“หัวหน้า พวกมันโจมตีเข้ามาแล้ว ประเมินจากสายตาน่าจะประมาณห้าสิบคน และมีการติดอาวุธร้ายแรง !”
มีเสียงรายงานของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดังมาจากด้านล่าง
เฉินตงและคุนหลุนต่างตกใจพร้อมกัน
การยิงโดยไม่พลาดเป้าของคุนหลุนเมื่อครู่ ทำให้ทหารรับจ้างเดดพูลต้องสูญเสียกำลังคนไปไม่น้อย หากตอนนี้เหลืออยู่ห้าสิบคน ต่อให้เข้ามาจากทุกทิศทาง ด้วยจำนวนของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ยังถือว่าได้เปรียบอยู่ดี
แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกตกใจจริงๆ ก็คือ “อาวุธร้ายแรง” !
นี่เป็นเพียงแค่การลอบสังหารเพื่อเงินรางวัล !
ไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องทั้งหมดจะกลายเป็นการจ้างวานทหารรับจ้างข้ามพรมแดนเช่นนี้
แม้กระทั่งคุนหลุนเอง การเตรียมการเบื้องต้นก็เพียงแค่เตรียมอุปกรณ์ในการป้องกันและตรวจจับขั้นสูง ส่วนอาวุธ ก็มีเพียงอาวุธธรรมดาเท่านั้น ส่วนอาวุธร้ายแรง ไม่ได้มีการเตรียมการไว้แม้แต่ชิ้นเดียว !
หากเป็นการลอบสังหารโดยทั่วไป ต่อให้เป็นมือสังหารชั้นยอด ด้วยจำนวนคนและอาวุธเบาที่มีการตระเตรียมไว้จำนวนหนึ่ง ก็คงเพียงพอสำหรับการรับมือ
แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับทหารที่ติดอาวุธร้ายแรง สิ่งที่จะสามารถรับมือได้ก็มีเพียงแค่อาวุธร้ายแรงเท่านั้น !
“ต้องถอยแล้ว !”
คุนหลุนตัดสินใจเด็ดขาด : “คุณชาย ที่ที่คุณว่าคือที่ไหน ?”
“คลับสี่ยิ่น !”
เฉินตงพูดออกมาสามคำ
คุนหลุนแววตาเป็นประกายขึ้นทันที : “ทำไมผมคิดไม่ออกตั้งแต่แรก หากจัดการคุ้มกันขึ้นที่นั่น จะมีเรื่องไอ้พวกสวะทหารรับจ้างเดดพูลพวกนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ?”
เบื้องหลังของคลับสี่ยิ่นคืออะไร คุนหลุนนั้นรู้ดี
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินตงเสนอขึ้นมาในเวลานี้
หากสามารถเข้าไปในคลับสี่ยิ่นได้ ทหารรับจ้างเดดพูล ก็จะกลายเป็นแค่เหมือนฝูงสุนัขที่ไร้ยางอายก็เท่านั้น !
“ทั้งหมดเตรียมตัวถอนกำลังเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร ก็ต้องส่งคุณชายไปให้ถึงคลับสี่ยิ่นให้ได้ !”
คุนหลุนออกคำสั่ง
“รับทราบ !”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเกือบหนึ่งร้อยนายขานรับโดยพร้อมเพรียงกัน
หลังจากติดตามคุนหลุนมาหลายปี ทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่างก็มีความเข้าใจซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี
หลังจากที่คุนหลุนออกคำสั่ง ทุกคนก็เริ่มเคลื่อนไหวในทันที
สิบกว่านายเดินนำไปด้านหน้าก่อน แล้วพุ่งตรงเข้าไปในลาน และพยายามยิงสกัดกั้นทหารรับจ้างเดดพูลที่ข้ามกำแพงเข้ามา
ส่วนคนที่เหลือ ต่างค่อยๆ คุ้มกันเฉินตง เพื่อวิ่งไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์ที่จอดรออยู่ด้านนอก
เฮลิคอปเตอร์กว่าสิบลำที่จอดอยู่ ขอเพียงแค่เฉินตงสามารถขึ้นลำใดลำหนึ่งได้ และบินขึ้นได้สำเร็จเท่านั้น
การต่อสู้ในครั้งนี้ ก็จะถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว !
เสียงกระสุนปืนดังก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างต่อเนื่อง
ทำให้บรรยากาศภายในเขตวิลล่าเขาเทียนซานทั้งหมด ดูราวกับอยู่ในสนามรบ
ห่างออกไป มีศพของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ที่มารักษาความสงบในที่เกิดเหตุนอนอยู่
อีกทั้งในส่วนอื่นๆ ของเขตวิลล่า ก็มีการเคลื่อนไหวอย่างโกลาหลของผู้คน รวมไปถึงเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
มีบางคนหวาดกลัวและขับรถหนีออกไป
ภาพที่ปรากฏขึ้นนี้ ทำให้เฉินตงอึ้งไป
เขาไม่เคยไปเหยียบในสนามรบมาก่อน
แต่คิดไม่ถึงว่า คืนนี้ตนเองจะต้องมาอยู่ท่ามกลางสนามรบ
มีการสาดกระสุนราวกับสายฝน
เลือดสาดกระเซ็นอย่างโหดร้าย
ขณะที่วิ่งตรงไปด้านหน้าพร้อมกับทีม
ก็จะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยล้มลงไปอยู่ตลอด
กระสุนแต่ละนัด เป็นเหมือนกับเคียวมรณะ ที่มาเก็บเกี่ยวชีวิตผู้คนไป
ปัง !
