บทที่ 93 ความกังวลของเฉินตง
ระเบิดกะทันหัน ทำให้เฉินตงและกูหลังที่คาดไม่ถึงพากันตกตะลึง
หันหลังกลับไปมองไฟที่ลุกโชน
ที่ไกลห่าง ยังมีเสียงร้องด้วยความตกใจและโมโหของโจวจุนหลง
เฉินตงย่นจมูกเล็กน้อย หัวเราะด้วยความจนปัญญา:“เมื่อกี้พูดเกลี้ยกล่อมแล้ว แต่ไม่ฟัง ทำเวรทำกรรมเอาไว้เยอะ บาปกรรมก็เลยตามทัน”
กูหลังเองก็ส่ายหน้าด้วยความจนปัญญา
บริเวณโดยรอบรถยนต์ไมบัคมีควันลอยฟุ้งออกมาและกลิ่นน้ำมันที่เหม็นจนแสบจมูก
หากโจวจุนหลงสงบสติลงเล็กน้อย ก็จะสามารถได้กลิ่น
ทว่า โจวจุนหลงดันเป็นคนหยิ่งไม่มีความคิดที่จะใจเย็นลง
“คุณเฉิน ความแค้นที่มีกับโจวจุนหลง ก็ไม่สามารถจัดการให้หมดสิ้นไปได้แล้ว”
กูหลังพูดด้วยความเป็นห่วง มีชีวิตของโจวเห้าอยู่ ถึงแม้โจวจุนหลงจะเป็นคนทำให้เกิดขึ้น จากนิสัยของโจวจุนหลง ต้องโยนความผิดทั้งหมดให้กับเฉินตงอย่างแน่นอน
เฉินตงลูบจมูก:“ความแค้นในอดีต สามารถจัดการแก้ไขได้?”
กูหลังหยุดชะงัก ตามด้วยส่ายหน้า
“เช่นนั้นก็ไม่ถูกแล้ว”
เฉินตงหมุนตัวหันหลัง สีหน้าเย็นยะเยือก พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ:“ฉันไม่เคยฆ่าเขา แต่เขาอยากตาย แต่ฉันก็จะทำให้พวกสมหวัง”
……
ท้องฟ้ายามค่ำคืนหนาวเย็นเล็กน้อย
ตอนที่เฉินตงกลับเข้าไปยังเขตวิลล่าเขาเทียนซาน
คุนหลุนยืนอยู่ในห้องรับแขกด้วยความเคารพ
“คุณชายครับ คุณผู้หญิงและฟ่านลู่นอนหลับไปแล้วครับ”
เฉินตงพยักหน้า:“ท่านหลงล่ะ?”
“ท่านหลงอยู่ที่ระเบียงชั้นบนครับ” คุนหลุนพูด
“นายไปพักผ่อนเถอะ ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วค่อยไปหาเขา” เฉินตงหมุนตัวหันหลังเดินจากไป
คุนหลุนมองดูเสื้อผ้าสกปรกของเฉินตง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้ถามอะไรให้มากความ
เปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าแปรงฟัน เฉินตงเดินไปยังบนระเบียง
ท่านหลงกำลังถือกาน้ำชา นั่งอยู่บนเก้าอี้ มองดูภาพทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองที่อยู่ไกลออกไปเงียบๆ
“ท่านหลง……”
เฉินตงร้องตะโกน
ท่านหลงดึงสติกลับมา ยิ้มด้วยความใจดี:“ตอนกลางคืนเกิดเรื่องขึ้น?”
“อื้ม มีความแค้นกับโจวจุนหลงของเมืองนี้ คืนนี้มีปัญหากันนิดหน่อยครับ” เฉินตงไม่ได้ปกปิด
ความเป็นจริง ท่านหลงพึ่งพิงตระกูลเฉิน คอยช่วยเหลือเขาในเมืองนี้ เขาไม่มีความสามารถในการปิดบังท่านหลง
ขอเพียงท่านหลงต้องการ ไม่มีเรื่องที่เขาไม่รู้
“เรื่องของโจวจุนหลง ควรรีบจัดการอย่าได้รอช้า”
ท่านหลงดื่มชา พูดด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก:”ต้องรู้ เลี้ยงลูกเสือลูกจระเข้”
เฉินตงพยักหน้า เหยียดตัวลงนั่ง
ใบหน้าที่นิ่งสงบ ความหดหู่ปรากฏออกมา เอ่ยถาม:“ท่านหลง เฉินเทียนเซิงมีท่าทีอะไรหรือยังครับ?”
“ไม่มี” ท่านหลงพูด เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย:“ทำไมจู่ๆถึงถามถึงเขา?”
