The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – ตอนที่ 77

บทที่ 77 อันธพาลในชุดสูท

ด้านในไซต์งานมีทรายและปูนซีเมนต์กองเป็นภูเขา

พื้นดินเต็มไปด้วยฝุ่น

ในเวลานี้ คนงานสวมหมวกนิรภัยสิบกว่าคนมุมอยู่ด้วยกัน ในมือแต่ละคนถือพลั่วเหล็กแล้วทุบลงพื้นอย่างไร้ความปรานี

ท่ามกลางคนเหล่านั้นคือคุนหลุนกับฟ่านลู่

คุนหลุนใช้ร่างกายกำยำของเขาบังพลั่วเหล็กของคนเหล่านั้นที่ฟาดลงมาที่ฟ่านลู่

ฟ่านลู่หวาดกลัวและร้องไห้จนเสียงแหบแห้งไปนานแล้ว แต่ในมือของเธอยังถือโทรศัพท์ไว้แน่นๆ

เธอรู้ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นฟางเส้นสุดท้ายของเธอกับคุนหลุน!

ทั้งสองถูกทุบตีจนสภาพทรุดโทรม เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าของฟ่านลู่บวมฟกช้ำและมีคราบเลือดที่มุมปากด้วย

“ฮือ ฮือ……พี่คุนหลุน……หนู หนูผิดเอง……”

ตรงหน้าฟ่านลู่ที่กำลังโทษตัวเองอยู่ คุนหลุนเปิดปากและมีฟองเลือดไหลออกมา

สายตาของเขาแน่วแน่และยิ้มพูดว่า “ผม ผมอยู่นี่แล้ว ไม่ ไม่ต้องกลัว……”

“แมร่งเอ๊ย หยุดก่อน บอกให้หยุดก่อนไงละ!”

ทันใดนั้น เสียงที่แหลมคมก็ดังขึ้น

จากนั้นมีร่างคนคนหนึ่งดึงและผลักเข้าไปในกลุ่มคนเหล่านั้น

เขาคนนี้อายุราวยี่สิบเจ็ดถึงยี่สิบแปดปี รูปร่างผอมสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็บสิบเซนติเมตร ตาตี่ จมูกโด่ง ดูแล้วไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน

หลังจากผลักคนงานออกไป เขาก็นั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้าคุนหลุนกับฟ่านลู่

ผัวะ! จากนั้นตบไปที่กลางศีรษะที่เต็มไปคราบเลือดของคุนหลุน

“มึงเล่ามาสิว่ามึงมาเสือกอะไรกับผู้หญิงคนนี้? ไม่มีเงินจ่ายหนี้ก็เอาตัวมันมาเป็นประกันเลย!”

ผัวะ ๆ ๆ ……

ชายจมูกโด่งยิ่งพูดมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น เขาตบไปที่ศีรษะของคุนหลุนอย่างไม่หยุด

“อยากเป็นฮีโร่มากนักใช่ไหม? มึงเชื่อไหมว่าถ้าวันนี้กูฆ่ามึงทิ้งกูก็ยังใช้ชีวิตตามปกติได้? เดี๋ยวมึงห้ามปากมากก็แล้วกัน จำไว้! เพราะไอ้หนูคนนี้ติดหนี้กู!”

ผัวะ ๆ ๆ ……

“หยุดตีได้แล้ว ขอร้อง หยุดตีเถอะ……”

ฟ่านลู่พยายามยกมือเพื่อปกป้องศีรษะของคุนหลุนแล้วร้องขอความเมตตา

“แมร่งเอ๊ย! นางตัวแสบ มึงสร้างปัญหาให้กูขนาดนี้ เดี๋ยวกูจะตบมึงด้วยคน!”

ชายจมูกโด่งสีหน้าโหดร้าย จากนั้นหันมาแล้วง้างมือเพื่อจะตบฟ่านลู่

หือ!

ทันใดนั้น ฝ่ามือที่กว้างใหญ่ได้คว้ามือของชายจมูกโด่งไว้

ชายจมูกตกใจและมองหน้าคุนหลุนอย่างตื่นตระหนกทันที “มึง มึงคิดจะทำอะไร?”

คุนหลุนมองชายจมูกโด่งด้วยสายตาพิฆาต จากนั้นปากที่เต็มไปด้วยคราบเลือดก็ยิ้มออกมาอย่างเลือดเย็น

“คุณทำร้ายผมได้ แต่ถ้าคุณคิดทำร้ายผู้หญิง คุณจะต้องตาย……”

“แมร่งเอ๊ย มึงเป็นใครไม่ทราบ?”