ห่างออกไปไม่ไกลนัก หน้าอกของผู้รักษาความปลอดภัยนายหนึ่ง ถูกกระสุนเจาะทะลุเข้าที่หน้าอก เลือดสีแดงสาดกระเซ็นเข้ามาที่ใบหน้าของเฉินตง
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งลอยเข้าจมูกในทันที
ร่างกายของเฉินตงสั่นเทา แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ภาพการนองเลือด ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ด้วยการฝึกฝนมาเป็นเวลานาน สภาพจิตใจของเขานั้นแข็งแกร่งกว่าคนปกติ
แต่ภาพที่ปรากฏขึ้นตอนนี้ กลับทำให้เขารู้สึกชาไปทั้งตัว
“คุณชาย อดทนอีกหน่อยนะครับ ใกล้จะถึงแล้ว !”
คุนหลุนสีหน้าเคร่งขรึม เขารับรู้ได้ว่าเฉินตงรู้สึกกระทบกระเทือนจิตใจไม่น้อย จากภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้
ในความเป็นจริงแล้ว ไม่มีใครเกิดมาเพื่อที่จะเป็นเครื่องจักรสังหาร
แม้แต่ราชาทหาร ตอนที่ก้าวเข้าสู่สนามรบครั้งแรก ก็ยังต้องใช้เวลาเพื่อทำความคุ้นเคยกับการนองเลือดที่โหดร้ายในสนามรบ จากนั้นจึงค่อยๆ เติบโตขึ้นทีละก้าวๆ
การนองเลือดในสนามรบ ห่างไกลจากการต่อสู้ตามท้องถนนนัก
ในสนามรบ คุนหลุนเห็นทหารรับจ้างผ่านศึกหลายคน ที่ต้องประสบกับภาวะเครียดจากสงคราม หลังจากผ่านการต่อสู้อันน่าเศร้าสลด
“ฉัน ฉันไม่เป็นไร”
เฉินตงพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ
ระยะห่างของเฮลิคอปเตอร์ตรงหน้า ใกล้เข้ามาทุกทีๆ
ฟิ้ว !
ทันใดนั้น มีลูกไฟขนาดใหญ่พร้อมด้วยกลุ่มควันโขมงลอยมาในท้องฟ้า
“หมอบ !”
คุนหลุนตะโกนเสียงดัง พลางออกแรงกดเฉินตงลงกับพื้น
ตูม !
เฮลิคอปเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าระเบิดเป็นจุณ แล้วปล่อยควันลอยโขมงขึ้นสู่ท้องฟ้า
“ให้ตายเถอะ รีบถอยเร็วเข้า !”
คุนหลุนก่นด่าออกมาแล้วลุกขึ้น จากนั้นจึงประคองเฉินตงขึ้นมา
และเป็นเพราะการกระทำนี้ ทำให้เขาลุกขึ้นเร็วกว่าคนอื่นๆ
ปัง !
มีเสียงดังสนั่นดังเข้าไปในหูของเฉินตง ทำให้แก้วหูของเขาสั่นสะเทือนจนรู้สึกเจ็บ
ร่างกายที่กำลังโค้งงอของเขาหยุดนิ่งกะทันหัน ดวงตาของเขาพร่ามัวไปด้วยเลือดในทันที
แต่เขากลับรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าคุนหลุนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา จู่ๆ ร่างกายก็สั่นสะท้าน และจากนั้นก็หยุดนิ่งกะทันหัน
เสียง “ปัง” ดังขึ้นในสมองของเฉินตง ดวงตาของเขาเบิกโพลงและค่อยๆ เงยหน้าขึ้น
ตอนนี้ดูเหมือนเวลาจะเดินช้าลง
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นช้าลงอย่างมาก
สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ คุนหลุนยังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่บนหน้าอก กลับฉาบไปด้วยเลือดสีแดงสด ถึงขั้นมองเห็นหยดเลือดที่ค่อยๆ ไหลรินออกมา
มือใหญ่ของคุนหลุนที่จับอยู่บนไหล่ของเฉินตงตลอดเวลา ไม่เคยผละออกไปไหนมาก่อน
“คุณชาย……”
คุนหลุนมองดูเฉินตงด้วยแววตาที่เลื่อนลอย และยิ้มออกมาอย่างหดหู่ จากนั้นจึงตะโกนออกคำสั่งด้วยความโมโห : “พาคุณชายไป !”
