บทที่ 175 ทำให้เขารู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ?
เฉินตงสีหน้าเย็นชา
ขมวดคิ้วจ้องมองข้อความบนมือถือ สายตานั้นกลับเต็มไปด้วยความเย็นชา
คนแก่ที่ดูดเลือดดูดเนื้อคน จะหน้าด้านหน้าทนไปถึงเมื่อไหร่กัน?
“คุณชาย……….”
คุนหลุนเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของเฉินตง ก็ได้เอ่ยปากถาม
เฉินตงตอบกลับข้อความอย่างรวดเร็ว
ข้อความสั้นๆ: ไปให้พ้น!
เก็บโทรศัพท์ เฉินตงก็กดความขยะแขยงลงไปในใจ แล้วยิ้ม “ไม่มีอะไร ไปทานอาหารเช้าเถอะ”
ตอนที่รับประทานอาหารเช้านั้น เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
เฉินตงไม่ได้ดู
เพราะเขาไม่แน่ใจว่าจะใช่ไอ้แก่ตระกูลหลี่ส่งมาหรือเปล่า
หากใช่ เขาไม่มั่งใจว่าจะสามารถทำสีหน้าให้ปกติได้
หากถูกแม่มองออก มันก็จะรบกวนสภาพจิตใจของแม่ได้
ในเมื่อตัดสินใจที่จะเพิกเฉยตระกูลหลี่ เขาก็ไม่อยากที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลหลี่
สิ่งเดียวที่สามารถทำได้ นั้นก็คือยับยั้งมันไว้ให้ได้ ไม่แทงมีดนั้นออกไป
จนกระทั่งเฉินตงเข้าไปนั่งในรถ มุ่งหน้าเดินทางไปยังบริษัทนั้น
เขาจึงได้หยิบโทรศัพท์ออกมาดูข้อความ
ไม่ผิดเลย เป็นไอ้แก่ตระกูลหลี่ส่งมาจริงๆ
เมื่อเปิดข้อความมาอ่าน แสงที่รุนแรงปรากฏขึ้นในดวงตาของเฉินตงทันที สิ่งเดียวที่จะยับยั้ง ก็ไม่สามารถที่จะยับยั้งได้แล้ว
เนื้อหาในข้อความคือ หากไม่มา ตาก็จะไปเรียนเชิญถึงที่บ้าน และจะไปถามลูกสาวอกตัญญูคนนั้น ว่าสอนหลานอย่างไร!
นี่คือการข่มขู่เหรอ?
มือขวาของเฉินตงอดไม่ได้ที่จะกำโทรศัพท์ให้แน่น จ้องหน้าจอโทรศัพท์อย่างดุดัน
ลูกสาวอกตัญญู?
แม่ของฉัน คนอย่างเขามีสิทธิ์มาตัดสินด้วยเหรอ?
พ่อที่ไม่มีความรัก แล้วจะพูดถึงเรื่องกตัญญูได้อย่างไร?
ชั่วพริบตาเดียว อุณหภูมิในรถราวกับว่าลดลงไปอย่างมาก
คุนหลุนที่ขับรถสังเกตเห็นความผิดปกติของเฉินตง “แล้วถาม คุณชาย มีอะไรต้องการให้ผมไปทำมั้ย?”
“นายสำเร็จแล้ว!”
เฉินตงยิ้มอย่างเย็นชา แรงอาฆาตในแววตาก็หายไป มองไปที่คุนหลุน “ไม่ไปบริษัทแล้ว พาฉันไปวนรอบเมืองหน่อย ใกล้ถึงเวลาเที่ยง ก็ส่งฉันไปที่คลับสี่ยิ่น”
“ไปเจอเสี่ยวหยิ่ง? คุนหลุนยิ้มพร้อมกับพยักหน้า คุณชายนั้นควรที่จะไปเจอเสี่ยวหยิ่งแล้วจริงๆ งานที่บริษัทยุ่งมาหลายวันแล้ว คิดว่าเสี่ยวหยิ่งก็น่าจะคิดถึงคุณแล้ว”
เฉินตงถูกจมูกเบาๆ แล้วกล่าวอย่างเรียบเฉย “มีหมาอยากกัดคน ฉันจะไปดูว่ามันคือหมาพันธุ์อะไร”
รอยยิ้มของคุนหลุนแข็งไปทันที ก็รู้ว่าที่เฉินตงไปคลับสี่ยิ่นนั้นไม่ใช่ไปเจอกู้ชิงหยิ่ง
ยิ้มเจื่อนๆ แล้วก้มหน้าขับรถ
เฉินตงมองวิวที่ถอยหลังอย่างรวดเร็วนอกหน้าต่าง ความหดหู่ในใจกลับค่อยๆเพิ่มขึ้น
นี่คือมาขอให้ฉันไปแทงเขาใช่มั้ย?
