The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – บทที่192 ระเบิดอีก10ลูก ถือเป็นบทลงโทษ

ในห้องโถง

ขณะเฉินตงและเฉินเต้าหลินพูดขึ้น

อุณหภูมิเหมือนถึงจุดแข็งตัว

รังสีการฆ่าดุดัน

ตระกูลหลี่ทุกคนสีหน้าเปลี่ยน

คุณท่านใหญ่หลี่ตัวสั่นเทา เสียใจภายหลังมากๆ

เมื่อครู่ทำไมไม่หักห้ามใจไว รุนแรงแบบนี้ทำไมเนี่ย？

รู้สึกได้ถึงสายตาของเฉินตงและเฉินเต้าหลิน

คุณท่านใหญ่หลี่กระวนกระวาย จากประสบการณ์และนิสัยของเขา อดไม่ได้ที่จะประหม่า

ควันจากการะระเบิดด้านนอกยังอยู่อยู่เลย

นั่นเป็นสิ่งที่คุณท่านใหญ่หลี่หวาดกลัวอย่างแท้จริง

“ฉัน……”

คุณท่านใหญ่หลี่กำลังจะอธิบาย

“คุณทำร้ายแม่ผม2ตำแหน่ง ผมต้องการให้คนตระกูลหลี่บาดเจ็บ2ต่ำแหน่งเช่นกัน！”

เฉินตงพูดอย่างเยือกเย็น พลางจ้องคุณท่านใหญ่หลี่ด้วยสายตาโหดร้าย：“ไม่งั้นผมจะลงมือกับคุณด้วยตัวผมเอง！”

“เฉินตง ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แกจะมาเอะอะโว้ยวาย！”

หลี่เต๋อซานตะโกนพูดอย่างโมโห：“อวดดี แกเป็นคนตระกูลหลี่ของฉันเสียเปล่าๆ！”

“อวดดี？”

เฉินตงหัวเราะ：“พูดถูกนี่ ถ้าไม่ทำกับตระกูลหลี่ของคุณ ผมคงไม่อวดดี！คนตระกูลหลี่เลวทรามอย่างพวกคุณ มีสิทธิ์อะไรมาให้ผมเป็นคนของพวกคุณ ？”

“แก……”หลี่เต๋อซานเดือดมาก กัดกันกรอดๆ

ส่วนเฉินเต้าหลินมองเฉินตง สายตาเต็มไปด้วยความชื่นชม แต่หลังจากหันไปมองหลี่หลาน เขาพลันขมวดคิ้วเป็นปม

“เต๋อซาน ไปรับบทลงโทษซะ！”

จู่ๆคุณท่านใหญ่หลี่ก็ตำหนิ

หลี่เต๋อซานตัวสั่น มองคุณท่านใหญ่หลี่ด้วยสีหน้าตกใจ：“พ่อ พ่อให้ผมไปยืนให้เขาทำร้ายงั้นเหรอ？”

“หรือแกจะให้ฉันไป？”คุณท่านใหญ่หลี่ตะโกนด้วยหน้าเคร่งขรึม

หลี่เต๋อซานหน้าเสีย กัดฟันแน่น พลางเดินก้มหน้าไปหาเฉินตง

เฉินตงพยุงหลี่หลานแล้วเดินไปข้างๆเฉินเต้าหลินโดยไม่มองเขาแม้แต่น้อย แล้วพูดเสียงเยือกเย็น：“คุนหลุน！”

“ทราบ！”

คุนหลุนเดินไปยังหลี่เต๋อซานอย่างเร็ว

รูปร่างที่สูงตระหง่าน ความรู้สึกกดขี่ที่ก่อตัวขึ้น ทำเอาหลี่เต๋อซานหน้าซีดเผือด

หลี่เต๋อซานมองคุนหลุนที่เดินมาอย่างเร็วด้วยความกลัว เขาจะหนีออกไป

แต่โดนคุณท่านใหญ่หลี่ใช้ไม้เท้ายันเอาไว้จากด้านหลัง

“ยืนดีๆ！”

หลี่เต๋อซานยืดตัวตรงด้วยความเด็ดเดี่ยว

คุณท่านใหญ่หลี่เป็นพ่อของเขา และเป็นผู้นำตระกูลหลี่

พ่อพูดขนาดนี้แล้ว

งั้นเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น

หากไม่เชื่อฟัง ต่อไปเขาจะไม่มีบทบาทอะไรในตระกูลหลี่！

ทันใดนั้น

พอคุนหลุนเขามาถึงตัว เขาก็เตะฟาดลงไปที่ขาข้างขวาของหลี่เต๋อซานอย่างรวดเร็ว

ปัง！

กึก！

เสียงดัง แต่เสียงเบาๆนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนได้ยินเสียงของกระดูกแตกได้