“เช่นนั้นคนที่อยู่หลังฉากกั้น ก็น่าจะไม่ใช่เขาแล้วครับ”
เฉินตงลูบจมูก หัวเราะแปลกๆ
ถ้าคำพูดนี้โจวเย่นชิวได้ยิน ต้องตกลงจนคางหลุดอย่างแน่นอน
ความเป็นจริง หลังจากเฉินตงเข้าไปในเทียนเก๋อ ในตอนแรกเริ่มฉากกั้น《รูปเทพเซียนแปดสิบเจ็ดองค์》ได้ดึงดูดความสนใจจากเขา
แต่ หลังจากที่เขาถูกคุนหลุนฝึกซ้อมอย่างหนัก ไม่เพียงแต่ความสามารถของร่างกายและทักษะในการต่อสู้เพิ่มสูงขึ้น แม้แต่ความสามารถในการทำสงครามก็เพิ่มขึ้นไม่น้อย
แววตาคมกริบด้านหลังฉากกั้น แม้เพียงแค่กวาดสายตาผ่านตัวเขาไป เขาก็สามารถจับมันได้
ถึงอย่างไร ภายใต้สถานการณ์เผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้าม ความรู้สึกที่ถูกจดจ้องแบบนั้น มันรุนแรงมากเป็นพิเศษ!
เพียงแต่ ตอนที่โจวเย่นชิวเข้ามา เกี่ยวข้องกับ《รูปเทพเซียนแปดสิบเจ็ดองค์》โดยตรง ในเมื่อโจวเย่นชิวกำลังช่วยปกปิด เช่นนั้นเขาจึงทำได้เพียงข้องเกี่ยวกับ《รูปเทพเซียนแปดสิบเจ็ดองค์》
เฉินตงรู้ดี ก่อนหน้านั้นโจวเย่นชิวช่วยเขาขนาดนั้น มีความเป็นไปได้สูงว่าเป็นเพราะท่านหลง
ชื่อเสียงของคนสำคัญราวกับเงาของต้นไม้ สามารถทำให้โจวเย่นชิวไล่คนของเทียนเก๋อ เวลาแรกที่เขานึกถึงก็คือคนที่อยู่ด้านหลังฉากกั้นคือเฉินเทียนเซิง
ดังนั้นเขาจึงถามท่าทีของเฉินเทียนเซิงจากท่านหลง
เพียงแต่ หากคนที่อยู่ด้านหลังฉากกั้นไม่ใช่เฉินเทียนเซิง แล้วจะเป็นใคร?
“วันนี้ผมไปร่วมงานเลี้ยงกินข้าวของโจวเย่นชิว พบเจอคนๆหนึ่ง ซ่อนตัวอยู่ในที่มืด แม้แต่โจวเย่นชิวยังคอยช่วยเหลือเขา” เฉินตงยิ้มแล้วพูด
ท่านหลงยิ้มฮ่าๆ:“คุณชาย บนโลกใบนี้มีแต่ผลประโยชน์ที่ยั่งยืน ไม่มีมิตรภาพที่ยั่งยืน ฮีโร่แบบโจวเย่นชิวประจบและแอบอิงผู้มีอิทธิพล แสวงหาข้อดีและหลีกเลี่ยงข้อเสีย”
“ผมเข้าใจ” เฉินตงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “รบกวนท่านหลงช่วยตรวจสอบ ท่าทีของเฉินเทียนเซิงในตระกูล”
“ผมเข้าใจ”
ท่านหลงพยักหน้า:“เฉินเทียนเซิงเคร่งขรึมนิ่งสงบและอดทนยิ่งกว่าเฉินเทียนหย่าง หากปกปิดการกระทำแล้วมาเมืองนี้เงียบๆ จะส่งผลเสียอย่างมากต่อตัวคุณชายจริงๆครับ!”
“ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการคือเวลา” เฉินตงลุกขึ้น เดินลงไปชั้นล่าง
ย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองเปลี่ยนแปลงโครงการ กำลังดำเนินการต่อไปอย่างต่อเนื่อง
ไท่ติ่งของเขา ก็ต้องอาศัยการแก้ไขโครงการ บินสะท้านขึ้นฟ้า
ช่วงเวลานี้ ไม่ก่อให้เกิดปัญหาใดๆ!
ตอนที่ไท่ติ่งแก้ไขโครงการย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองเสร็จสิ้น ไม่มีใครในเมืองนี้สามารถกำราบเขาได้!
แม้ว่าโจวเย่นชิวและโจวจุนหลงร่วมมือกัน ก็ไม่ได้!