……
คลับสี่ยิ่น
ห้องรับแขกที่หรูหรา เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยหัวเราะ
“นายท่านหลี่สามารถมาเยือนสถานที่ที่ต่ำต้อยแบบนี้ เป็นบุญบารมีของคลับสี่ยิ่นจริงๆ” ท่านเมิ่งยิ้มหน้าบาน รอยยิ้มซ้อนรอยยิ้ม
บนเก้าอี้ประธาน ชายชราผมขาวอย่างนายท่านหลี่นั่งตัวตรงอยู่ หว่างคิ้วให้ความรู้สึกมีความสง่าผ่าเผย
แม้แต่พลังทรงอำนาจของท่านเมิ่ง เมื่ออยู่ต่อหน้านายท่านหลี่ ก็ต่างกันหนึ่งชั้น
นายท่านหลี่เหลือบมองท่านเมิ่งแวบหนึ่ง “เป็นฉันที่รบกวนแล้ว ขอบคุณเสี่ยวเมิ่งที่ต้อนรับ”
คำว่า “เสี่ยวเมิ่ง” เห็นได้ชัดว่าได้แยกสถานะของทั้งสองออกจากกัน
ท่านเมิ่งก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่ไม่พอใจอะไร
เขามีอำนาจมากมายในเมืองนี้จริง เป็นสวรรค์ของนักธุรกิจที่พอมีชื่ออย่างโจวเย่นชิว
แต่เมื่อเทียบกับมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งในเมืองหลวง เขานั้นยังคงเทียบไม่ติด
ไม่ว่าจะเป็นอายุ ฐานะทางสังคม ไม่ว่าจะเป็นทรัพยากรและมรดกที่สามารถระดมได้
“นายท่านหลี่ล้อเล่นแล้ว ผมได้เตรียมที่ห้องสวีทให้กับนายท่านหลี่แล้ว” ท่านเมิ่งยิ้มในขณะที่พูด
นายท่านหลี่ยกมือขึ้น ยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องยุ่งยากแล้ว ใช่ลานป่าไผ่หรือเปล่า ฉันได้ยินมาว่าในคลับสี่ยิ่น ลานป่าไผ่เป็นที่ที่เงียบสงบที่สุด ฉันที่อายุมากแล้ว ไม่ชอบเสียงดัง”
ได้ยินแบบนี้
ท่านเมิ่งก็ตัวแข็งทันที ยิ้มอย่างอึดอัด “ขอโทษครับนายท่านหลี่ ลานป่าไผ่มีแขกพักอยู่แล้วครับ”
“ย้ายออกไปก็ได้แล้ว” นายท่านหลี่ยิ้มอย่างดูถูก ใบหน้าเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง
เจ้าบ้านตระกูลหลี่มหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองหลวงมาที่เมืองนี้ ไม่ต่างอะไรกับมังกรมาเยือนเลย
ด้วยสถานะของเขา ที่มีความเชื่อมั่นเต็มร้อย ในที่แคบๆตรงนี้ ไม่มีใครกล้าถกเถียงเขา หรือเทียบกับเขา
และแล้ว
“ย้ายไม่ได้ครับ!”
ท่านเมิ่งพูดตรงๆโดยไม่กลัว ถึงขนาดในแววตายังมีความเย็นชาแฝงอยู่
เขาเคารพตระกูลหลี่ และเคารพนายท่านหลี่
แต่นี่ไม่ได้หมายความว่านายท่านหลี่จะทำอะไรตามอำเภอใจ หรือสั่งการตามความประสงค์
ตรงนี้เป็นที่ของเขา กู้โก๋ฮั้วที่พักอยู่ในลานป่าไผ่ยังเป็นเพื่อนรักของเขาอีก
ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลกู้กับตระกูลหลี่ก็ไม่………..?
“อะไรนะ?”
นายท่านหลี่ขมวดคิ้ว ท่าทีเย็นชาทันที เสี่ยวเมิ่ง “นี่คือวิธีการต้อนรับแขกของที่นี่เหรอ?”
ท่านเมิ่งนั่งตัวตรง สายตาจ้องไปที่นายท่านหลี่โดยตรง “บริษัทชิงหยิ่นกู้โก๋ฮั้ว!”
โครม!