“โอ๊ย！”

หลี่เต๋อซานลอยกระเด็นออกไป แล้วตกลงบนพื้นพลางร้องด้วยความเจ็บปวดน่าเวทนา

ใบหน้าไม่เป็นรูปเป็นร่าง เหงื่อเต็มศีรษะ

เสียงร้องน่าเวทนาทำให้คนตระกูลหลี่ทุกคนหวาดกลัว

แต่ไม่มีใครขวาง！

คุนหลุนเดินรุดเข้าไปอีกครั้งด้วยท่าทีดุดัน และเตะฟาดขาขวาลงไปที่แขนซ้ายของหลี่เต๋อซาน

ปัง！

กึก！

ภายใต้พลังอันยิ่งใหญ่ หลี่เต๋อซานที่นอนอยู่บนพื้นหันกลับมาทันที แขนซ้ายของเขาบิดเบี่ยวผิดรูป

เสียงร้องอย่างเวทนาดังกึกก้องไปทั้งห้องโถง

อย่างกับฆ่าหมู

“เรื่องนี้จบแล้ว！”

เฉินตงพูดอย่างเย็นชา

ก้มหน้ามองแม่ที่อยู่อ้อมกอด สีหน้าอ่อนโยนขึ้นมาทันที：“แม่ครับ ผมจะพาแม่กลับบ้าน”

“กลับบ้าน……พวกเรากลับบ้านกัน……”

หลี่หลานไม่ลังเลแม้แต่น้อย ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตา และมองเงาตรงหน้าด้วยอย่างมัวๆแพราะน้ำตา

20กว่าปีมานี้

เธอนึกถึงร่างนี้อยู่ทุกวี่ทุกวัน

แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกันในสถานการณ์แบบนี้

ความรู้สึกหลากหลายเต็มไปหมด

ทว่าในตอนนี้ บรรยายความคิดถึงออกมาไม่ได้

เฉินตงพาหลี่หลานเดินออกไป คุนหลุน ท่านหลงและฉินเย่ก็ทยอยตามกันไป

เฉินเต้าหลินยืนกลางห้องโถง

เผชิญหน้ากับคนตระกูลหลี่เพียงคนเดียว

เขาพูดอย่างเยือกเย็น：“จำเอาไว้ ตอนนี้ผมเป็นคนตัดสินใจของตระกูลเฉิน คนของผมคุณสามารถขอร้องได้ แต่แตะต้องไม่ได้ ！”

โหดไม่เป็นสองรองใคร

มองทุกคนอย่างรังเกียจ

ท่ามกลางการจับจ้องของทุกคน

เฉินเต้าหลินก็เดินออกไปด้านนอก

เมื่อมาถึงประตูเขาก็หยุด

“ระเบิดตระกูลหลี่อีก10ลูก ถือเป็นบทลงโทษ หากเกิดเรื่องอย่างวันนี้อีกตระกูลหลี่ไม่เหลือซากแน่ ผมจะบอกให้！”

