บทที่ 96 จัดการกับมด ตบฉากเดียวตาย
แสยะยิ้ม
เต็มไปด้วยความดูถูกที่ท่านหลงมีต่อโจวจุนหลง
เหมือนคนที่ยืนอยู่บนยอดเขา ก้มมองดูมดที่อยู่ตีนดอย
รังสีเหี้ยมโหดของโจวจุนหลงแผ่ซ่านไปทั้งตัว ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธเคือง
โถงไว้อาลัยที่เป็นพิธีการ เพียงชั่วพริบตาชลมุนวุ่นวายไปหมด
สิ่งที่ทำให้เขาอาเจียนเป็นเลือดยิ่งกว่าก็คือ
ลูกน้องของเขาตะลุมบอนเข้าไปหาเมืองผึ้ง แต่กลับไม่สามารถสู้คนแค่คนเดียวได้！
บอกว่าเป็นความชลมุนวุ่นวาย ความเป็นจริงคือคุนหลุนกำลังฆ่าล้างกลุ่มคน
ความสามารถในการต่อสู้ระดับนี้ แม้แต่โจวจุนหลงเองก็เสียวสันหลังวาบ
สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้น ภาพในหัวของเขาปรากฏความคิดที่น่ากลัวยิ่งกว่า
เมื่อความคิดนี้ปรากฏออกมา ทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง หนาวสั่นสะท้านไปทั้งตัว
เขาไม่ได้สนใจคำพูดของท่านหลง
ทว่ามองไปยังคุนหลุนที่กำลังต่อสู่ท่ามกลางกลุ่มคนด้วยความตกตะลึง
เขาเลี้ยงลูกน้องเอาไว้ แน่นอนต้องรู้ว่าการเลี้ยงม้าที่มีความสามารถแข็งแกร่ง ต้องใช้ความสามารถมากมายเท่าไหร่
แต่คุนหลุน ไม่ใช่ม้าแล้ว！
แต่เป็นเสือที่ดุร้าย เป็นมังกรที่บ้าคลั่ง！
การเป็นอยู่แบบนี้ ในเมือง ไม่มีใครสามารถเลี้ยงได้
และไม่มีใครมีความสามารถแบบนี้ ที่จะทำให้คนแบบนี้เชื่อฟัง
สามารถปราบพยศทำให้เสือดุร้ายมังกรบ้าคลั่งเชื่อฟังได้ ต้องเป็นคนที่เหี้ยมโหดและบ้าระห่ำเป็นทุนเดิม！
“หื้ม?！”
ท่านหลงอุทานเสียงเบา
ดังเข้าไปในหูของโจวจุนหลง ทว่ากลับน่าตกใจเหมือนฟ้าผ่า
ตัวของเขาสั่นเทา ขนในร่างกายตั้งชันขึ้นมาทันที มองท่านหลงและเฉินตงด้วยความตกใจกลัว
“แก ไม่สิ พวกแก พวกแก เป็นใครกันแน่?”
แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ตัว ตอนที่ถามคำถามนี้ออกไป เสียงของเขาสั่นเทามาก
หากไม่ใช่เพราะดำรงตำแหน่งสูงมานานหลายปี ฝึกฝนจนเคร่งขรึม เวลานี้ตัวของเขาคงจะสั่นเทาไปทั้งหมดแล้ว
เขาคิดจินตนาการไม่ได้จริงๆ
เมืองนี้มีมังกรที่แท้จริงตั้งแต่เมื่อไหร่！
และเฉินตง รายงานก่อนหน้านี้ เป็นแค่รองประธานตัวเล็กๆในบริษัทโจวเย่นชิวไม่ใช่หรอ?
