บทที่ 123 พ่อผมดุมาก!
ในห้องโถง เสียงของเฉินเต้าหลินดังสะท้อนทั่วห้อง
น้ำเสียงที่เรียบผิดปกติ กลับแฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าที่จะโต้แย้ง
ท่าทางที่น่าเกรงขามแบบนี้ มีเพียงเจ้าบ้านตระกูลเฉินเท่านั้น!
สีหน้าของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินขุ่นมัว ร่างกายที่ค่อนข้างผอมสั่นเทา กัดฟันเอาไว้
เฉินเต้าหลินถึงจะเป็นเจ้าบ้านตระกูลเฉิน แต่ก็เป็นรุ่นหลานของเธอ
คนที่อายุน้อยกว่า เถียงเธอที่เป็นผู้อาวุโส มันหมายความว่ายังไง?
แบบนี้มันทำให้เธอไม่มีทางลงเลย และได้ขยี้หน้าของเธอแหลกละเอียดเป็นผุยผง
ท่านหลงกับคุนหลุนตื่นเต้นดีใจ ดวงตาที่แดงได้มองไปเงาคนที่อยู่ด้านหลังลานป่าไผ่
คำพูดของเฉินเต้าหลิน เห็นได้ชัดว่าต้องการปกป้องเฉินตง!
แต่เป็นชายวัยกลางคนที่มีจอนผมสีขาว ในเวลานี้สีหน้าก็ปรากฏด้วยความประหลาดใจ
เฉินตงนั้นรอดแล้ว
จู่ๆก็รู้สึกอยากจะร้องไห้
พ่อคนนี้ที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน…….ดุขนาดนี้เลยเหรอ?
“เฉินเต้าหลิน ในฐานะที่นายเป็นเจ้าบ้าน พูดกับผู้อาวุโสด้วยน้ำเสียงแบบนี้เหรอ?”
น้ำเสียงที่ออกมาจากซอกฟันของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน “ความกตัญญูของตระกูลเฉิน นายเอาไปไว้ที่ไหนแล้ว?”
“น้าสามมีอะไรจะแนะนำมั้ย?” ทันใดนั้นเสียงของเฉินเต้าหลินก็เผยให้เห็นถึงความล้อเล่น
“ลูกสวะคนนี้ ต่อต้านและเถียงฉัน ดื้อรั้นอกตัญญู แกที่เป็นเจ้าบ้านไม่ปฏิบัติตามกฎของบ้าน กลับปกป้องความผิด ต่อไปจะทำให้คนอื่นเชื่อฟังได้อย่างไร”
ทันใดนั้นคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินก็ชี้ไปที่เฉินตง พลังที่ทรงอำนาจของเธอพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง
ในบ้านตระกูลเฉิน กฎของครอบครัวนั้นเข้มงวดมาก ความกตัญญูเป็นส่วนที่ขาดไม่ได้
นี่คือสิ่งสาเหตุที่ทำให้ตระกูลเฉินดำรงอยู่มาเป็นเวลานาน ตั้งตระหง่านโดยไม่ล้ม อยู่ในที่สูงสามารถมองเห็นสิ่งมีชีวิตทั้งหมด
“ความดื้อรั้นนี้มาจากไหน? หากไม่ใช่เพราะคุณบีบบังคับ ลูกชายผมจะกล้าเถียงคุณ? เขานั้นแทงตัวเองแล้วมาขอให้คุณอภัย คุณในฐานะผู้อาวุโส ทำอะไรลงไป?”
ทันใดนั้นน้ำเสียงอของเฉินเต้าหลินเคร่งขรึม
รูม่านตาของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินเปล่งประกายด้วยแสงแปลกๆ เขามองชายวัยกลางคนที่มีจอนผมสีขาวอย่างรังเกียจ
ชายวัยกลางคนมีท่าทีที่อึ้งเล็กน้อย รีบก้มหัวลง
ในห้องโถง อากาศเหมือนกับถูกจับตัวเป็นก้อน
บรรยากาศตึงเครียดมาก
เฉินตงก็ไม่พูดแทรกอีก เขาเข้าใจ การถามหาความผิดครั้งนี้ เป็นศึกของพ่อกับคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินแล้ว
และแล้ว วินาทีต่อมา คำพูดเดียวของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน กลับทำให้หัวใจของเฉินตงเหมือนถูกหยิกอย่างแรง
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินกัดฟันพูด “หากวันนี้ฉันต้องลงโทษลูกสวะคนนี้ให้ได้ล่ะ?”
แรงอาฆาตที่ดุเดือด
น้ำเสียงเหมือนสายลมหนาวที่พัดมาจากแดนไกล
คำพูดนี้พูดออกมา อุณหภูมิในห้องเหมือนถูกลดลงไปหลายองศา
“เห่อๆ!”