“คุณเชื่อไหม ต่อจากนี้……พวกคุณทั้งหมดก็จะล้มลงกับพื้น”

นี่ไม่ใช่คำขู่ของคุนหลุน ทหารรับจ้างที่เคยผ่านสมรภูมิอันนับไม่ถ้วน ไม่ใช่เรื่องยากเลยถ้าคิดจะล้มคนติดอาวุธสิบกว่านี้

แต่ ชายจมูกโด่งเดินไปด้านข้างพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก่อนหน้านี้

เพราะความสนใจทั้งหมดของเขาอยู่ที่ฟ่านลู่ที่เพิ่งถูกทำร้าย เขาจึงถูกท่อนเหล็กฟาดเข้ากลางศีรษะอย่างไม่ทันตั้งตัว

สุดท้ายเขากับฟ่านลู่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

“มึงพล่ามอะไรของมึง!”

ชายจมูกโด่งตะคอกอย่างรุนแรง เขาปัดมือของคุนหลุนแล้วถอยห่างออกไป

จากนั้นถ่มน้ำลายลงบนพื้นแล้วพูดข่มขู่ว่า “ถือว่าพวกมึงโชคดีที่มีเฉินตงเป็นที่พึ่ง จำไว้นะ เดี๋ยวมันมาแล้วพวกมึงห้ามพูดมากเชียวล่ะ เพราะยัยตัวแสบคนนี้ติดหนี้ไม่จ่าย กูถึงได้ใช้กำลังกับพวกมึง อย่าทำให้กูอารมณ์เสียไปมากกว่าล่ะ ไม่งั้นเฉินตงของพวกมึงก็ต้องลำบากไปด้วย!”

“คุณ……ชาย……”

คุนหลุนดูเหมือนจะหายใจไม่ออก

และในเวลานั้น

เสียงอันเย็นชาก็ดังขึ้นจากที่ไกล

“ไม่มีใครสามารถใช้แทนตัวเองด้วยคำว่ากูต่อหน้าคนของผมได้!”

เสียงนี้คุ้นเคยมาก ทำให้คุนหลุนและฟ่านลู่หันมองไปทันที

จากนั้นชายจมูกโด่งกับลูกน้องอีกสิบกว่าคนก็เงยหน้าแล้วหันมองไปด้วยความตกใจ

เฉินตงในชุดสูทและรองเท้าหนังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

ใบหน้าของเขาเย็นชาและดวงตาของเขาก็คมกริบเหมือนใบมีด

เขาเดินฝ่าคนกลุ่มนั้นโดยที่ไม่สนใจใคร สายตาของเขาจดจ่ออยู่ที่คุนหลุนกับฟ่านลู่ที่นอนอยู่บนพื้นอย่างน่าสงสาร

ไอพิฆาตค่อยๆ ลุกโชนขึ้น

“ท่าน ท่านประธานเฉิน……”

ชายจมูกโด่งถูกมือของเขาด้วยรอยยิ้มที่ประจบแล้วเดินเข้าไปต้อนรับเฉินตง “ผมชื่อโจวเห้า เป็นรองผู้ดูแลสถานที่ก่อสร้างแห่งนี้ และผมเป็นลูกพี่ลูกน้องของโจวจุนหลง……”

“เหอะ!”

เฉินตงหัวเราะอย่างเย้ยหยันแล้วเดินผ่านโจวเห้าและลูกน้องของเขาเข้าไปหาคุนหลุนกับฟ่านลู่อย่างเฉยเมย

เมื่อไปถึงเขานั่งยอง ๆ โดยไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่เขากลับมองไปที่คุนหลุนที่เต็มไปด้วยคราบเลือดแล้วบ่นว่า “ดูนายสิ เป็นถึงทหารรับจ้างกลับถูกพวกกระจอกสิบกว่าคนทำร้าย มันน่าอายไปไหม?”