“คนที่แกไม่สามารถมีเรื่องด้วยได้！”
เฉินตงพูดเสียงเย็นยะเยือก
แววตาโจวจุนหลงมึนงง นัยน์ตาว่างเปล่า
เมื่อกี้เขายังดูถูกคำพูดของเฉินตง แต่ตอนนี้เขากลับไม่สงสัยแม้แต่น้อย
ปั้ง！
เสียงดังขึ้น
ลูกน้องคนสุดท้ายถูกคุนหลุนต่อยหมัดจนตัวปลิว
คุนหลุนขยับไหล่ เดินไปข้างๆเฉินตงด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเย็นยะเยือก：“คุณชายครับ จัดการเรียบร้อยทั้งหมดแล้วครับ”
จัดการเรียบร้อยแล้ว?！
กูหลังตกตะลึง
โจวจุนหลงเองก็ตกตะลึง
มีแค่เฉินตงเพียงคนเดียวเท่านั้น เม้มริมฝีปากล่างเล็กน้อย พร้อมกับพูดเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม：“ช้าไปหน่อยนะ”
ตอนที่เขาอยู่ภายใต้การชี้แนะของคุนหลุน เข้าสู่การฝึกซ้อมที่เหี้ยมโหด เคยถามคุนหลุน
ในสถานการณ์เดียวกัน ตอนที่คุนหลุนเป็นราชาทหารรับจ้าง เคยพบเจอ ในตอนนั้นเขาใช้เวลาในจัดการห้านาที！
แน่นอน ตอนนั้นคนที่เขาเผชิญหน้าด้วยคือทหารรับจ้าง
ส่วนลูกน้องของโจวจุนหลง ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเป็นคนถือรองเท้าของทหารรับจ้าง
เวลา เห็นได้ชัดว่าต้องใช้น้อยหน่อย
คุนหลุนยิ้มแล้วพูด：“วางแผนเอาไว้หนึ่งนาที เพราะได้รับบาดเจ็บจึงไม่ได้ฝึกซ้อมอย่างดี ใช้เวลาเกินไปสามสิบวินาที ช้าไปจริงๆ”
ตึ้ง！
ในหัวของกูหลังมีเสียงดังตั้งขึ้น
หนึ่งนาทีสามสิบวินาที ล้มลูกน้องนับสิบคน ถือว่าช้า?
สีหน้าของโจวจุนหลงเปลี่ยนไปมาก ใบหน้าของเขาแทบจะบิดเบี้ยวจนรวมเข้าด้วยกัน
คำตอบของคุนหลุน เหมือนมือล่องหน ผลักเขาลงไปในเหวลึกแห่งความหวาดกลัว
ภายในโถงไว้อาลัย
กลับเข้าสู่พิธีเคร่งขรึมอีกครั้ง
สิ่งเดียวที่เปลี่ยนคือ เสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดแผ่วเบาของลูกน้องที่นอนอยู่บนพื้น
เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง
คนในครอบครัวของตระกูลโจวตกใจจนขดตัวอยู่ในมุม สั่นเทาไปทั้งตัว
มีแค่โจวจุนหลง ยืนอยู่ที่เดิม
เฉินตงเดินไปหน้าโลงศพของโจวเห้า
ก๊อกๆ
เคาะฝาโลงศพสองครั้ง พูด：“ตอนนี้ นายจะยังให้ฉันสวมชุดไว้อาลัยให้นายไหม?”
เสียงเบามาก แต่กลับดังก้องไปทั่วโถงไว้อาลัย
ตัวโจวจุนหลงสั่นสะท้าน มองเฉินตงด้วยความตกใจกลัว ริมฝีปากขยับเล็กน้อย
ยังไม่รอให้ได้พูดอะไร
คุนหลุนเดินไปด้านหน้าหนึ่งก้าว มือใหญ่คว้าคอของเขาเอาไว้ ตามด้วยหิ้วตัวเขาขึ้นมา
ทันใดนั้น ความรู้สึกหายใจไม่ออกพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างรุนแรง
ใบหน้าโจวจุนหลงแดงก่ำ แววตาตกใจกลัว
ต้องการเอาตัวรอดของสัญชาตญาณทำให้เขาตะเกียกตะกาย มือทั้งสองข้างอยากจะแกะมือคุนหลุนทิ้ง
แต่มือของคุนหลุน กลับแข็งเหมือนเล็ก ไม่สามารถแกะออกได้！
“มดอย่างแก ฉันใช้แค่มือเดียวก็สามารถฆ่าตายแล้ว”
น้ำเสียงคุนหลุนเย็นยะเยือก เหมือนน้ำแข็งสะท้านเข้ากระดูก：“คนอย่างแก คู่ควรให้คุณชายของฉันสวมชุดไว้อาลัย? ไม่เจียมตัวจริงๆ！”
ปั้ง！
มือขวาของคุนหลุนขยับโบก โยนโจวจุนหลงลงพื้น
ลำคอปลดเปลื้องพันธนาการ ใบหน้าโจวจุนหลงแดงก่ำ ปากอ้ากว้าง พยายามสูดลมหายใจ
