The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – ตอนที่ 95

บทที่ 95 ฉันเป็นคนที่นายไม่สามารถมีเรื่องด้วยได้！

ตอนที่เฉินตงเดินเข้ามาในวิลล่าตระกูลโจว

ในอากาศ เคล้าไปด้วยควันไฟ

ระหว่างทางมีลูกน้องของโจวจุนหลงคอยเดินสำรวจ สวมชุดสูทและรองเท้าหนัง ท่าทีน่าเกรงขาม

ทั่วทั้งวิลล่าตระกูลโจว บรรยากาศเหมือนปิดผนึกเอาไว้

“มองอะไร? รีบเดินหน่อย！”

ข้างกาย ลูกน้องของโจวจุนหลงพูดตะคอก

แววตากูหลังฉายความเหี้ยมโหด กำลังจะใช้กำลัง ทว่ากลับถูกเฉินตงกดหัวไหล่ปรามเอาไว้

กูหลังอดกลั้น ทว่าภายในใจกลับสงสัย

เป้าหมายในการมาที่นี่ของเฉินตง คือการมาสวมชุดไว้อาลัยให้กับโจวเห้างั้นหรอ?

เป็นไปได้ยังไง！

ด้วยตำแหน่งและภูมิหลังของเฉินตง จะยอมให้เรื่องแบบนี้เหยียบย่ำตนจมลงไปในดินโคลนได้ยังไง?

ประตูใหญ่ของวิลล่าได้สร้างโถงไว้อาลัยเรียบร้อยแล้ว จัดแต่งด้วยผ้าสีขาว

อย่างแผ่วเบา ได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากด้านในโถงไว้อาลัย

ประจวบเหมาะในเวลานี้ ด้านในโถงไว้อาลัยขนาดใหญ่ ลูกน้องรีบวิ่งออกมา

คนที่เป็นผู้นำคือชายวัยกลางคน ในมือถือผ้าสีขาวเอาไว้

“ประธานโจวมีคำสั่ง ให้เฉินตงสวมชุดไว้อาลัย！”

เสียงของลูกน้องวัยกลางคนหยิ่งผยองทระนง โยนผ้าขาวในมือไปตรงหน้าเฉินตง

ครืน……

ผ้าขาวไว้อาลัยสองผืนตกลงบนพื้น

เฉินตงไม่แม้แต่จะชายตามอง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก：“ใครบอก ว่าฉันมาเพื่อสวมชุดไว้อาลัย?”

“หึๆ……ถ้าอย่างนั้นนายก็ลองดูสิ！”

ชายวัยกลางคนหัวเราะเยือกเย็น：“ประธานโจวบอกเอาไว้แล้ว ถ้านายไม่ยอมสวมชุดไว้อาลัยให้กับพี่เห้า ก็ให้นายตกอยู่ในสภาพเดียวกับพี่เห้า ถูกหามออกไป！”

เพิ่งสิ้นเสียง ลูกน้องของโจวจาวก็ปิดล้อมเอาไว้จนหมด

ชายชุดสูทและรองเท้าหนังกว่าสิบคนปิดล้อมเฉินตงและกูหลังเอาไว้

ในอากาศ เต็มไปด้วยกลิ่นดินปืนทันที

ขอเพียงมีคำหนึ่งที่ไม่พอใจ ก็พร้อมจะลงมือทันที

แววตากูหลังสั่นเทา ลอบระมัดระวัง

เผชิญหน้ากับคนนับสิบปิดล้อมในเวลาเดียวกัน แม้แต่เขาก็ไม่เคยเจอมาก่อน

แต่ตอนที่เขาเงยหน้าขึ้นมองเฉินตง กลับหยุดชะงัก

เฉินตงในเวลานี้ สีหน้ายังคงนิ่งงันเหมือนน้ำในบ่อบาดาล มือทั้งสองพาดเอาไว้ด้านหลัง ดูนิ่งสงบมาก

“โจวเห้า มีสิทธิ์อะไรให้ฉันสวมชุดไว้อาลัย?”