เช้าวันรุ่งขึ้น
เฉินตงมาทำงานที่ไท่ติ่งแต่เช้า
สั่งให้เสี่ยวหม่าและคนที่รับผิดชอบมาที่ห้องทำงาน ประกาศข่าวใหญ่
หลังจากฟังจบ เสี่ยวหม่าและคนอื่นๆต่างตกตะลึง
“พี่ตง พี่ พี่คิดทบทวนให้ชัดเจน ขายอสังหาริมทรัพย์สามอันล่วงหน้าพร้อมกัน แบบนี้ แบบนี้มันเสี่ยงเกินไป!”
เสี่ยวหม่ากังวลเล็กน้อย:“โครงการเมืองภาคตะวันตกเราแม้จะได้รับความนิยมไปทั่วทั้งเมือง แต่การขายอสังหาริมทรัพย์พร้อมกันสามอัน จะเป็นการกระจายความสนใจของผู้ซื้อบ้าน ลดผลการขายล่วงหน้า”
“จริงด้วยพี่ตง โครงการเมืองภาคตะวันตกของเรา ตอนนี้คือไก่ที่ออกไข่เป็นทองคำ ขอเพียงเราดำเนินการด้วยความมั่นคง สามารถกินเนื้อได้ทั้งหมด ไม่ต้องรีบร้อนกังวลใจ”
“พี่ตง พี่เสี่ยวหม่าพูดมีเหตุผล ลดผลการขายล่วงหน้า หากถูกคนในธุรกิจเดียวกันเข้ามายุ่งวุ่นวาย เช่นนั้นจะทำให้ราคาบ้านที่เมืองภาคตะวันตกได้รับกระทบ”
……
ฟังคำพูดของพวกคนที่รับผิดชอบ
เฉินตงนวดขมับ:“ฉันรู้ดีว่าจะเป็นยังไง ทำตามนี้แหละ”
ใช้เวลาสามปีก็ไปถึงตำแหน่งประธาน สายตาเฉียบแหลมนี้ เขามี
แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถค่อยเป็นค่อยไปได้ ต้องรีบหาเงินเข้าบริษัท เพื่อขยายไท่ติ่ง
เมื่อเห็นเฉินตงยืนกราน พวกเสี่ยวหม่าก็จนปัญญา หลังจากรับคำ ก็ออกไปจากห้องทำงาน
ในห้องทำงาน เงียบสงัด
เฉินตงนวดขมับด้วยความเหนื่อยล้า:“ฉันอยากรอ อยากทำให้ได้กำไรสูงสุด แต่หากเรื่องของยี่เคอกรุ๊ป เกิดขึ้นล่ะ?”
ท่านหลงกลับมา โจวเย่นชิวคนในเทียนเก๋อ และความแค้นที่มีต่อโจวจุนหลง ปลุกให้เขาระมัดระวัง
พูดถึงที่สุด โครงการย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองสามารถทำให้เขากินอิ่ม ล้วนเป็นเพราะอาศัยข่าวของยี่เคอกรุ๊ปจากตระกูลเฉิน
ใช้หนังเสือตีกลอง ไม่ว่าใครก็สามารถตีให้ดังสนั่นได้
แต่พ่อที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนของเขาตอนอยู่ในตระกูลไม่ใช่คนที่ใช้ฝ่ามือเดียวในการปิดท้องฟ้าได้ หากข่าวปลอมที่ยี่เคอกรุ๊ปประจำในเมืองถูกเปิดเผย
ถึงเวลานั้นเขาก็จะตกที่นั่งลำบาก หนังเสือถูกตีจนฉีกขาด ต่อให้เปลี่ยนเป็นเทพบนสวรรค์ ก็ไม่สามารถตีกลองให้ดังได้
ในเวลาเดียวกัน
วิลล่าภายในตระกูลโจว
เต็มไปด้วยชุดไว้อาลัยสีขาว
ชั่วข้ามคืน วิลล่าตระกูลโจวกลายเป็นโถงไว้ทุกข์
ในอากาศ เคล้าไปด้วยควันแสบจมูก
ทั้งยังเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้
“จุนหลง……เสี่ยวเห้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของนาย นาย นายปล่อยให้เขาตายฟรีๆแบบนี้ไม่ได้……” หญิงวัยกลางคนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด น้ำหูน้ำตารินไหล
โจวจุนหลงนั่งเงียบ มองดูรูปของโจวเห้าที่แขวนอยู่ตรงกลางโถงไว้ทุกข์ กัดฟันกรอด
“ใครก็ได้มาที!ไปเชิญเฉินตงมาให้ฉัน สวมชุดไว้อาลัยให้น้องชายฉัน!”