เมื่อสัมผัสได้ว่าปอดที่หดตัวถึงขีดสุดมีออกซิเจนเติมเต็มอีกครั้ง เขาจึงรู้สึกสบายตัวขึ้นเล็กน้อย
ความตายที่คุกคามเข้ามา ทำให้เขาไม่สนใจศักดิ์ศรีอะไรอีกแล้ว
รีบลุกขึ้น คุกเข่าอยู่บนพื้น หมอบกราบด้วยความรุนแรง
“ขอโทษครับ ผมมีตาหามีแววไม่ หลังจากนี้ในเมือง ที่ไหนที่มีคุณเฉินอยู่ ผมโจวจุนหลงไม่มีวันกล้าปรากฏตัวครับ！”
“หึ！”
เฉินตงหัวเราะในลำคอ
ท่านหลงที่อยู่ด้านข้างหัวเราะแล้วพูด：“คุณชาย จัดการมด ไม่จำเป็นต้องยอมอดทน ตบไปคราวเดียวก็จบเรื่องแล้ว ฐานะของคุณไม่จำเป็นต้องกลัวมดตัวเล็กๆ”
เฉินตงยิ้ม ：“เข้าใจแล้วครับท่านหลง”
ก่อนหน้านี้เขารู้สึกกลัวและอดทนต่อโจวจุนหลงจริงๆ
แต่วันนี้ท่านหลงให้บทเรียนกับเขาแล้ว
และทำให้เขาเข้าใจว่าพวกคนยอดเยี่ยมของตระกูลเฉิน ทำไมถึงกล้าไม่สนใจชีวิตคน
ในสายตาของพวกเขา บางทีไม่ใช่การไม่สนใจชีวิตคน แต่เป็นเพราะ……ไม่สนใจชีวิตมดก็เท่านั้น！
ท่านหลงยิ้มด้วยความปลื้มใจ
ตามด้วย เขาเดินไปตรงหน้าโจวจุนหลงช้าๆ：“อยากมีชีวิตไหม?”
น้ำเสียงนิ่งสงบ แต่กลับทำให้หัวใจของโจวจุนหลงเต้นแรง
ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย โจวจุนหลงรีบพยักหน้า
เขารู้ว่าตนเตะโดนกระดานเหล็กแล้ว ท่าทีที่ท่านหลงแสดงออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ ทำให้เขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย เพียงคำพูดเดียวของท่านหลง สามารถทำให้เขาตายที่นี่ได้
ดังนั้น เขาไม่กล้าไม่ยอม
“อยากมีชีวิต ก็ต้องขายชีวิต” ท่านหลงยิ้มแล้วพูด
เฉินตงเลิกคิ้วขึ้น สงสัยเล็กน้อย
แต่อย่างกระชั้นชิด คำพูดของท่านหลง กลับทำให้เขานิ่งค้าง
เห็นท่านหลงย่อตัวนั่งลงบนพื้น คล้ายกำลังลูบจับสัตว์เลี้ยงอย่างไรอย่างนั้น นำมือขวาวางลงบนศีรษะโจวจุนหลง
รอยยิ้มบนใบหน้า หายไป แทนที่ด้วยความเย็นยะเยือกที่เฉินตงไม่เคยเห็นมาก่อน
“เอาอสังหาริมทรัพย์ของนายและหุ้นออกมาหกสิบเปอร์เซ็นต์ ซื้อชีวิตแก”
ตึ้ง！
โจวจุนหลงตกตะลึง มองท่านหลงด้วยใบหน้าซีดขาว
บริษัทอสังหาริมทรัพย์จุนหลง เขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมาด้วยมือตนเอง
ในเมืองนี้ เป็นอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่เป็นอันดับสองของเมืองนี้ แม้จะเทียบกับบริษัทของโจวเย่นชิว ห่างกันเล็กน้อยเท่านั้น
หุ้นหกสิบเปอร์เซ็นต์ เพียงแค่ราคาในตลาด ก็เป็นราคาที่สูงมากแล้ว！
สิ่งสำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือ สำหรับการควบคุมบริษัทอสังหาริมทรัพย์จุนหลง！
เมื่อยกให้แล้ว ก็เท่ากับประเคนบริษัทอสังหาริมทรัพย์จุนหลงให้กับเฉินตง ส่วนเขาที่เป็นคนริเริ่ม กลายเป็นแค่ลูกจ้างของเฉินตง！
“ตั้งแต่นายหาเรื่องคุณชายของฉัน นายก็ไม่มีทางรอดแล้ว”
ท่านหลงหรี่ตาลงยิ้มอ่อนแล้วพูดขึ้น：“หรือว่า นายคิดว่าชีวิตของนาย ไม่มีค่าเท่ากับหุ้นหกสิบเปอร์เซ็นต์?”
แม้ว่ากำลังยิ้ม แต่ใครก็สามารถสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวท่านหลง
ทั่วทั้งโถวงไว้อาลัย เหมือนอุณหภูมิลดลงหลายองศาในชั่วพริบตา
หลังจากเงียบอยู่หลายวินาที
เสียงเจ็บปวดของโจวจุนหลง ดังขึ้นในโถงไว้อาลัย
“ผมตกลง”
