บทที่ 162 ขอให้พวกคุณมีความสุขนะ
“เสี่ยวหยิ่ง………”
สีหน้าของเฉินตงเปลี่ยนอย่างมาก หัวใจเหมือนจะหลุดออกมา
เขารีบวิ่งตามไป
แต่รถเบนซ์จิ๊บนั้นวิ่งได้เร็วมาก มองดูมันลับตาไปในความมืด
ทันใดนั้น บนถนนบนภูเขาในระยะไกล มีลำแสงที่แรงสองดวงส่องมา
เอี๊ยด!
เฉินตงตกใจจนสะดุ้ง รีบวิ่งไปดู แต่เมื่อเข้าไปใกล้ เขาเห็นคนที่ลงมาจากรถนั้น
ก็ตะลึงไปเลย
หลังจากตะลึงไปชั่วครู่ ความโกรธที่ค้างคาอยู่ในอกของเขา ก็ระเบิดออกมา
ชั่วพริบตาเดียว
เฉินตงเหมือนกินสัตว์ป่าเข้าไป ดวงตาแดง ได้พุ่งตัวเข้าไปในเงาคน
และเวลานี้ กู้ชิงหยิ่งที่อยู่บนรถเบนซ์จิ๊บก็ได้ก้าวลงมาจากรถ
กู้ชิงหยิ่งที่มีท่าทีห่อเหี่ยว ใบหน้าที่ซีดเซียวมองเงาคนที่อยู่ด้านหน้า
หล่อนยิ้มอย่างขมขื่น “เธอทำสำเร็จแล้ว!”
คนที่ลงมาจากรถ ก็คือหวางหนันหนัน!
หวางหนันหนันที่ปล่อยผมสหยาย มองกู้ชิงหยิ่งด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน
เธอกำลังจะพูด
เฉินตงก็ได้วิ่งมาถึงด้านหน้าแล้ว
มองหวางหนันหนัน ไฟโกรธทั้งหมดของเฉินตงเหมือนน้ำท่วมที่สะสมรวมกันอยู่ ทะลักออกมาอย่างแรง
การวางแผน การสมรู้ร่วมคิด
เพียงต้องการให้ความพยายามทั้งหมดของเขาสูญเปล่า
ถึงขั้นอาจทำให้เขาสูญเสียกู้ชิงหยิ่งไป
นี่มันไม่ใช่แค่เพียงล้ำเส้นของเขาเท่านั้นแล้ว
แต่ว่าได้ทำลายเส้นที่เขากำหนดไว้อย่างแหลกละเอียดอย่างไร้เหตุผล!
“หวางหนันหนัน เธอวางแผนได้ชั่วร้ายมาก ตอนนี้มาที่นี่ เพื่อมาดูละครเหรอ?”
เฉินตงจับไหล่ของหวางหนันหนันเอาไว้ ภายใต้แรงที่มาก ทำให้หวางหนันหนันรู้สึกเจ็บ จนต้องขมวดคิ้ว
“เฉินตง ปล่อยเดี๋ยวนี้”
กู้ชิงหยิ่งที่น้ำตานองหน้ากล่าวอย่างดุดัน
เฉินตงตัวสั่นเล็กน้อย หันหน้ามาทันที มองไปที่กู้ชิงหยิ่งอย่างว่างเปล่า
ตามมาด้วย เขาจึงได้สติ
ก็รีบอธิบาย “เสี่ยวหยิ่ง เรื่องราวมันไม่ใช่อย่างที่พวกคุณคิด เมื่อกี้ที่ผมวู่วามมันเป็นความผิดของผม แต่คุณต้องเชื่อผมนะ”
ขณะที่พูด ตาที่แดงของเขา มองไปทางหวางหนันหนัน
“ตระกูลหวางของคุณทำร้ายผมมาสามปีแล้ว ยังอยากที่จะทำร้ายต่อไปเรื่อยๆเหรอ? ผมนั้นถอยให้พวกคุณมาโดยตลอด ทำไมยังต้องทำแบบนี้อีก?”
เวลานี้ เฉินตงลนแล้ว
เขาดูลนลาน ถึงขั้นไม่รู้จะรับมือยังไง
แม้ว่าไท่ติ่งที่เจอวิกฤตหนักครั้งใหญ่ จวบจนจะอวสาน เขาก็ไม่เคยลนสวนแบบนี้
เพราะในใจเขา กู้ชิงหยิ่งเมื่อเทียบกับไท่ติ่ง สำคัญกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ในชีวิตของเขา!
เห็นหวางหนันหนันเงียบ เฉินตงก็ตะโกนพูด “ขอร้องคุณละช่วยอธิบายกับเสี่ยวหยิ่งหน่อย ขอร้องคุณอย่ามาทำร้ายผมแบบนี้……..”
