บทที่ 169 พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ลงมือใช่มั้ย!
ตู๊ม!
ชนเข้าที่ท้ายรถ
รถคันที่คุนหลุนขับ ฝากระโปรงห้องเครื่องกระดกขึ้น ถุงลมนิรภัยก็ออกมาหมด
ภายในที่เกิดเหตุคลุ้งไปด้วยควัน
หลี่หลานอึ้งไปเลย ตื่นตกใจจนหน้าซีด
ตามมาด้วย คุนหลุนที่ท่าทางดุดันถีบประตูรถออก ได้เดินไปทางมายบัคโดยตรง
ท่านหลงให้เขาคุ้มกันหลี่หลานอย่างลับๆ บัดนี้หลี่หลานถูกคนตบ หากไม่เอาคืน มันจะเป็นการคุ้มกันได้อย่างไร?
“คุนหลุน?!”
หลี่หลานอุทาน มองคุนหลุนที่เดินไปทางรถมายบัค ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมรถถึงชนท้าย
เธอวิ่งเข้าไปด้วยความร้อนใจ ในเวลาเดียวกันก็ได้ตะโกนขึ้น “คุนหลุน หยุดเดี๋ยวนี้!”
คุนหลุนไม่สนใจเลย ใช้มือดึงกระชากประตูรถ
มือที่กว้างใหญ่ ได้กระชากคนที่นั่งอยู่ข้างหลังออกมาโดยตรง
“แก แกกำลังทำอะไร?”
ภายใต้แสงไฟ คนที่ถูกกระชากตัวออกมานั้นเป็นชายชราผมขาวคนหนึ่ง
ใบหน้าของชายชราซีดเซียว กลับแต่งกายด้วยชุดสูทที่เป็นทางการ เพียงแต่เมื่อคุนหลุนลากออกตัวออกมา มันดูน่าสังเวชนัก ในขณะที่ตกใจกลัวยังคงไออย่างรุนแรง
“รังแกคุณผู้หญิงของผม สมควรโดนตบ!”
เสียงของคุนหลุนรุนแรง และมือใหญ่ของเขาก็เหวี่ยงออกอย่างไม่ไยดี
เพียะ!
เสียงตบดังสนั่นเข้าไปในหู
จนชายชราหน้าเอียงไปเลย แข็งทื่อไปทั้งตัว มุมปากมีเลือดซึม ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ฝ่ามือนี้ ทำให้หลี่หลานที่กำลังวิ่งมาก็ตกตะลึงไปเลย
ยืนอึ้งอยู่ตรงที่เดิม มือขวากุมปากเอาไว้ เกือบจะร้องตะโกนออกมา
และในเวลานี้ ในที่สุดคนขับรถมายบัคก็ตอบสนองแล้ว เปิดประตูรถ มุ่งหน้ามาทางคุนหลุนด้วยความดุดัน
“กล้าทำร้ายนายท่านของฉัน แกอยากตายใช่มั้ย!”
โวง!
หมัดพายุดังขึ้น
คุนหลุนเผชิญหน้ากับคนขับรถที่ปล่อยหมัด กลับไม่หลบไม่หลีก หรี่ตาลงเล็กน้อย มือที่กว้างเหมือนใบพัดก็ยื่นออกมา กำหมัดของคนขับรถไว้อย่างง่ายพลิกฝ่ามือ
“ไม่สนหรอกว่าแกเป็นใคร ต่อให้เป็นพระเจ้าก็ห้ามแตะต้องคุณผู้หญิงของบ้านฉัน!”
คุนหลุนที่น้ำเสียงดุร้าย มือขวานั้นกลับออกแรงเต็มที่
แกระ!
แขนขวาของคนขับรถก็ดังขึ้นด้วยเสียงกระดูกหัก
จากนั้น ก็ร้องโหยหวนเหมือนหมูที่ถูกเชือด เสียงดังสะท้อนไปทั่วเขา
หลังจากที่คุนหลุนปล่อยคนขับรถแล้ว ใบหน้าของคนขับนั้นเจ็บปวดทรมานมาก เซไปข้างหลังสองสามก้าว แล้วล้มลงบนพื้นโดยตรง
ภาพดังกล่าว กลับทำให้ชายชราผมขาวที่มองอยู่ม่านตาหดลง ใจนั้นกลัวมาก
แต่เขายังคงเข้มแข็งใจเย็น และพูดอย่างเย็นชา “ไอ้หนุ่ม แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับชายผู้บ้าบิ่น ชายชรารู้ดีว่า นอกจากจะใช้บารมีในการข่มเขาก็ไม่หนทางอื่น ผลของความรุนแรง ได้ถูกระบายไปกับคนขับแล้ว
และแล้ว
คุนหลุนกลับแสดงสีหน้าที่เย้ยหยันออกมา
“เห่อ ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ก็ไม่ใหญ่เท่าคุณผู้หญิงของบ้านผม!”