เฉินตงหัวเราะอย่างไม่ยี่หระ ยกขาขวาขึ้น เดินไปด้านหน้า เหยียบชุดไว้อาลัย แต่ไม่ได้หยุดเพียงเท่านี้ เขาเดินเข้าไปในโถงไว้อาลัยนิ่งๆ

ภาพนี้ ทำให้ลูกน้องวัยกลางคนม่านตาหดเล็ก ความโมโหพลุ่งพล่าน

แต่เฉินตงยังคงนิ่งสงบ ทำให้ภายในใจของเขาหวาดกลัว

ถูกศัตรูโจมตี แต่ยังสามารถนิ่งสงบถึงขั้นนี้ได้ หรือเป็นเพราะมีแผนสำรอง?

แม้แต่กูหลัง ยังคิดไม่ถึงว่าเฉินตงจะทำแบบนี้

กลืนน้ำลายลง กูหลังรีบเดินตามเฉินตง แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ตัว หน้าผากมีเหงื่อผุดออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่

ลูกน้องทั้งสิบกว่าคนเคลื่อนไหวตามเฉินตง แล้วเดินตามมาช้าๆ

ทั้งๆที่เป็นฝ่ายชนะอย่างเห็นได้ชัด ความนิ่งสงบของเฉินตงกลับทำให้ทุกคนไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

ในที่สุด เฉินตงก็เดินไปถึงด้านหน้าโถงไว้อาลัย

โจวจุนหลงที่กำลังสูบบุหรี่ซิการ์ยกหนังตาขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นเฉินตงไม่ได้สวมใส่ชุดไว้อาลัย ระเบิดอารมณ์ทันที

ปั้ง！

โจวจุนหลงตบเก้าอี้อย่างแรง เสียงดังสะท้านไปทั่วโถงไว้อาลัย

เขาลุกขึ้นกะทันหัน ตะคอกด่าพวกลูกน้องด้วยความโมโห：“พวกมึงมัวแต่ทำห่าอะไรกัน? คำพูดของกูเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาหรือไง?”

ลูกน้องสิบกว่าคนมองหน้ากัน

เฉินตงลูบจมูก แสยะยิ้ม：“นายยังไม่เลิกสูบซิการ์อีกหรอ?”

โจวจุนหลงหยุดหายใจ ใบหน้าแดงก่ำ

คำพูดของเฉินตง กำลังเย้ยหยันการตายของโจวเห้าอย่างเห็นได้ชัด เพราะเมื่อคืนเขาจุดบุหรี่ซิการ์！

“แก อยากตายหรือไง?” ใบหน้าของโจวจุนหลงบิดเบี้ยว กัดฟันแน่น

เต็มไปด้วยความอาฆาต พลุ่งพล่านออกมาอย่างไม่ปิดบังเอาไว้

อยู่ในวงการธุรกิจมานานหลายปี เขาไม่ใช่ผู้เก่งในวงการธุรกิจเต็มตัวเหมือนโจวเย่นชิว

จรรยาบรรณที่โจวจุนหลงเชื่อมั่น ทำให้อุปสรรคที่ขวางกั้น หายไปจนหมดเกลี้ยง！

เฉินตงยักไหล่：“ฉันอยากตาย ทำไมต้องมาที่นี่ด้วย?”

“หึๆ！”

โจวจุนหลงหรี่ตาลง แรงอาฆาตพุ่งทะยานขึ้นมา

ในเวลานี้เอง

ด้านนอกวิลล่า เกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน

โคร้ม！

เสียงดังสนั่น อื้ออึ้ง

ทำให้สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปจนหมด

มีเพียงมุมปากของเฉินตงเท่านั้นที่เผยรอยยิ้มมั่นใจ

กูหลังตัวสั่นเทา แววตาของเขาฉายแสงขึ้นมากะทันหัน

“ใครเป็นคนทำวะ?”