เฉินเต้าหลินหัวเราะ “น้าสามคิดว่าผมยังคงเป็นเต้าหลินเมื่อหลายปีก่อน ถูกบีบบังคับจนต้องทิ้งลูกทิ้งบ้านเพื่อกลับบ้านตระกูลเฉินอีกเหรอ? น้าสาม ตระกูลเฉินในวันนี้……..ผมถึงจะเป็นผู้ที่มีสิทธิ์พูดสิทธิ์ในการตัดสินใจ!”
“ในเมื่อผมเป็นเจ้าบ้านตระกูลเฉิน จะยอมให้คุณมาทำร้ายลูกเมียผมอีกเหรอ?”
น้ำเสียงเผด็จการ ไม่ยอมแม่แต่น้อย
ตู๊ม!
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินโกรธถึงสุดขีด จึงตบโต๊ะด้วยความโมโห
“เฉินเต้าหลิน วันนี้ฉันจะให้นายมองดูลูกสวะคนนี้ตายอยู่ตรงหน้าของนาย!”
พูดจบ คุณหญิงใหญ่ก็ได้ตะโกนไปทางประตู “เด็กๆ มาฆ่าเฉินตงลูกสวะคนนี้ซะ!”
พริบตาเดียว
คนรับใช้ที่สนิทของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินที่รออยู่ในสวนก็พุ่งเข้ามาในห้องโถง
“คุนหลุน!”
เฉินเต้าหลินตะโกนอย่างเสียงดัง
ในความเป็นจริง ก่อนที่เฉินเต้าหลินจะพูด ร่างสูงตระหง่านคล้ายหอคอยของคุนหลุนก็ได้ยืนตระหง่านอยู่ที่หน้าประตูห้องโถงแล้ว
ความกดดันจากร่างที่สูงใหญ่ ทำให้คนรับใช้ที่สนิทสามคนของของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินหยุดนิ่งไปทันที
“เฉินเต้าหลิน!”
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินสั่นไปทั้งตัว จ้องมองด้วยแววตาที่โกรธแค้น ไม่เหลือคราบความสง่างามอย่างปกติอีกเลย
“ฉัน ยังไม่ตาย!”
เสียงโกรธที่สะท้อน แสบหูอย่างมาก
“น้าสาม เฉินตงเป็นลูกของผม!”
เฉินเต้าหลินค่อยๆพูดขึ้น “หากคุณยืนยันที่จะทำแบบนี้ ผมก็ไม่ถือสาที่วันนี้ในห้องไหว้บรรพชนของตระกูลเฉิน จะมีป้ายวิญญาณเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอัน!”
น้ำเสียงเย็นเฉียบ ดังเหมือนเสียงฟ้าผ่า
ใบหน้าของเฉินตงเต็มไปด้วยความสยดสยอง และมีคลื่นขนาดใหญ่เกิดขึ้นในใจของเขา
คนโหด!
พ่อผมดุมากจริงๆ!
คำพูดนี้ พูดเพื่อที่จะฆ่าคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินโดยตรง!
ได้มองข้ามกฎของตระกูลเฉินไปแล้วทั้งหมด!
พริบตาเดียว ทุกคนล้วนอึ้งกันไปหมด
ใครก็คิดไม่ถึงว่าเฉินเต้าหลินจะพูดคำพูดที่เผด็จการแบบนี้ออกมา
“ฉัน…………” คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินพยายามอั้นความโกรธเอาไว้ หน้าอกกระพือขึ้นลงอย่างรุนแรง
แต่ไม่รอให้เธอพูดจบ
เสียงของเฉินเต้าหลินก็ดังขึ้น “น้าสาม น้ากับผมก็ไม่ได้เป็นญาติที่สนิทกันขนาดนั้น หากคุณทำตามข้อสรุปที่เราคุยกันในบ้าน ผมเฉินเต้าหลินยังคงนับถือคุณน้าเหมือนเดิม หากคุณยังดึงดันต่อ เชงเม้งปีหน้า ผมที่เป็นผู้นำตระกูลเฉินก็จะไปจุดธูปให้คุณที่สุสาน!”
โครม!
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินโกรธอย่างมาก ลูกตาแทบกระเด็นออกมา ทุบโต๊ะด้วยความโมโห แล้วก็ด่าขึ้นมาทันที
“ได้ เฉินเต้าหลิน ไม่เสียทีที่นายเป็นเจ้าบ้านตระกูลเฉิน!”
“ลูกสวะที่เย่อหยิ่งป่าเถื่อนแบบนี้ ช่างเหมาะที่จะเป็นผู้สืบทอดของนายจริงๆ!”
“เมื่อก่อนฉันตาบอดเอง ถึงได้ให้นายเป็นเจ้าบ้านตระกูลเฉิน!”