เขาที่เคยเป็นราชาทหารรับจ้างมาก่อน เคยพบเห็นผู้มีอำนาจมากมายนับไม่ถ้วน ถ้าเขากลัวถูกกดดันด้วยพลังอำนาจ ตอนนั้นเขาก็คงไม่มีโอกาสเข้ามาเป็นทหารรับจ้างในสนามรบ
ชีวิตนี้ ยังเป็นเฉินเต้าหลินที่ให้เขา
ในตอนนั้นที่เฉินเต้าหลินตัวคนเดียวยอมเสี่ยงอันตราย เพื่อช่วยเขาไว้นั้น เขาก็ได้มอบชีวิตนี้ให้กับเฉินเต้าหลินนานแล้ว
กับคำพูดของชายชราผมขาว เขานั้นไม่อยากที่จะสนใจเลย
“แก……….” ชายชราผมขาวหน้าแดงก่ำ มีความรู้สึกที่อัดอั้นเหมือนคนที่มีความรู้เจอกับคนที่ไม่มีเหตุผล
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดออกมา
มือที่ใหญ่ของคุนหลุน ก็เหวี่ยงชายชราผมขาวไปทางหลี่หลานที่กำลังยืนนิ่งงันเหมือนไก่ไม้
“ขอโทษคุณผู้หญิงของบ้านผมด้วย ไม่อย่างนั้นอยากหาว่าฉันไม่เคารพคนแก่!”
น้ำเสียงที่เย็นเฉียบ ข่มขู่อย่างชัดเจน
ภายใต้แรงที่มหาศาล ชายชราผมขาวได้เซล้มลงบนพื้น ร้องด้วยความเจ็บ
เสียงร้องนี้ ในที่สุดก็ทำให้หลี่หลานที่นิ่งงันได้สติ
เธอขยับริมฝีปาก มองชายชราผมขาวที่อยู่บนพื้นแวบหนึ่ง รีบร้อนพูดกับคุนหลุน “คุนหลุน ช่างเถอะ เราไปกันเถอะ”
คุนหลุนกลับมีสีหน้าที่เคร่งขรึม “คุณผู้หญิง หากถูกคุณชายรู้เข้า คุณชายต้องโกรธผมอย่างแน่นอน”
เธอถูกเฉินเต้าหลินจัดให้มาอยู่ข้างกายเฉินตง ก็เพราะมาปกป้องดูแลชีวิตความปลอดภัยของเฉินตง
ตอนแรกเขาอยู่ข้างกายเฉินเต้าหลิน ช่วยเฉินเต้าหลินจัดการเรื่องอันตรายนับไม่ถ้วน
ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เฉินเต้าหลินก็ยังให้เขามาอยู่ข้างกายเฉินตง ก็เพราะว่าเฉินเต้าหลินนั้นเห็นชีวิตของเฉินตงนั้นสำคัญมากกว่า
และหลี่หลานเป็นแม่ของเฉินตง หากต้องทนต้องความอัปยศที่ถูกตบโดยที่ไม่โต้ตอบ แล้วเขาจะมาอยู่ข้างกายเฉินตงทำไม?
“แต่ว่า……….”
หลี่หลานมีความลังเล ในใจกระวนกระวาย
เขาคาดไม่ถึงเลยว่าคุนหลุนจะสะกดรอยตามตัวเอง อีกอย่างเขาก็เข้าใจดี น่าจะเป็นท่านหลงที่เป็นคนสั่ง
ทำไมนะ คุนหลุนสะกดรอยตามครั้งแรก ก็มาเจอกับเรื่องแบบนี้!
“ไอ้หนุ่ม แกนี้มันไม่สนใจอะไรเลยจริงๆ แกคงจะคิดว่าคุณชายของบ้านแก เด็กน้อยเฉินตงคนนั้น จะสามารถที่จะแบกรับความผิดอันใหญ่หลวงที่แกก่อขึ้นเหรอ?”
ชายชราผมขาวเวลานี้ก็โกรธแล้ว ดวงตาเบิกกว้าง เหมือนจะถลนออกมา
ด้วยสถานะของเขา อย่าว่าแต่ตบหน้าเขาเลย แม้แต่จะทำท่าหยิ่งผยอง หรือพูดจาเสียงดัง ก็ไม่มีใครกล้าทำต่อหน้าเขาเลย
คุนหลุนก้าวเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ร่างกายที่สูงตระหง่านทำให้เกิดการกดดันอย่างมากต่อชายชราผมขาว
เขายิ้มอย่างเย็นชา “หากคุณชายบ้านฉันอยู่ที่นี่ เห็นกับตาว่าแกตบหน้าแม่ของเขา อย่างน้อยแกก็ต้องเหมือนเขา แขนหักไปหนึ่งข้าง”
ขณะที่พูด คุนหลุนยกมือขึ้นชี้ไปคนขับที่แขนหักที่อยู่ไม่ไกลนัก
ความกตัญญูของคุณชายนั้น เขารู้ดี
แม่เขาเป็นอะไรที่แตะต้องไม่ได้เลย
สามารถลบหลู่คุณชายได้ แต่แม่ของคุณชายนั้นลบหลู่ไม่ได้!
