บทที่ 81 เดิมพัน!
“จ่าย ฉันจะจ่าย…ปล่อยมือรีบปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ………………”
โจวจุนหลงตัวสั่นไปหมด เหงื่อไหลออกเหมือนฝนที่ตกลงมาและตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด
เขารู้สึกกลัวจริง ๆ
ความโหดเหี้ยมและเด็ดขาดของเฉินตงทำให้เขาตื่นตระหนกและกลัว
เขาไม่อยากคิดเลยว่า ถ้าเขายังปากแข็งต่อไป เฉินตงจะทำอะไรที่น่ากลัวกว่านี้บ้าง
นี่มันบ้าจริง!
“นายจ่ายมาตั้งแต่แรก เรื่องอะไรแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นแล้วใช่ไหมล่ะ?” เฉินตงหัวเราะ
พระเจ้า!
มีดถูกดึงออกจากต้นขาของโจวจุนหลง
โจวจุนหลงส่งเสียงน่าสงสารและร้องด้วยความเจ็บปวด “นาย นายเอามันออกมาทำไม?”
“อ่อ ถ้างั้นฉันเอากลับเขาไปใหม่ล่ะกัน”
พระเจ้า!
ร่างของโจวจุนหลงเกร็งตรงโดนไม่รู้ตัว เขาจ้องมองใบมีดที่กลับไปที่บาดแผลบนต้นขาของเขาด้วยความตกตะลึง
ภาพที่ได้เห็นทำให้ลูกน้องหลายสิบคนของโจวจุนหลงต่างตะลึง
นี่คือสิ่งที่มนุษย์ทำกันหรือไง?
เฉินตงเช็ดเลือดจากมือทั้งสองข้างบนชุดของโจวจุนหลงอย่างใจเย็น
จากนั้นเขาก็พูดช้า ๆ “ประธานโจว วันนี้ฉันมาที่นี่นอกจากจะให้นายจ่ายค่าชุดสูทแล้ว อีกอย่างคือฉันจะบอกให้นายรู้ไว้ ฟ่านลู่เป็นคนของฉันอย่าให้ลูกพี่ลูกน้องของนายมาแตะต้องเธอ!”
เสียงที่เย็นชาและดูทรงพลัง
ทำให้ดวงตาของโจวจุนหลงอดไม่ได้ที่จะสั่นไหว
เขาหายใจเข้าลึก ๆ ทันใดนั้นโจวจุนหลงก็หัวเราะออกมา
เดิมทีใบหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง
แต่อยู่ดี ๆ เขาก็หัวเราะขึ้นมา ทำให้รอยยิ้มของเขาน่ากลัวยิ่งขึ้น
เฉินตงขมวดคิ้ว
ทันใดนั้นม่านตาของเขาก็หดลงอย่างกะทันหัน
เขาเห็นกระบอกปืนสีดำโผล่ออกมาจากเอวของโจวจุนหลง
“ไม่ใช่ว่านายสู้ได้หรือไง? แน่จริงก็มาสิ!”
โจวจุนหลงลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ปืนสีดำพุ่งตรงเข้าไปจ่อที่อกของเฉินตง “แน่มาก เด็กอย่างนายแน่มาก กล้ามาลองดีกลับฉัน แถมยังกล้ามาสู้กับฉัน? นายลองไปถามคนอื่นดู ในเมืองนี้มีใครกล้าพูดกับฉันโจวจุนหลงแบบนี้”
ป๊าบ!
ฝ่ามือหนาตบลงไปที่หน้าของเฉินตง
น้ำหนักที่แรง
ทำให้ใบหน้าของเฉินตงหันไปอีกทาง บนใบหน้ามีรอยนิ้วมือทั้งห้าเกิดขึ้นทันที
เขากัดฟันและมองกลับไปมองโจวจุนหลงอีกครั้ง
“นายไม่ใช่สู้ได้หรือไง? มาลองดูว่าฝีมือนายหรือปืนของฉันจะเร็วกว่ากัน!” โจวจุนหลงดูโหดเหี้ยม เขาอดไม่ได้ที่อยากจะฝังกระสุนเข้าไปที่อกของเฉินตง
ทันใดนั้นเฉินตงก็ยิ้มออกมา “คนที่ฉันเกลียดที่สุดในโลก ถือปืนจ่อหัวฉันอยู่!”
“โอ้? ถ้าอย่างนั้นนายก็สู้สิ!”
โจวจุนหลงเลิกคิ้วและพูดด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว “จะตายอยู่แล้วยังปากแข็ง?”