ได้ยินเช่นนั้น

ทุกคนในตระกูลหลี่ก็เกิดเสียงดัง“ตูม”ดังๆในสมอง เหมือนจมลงไปในโพรงน้ำแข็ง

นี่จะกดขี่ตระกูลหลี่ให้ถึงตายเลยรึไง？

ระเบิก10ลูก จะระเบิดตระกูลหลี่ให้อยู่ในสภาพไหน？

แต่คุณท่านใหญ่หลี่ไม่พูดอะไร ตระกูลหลี่คนที่เหลือจึงไม่กล้าเอ่ยปาก

เหมือนรับบทลงโทษอันร้ายแรงนี้อย่างเงียบๆ！

พอเฉินตงและคนอื่นขึ้นเฮลิคอปเตอร์แล้วจากไป

เครื่องบินรบที่บินอยู่เหนือปราสาทก็ส่งเสียงดังขึ้นทันที

ระเบิด10ลูก เต็มไปด้วยเปลวเพลิงอันสว่างจ้า

ตกลงมาในคฤหาสน์ตระกูลหลี่อย่างกับฝนดาวตก

ท่ามกลางเสียงระเบิดกึกก้อง

กลุ่มเพลงรูปเห็น10ก้อนลอยขึ้นไปบนฟ้า เป็นฉากฉากยิ่งใหญ่อลังการ

ภายในห้องโถงตระกูลหลี่

ทุกคนหน้าซีดเผือด ขบฟันแน่น

ด้านนอกระเบิดอย่างต่อเนื่อง

แต่ภายในห้องโถงกลับเงียบสงัด

นี่เป็นความอัปยศอดสูของตระกูลหลี่！

อัปยศอดสูน่าละอายอย่างมาก！

พวกเขาสามารถคาดการณ์ได้ว่าคืนนี้ตระกูลหลี่ ถูกจ้องมองบนเสาแห่งความอัปยศ กลายเป็นตัวตลกของทั้งเมืองหลวง

คุณท่านใหญ่หลี่สั่นไปทั้งตัว มือแห้งเหี่ยวทั้งสองข้างกำหมัดแน่น สายตาเคร่งขรึมราวกับจะกินคน

เขาให้ความสำคัญกับเกียรติของตระกูลหลี่มากที่สุด

แต่จากการระเบิดของลูกระเบิดพวกนี้ ตระกูลหลี่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

เดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ！

เขาโมโหแต่ไม่กล้าพูด

เสียงร้องน่าเวทนาของหลี่เต๋อซานดังอยู่ข้างๆหู มองหลี่เต๋อซานอย่างเป็นห่วง：“ใครก็ได้ พาเต๋อซานไปโรงพยาบาล！”

มีคนเข้าไปพยุงหลี่เต๋อซานทันที

และขณะนั้นเองลูกชายคนอื่นๆของคุณท่านใหญ่หลี่ ในที่สุดก็ได้สติกลับมา กรูกันเข้าไปหาคุณท่านใหญ่หลี่

“พ่อ จะให้ตระกูลหลี่ของเรารับความอับอายแบบนี้จริงๆเหรอ？”

“บุกตระกูลหลี่ ชนตระกูลหลี่ ระเบิดคฤหาสน์ตระกูลหลี่ เรื่องเหล่านี้ตระกูลหลี่เราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนในเมืองหลวง？”

“เฉินตงอักตัญญูและอวดดี พ่อให้เป็นผู้นำตระกูลยังต้องคิดแล้วคิดอีก！”

เสียงนี้ทำเอาคุณท่านใหญ่หลี่รำคาญมากๆ

เขารู้สึกเหมือนมีเสียงยุงจำนวนนับไม่ถ้วนดังอยู่ข้างๆหู

“พอแล้ว！”

คุณท่านใหญ่หลี่ตำหนิอย่างโมโห：“ถ้าไม่ให้เฉินตงเป็นผู้นำตระกูล อย่างพวกแกมีความสามารถพองั้นเหรอ？ที่ฉันทำทั้งหมดก็เพื่ออนาคตของตระกูลหลี่！”

ตระกูลหลี่ทุกคนเงียบกริบ แต่ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย

หรือตระกูลหลี่รุ่นนี้ ยังไม่ดีเท่าหลี่หลานลูกนอกสมรสนั่น？

ผู้นำตระกูลทำเพื่ออนาคตตระกูลหลี่ แต่แค่วูบเดียวก็ทำให้ตระกูลหลี่เป็นเป้าบนเสาแห่งความอัปยศงั้นเหรอ？

เฮลิคอปเตอร์อันเสียงดัง กำลังบินไปยังเมืองหลวง

บนเฮลิคอปเตอร์

เฉินตงสามพ่อแม่ลูกนั่งด้วยกัน

บรรยากาศแปลกมาก

เป็นการพบกันอีกครั้งของครอบครัว แต่กลับไม่มีใครพูดอะไร

ท่านหลง คุนหลุนและฉินเย่พากันมองท้องฟ้ายามค่ำคืนด้านนอก

ฉินเย่พึมพำ：“พวกเราสามคนรู้สึกเหมือนเป็นก้างขนาดใหญ่สามดวงเลย”

คำพูดนี้ ทำให้คนบนเฮลิคอปเตอร์หัวเราะออกมา

บรรยากาศจึงผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย

“ตงเอ๋อ ส่งแม่มาให้พ่อ”

เฉินเต้าหลินรับหลี่หลานจากอ้อมกอดเฉินตง มองเฉินตงตาขวางอย่างยัวยุ：“เธอเป็นภรรยาฉัน”

เฉินตงที่ไม่ทันตั้งตัวตกตะลึงทันที