The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – บทที่ 217 ฝังแล้ว

สีหน้าของฉินเจิ้ง เปลี่ยนไปในทันที

มือที่ถือมีดนิ่งไป

หวือออ！

เสียงลมพัดผ่าน

หินก้อนหนึ่งพุ่งเข้ามา

ปัง！ปัง！

กระแทกลงบนมีดยาวที่ถืออยู่ในมือของฉินเจิ้ง อย่างแม่นยำ

มีดยาวถูกผลักกระเด็นออกไป และกระแทกไปโดนต้นไม้อย่างเสียงดังกราว

ทันใดนั้นทำให้ป่าเงียบสงัดลง

แม้แต่ฝูงกาที่บินอยู่บนท้องฟ้าในยามค่ำคืนก็เงียบสงบลง

ฉินเจิ้งเบิกตากว้างและมองดูมือขวาที่ว่างเปล่า เริ่มรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว

ฉินเย่มองเห็นแสงสว่าง และค่อยๆเงยหน้าขึ้น

เมื่อมองไปยังมุมมืด เห็นเงาร่างสองคนกำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

“ขอโทษ ที่มาสายไป”

เสียงที่เย็นชาของเฉินตงดังขึ้น

เขาค่อยๆเดินออกมาจากในมุมมืด

มือทั้งสองล้วงในกระเป๋า และสายตาที่เย็นชา

จากที่ได้ฝึกฝนกับคุนหลุนอย่างทรหดมายาวนาน ทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นพลังหรือความแม่นยำ ก็เห็นได้ชัดจากพลังที่ขว้างหินเมื่อตะกี้

ฉินเย่ยิ้มพูดเบาๆ “ กำลังพอดีเลย ”

“ เฉินตง นี่เป็นเรื่องของตระกูลฉิน”

และในที่สุด ฉินเจิ้งก็ตั้งสติได้อีกครั้ง เขากัดฟันคำรามออกมา

เพียงไม่นาน คนหลายคนของตระกูลฉินที่ขุดหลุมอยู่ไม่ไกลก็ตกใจ ต้องรีบเข้ามาดู

“ฉินเย่ไม่ได้เป็นคนของตระกูลฉินแล้ว เขาคือน้องชายผม เรื่องของเขาก็คือเรื่องของผม”

เฉินตงส่ายหน้าอย่างเฉยเมย และเต็มไปด้วยความอาฆาต

เขากำลังมองไปทางสมาชิกตระกูลฉินที่วิ่งเข้ามา

เฉินตงยิ้มและมองไปที่ท่านหลง “มีทั้งหมดห้าคน คุณช่วยผมจัดการคนหนึ่ง? ”

“กระผม ได้แค่ยิมนาสติกเท่านั้นเอง” ท่านหลงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน

“ผมยังบาดเจ็บอยู่นะ เต็มที่ก็ได้แค่สี่คน คุณต้องทำได้แน่นอน”

พูดไม่ทันขาดคำ

เฉินตงก็พุ่งตรงไปที่ฉินเย่และฉินเจิ้งราวกับลูกธนูที่พุ่งออกจากคันธนู

“กระทืบให้ตายซะ！”

ฉินเจิ้งโกรธเคืองอย่างรุนแรง

เฉือนอีกแค่ครั้งเดียว ก็จะสำเร็จอยู่แล้ว

การปรากฏตัวของเฉินตงทำให้ทุกอย่างพังทลาย

ต่อให้เป็นทายาทของตระกูลเฉิน เขาก็ยากที่จะปล่อยไว้

ในถิ่นทุรกันดารแบบนี้ ถ้าทำได้อย่างสะอาดไร้ร่องรอย เหตุใดจะไม่กล้าฆ่ามัน?

ปัง！ปัง！ปัง！

เฉินตงพุ่งเข้าไปหาฉินเจิ้ง เท้าเตะเข้าไป จนฉินเจิ้งกระเด็นออกไป

“ใจเย็นๆ ”

เสียงหัวเราะหยอกล้อของฉินเย่ดังขึ้นด้านหลัง

“หุบปาก”

เฉินตงสีหน้าเยือกเย็นและเต็มไปด้วยความอาฆาต

ในพริบตาเดียว เขาก็พุ่งเข้าใส่ทั้งห้า รวมทั้งฉินเจิ้ง

“คุณชาย กระผมมาแล้ว！”

ท่านหลงในชุดราชวงศ์ถังและเดินอย่างสั่นเทาไปยังฉินเย่

“นี่ไง！”

ปัง！ปัง！ปัง！

เฉินตงตะโกนส่งเสียงดัง พร้อมกับสมาชิกตระกูลฉินคนหนึ่งที่ถูกเตะกระเด็นไปอยู่หน้าท่านหลง

