บทที่107 ฆ่าตัวตาย!
หวางหนันหนันกลับมาบ้านอย่างสิ้นหวัง
เวลานี้เธอ เหมือนกับหงส์ปีกหัก ฝันสลาย เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน มันแย่ยิ่งกว่าอีก
เปิดประตู
คนที่ต้อนรับเธอ เป็นพ่อแม่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข และหวางเห้าที่แต่งตัวด้วยชุดสูทและรองเท้าหนัง
“พี่ครับ ไปเถอะ เราไปซื้อรถกับพี่เขย” หวางเห้าดึงมือของหวางหนันหนัน พูดอย่างตื่นเต้น
เมื่อคืนเขานอนไม่หลับทั้งคืน ในหัวลอยไปด้วยคำพูดประโยคนั้นของเฉินเทียนเซิง
“รถที่ราคาต่ำกว่าหนึ่งล้าน ไม่ต้องไปคิดถึงมันเลย!”
รถหรูราคาเป็นล้าน หวางเห้าไม่เคยฝันเลยว่าในชีวิตนี้เขาจะมีโอกาสขับรถหรู แต่แล้วว่าที่พี่เขยก็ปรากฏตัว ทำให้เขามีโอกาสนี้
เมื่อคิดพิจารณาไปทั้งคืน ในที่สุดหวางเห้าก็มีรถที่ตัวเองอยากได้ในใจสองสามรุ่น
เมื่อคิดตัวเองขับรถหรูหลักล้านวิ่งอยู่ในเมือง หัวใจของหวางเห้าก็เต้นแรงมาก
สำหรับรถออดี้ของเขา เขาก็คิดไว้แล้ว จะให้พ่อใช้เป็นยานพาหนะในการเดินทาง
“ใช่แล้ว หนันหนัน เทียนเซิงละ?”
จาวซิ่วจือเลิกคิ้วมองไปด้านหลังของหวางหนันหนัน ยิ้มแล้วพูด “เดี๋ยวลูกก็บอกเทียนเซิงด้วย ให้พวกเราไปช่วยเลือกรถพร้อมกับเสี่ยวเห้าด้วยนะ?”
“แม่ พวกท่านจะตามไปทำไม ไม่มีความรู้เรื่องรถสักหน่อย” หวางเห้ารังเกียจเล็กน้อย
“แม่ไม่มีความรู้ แต่แม่อยากจะไปดูด้วยไม่ได้เหรอ?”
จาวซิ่วจือเลิกคิ้วกล่าว “ลูกสาวของแม่เก่ง มีลูกเขยมหาเศรษฐี จะซื้อรถให้ลูกชายที่น่ารักของแม่ คนเป็นแม่ก็แค่อยากจะตามถ่ายรูปได้หรือเปล่า ขอเสนอหน้าบ้างได้มั้ย?”
เธอไม่มีความรู้เรื่องรถจริง แต่เธอรักหน้าตา
แค่คิดเมื่อไปถึงโชว์รูมรถหรู ภาพที่ถูกเซลล์มาต้อนรับอย่างประจบสอพลอ จาวซิ่วจือก็เหมือนจะลอยขึ้นเล็กน้อย
ภาพแบบนี้ เมื่อก่อนเธอเคยเห็นในทีวีเท่านั้น
หวางเต๋อที่อยู่ด้านข้างกำลังลังเลว่าจะพูดหรือไม่พูดดี อยากจะห้ามแต่สุดท้ายก็ระงับเอาไว้ เขารู้ว่าจะห้ามจาวซิ่วจือไม่ให้เสนอหน้านั้นเป็นไปไม่ได้
แต่ทั้งสามคนกลับไม่มีใครสังเกตเห็นเลย เวลานี้อารมณ์ความรู้สึกของหวางหนันหนันจมดิ่งแค่ไหน
เสียงพูดเสียงหัวเราะ ได้เข้าไปในหูของหวางหนันหนัน ราวกับมีดที่ถูกเผาจนแดง ได้กรีดลงไปในหัวใจของเธออย่างแรง
รถหรู?
เสนอหน้า?