ในระยะไกล คุนหลุนที่นั่งอยู่ในรถโรลส์-รอยซ์ที่เห็นภาพนี้ ก็ตกตะลึง
นี่ใช่คุณชายจริงๆเหรอ?
ในความทรงจำของเขา เฉินตงไม่ใช่แบบนี้!
และแล้ว
กู้ชิงหยิ่งกลับเงยหน้าขึ้นอย่างดื้อดึง เช็ดน้ำตาที่หางตา
“พอได้แล้ว เฉินตงคุณทำแบบนี้ มันยิ่งทำให้ฉันขยะแขยง นี่มันไม่ใช่เฉินตงคนที่อยู่ในใจฉันเลย…………”
เฉินตงอึ้งไปเลย คำพูดของกู้ชิงหยิ่ง เหมือนมีดที่คม ได้ปักลงที่หัวใจของเขา
เขาปล่อยหวางหนันหนันออกอย่างหดหู่ เซไปด้านหลังสองก้าว
เวลานี้ เหมือนกับวิญญาณได้ออกจากร่าง
สองตาว่างเปล่าของเขามองไปที่หวางหนันหนันอย่างเงียบๆ ตาแดงแล้ว น้ำตาคลอเบ้า
เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่รุนแรง แต่กลับทำอะไรไม่ได้
เวลานี้ หวางหนันหนันที่นิ่งเงียบก็ขยับในที่สุด
เธอยิ้มๆ แล้วมองเฉินตงอย่างอ่อนโยน “ขอโทษ เป็นฉันที่ทำผิดต่อคุณ ฉันมา ก็เพื่อจะอธิบายและขอโทษ”
ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของเฉินตงกับกู้ชิงหยิ่ง
จู่ๆร่างกายของหวางหนันหนันก็อ่อนลง ได้คุกเข่าลงบนพื้น
น้ำเสียงของเธอนั้นเรียบเฉยมาก กลับแฝงไปด้วยความลำบากใจและคำขอโทษที่ไม่รู้จะเปรียบเทียบยังไง
“เป็นฉันที่ผิดต่อพวกคุณ เพราะการร่ำลาที่ธรรมดาเพียงครั้งเดียว กลับถูกคนในครอบครัวของเอาไปใช้ประโยชน์ เกือบจะทำลายพิธีการขอแต่งงานของพวกคุณ พวกคุณโปรดอภัยให้ฉันด้วย รูปถ่ายนั้นเป็นรูปที่แม่กับน้องชายฉันแอบถ่าย ฉันไม่รู้จริงๆว่าเขาจะใช้เรื่องนี้มาทำร้ายคุณ”
“คืนนี้ที่มาที่นี่ ก็เพื่อเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น และมาขอให้พวกคุณยกโทษให้ฉัน”
เดิมที เธอนั้นจะไปจากที่นี่จริงๆ
วันนั้นเมื่อรู้ความจริง ก็ได้สงบล้มลงไปทันที
เมื่อตื่นขึ้นมา เธอจึงล้มเลิกความคิดที่จะจากไปชั่วคราว เพราะเธอรู้ว่า หากเธอไปแล้วจริงๆ พิธีขอแต่งงานที่เฉินตงตั้งใจเตรียมให้กู้ชิงหยิ่งนั้น ต้องล้มเหลวอย่างแน่นอน
อาจถึงขึ้น เพราะความวู่วามชั่วขณะของแม่เธอ ทำให้ระหว่างเฉินตงกับกู้ชิงหยิ่งเกิดความร้าวฉาน
หลังตื่นจากฝัน เธอได้ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว เตรียมตัวต้อนรับอนาคดใหม่
กับเฉินตง ก็ไม่ได้เกลียดเหมือนแต่ก่อนแล้ว มีเพียงความรู้สึกผิด!
ดังนั้น ที่เธออยู่ต่อ ก็เพราะคืนนี้ต้องมาอธิบายเรื่องนี้ให้กระจ่าง
เฉินตงกับกู้ชิงหยิ่งอึ้งไปพร้อมกัน
เฉินตงก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าคืนนี้ที่หวางหนันหนันมา ก็เพื่อมาช่วยเขาอธิบาย และมาขอโทษ
นี่มันใช่หวางหนันหนันที่เคยหยิ่งผยองราวกับเจ้าหญิงจริงๆเหรอ?
สิ่งที่กู้ชิงหยิ่งคิดไม่ถึงก็คือ ความจริงนั้นเหมือนอย่างที่เฉินตงพูดเมื่อกี้!