……
เสียงด่าที่เกรี้ยวกราดแสบหู ทำให้คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินเหมือนคนที่ไร้เหตุผลด่าคนตามท้องถนน
ทำให้คนที่มองอยู่ต่างตกตะลึง ไม่กล้าที่จะเชื่อ
เวลาครู่ใหญ่
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินก็สะบัดมืออย่างโมโห “พวกเราไป!”
จ้องมองเฉินตงอย่างดุดันแวบหนึ่ง เดินออกไปจากห้องโถงด้วยความโกรธ พาคนรับใช้ที่สนิทสามคนเดินจากไป
“พวกน้าๆ……..คิดว่าฉันเฉินเต้าหลินกินเจจริงเหรอ?” เฉินเต้าหลินที่อยู่ด้านหลังลานป่าไผ่หัวเราะหนึ่งที
ตามมาด้วย
ในห้องโถงก็กลับสู่ความเงียบสงบ
ชายวัยกลางคนที่มีจอนผมสีขาวยิ้มเล็กน้อย หันหน้ายกมือคารวะไปทางเฉินเต้าหลินที่อยู่หลังลานป่าไผ่
“เจ้าบ้านเฉิน ผมของตัวก่อนแล้ว”
“ขอบคุณท่านเมิ่งที่มาในวันนี้”
“ที่ไหนกัน สามารถรับใช้เจ้าบ้าน เป็นบุญของผม”
ชายวัยกลางคนนที่มีจอนผมสีขาวยิ้มแล้วส่ายหัว จริงๆแล้วเฉินเต้าหลินได้มาถึงที่คลับสี่ยิ่นนานแล้ว เขาก็รู้ เพียงแต่ได้ทำตามที่เฉินเต้าหลินกำชับ จึงไม่ได้บอกให้คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินทราบ
จึงได้มีภาพที่เฉินเต้าหลินรออยู่ที่หลังลานไผ่ ทำให้เห็นเรื่องราวทั้งหมดได้ชัดเจน
ชายวัยกลางคนหันกายเดินจากไป ขณะที่เดินเฉียดกับเฉินตงนั้น ดวงตาที่ลึกๆของเขา ยิ้มและทำท่าคารวะให้กับเฉินตง
“ขอบคุณครับ” ใบหน้าที่ซีดเซียวของเฉินตงปรากฏด้วยรอยยิ้ม พยักหน้าเป็นการตอบ
หลังจากที่ชายวัยกลางคนจากไปแล้ว ในห้องโถงก็เงียบสงบอีกครั้ง
อารมณ์ที่สับสนซับซ้อนของเฉินตงมองไปเงาคนที่อยู่ด้านหลังลานป่าไผ่
เงาคน ที่ยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่มีการเคลื่อนไหวเลย
แต่กลับใช้คำพูดที่เผด็จการที่สุด มองข้ามกฎของตระกูล ไล่คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินออกไป
ภาพแบบนี้ เฉินตงเคยคาดหวัง
อีกทั้งคาดหวังมาตั้งยี่สิบกว่าปี!
ครู่ใหญ่
เฉินตงก็ยิ้มขึ้นมา “ไม่ออกมาเหรอ?”
“ฉันไปก่อนละ”
เฉินเต้าหลินจู่ๆก็กล่าวขึ้น ก้าวเท้าเดินไปทางนอกห้องโถง
ทันใดนั้นภาพนี้ ก็ทำให้เฉินตงอึ้งไปทันที
ใบหน้าของท่านหลงกับคุนหลุนก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง
มาก็มาแล้ว จะไม่เจอกันหน่อยเลยเหรอ?
“ฉันหวังว่าการเจอกับนายครั้งแรก จะเป็นวินาทีที่นายเดินเข้ามาในบ้านตระกูลเฉิน!”
น้ำเสียงของเฉินเต้าหลินดังมาจากระยะไกล จบแล้วตามมาด้วยเสียงไอที่รุนแรง
“คุณท่าน สุขภาพของคุณ………”
สีหน้าของท่านหลงเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วถาม
“ไม่เป็นไร!”
เสียงของเฉินเต้าหลินยิ่งอยู่ยิ่งไกลออกไป
สายตาที่ลึกๆของท่านหลง หันมามองเฉินตง
เมื่อหันมามอง เขาก็อึ้งไปทันที
เฉินตงในเวลานี้ ดวงตาบวมแดงเล็กน้อย น้ำตาคลอเบ้า
เขาไม่ได้วิ่งออกตามออกไป แต่กลับตั้งใจมองท่าทางของเฉินเต้าหลิน
และยืนอยู่ตรงที่เดิม พร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นเครือ บ่นพึมพำไปหนึ่งประโยค “สารเลว!”