ทันใดหน้า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่โดยรอบก็เข้ามาหามเฉินตงและวิ่งไปยังเฮลิคอปเตอร์อีกลำที่อยู่ห่างออกไป
“ปล่อยฉัน ให้ตายเถอะ ปล่อยฉันลงให้หมด !”
ตอนนี้ เฉินตงดูราวกับคนเสียสติ เขาพยายามต่อสู้ขัดขืนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ : “พาคุนหลุนไปด้วย เขาเป็นหัวหน้าของพวกนาย พาเขาไปด้วย !”
น้ำตาเอ่อล้นจนท่วมดวงตา และไหลรินออกมาอย่างต่อเนื่อง
ราวกับถูกมีดกรีดที่หัวใจ !
“คุณชาย ความปลอดภัยของคุณสำคัญที่สุด !”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้างๆ กล่าวเตือน
“เหลวไหล !”
เฉินตงก่นด่า เขากัดฟันและตะคอกออกมาว่า : “เขาเป็นพี่น้องของฉัน เขาสำคัญเท่ากับฉัน ปล่อยฉัน ฉันจะพาเขาไป จะพาเขาไป……”
แต่ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนเช่นไร เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่โดยรอบก็ไม่คิดจะปล่อยเขาลง
และในที่ไกลๆ แววตาของคุนหลุนค่อยๆ กลับมาแน่วแน่ขึ้นอีกครั้ง
เขาตะโกนอย่างดุดัน : “คุณชาย อย่าลืมที่นายท่านสั่งคุณไว้นะครับ !”
ขณะที่เขาตะโกนออกมา จู่ๆ คุนหลุนก็หันหลัง และถือAWM-P ที่อยู่บนตัวเขาเอาไว้ในมือ
ปัง !
กระสุนถูกยิงออกไป เกิดเปลวเพลิงขึ้นในท้องฟ้ายามค่ำคืน
แต่ทว่าหลังจากนั้น
ฟิ้ว !
มีเสียงดังทะลุอากาศมา
ปัง !
กระสุนอีกหนึ่งนัดยิงเข้าที่ขาขวาของคุนหลุน เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็น
คุนหลุนนั่งคุกเข่าลงไปกับพื้นหนึ่งข้าง แต่ปืนไรเฟิลที่อยู่ในมือของเขา ยังคงปล่อยกระสุนออกมาอย่างต่อเนื่อง
“หากยังมีฉัน คุนหลุนอยู่แล้วละก็ จะปล่อยให้พวกแกมาทำร้ายคุณชายของฉันง่ายๆ ได้อย่างไร !”
คุนหลุนตะคอกออกมาด้วยความโกรธเคือง และพร้อมที่จะสู้ตาย
ภาพนี้ปรากฏขึ้นในสายตาของเฉินตง แต่กลับรู้สึกราวกับว่าดวงตาของเขากำลังจะแหลกสลาย
เขาจ้องเขม็งไปยังคุนหลุนที่กำลังต่อสู้อย่างสุดชีวิต และร้องไห้ออกมาพลางส่ายหัวอย่างสุดกำลัง
“ไม่ เป็นแบบนี้ไม่ได้ นายต้องไป นายต้องไปกับฉัน……”
เขาต่อสู้ดิ้นรน จนขณะนี้อ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด
และในตอนนี้เอง
ฟิ้ว !
ปัง !
เสียงของกระสุนดังทะลุอากาศมา และเจาะเข้าที่ขาข้างซ้ายของคุนหลุน
และนี่ทำให้เกิดเสียงระเบิดขึ้นในสมองของเฉินตงในเวลาเดียวกัน
เฉินตงมองดูคุนหลุนที่ค่อยๆ คุกเข่าลงไป ก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธทันที
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะพาเขาไป !”
“คำสั่งบ้าบออะไรกัน ไม่เคยสนใจไยดีมายี่สิบปี ตอนนี้จะให้ฉันฟังเขาอย่างนั้นเหรอ?”
“มีสิทธิ์อะไร ? มีสิทธิ์อะไร ? ฉันยอมเป็นลูกอกตัญญู แต่จะต้องพานายไปให้ได้ !”
ขณะที่เขากำลังดิ้นรนขัดขืนอย่างบ้าคลั่ง
จู่ๆ เฉินตงก็ออกแรงใช้แขนทั้งสองข้าง สลัดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ขนาบอยู่ทั้งซ้ายและขวา จนล้มลงไปข้างหน้า
ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน เขาชิงลงมือก่อน มือทั้งสองข้างกวัดแกว่งราวกับงู จับเข้าที่มือขวาของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่กำลังถือปืนอยู่ และแย่งปืนมาในทันที !
จากนั้น ในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นตกใจอยู่
เฉินตงก็ยกปืนขึ้นมาจ่อที่ขมับ แล้วพูดอย่างแน่วแน่ว่า
“พาคุนหลุนไปด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะตายพร้อมกับเขา !”
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
