว มือขวาจับมีดสั้นไว้และบิดมันอย่างโหดเหี้ยม
แควก……
เสียงที่น่าใจหายนี้ดังออกมาจากหน้าอกของเฉินตง
เป็นเสียงของมีดสั้นแทงเนื้อจนฉีกขาด
แต่เฉินตงก็ไม่ปล่อยมือ ต่อให้มือซ้ายถูกมีดสั้นบาดจนเลือดอาบเต็มมือก็ไม่ยอมปล่อย
เขาจ้องเขม็ง จ้องเฉินเทียนหย่างด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด
สัมผัสได้ถึงเลือดที่ไหลทะลักออกมาจากอกอย่างรวดเร็ว เขายกมือขวาขึ้นจับมีดสั้นไว้ แล้วกดเข้าไปในอกอย่างโหดร้าย มีแต่แบบนี้ เขาถึงจะยื้อเวลาต่อไปได้
ถึงจะช่วยกู้ชิงหยิ่งได้
“คนบ้า แกแม่งมันบ้า! ตาย! ตายสิวะ!”
ใบหน้าเฉินเทียนหย่างซีดเล็กน้อย สายตาเลื่อนลอยคำรามออกมาด้วยความโกรธ
ปฏิกิริยาของเฉินตงทำให้เขากลัวแล้วจริงๆ
เขาอยากดึงมีดสั้นที่แทงอยู่ในอกของเฉินตงออกมามาก แต่มือทั้งสองข้างของเฉินตงกลับกดมีดสั้นไว้แน่น
คนบ้านี่……ไม่กลัวตายหรือไง?
นี่มันไม่ใช่สันดานของลูกสวะนี่!
“คุณชาย!”
ในเวลานี้เอง เสียงแผดร้องคำรามราวกับเสียงฟ้าร้องอันทรงพลังดังขึ้น
สีหน้าของเฉินตงพลันสบายใจขึ้นมาทันที ยิ้มพูดออกมาอย่างโล่งอก “คุนหลุน……มาแล้วเหรอ?”
ที่เขาเลือกวิธีต่อสู้แบบไม่กลัวตายแบบนี้ ใช่เพราะอยากเอาชนะเฉินเทียนหย่างจริงๆ
การปะทะกันเมื่อกี้ทำให้เขารู้ว่า การคิดแต่จะฝืนสู้ ไม่มีทางชนะเฉินเทียนหย่างได้แน่นอน
เพราะฉะนั้น กดมีดสั้นเข้าไปในอกเพื่อยื้อเวลา คือทางเลือกที่ดีที่สุดของเขา
เพราะตอนที่มาโรงแรมไท่ซาน เขาก็ได้บอกกับคุนหลุนไว้แล้ว
แค่คุนหลุนมาถึงก็จะรอด!
ในขณะเดียวกัน ลำตัวสูงตระหง่านราวกับหอคอยเหล็กของคุนหลุนก็วิ่งพุ่งมาถึงหน้าประตูแล้ว
ปัง!
คุณหลุนตาโตด้วยความโกรธจัด มือขวาต่อยหลังของเฉินเทียนหย่างอย่างรุนแรง
“อ๊าก!”
เฉินเทียนหย่างร้องออกมาด้วยความทรมาน ตัวลอยข้ามผ่านเฉินตงตกลงบนพื้นอย่างจัง
“คุณชาย……”
คุนหลุนรีบพยุงเฉินตงด้วยความตื่นตกใจ มองหน้าอกของเฉินตงที่เต็มไปด้วยคราบสีแดงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเดือดขึ้นมา
เขาคือนายท่านส่งมาให้ปกป้องคุณชาย
แต่ตอนนี้ คุณชายกลับถูกเฉินเทียนหย่างทำร้ายหนักขนาดนี้!
“เฉินเทียนหย่าง แกมันรนหาความตาย!”
คุนหลุนโกรธจนขบเคี้ยวเขี้ยวฟันและกำลังจะก้าวไปข้างหน้า
ทันใดนั้น เฉินเทียนหย่างก็ด่าออกมา “คุนหลุน! หมาอย่างแกอย่าลืมว่ากินข้าวบ้านใครโตขึ้นมา ลงมือกับฉัน แกแม่งไปตายซะเถอะ!”
คุนหลุนสีหน้าพลันชะงักลง
ในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด
เงียบสนิทจนได้ยินแม้แต่เสียงเข็มตก
ทันใดนั้น เสียงอ่อนแรงแต่กลับแฝงความอาฆาตก็ดังขึ้น
“หักขาของเขา คงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
คุนหลุนมองเฉินตงอย่างตกตะลึง
เฉินตงยิ้มออกมาอย่างอ่อนแรง
เขารู้ว่าคุนหลุนยังไงก็เป็นคนของตระกูล และเฉินเทียนหย่างก็เป็นอัจฉริยะที่ตระกูลปลูกฝังเองกับมือ
ให้คุนหลุนฆ่าเฉินเทียนหย่าง ต่อให้คุนหลุนกล้า แต่ปัญหาหลังจากนั้น ก็เพียงพอที่จะให้คุนหลุนตายได้แล้ว
แต่ถ้าแค่ทำให้ขาหักหนึ่งข้าง……
“รับทราบครับ!”
คุนหลุนยิ้มออกมาอย่างเย็นยะเยือก ปล่อยเฉินตงลง แล้วก้าวเท้าพุ่งตรงไปหาเฉินเทียนหย่าง
วินาทีต่อมา
“อ๊าก……”
เสียงร้องทรมานราวกับเสียงเชือดหมู ดังสะท้อนทั่วโรงแรมไท่ซาน