ลบหลู่ผู้เป็นแม่ คุณชายนั้นกล้าสู้ด้วยชีวิต!
“แก……….”
ชายชราผมขาวหน้าแดง สบตากับคุนหลุน กลับรู้สึกเย็นวาบที่หลังกับสายตาที่ดุร้ายของคุนหลุน หัวใจก็เต้นแรง
หายใจลึกๆแล้ว ชายชราหันไปมองหลี่หลานอย่างโกรธแค้น กัดฟันกล่าว “หลี่หลาน หมารับใช้แบบนี้ บ้านเธอสอนออกมาใช่มั้ย?”
น้ำเสียงที่เย็นเยือก เต็มไปด้วยความดูถูก
คุนหลุนสีหน้าเข้ม สองมือกำหมัดแน่ ดังขึ้นด้วยเสียงแกระ
หลี่หลานที่กำลังลังเล ร่างกายสั่นเล็กน้อย สายตาที่แน่วแน่ได้มองสบตาชายชราที่กำลังโกรธอยู่ “มีเพียงคนที่ความคิดโบราณแบบคุณ จึงได้มองคุณอื่นเหมือนหมาที่ถูกควบคุมได้”
ชายชราผมขาวชะงัก แววตาซับซ้อนขึ้นมาทันที
หลี่หลานเดินผ่านชายชราผมขาวโดยตรง เดินไปข้างกายคุนหลุน จับแขนของคุนหลุน “คุนหลุน ฟังน้า กลับบ้านกับน้า!”
“คุณผู้หญิง ไอ้แก่คนนี้…………” ท่าทีของคุนหลุนช้าลง แต่กลับรู้สึกไม่สบายใจ
“ไปกับน้า!”
หลี่หลานพูดอย่างเฉียบขาด ทำให้คุนหลุนกลืนคำพูดที่จะพูดลงไปในคอ
คุนหลุนจ้องมองชายชราผมขาวอย่างดุร้ายแวบหนึ่ง เดินตามหลี่หลานไปทางเขตวิลล่าเขาเทียนซานอย่างจำยอม
ในขณะที่เขาทั้งสองหันหลังนั้น
ทันใดนั้นข้างหลังเขาก็ดังขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำและเย็นชาของชายชราผมขาว
“หลี่หลาน หากพูดกันดีๆไม่ชอบอยากให้ฉันใช้กำลังใช่มั้ย ตัวฉันก็แก่ขนาดนี้ ก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน เธอกับลูกชายเธอไม่ยอมรับน้ำใจ อย่ามาโทษที่ฉันต้องสู้กับลูกเธอจนตายกันไปข้างหนึ่ง!”
ข่มขู่อย่างโจ่งแจ้ง!
ใช้เฉินตงมาข่มขู่อีกฝ่ายโดยตรง!
หลี่หลานตัวสั่น สีหน้ามืดมนจนสุดขีด แต่ยังคงเม้มริมฝีปากเอาไว้ ไม่พูดไม่จา
แต่กลับเป็นคุนหลุน ท่าทางดุร้าย สะบัดมือของหลี่หลานออก หันหลังเดินไปทางชายชราผมขาว
พลางเดิน พลางพูดอย่างเย็นชา “คุณผู้หญิงขอร้องแทนแกแล้ว แกไม่เอา แกก็พูดดีๆไม่ชอบต้องให้ลงไม้ลงมือใช่มั้ย อย่ามาหาว่าฉันโหดเหี้ยมละกัน”
โวง!
ตามเสียงโวง
คุนหลุนกระโดดเตะกลางอากลาง ได้เอาเท้าไปถีบบนร่างของชายชราผมขาว
แรงที่หนัก และไม่ต้องสงสัยเลย การเตะนี้ต่อให้ชายชราไม่ตาย ก็ต้องเจ็บหนัก
รู้สึกถึงลมที่เฉียบผิว สีหน้าชายชราผมขาวเปลี่ยนไปอย่างมาก แต่เพราะอายุที่มากและร่างกายอ่อนแอ จึงไม่มีทางที่จะหลบทัน
เขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และความกลัวในเวลาเดียวกัน
การอยู่ในตำแหน่งสูงเป็นเวลานาน ทำให้เขาลืมที่จะวางสถานะของตัวเองลงในการพูด คำพูดเมื่อกี้ พูดออกมาจาก อารมณ์ที่โกรธทั้งนั้น
ชั่วพริบตาเดียว
หลี่หลานหันมาทันที ในขณะที่ขาของคุนหลุนห่างจากชายชราผมขาวไม่ถึงฝ่ามือนั้น เธอก็ตะโกนอย่างเสียงดัง
“หยุดเดี๋ยวนี้ เขาเป็นพ่อของฉัน!”