โจวจุนหลงเบิกตาโตด้วยความโมโห เห็นประตูที่สวนดอกไม้ด้านนอกวิลล่า ถูกรถที่ขับด้วยความเร็วสูงพุ่งชน

รถยนต์คันนั้นพุ่งชนอย่างจัง ตรงมายังโถงไว้อาลัย

เอี๊ยด！

เสียงเบรกแสบแก้วหู

รถยนต์จอดตรงหน้าประตูวิลล่า

ในเวลาเดียวกัน พวกลูกน้องที่ตกใจจนทำตัวไม่ถูกก็ดึงสติกลับมา รีบวิ่งไปล้อมรถยนต์คันนั้นเอาไว้

กรึก！

ประตูรถเปิดออก

ร่างกายแข็งแกร่งราวกับหอคอยเหล็กของคุนหลุน เดินลงมาจากที่นั่งคนขับด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก

รูปร่างกำยำ ใบหน้าเย็นยะเยือก ทำให้เกิดแรงกดดันขนาดใหญ่ที่ไม่มีรูปทรงขึ้นมา ลูกน้องที่ล้อมรอบเอาไว้ตกใจกลัวจนถอยหนี

“คุณชาย……”

คุนหลุนเห็นเฉินตงที่อยู่นอกกลุ่มคน ร้องเรียกด้วยความเคารพ

ตามด้วย เขาหมุนตัวไปเปิดประตูแถวหลังของรถยนต์

ท่านหลงที่อยู่ในชุดจีน ค่อยๆเดินลงมาจากรถ

เมื่อเห็นเฉินตง ยิ้มด้วยความใจดี：“คุณชาย…..”

ทำไมท่านหลงถึงมาด้วย?

เฉินตงพูดไม่ออกเล็กน้อย คุนหลุนทำงานไม่ได้เรื่องเกินไปแล้วรึเปล่า?

“คุณชาย?”

โจวจุนหลงทำสีหน้าเคร่งขรึม ขมวดคิ้วมองไปทางเฉินตง：“แก แกเป็นใครกันแน่?”

เขาไม่ใช่คนโง่ ในทางตรงกันข้ามเขาเป็นคนฉลาดมาก

ภูมิหลังของเฉินตงก่อนหน้านี้ เป็นแค่รองประธานในบริษัทเล็กๆของโจวเย่นชิวเท่านั้น

แต่การรวบซื้อไท่ติ่ง ทำให้โจวเย่นชิวช่วยเหลือ ทั้งยังถูกคนสองคนที่บุกเข้ามาในบ้านของเขาเรียกว่าคุณชาย

เห็นได้ชาย ไม่ใช่สิ่งที่รองประธานสามารถมีได้！

เฉินตงยิ้ม แววตาแหลมคม：“ฉันเป็นคนที่นายไม่สามารถมีเรื่องด้วยได้！”

น้ำเสียงหนักแน่นมีพลัง เหมือนเสียงฟ้าผ่า

หัวใจของโจวจุนหลงบีบแน่น ความนิ่งสงบและมั่นใจของเฉินตง ทำให้เขาเกิดความหวาดกลัว

แต่ตอนนี้อยู่ในถิ่นของเขา คนมากมายกำลังมองอยู่

เมื่อกี้เขารับปากคนในครอบครัวโจวเห้าด้วยตนเอง

ถ้าหากยอมแพ้ไปแบบนี้ ข่าวลือแพร่งพรายออกไป โจวจุนหลงไม่สามารถอยู่ในเมืองนี้ได้แล้ว！

“คนที่ฉันไม่สามารถมีเรื่องด้วยได้?”

โจวจุนหลงหัวเราะ พูดด้วยความโอหัง：“ในเมืองนี้ ไม่มีใครที่ฉันไม่กล้ามีเรื่องด้วย！”

เพิ่งสิ้นเสียง

ท่านหลงแสยะยิ้ม：“คุณชาย มดแค่นี้ ทำไมต้องเสวนากับมันด้วย?”