คุนหลุนยิ้มอย่างขมขื่น “ขอบุหรี่หน่อย”

เฉินตงยิ้มแล้วหันกลับไปถามคนที่ยืนอยู่ในที่เกิดเหตุ “เอาบุหรี่ให้เพื่อนผมที”

“ครับ ครับผม……สักครู่นะครับประธานเฉิน”

โจวเห้าไม่กล้าเพิกเฉย เขารีบเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม

แม้เขาจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกับโจวจุนหลง แต่ต่อหน้าเฉินตงผู้ซึ่งเป็นเจ้าของบริษัท อสังหาริมทรัพย์ด้วย เขาไม่กล้าที่จะเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่น

อย่างน้อยก่อนที่จะฉีกหน้ากัน เขาต้องทำตัวให้ดีก่อน

หลังจากจุดบุหรี่แล้ว โจวเห้าก็มองไปที่คุนหลุนกับฟ่านลู่ด้วยสายตาข่มขู่เพื่อเตือนในสิ่งที่เขาพูดไว้ก่อนหน้านี้ จากนั้นค่อยๆ เดินถอยออกไป

คุนหลุนที่คาบบุหรี่อยู่ก็พลิกตัวนั่งลงบนพื้นทรายแล้วคายคราบเลือดออกจากปาก

ส่วนฟ่านลู่ก็รีบลุกขึ้นแล้วพยุงคุนหลุนไว้

อาการบาดเจ็บของเธอไม่ได้รุนแรงมาก เธอแค่ถูกตบไปสองสามทีและถูกกระแทกไปสองสามครั้งเท่านั้น

อาการบาดเจ็บส่วนใหญ่จะอยู่ที่คุนหลุนที่พยายามปกป้องเธอ

“พี่คุนหลุน……หนูขอโทษ หนูขอโทษ……”

ฟ่านลู่ได้แต่ร้องไห้ด้วยเสียงที่แหบแห้งแล้วหันไปพูดกับเฉินตงทั้งน้ำตา “คุณเฉินคะ ขะ ขอโทษนะคะ……หนู……”

เฉินตงส่ายหัวแล้วหยุดคำพูดของฟ่านลู่ไว้

จากนั้นเขาตบหน้าอกคุนหลุนเบาๆ แล้วถามเขาว่า “ยังลุกไหวมั้ย?”

“สบายมาก”

คุนหลุนเช็ดคราบเลือดที่มุมปากแล้วยิ้มพูดว่า “ผมคลานออกจากซากศพนับครั้งไม่ถ้วนแล้วนะ!”

ด้วยการช่วยเหลือของเฉินตงกับฟ่านลู่ คุนหลุนก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนได้

คุนหลุนที่ดื้อรั้น ในที่สุดเขาก็ปล่อยมือจากเฉินตงกับฟ่านลู่และพยายามยืนด้วยตนเอง

เฉินตงยิ้มแล้วหันไปพูดกับโจวเห้า “คุณทำร้ายคนของผม แล้วจะชดใช้ยังไง?”

ยังไม่คิดจะจบเรื่องนี้ใช่ไหม?

โจวเห้าถอนหายใจและพยายามพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านประธานเฉินครับ ฟังผมอธิบายก่อน เพราะนางตัวแสบคนนี้ติดหนี้ผมไม่ยอมจ่ายเองนะครับ ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องกับโจวจุนหลงนะ ถ้าไม่เกรงใจผมก็หัดเกรงใจพี่ผมด้วย……”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เฉินตงก็ยกมือขึ้นเพื่อขัดจังหวะเขา

“อย่าพูดเรื่องเงินเรื่องทองกับผม ตอนนี้ผมถามคุณว่าคุณจะรับผิดชอบยังไงกับคนของผมที่ถูกคุณทำร้าย?”

เป็นน้ำเสียงที่เย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้อีก

ในฉากนี้คุนหลุนและฟ่านลู่ดูหม่นหมองทันที

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินตงสีหน้าของโจวห้าวก็เปลี่ยนไป เขาไม่สามารถทนต่อไปได้และพูดอย่างไม่เกรงใจว่า “เฉินตง คุณจำเป็นต้องทำให้ผมโกรธจริงๆ เหรอ? เป็นแค่ไก่เกาะอยู่บนกิ่งไม้แต่ทำตัวเหมือนหงส์? ใส่สูทผูกไทก็รีบไสหัวกลับไปนั่งที่ออฟฟิศซะ อย่ามาทำตัวกร่างแถวนี้ ถามหน่อยเถอะ สิบกว่าคนยืนอยู่ตรงหน้าคุณจะทำอะไรได้?”

“คุณเคยเห็นอันธพาลในชุดสูทไหม?”

เฉินตงยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นเงยหน้าขึ้นเพื่อคลายเนกไทที่คอแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณมีสองทางเลือก หนึ่งคือคุณจะเป็นเหมือนคนของผม สองคือพวกคุณทุกคนจะเป็นเหมือนคนของผม!”