ท่านหลงหยุดฝีเท้าลงทันที และหน้าตาแข็งอึ้ง

ต่อหน้ากับคนตระกูลฉินที่สายตาดุร้าย

“ไอ่ตาแก่”

ทันใดนั้น สมาชิกตระกูลฉินก็กำหมัดยกขึ้น

“เจ้าหนู ไม่รู้จักคำว่าเคารพผู้อาวุโสและรักเมตตาเด็กรึ? ”

ท่านหลงทำหน้าเคร่งขรึมและทรงพลัง

คนตระกูลฉินกำหมัดหยุดไปสักพัก ไม่คาดคิดว่าในสถานการณ์ต่อสู้เป็นตาย ผู้เฒ่าที่อยู่ตรงหน้าเขาจะมีคำพูดแปลกๆเช่นนี้

ในชั่วพริบตาเดียวนี้

แววตาของท่านหลงเต็มไปด้วยความโกรธ เขาเอนตัวแล้วเตะเท้าขวาออกไป

“18 ฝ่ามือพิชิตมังกร มังกรเจาะ！”

ปัง！

เมื่อเตะเท้าขวาไปที่เป้าหมาย สมาชิกตระกูลฉินก็บิดเบี้ยวไปทั้งหน้าและล้มคว่ำลงอย่างเจ็บปวด

ฉากนี้ ทำให้ฉินเย่มึนงงไปหมด

ยิ่งกว่านั้นคือเฉินตงที่คอยจับตาดูท่านหลงอยู่ ก็อึ้งไปสักพัก

นี่มัน…..มีแบบนี้ด้วยรึ?

จังหวะที่เขากำลังยืนอึ้ง ฉินเจิ้งถือโอกาสชกไปที่หน้าอกของเฉินตง

เฉินตงได้รับความเจ็บปวด จนขมวดคิ้วและถอยหลังออกไป

หมัดเดียวเจ็บทะลุไปถึงบาดแผลเดิมที่แผ่นหลังของเขา ทำให้บาดแผลฉีกขาด เลือดไหลเต็มแผ่นหลัง

สีหน้าของเฉินตงดูโหดเหี้ยมขึ้นมาในทันที

อาการบาดเจ็บทำให้เขาไม่สามารถต่อสู้ได้เป็นเวลานาน และเขาต้องต่อสู้อย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น เฉินตงก็กระโจนเข้าใส่คนตระกูลฉิน มือทั้งคู่ราวกับงูที่ไล่ไต่ขึ้นไปตามแขนของสมาชิกตระกูลฉินและบิดไปมา

คลิ๊กกก！

แขนหักและเสียงร้องที่สิ้นหวัง

ส่วนในด้านของท่านหลง เขาตัวสั่นไม่นิ่ง และจ้องมองไปยังสมาชิกตระกูลฉินที่ลุกขึ้นยืนด้วยความสยดสยอง

พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ชายหนุ่ม ต้องหัดรู้จักเคารพผู้อาวุโสและรักเมตตาเด็ก จำให้ขึ้นใจล่ะ ตะกี้ฉันไม่ได้เจตนา หรือจะให้ฉันโชว์วิชายิมนาสติกให้นายดูอีกสักยก? ”

หลังจากพูดจบ ภายใต้ความงุนงงของฉินเย่และสมาชิกตระกูลฉิน

จู่ๆ ท่านหลงก็ลุกขึ้นยืนตรง เขาจะเริ่มแสดงวิชายิมนาสติกจริงๆด้วย

“ท่านหลง…ละอายครับ”

ฉินเย่ทนมองไม่ได้จริงๆ

แต่ในขณะเดียวกัน ท่านหลงโค้งตัวลงพร้อมสีหน้าที่ดุร้ายและน่ากลัว

“18 ฝ่ามือพิชิตมังกร มังกรเงยหัว”

ปัง！

หมัดเดียวที่พุ่งเข้าใส่คางของสมาชิกตระกูลฉิน

สมาชิกตระกูลฉินร้องโหยหวน และถอยหลังออกไป

หมัดนี้ทำให้ดวงตาของสมาชิกตระกูลฉินแดงก่ำ

มันเหมือนกับสัตว์ที่ดุร้าย

“ตาแก่ ตายซะ！”

การที่ถูกกลั่นแกล้งไปสองครั้ง ทำให้ตระกูลฉินรู้สึกอับอายอย่างมาก

เสียชีพได้ แต่ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี！

เขาจะไม่ยอมให้ท่านหลงมีโอกาสอีก เขากำหมัด และเลงไปที่หน้าอกท่านหลง

กำปั้นย่อมกลัวความแข็งแรง

หมัดที่ดูไม่พิเศษนัก แต่กลับสามารถบังคับให้บดขยี้ด้วยพลังที่แข็งแกร่งของชายหนุ่ม

“ฮูววว….. ”