ขณะพูด คุนหลุนพยุงตัวท่านหลง เดินเข้าไปในโถงไว้อาลัย

ภายใต้แรงกดดันของคุนหลุน ลูกน้องของโจวจุนหลงไม่มีใครกล้าขวาง ตามด้วยท่านหลงและคุนหลุนเดินนำเข้ามา เปิดทางให้ช้าๆ

เมื่อเห็นภาพนี้ โจวจุนหลงโมโหทันที！

“ไอ้สวะพวกนี้ ทำไมถึงไม่ขวางมันเอาไว้！”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ลูกน้องกว่าสิบคนร้องตะโกนเสียงดัง พุ่งตรงไปทางคุนหลุนและท่านหลง

“ใต้ฟ้านี้ ยังไม่มีที่ไหนที่ฉันไปไม่ได้” ดวงตาท่านหลงเป็นประกายแวววับ หัวเราะด้วยความทระนง

วินาทีต่อมา

คุนหลุนที่แข็งแกร่งราวกับหอคอยเหล็ก เหมือนสัตว์ดุร้าย พุ่งตัวออกไป

การพุ่งชนเพียงแค่ครั้งเดียว ทำให้ลูกน้องสามคนที่อยู่ด้านหน้าปลิวไปไกล！

อย่างกระชั้นชิด คุนหลุนร้องคำรามเหมือนเสือที่กระโจนเข้าไปในฝูงแกะ พุ่งตัวเข้าไปในฝูงคน ทั้งหมัดทั้งขาเคลื่อนไหวไปมา

เกิดเสียงดังขึ้น ร้องโอดครวญดังระงม

อย่างไม่มีข้อยกเว้น ระหว่างที่พวกลูกน้องกับคุนหลุนสู้กัน ก็ถูกคุนหลุนโยนออกมา

ไม่มีใครสามารถขวางเอาไว้ได้

ภาพนี้ ส่งผลต่อการมองเห็น

แม้จะเป็นคนที่เย่อหยิ่งและก้าวร้าวอย่างโจวจุนหลง ก็ยังนิ่งค้าง

ขณะที่กำลังชุลมุนวุ่นวาย ใบหน้าของท่านหลังกลับมีรอยยิ้ม เหมือนกำลังเดินเล่นอย่างสบายอารมณ์ เหมือนกำลังเดินเล่นโดยไม่มีใคร เดินไปที่โถงไว้อาลัยช้าๆ

แม้ว่าการต่อสู้ของโจวจาวจะรุนแรงแค่ไหน ลูกน้องของโจวจุนหลงก็ไม่สามารถเข้าใกล้ท่านหลงได้

“นี่ นี่มันแข็งแกร่งเกินไปแล้ว?” กูหลังตาค้าง เขารู้ว่าคุนหลุนเก่ง แต่เขาไม่รู้ว่าการต่อสู้ของคุนหลุนจะน่าเกรงกลัวมากขนาดนี้！

เฉินตงยิ้มเล็กน้อย คาดการณ์แต่แรกแล้ว

ราชาแห่งทหารที่สามารถถูกท่านหลงช่วยมาจากสนามรบ การต่อสู้ระดับนี้ ถือเป็นเรื่องปกติ！

เมื่อเห็นท่านหลงเดินเข้าไปในโถงไว้อาลัย เฉินตงยิ้มแล้วเดินไปด้านหน้า พยุงท่านหลงเอาไว้

“ท่านหลงมาที่นี่ได้ยังไงครับ สถานที่แบบนี้ ไม่เหมาะกับท่านหลง”

“รังเกียจที่ผมแก่หรอ?”

ท่านหลิงเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยิ้ม จากนั้นหันไปมองโจวจุนหลง แสยะยิ้ม：“เมื่อกี้นายบอกว่า จะขวางทางฉัน?”