มองแม่ด้วยดวงตาที่แดงก่ำแวบหนึ่ง จู่ๆหวางหนันหนันก็รู้สึกขยะแขยงแม่อย่างมาก จนแล้วอย่างอยากจะมีหน้ามีตา ช่างน่าขยะแขยงจริงๆ
ไม่ได้พูดมาก หวางหนันหนันก็ก้มหน้า เดินผ่านพ่อแม่และหวางเห้าโดยตรง เดินเข้าไปในห้องน้ำ
ชูบๆ…………
หัวอยู่ใต้ฝักบัว สายน้ำไหลลงมาราวกับน้ำของน้ำตก
น้ำที่เย็นเล็กน้อย ทำให้ร่างกายของหวางหนันหนันเปียกทันที
หวางหนันหนันค่อยๆถอดชุดชาแนลสีดำที่เปียกชื้นออกด้วยความงุนงง จากนั้นก็ถูตัวด้วยครีมอาบน้ำ แล้วก็หยิบแปรงขัดผ้า มาขัดร่างกายของตัวเองอย่างแรง
ฉึบๆๆ……….
พลางขับอย่างแรง พลางร้องไห้ แล้วพูดอย่างเสียงเบา: “สกปรก……สกปรก………สกปรกมาก”
ผิวพรรณที่อ่อนเยาว์ ก็ถูกขัดจนเป็นรอยเลือดเป็นเส้นๆ เลือดสดซึมออกมา
ขอเพียงโดนน้ำ เลือดแดงๆก็จะจาง
หวางหนันหนันขมวดคิ้วอย่างแน่นๆ เหมือนกับว่าไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด พลางขัด พลางบ่นเหมือนคนที่คนบ้าคลั่ง
จาวซิ่วจือกับหวางเต๋อ หวางเห้าต่างอึ้งตามๆกัน
ได้ยินเสียงน้ำไหลของฝักบัว ทั้งสามคนงงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่ใช่บอกว่าจะไปซื้อรถเหรอ? ทำไมพี่กลับมาก็มาอาบน้ำแต่เช้าเลย?” หวางเห้ากล่าวอย่างสงสัย
จาวซิ่วจือกับหวางเต๋อสบตากันแวบหนึ่ง
ก๊อกๆ!
จาวซิ่วจือเคาะประตูไปสองครั้ง “หนันหนัน ลูกจะอาบเสร็จเมื่อไหร่? เสี่ยวเห้ายังรอไปซื้อรถอยู่นะ”
ในห้องน้ำ เสียงน้ำไหล กลับไร้เสียงตอบกลับของหวางหนันหนัน
จาวซิ่วจือขมวดคิ้ว กำลังจะเคาะประตูต่อ แต่กลับถูกหวางเต๋อห้ามเอาไว้
หวางเต๋อที่ขมวดคิ้ว ก็เรียกเบาๆ “หนันหนัน เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงพูด
ในห้องน้ำก็ดังขึ้นด้วยเสียงกรีดร้องของหวางหนันหนัน
ทันใดนั้นก็ดังขึ้นด้วยเสียงร้องที่บีบหัวใจ
“ไม่จริง มันไม่ใช่เรื่องจริง!”
“ไม่มีรถหรู ไม่มีรถหรูแล้ว!”
“เทียนเซิงหลอกหนู เขาทิ้งหนูแล้ว”
……
ขณะที่ร้องไห้ หวางหนันหนันก็ได้พูดความจริงออกมา
โครม!
ด้านนอก หวางเต๋อ จาวซิ่วจือและหวางเห้าในหัวก็ดังขึ้นด้วยเสียงระเบิด
เป็นไปได้ยังไ?!
เมื่อวานยังดีๆกันอยู่ไม่ใช่เหรอ?
ทำไมแค่คืนเดียว ก็กลายเป็นแบบนี้?
“พี่…….” หวางเห้าเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ก่อน “พี่ล่วงเกินว่าที่พี่เขยแล้วหรือเปล่า เขาไม่ซื้อรถให้ผมแล้ว ต่อไปผมจะทำยังไง?”
คำพูดเพียงประโยคเดียว ทันใดนั้นก็ทำให้จาวซิ่วจือโมโหมาก
หวางเห้าไม่ได้นอนทั้งคืน เธอก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?
เมื่อคิดถึงการใช้ชีวิตที่หรูหราและร่ำรวยเงินทอง จาวซิ่วจือก็ตื่นเต้นจนไม่สามารถเก็บความรู้สึกเอาไว้ ต่อไปเมื่ออยู่ต่อหน้าญาติพี่น้องจะมีหน้ามีตาแค่ไหน?
ป้างๆๆ…….