นายท่านหลี่เหมือนถูกฟ้าผ่า หางตากระตุกทันที
บริษัทชิงหยิ่นมีชื่อเสียงในระดับนานาชาติ มีความสามารถและแข็งแกร่ง
และตระกูลหลี่เป็นมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองหลวง
แต่นายท่านหลี่ก็เข้าใจดี วันนี้ตระกูลหลี่กับบริษัทชิงหยิ่นห่างกันอยู่หนึ่งชั้น
แม้ว่าตระกูลหลี่ภายใต้การนำของเขาในช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์ มากสุดก็พอๆกับบริษัทชิงหยิ่น
อีกอย่าง สิ่งที่กล่าวมาล้วนเป็นเงื่อนไขในประเทศ!
หลังจากประหลาดใจแล้ว นายท่านหลี่ก็กล่าวอย่างสงสัย “ประธานกู้ของบริษัทชิงหยิ่น ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”
“มาเยี่ยมญาติ”
ท่านเมิ่งตอบไปอย่างนั้น กลับมาดูว่าที่ลูกเขยในอนาคต มันก็ไม่ต่างจากการมาเยี่ยมญาติ
เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด
นายท่านหลี่ก็ลุกขึ้น เดินออกไปข้างนอก “เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันก็จะไปพบเขาหน่อย คนอื่นจะว่าไม่ได้ว่าตระกูลหลี่ไม่รู้มารยาท”
ไอ้แก่หน้าไม่อาย
ท่านเมิ่งมองด้านหลังของนานท่านหลี่ แฝงด้วยความดูถูก
มองดูนายท่านหลี่เดินออกไปจากห้องรับแขก เขารีบเรียกนายท่านหลี่เอาไว้
“นายท่านหลี่ ไม่ต้องไปแล้ว ประธานกู้พักอยู่แต่ในลานป่าไผ่ แม้แต่คนที่เป็นเจ้าบ้านอย่างผมยังพบเจอได้ยาก ครั้งนี้ที่เขากลับมาก็เพราะเรื่องส่วนตัว ไม่อยากให้คนนอกรู้”
นายท่านหลี่หยุดชะงัก ลังเลไปครู่หนึ่ง ยิ้มอย่างจำยอม ได้ๆ ในเมื่อเป็นเรื่องส่วนตัว ฉันไม่ไปก็ได้ ในอนาคตมีเวลามากมายที่จะชื่นชมประธานกู้
ขณะที่พูด เขาก็ได้เดินกลับมา นั่งลงบนเก้าอี้
ท่านเมิ่งจึงได้ถามขึ้น “นายท่านหลี่มาเยือนเมืองนี้ในครั้งนี้ มีเรื่องอะไรเหรอครับ? มีอะไรที่ผมจะสามารถช่วยได้บ้าง”
นายท่าหลี่เลิกคิ้ว “เรื่องนี้ ต้องการความช่วยเหลือจากเสี่ยวเมิ่งจริงๆด้วย ตระกูลหลี่ของฉันมีทายาทหนึ่งคนที่อาศัยอยู่ในเขตของคุณ วันนี้ก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ควรแก่เวลาที่จะกลับบ้านแล้ว”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ท่าทางนายท่านหลี่ดูเหมือนจะทุกข์ใจ “แต่ว่าทายาทคนนี้หยิ่งผยอง คิดว่าตัวเองเก่ง มั่งใจว่าตัวเองนั้นจะสามารถสร้างอาณาจักรของตัวเองได้ ไม่ยอมกลับไปกับฉัน ครั้งนี้จึงนัดเขามาเจอในที่ของคุณ”
“ก็อยากจะให้เขาดูเอาไว้ สายสัมพันธ์ของตระกูลหลี่ ยิ่งใหญ่แค่ไหน เพื่อให้เขาเลิกล้มความคิดที่จะสร้างฝันของตัวเอง กลับบ้านไปพร้อมกับฉัน”
ท่านเมิ่งพยักหน้า เรื่องแบบนี้ เขาไม่ได้แปลกใจ
เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “ทายาทของนายท่านหลี่นั้นเป็นเสือดาวในหมู่คน แต่ถ้าเขาสามารถกลับไปที่ตระกูลหลี่ ได้รับความช่วยเหลือของตระกูลหลี่ เขาจะสามารถเปิดโลกได้อย่างแน่นอน ยังจะต้องมาต่อสู้สร้างฝันอีกเหรอ? ผมจะทำให้ทายาทคนนั้นรู้ว่า อาณาจักรของตระกูลหลี่นั้นกว้างใหญ่แค่ไหน มีสายสัมพันธ์ที่เชื่อมต่อกันกว้างแค่ไหน ”
“เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ต้องขอบคุณเสี่ยวเมิ่ง นายท่านหลี่ยกมือคารวะ ทำให้เขารู้ว่าฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ก็จะได้กลับไปตระกูลหลี่อย่างโดยดี”