น้ำเสียงไม่มีตก
ทันใดนั้นเฉินตงก็ยกมือขึ้นคว้าปืนและตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว
“งั้นนายก็ยิงสิ! ถ้าวันนี้ฉันตายอยู่ที่นี่ พวกนายในนี้ก็ไม่มีใครออกจากประตูนี้ไปได้ นายคิดว่าโจวเย่นชิวเห็นถึงความสามารถของฉันหรือไงถึงได้อยู่ข้างฉัน?”
เสียงตะโกนดังก้องทั้งซานไห่เก๋อ
รอยยิ้มบนใบหน้าของโจวจุนหลงหุบลงทันที
เขาไม่ได้โง่
ตรงกันข้ามเขามาจนถึงจุดนี้ได้ เขาต้องฉลาดกว่าคนทั่วไป!
เขามองโจวเย่นชิวเป็นคู่ต่อสู้เพียงผู้เดียวในเมืองนี้ เขารู้ประวัติและความสามารถของโจวเย่นชิว เป็นอย่างดี
คำพูดของเฉินตงเพียงคำเดียวทำให้เขาตกใจ!
แน่นอนสำหรับโจวเย่นชิวแม้ว่าเขาจะให้ความสำคัญกับเฉินตงและสนับสนุนเขา แต่ก็จะไม่มีวันถึงขั้นทำลายบริษัทและของทุกอย่างในเมือง
ราคาเช่นนี้มันมากเกินไปแล้ว!
เมื่อเห็นโจวจุนหลงกำลังคิดอยู่ เหงื่อสองสามหยดบริเวณขมับของเฉินตงก็ค่อย ๆ ไหลลงมา
เขากัดฟันแน่นจ้องไปที่โจวจุนหลงอย่างดุเดือด
“แม้แต่ข้อมูลของฉันนายยังไม่หามาแล้วมายกปืนขึ้นมาขู่ฉัน? ฉันจะนายบอกให้นายแน่จริงก็ยิงมาเลย?”
น้ำเสียงนั้นไร้สติและแฝงไปด้วยความบ้าคลั่ง
โจวจุนหลงและเฉินตงจ้องมองกันและกัน ใจของพวกเขาเต้นแรง
เส้นเลือดดำที่มุมตายิ่งเด่นมากขึ้น
“นายคิดว่าฉันไม่กล้าสู้จริง ๆ เหรอ?”
เสียงกัดฟันดังก้องไปทั่วซานไห่เก๋อ
บรรยากาศดูเหมือนจะถูกแช่แข็งไปแบบนั้น
เพียงแค่ตอนนั้น
ปัง!
ประตูของซานไห่เก๋อถูกเตะออก
ดึงดูดสายตาของทุกคนไปทันที
เฉินตงเห็นว่าไม่ใช่คนอื่นแต่เป็นกูหลัง!
“คุณเฉิน!”
เมื่อเห็นภายในซานไห่เก๋อ ใบหน้าของกูหลังก็เปลี่ยนไปอย่างมาก แต่เขาก็ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าในทันทีแต่พูดขู่โจวจุนหลงว่า “โจวจุนหลง โจวเย่นชิวขอให้ฉันส่งข้อความถึงนาย อย่าเป็นมดที่คิดจะโค่นต้นไม้โดยไม่ดูกำลังตัวเองจนในที่สุดต้องตาย”
ตูม!
โจวจุนหลงเหมือนถูกฟ้าผ่า ใบหน้าดุร้ายของเขาเปลี่ยนเป็นสยดสยองในทันที
สิ่งที่เฉินตงพูดเมื่อกี้ทำให้เขาลังเล
เมื่อกูหลังปรากฏตัวขึ้นคำพูดนั้นเหมือนทำให้ความโกรธทั้งหมดของเขาดับลงอย่างสมบูรณ์ด้วยน้ำเย็น
พระเจ้า……..ดันไปแตะเข้ากลับเหล็กแข็งแล้วจริง ๆ หรือไง?
ปัง!
ในตอนที่เขากำลังลังเลอยู่นั้น
ทันใดนั้นเฉินตงก็ยกมือขึ้นและดันปืนที่จ่อหน้าผากของเขาออกไป ยิ้มอย่างเย็นชา“ฉันจะออกไปจากประตูนี้เดี๋ยวนี้ ถ้านายจะยิงก็ตามสบาย!”
หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง
โจวจุนหลงตกตะลึงเหงื่อท่วมตัว เขาจ้องมองอาวุธในมือดวงตาของเขาวูบลงและมืดลงในที่สุด เขาค่อย ๆ ลดปืนลง
ความนิ่งสงบของเฉินตงทำให้เขายิ่งกลัวที่จะยิงออกไป!