ตามที่หวางหนันหนันคุกเข่านี้ ความสงสัยเคลือบแคลงใจก่อนหน้านี้ก็หายไปหมดเลย!
ยิ่งไปกว่านั้น เธอเข้าใจนิสัยของหวางหนันหนันดี หากไม่ใช่เพราะหวางหนันหนันรู้สึกผิดต่อเรื่องนี้ ต่อให้หวางหนันหนันปรากฏตัวตรงนี้ ก็ยังคงเชิดหน้าชูคางอย่างหยิ่งผยอง
เวลานี้ หวางหนันหนันค่อยๆลุกขึ้น เบ้าตาเธอบวมแดงเล็กน้อย มองกู้ชิงหยิ่งแล้วกล่าวอย่างจริงใจ “เสี่ยวหยิ่ง เธอโชคดีมากจริงๆ”
พูดจบ เธอยิ้มอย่างอ่อนหวาน “ขอให้พวกคุณมีความสุขนะ”
จากนั้น เธอก็หันหลังขึ้นรถ รถก็ได้มุ่งหน้าลงสู่เขา
มองดูรถที่แล่นด้วยความเร็วภายใต้ความมืดจนลับตาไป
ความโกรธในใจของเฉินตงในที่สุดก็สงบลง
การปรากฏตัวของหวางหนันหนันเป็นที่สิ่งเขาคาดไม่ถึง แต่บทสรุปนั้นถูกพัฒนาไปในทางที่ดี
“ดังนั้น…….มันเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดจริงๆเหรอ?”
เสียงของกู้ชิงหยิ่งดังขึ้น พูดอย่างออดอ้อน ไม่ได้เย็นชาเหมือนเมื่อกี้แล้ว
เฉินตงกางมือสองข้าง
“ไม่อย่างนั้นล่ะ? พูดตามจริงก็คือ เป็นเรื่องที่ถูกวางแผนเอาไว้ มันเป็นการเจอกันเพื่อกล่าวคำลาจริงๆ หน้าหลังไม่เกินห้านาที”
เพื่อจะสิ้นเสียงพูด
กู้ชิงหยิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็โผเข้ามาในอ้อมอกของเฉินตง พร้อมกับด้วยเสียงร้องไห้ “ฮืมๆ………เจ้าทึ่ม ฉันกลัวมากเลย กลัวว่าคุณจะไม่ต้องการฉันแล้ว”
ช่วงเวลานี้ เพราะเรื่องของรูปถ่าย กู้ชิงหยิ่งอยู่ในช่วงที่ทุกข์ทรมานมาก ใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
ตอนนี้ความเข้าใจผิดได้รับความกระจ่างแล้ว ความคับข้องใจทั้งหมดก็ถูกระบายออกมาทันที
รับรู้ได้ถึงร่างกายที่บอบบางที่กำลังสั่นอยู่ในอ้อมกอด
เฉินตงรู้สึกผิด เขากล่าวอย่างปวดใจ “ผมไม่มีวันที่จะทรยศคุณ อย่าลืมคำสัญญาของผม”
ลมกลางคืนเย็นเล็กน้อย
ภาพที่ทั้งสองคนกอดกัน ตกอยู่ในสายตาของกู้โก๋ฮั้วกับหลี่หวั่นชิงที่นั่งอยู่ในรถเบนซ์จิ๊บ
สองสามีภรรยาจึงได้โล่งใจพร้อมกัน
หลี่หวั่นชิงมองกู้โก๋ฮั้วอย่างต่อว่า “คุณดูตัวเองสิ เมื่อกี้คุณวู่วามเกินไปแล้ว”
“โทษผมเหรอ? คนเป็นพ่ออย่างผมสงสารลูกผิดด้วยเหรอ?” ใบหน้าของกู้โก๋ฮั้วแดงเล็กน้อย มองด้วยหางตา
ครู่ใหญ่
เฉินตงค่อยๆผลักกู้ชิงหยิ่งออก ยิ้มแล้วก็ชี้ไปที่ยอดเขาเทียนซาน
“ดังนั้น ตอนนี้คุณยินดีที่จะขึ้นไปบนเขากับผม ให้ผมขอคุณแต่งงานแล้วใช่มั้ย?”
กู้ชิงหยิ่งเขินอายจนหน้าแดง ก้มหน้าลง พยักหน้าเล็กน้อย
ทันใดนั้นเฉินตงก็ดีใจ จูงมือกู้ชิงหยิ่ง พาเธอขึ้นไปนั่งรถเบนซ์จิ๊บ แล้วกล่าวอย่างจริงจัง “ทุกสิ่งทุกอย่างในคืนนี้ ได้เตรียมไว้ให้คุณโดยเฉพาะ !”