จาวซิ่วจือเคาะประตูอย่างแรง ตะโกนเสียงดัง “หวางหนันหนัน ลูกทำอะไรผิดหรือเปล่า ลูกทำให้เทียนเซิงโกรธเหรอ? ต้องใช่แน่ๆเลย ไอ้ลูกดื้อ ปกติแม่ตามใจเธอจนเสียคนแล้ว นิสัยที่ไม่ดีของเธอไม่มีใครทนได้เลย แม่สั่งให้เธอไปขอโทษเทียนเซิงเดียวนี้!”
คำพูดที่บาดหู
ไม่มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขอย่างเมื่อคืนและเมื่อกี้อีกแล้ว
“ทำไมต้องเป็นหนูที่ทำผิด? แม่เป็นแม่หนูนะ ก็เพราะเขามีเงิน เขาทิ้งหนูแล้ว ก็เป็นความผิดของหนูเหรอ?”
ในห้องน้ำหวางหนันหนันร้องไห้อย่างเจ็บปวด
“โอ๊ย แม่สอนเธอ เธอยังมีหน้ามาย้อนอีกนะ?”
จาวซิ่วจือไม่มีความคิดที่จะหยุดเลย มือเท้าเอวแล้วพูด “เฉินเทียนเซิงมาที่บ้านครั้งแรกก็มอบของขวัญหลักล้าน มีน้ำใจขนาดนี้ จะทิ้งเธอได้เหรอ? ต้องเป็นเธอที่ทำให้เขาโกรธ เธอไปตามลูกเขยคนดีของฉันกลับมา ไม่อย่างนั้นวันนี้แม่ก็จะตายอยู่ที่บ้าน!”
ขมขู่!
เวลานี้จาวซิ่วจือโกรธมาก
ภาพความหวังทั้งหมด หากไม่มีเทียนเซิง ฝันก็สลาย
เธอรักหน้าตาที่สุด อะไรก็ได้เตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงเข้าไปโอ้อวดในเขตวิลล่าเขาเทียนซาน ตอนนี้กลับไม่มีโอกาสนั้นแล้ว?
“เงินหลายล้าน? เงินหลายล้านมันจะแค่ไหนเชียว เขาไม่ได้สนใจเงินล้านนั่น แม่ แม่เป็นห่วงหนู หรือว่าเป็นห่วงเงินกันแน่?”
จาวซิ่วจือโกรธมาก” ก็ต้องเป็นห่วงเงินน่ะสิ ฉันคลอดแกมา หรือจะให้เลี้ยงแกมาเพื่อขาดทุนจริงๆเหรอ?”
“คุณพอได้แล้ว พูดเกินไปแล้วนะ!” หวางเต๋อทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ออกปากห้ามปราม
จาวซิ่วจือกลับใช้ฝ่ามือตบไปที่หน้าอกของหวางเต๋อ “ตอนนี้เป็นหวางหนันหนันที่ทำผิด ฉันที่เป็นแม่ไม่มีสิทธิ์จะสั่งสอนมันเหรอ?”
“ผิดเหรอ? มันคือความผิดเหรอ! ต้องโทษที่หนูเลียได้ไม่ดีพอ ไม่สามารถทำให้เขามีความสุข แม่ว่าใช่เหตุผลนี้มั้ย?”
ในห้องน้ำ หวางหนันหนันจู่ๆก็หยุดร้องไห้ “ชีวิตแบบนี้ หนูทนพอแล้ว!”
ตู๊ม!
ดังขึ้นหนึ่งเสีย ในห้องมีเพียงเสียงน้ำไหล
“หนันหนัน………”
หวางเต๋อสะดุ้งตกใจ รีบผลักจาวซิ่วจือออก ตะโกนไปทางหวางเห้า “หวางเห้า รีบพังประตู!”
หวางเห้าที่ถูกปฏิกิริยาของแม่ทำให้ตะลึงไปนานแล้ว
ในความวุ่นวาย เขาใช้แรงขา ถีบประตูออก
บนพื้น น้ำที่ไหลปนเปื้อนด้วยเลือดสดจางๆ
แต่ร่างกายของหวางหนันหนันเต็มไปด้วยเลือด บนหัวมีเลือดไหลไม่หยุด
“อ้า!”
หวางเห้าตกใจจนหน้าซีด อดไม่ได้จนต้องร้องตะโกนออกมา
หวางเต๋อกับจาวซิ่วจือก็ตกใจพร้อมกัน กรูไปด้านหน้า สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
“อ้า!”
ในบ้าน เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องที่สะท้อนไปทั้งบ้าน