เขาอยู่มาถึงตอนนี้มีพร้อมทั้งเสื้อผ้าและหยกคงไม่ทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้ที่อาจทำให้เขาเสียใจไปอีกพันปี
ด้านนอกโรงแรมไท่ซาน
กูหลังเดินตามเฉินตงไปอย่างเงียบ ๆ
ฉากในซานไห่เก๋อตอนนั้นทำให้กูหลังหน้าซีดลง หัวใจของเขาเต้นช้าลงอย่างประหลาดใจ
ท่าทางของเฉินตงนิ่งสงบอย่างน่าประหลาด ซึ่งกูหลังไม่เคยคาดคิด
“นายมีรถไหม?”
เฉินตงถามอย่างกะทันหัน
“มี คุณเฉินเชิญทางนี้” กูหลังรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อนำทาง
หลังจากขึ้นรถแล้วกูหลังก็รีบสตาร์ทรถ
หลังจากขับรถไปได้สักพัก ก็มีเสียงหายใจหนัก ๆ ดังมาจากในรถ
เฉินตงทรุดตัวลงบนที่นั่ง ถอดเสื้อสูทออกอย่างยากลำบาก เสื้อเชิ้ตข้างในชุ่มไปด้วยเหงื่อ
จากนั้นเขาก็หัวเราะเยาะตัวเอง “เมื่อกี้ฉันกลัวแทบตาย”
กูหลังตกตะลึง “ฉันคิดว่าคุณเฉินแข็งแกร่งดั่งภูผาไม่หวั่นไหว่ต่อสิ่งใด”
“ถ้าเปลี่ยนเป็นนาย นายจะกลัวไม่กลัวล่ะ?”
เฉินตงพูดอย่างเป็นกันเองและมองออกไปนอกหน้าต่างรถ
ตอนนั้นเขากำลังเดิมพันอยู่
การพนันและเกมจิตวิทยาของโจวจุนหลง!
โชคดีที่เขาชนะพนัน!
การมาของกูหลังกับคำพูดที่พูดกับโจวเย่นชิวช่วยเขาได้อย่างไม่ต้องสงสัย เขาจึงชนะเกมจิตวิทยาได้อย่างสมบูรณ์
กูหลังขับรถอย่างเงียบ ๆ มองดูด้านหน้า
การกระทำของเฉินตงนั่นเขาคาดไม่ถึง
แต่เมื่อคิดอย่างดี ๆ แล้วท่าทางของเฉินตงในตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นการโต้กลับที่แท้จริง
อย่างไรก็ตามตอนนั้นในซานไห่เก๋อ “ความเยือกเย็น” ของเฉินตง ยังคงทำให้เขาประทับใจจนยากที่จะลบออก
“ยังไงก็ตาม นายถูกโจวเย่นชิวเรียกมา?”
อยู่ดี ๆ เฉินตงก็ถามออกมา
กูหลังพยักหน้า “ใช่”
เฉินตงลูบจมูกของเขาและมอง “ถ้าอย่างนั้นเขาเป็นคนรวยที่ให้โอกาสคนอื่นหรือเขาเป็นเจ้านายโรงยิมมวยใต้ดิน?”
กูหลังยิ้ม “ที่จริงวันนี้ฉันก็เพิ่งรู้ว่าเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังโรงยิมมวยใต้ดินคือประธานโจว”
“อืม”
เฉินตงไม่ได้แปลกใจมากนัก ธุรกิจของโจวเย่นชิวกว้างขว้างมาก เขาจะดูแลธุรกิจของตัวเองทั้งแบบเปิดเผยและแบบลับ ๆ มันต่างเป็นเรื่องปกติ
แต่เป็นกูหลังเต็มใจที่จะมา
มันทำให้เขาประหลาดใจอยู่บ้าง
“นายรู้ว่ามันอันตรายยังกล้ามาเหรอ?” เฉินตงถาม
กูหลังเงียบไปขณะหนึ่งและพูด “เพราะฉันต้องการติดตามคุณเฉิน”
“ฉันไม่สนเรื่องพวกนี้” เฉินตงมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับพึมพำกับตัวเอง “พรุ่งนี้นายมาทำงานที่ไท่ติงของฉัน จะให้ไม่ทำอะไรเลยคงไม่ได้”
เดิมทีกูหลังดูท่าทางเศร้า
แต่เมื่อได้ยินประโยคหลังของเฉินตงก็ตาโตและรู้สึกดีใจมาก “ขอบคุณคุณเฉิน!”