ท่านหลงถอนหายใจออก และแววตาที่เคร่งขรึม

เมื่อเห็นว่าสมาชิกตระกูลฉินกำลังชกหมัดเข้าใส่พวกเขา

“ ระวัง！”

เสียงเตือนของฉินเย่ดังมาจากด้านหลัง

ท่านหลงพึมพำเสียงเบา “18 ฝ่ามือพิชิตมังกรดูท่าจะไม่ไหวแล้วล่ะ ดีที่ยังมีวิชาไทเก๊กอยู่”

ในวินาทีนั้น หมัดกำลังกวาดเข้ามาใกล้ละ

สมาชิกตระกูลฉินท่าทีดุร้าย แววตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

เขาไม่สงสัยเลย ทำไมหมัดเดียวถึงสามารถทำลายผู้เฒ่าตรงหน้าเขาได้ขนาดนี้

“เป็นไปได้ยังไง? ”

สมาชิกตระกูลฉินอุทานออกมาด้วยความตกใจ

ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของเขา ร่างของท่านหลงขยับไปมาปุ๊บปั๊บ

เมื่อเขาตั้งสติได้ มือของท่านหลงก็วางบนหมัดของเขาแล้ว

“ซื่อเหลี่ยงปัวเชียนจิน！”

ท่านหลงถูมือทั้งสองข้าง แล้วหมุนตัว

ในเวลานี้ ร่างกายท่านหลงดูเหมือนจะมีพลังมหาศาล เขาหมุนโซเซไปกับสมาชิกตระกูลฉิน อย่างควบคุมไม่ได้

ปัง！

วินาที่ต่อมา สมาชิกตระกูลฉินหัวชนเข้ากับต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ

เลือดไหลหัวแตก และสลบไป

ไม่ใช่แค่ฉินเย่ที่ตกตะลึง

แม้แต่เฉินตงซึ่งต่อสู้โดยหนึ่งต่อสามที่อยู่ห่างออกไป ก็ยังตกใจ

ตาเฒ่านี่…ไม่เบาเลยนะ！

ท่านหลงยืนนิ่งและเหลียวมองทางสมาชิกตระกูลฉินที่กำลังนอนสลบ อย่างเหยียดหยาม “บอกแล้วว่าให้เคารพผู้อาวุโสและรักเมตตาเด็ก ไม่ยอมฟัง เจ้าเด็กดื้อเอ๊ย”

ความเจ็บปวดของบาดแผลที่ฉีกขาดทำให้เฉินตงต้องตัดสินใจรีบต่อสู้อย่างเด็ดขาดและรวดเร็ว

กระบวนท่าที่โหดเหี้ยม

เมื่อฝั่งท่านหลงจบลง เขากำหมัดพร้อมเท้าที่เตะเข้าไปในเวลาเดียวกัน ทำให้สมาชิก

ตระกูลฉินทั้งสองพลิกคว่ำลง

“แกตายซะ”

ไม่รอให้เฉินตงทรงตัว

ในหนามเฉียง แสงส่องกะพริบวูบวาบ

ความตายคุกคาม โดยไม่ทันตั้งตัว

เฉินตงในร่างแนวนอน ดวงตาของเขาหดเล็กลง ภายใต้สายตาเขา มีดยาวที่ถืออยู่ในมือของฉินเจิ้งที่ถูกเขาดีดกระเด็นออกเมื่อตะกี้นี้ ฟันลงมาจากด้านบน อย่างเสียวไส้

แขวนอยู่บนเส้นด้าย

เฉินตงกระโดดขึ้นทันที ร่างของเขาพลิกไปมาเป็นวงกลม หลบมีดยาวที่หวาดเสียว และเขาลุกขึ้นอย่างว่องไว

มือทั้งสองข้างของเขาราวกับมังกร คว้ามีดยาวในมือของฉินเจิ้งไว้อย่างแน่น และพลิกตัวไปมาพร้อมกับเสียงตะโกน

พรึบ!

มีดยาวถูกแทงเข้าที่หน้าท้องของฉินเจิ้งพร้อมกับเสียงรอยแตกในกระดูก

“ อ๊าาา！”

ฉินเจิ้งร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เขากุมมีดยาวและบาดแผลไว้อย่างแน่นและทรุดตัวลงกับพื้น เลือดไหลออกมาเต็ม

เฉินตงสะดุดถอยหลัง สีหน้าเคร่งเครียด ที่แฝงด้วยความเจ็บปวด

การต่อสู้ที่รุนแรง ทำให้บาดแผลของเขาเจ็บปวดมาก และแผ่นหลังเปียกชุ่มไปด้วยเลือด

เขายังไม่ทันได้นั่งพักสักพัก

เสียงอ่อนแรงของฉินเย่ก็ดังขึ้น

“ ช่วยผม ฝังมัน…… ”