นิ่งให้เหมือนขุนเขา รุกให้เหมือนเปลวไฟ !
การเคลื่อนไหวของเฉินตงรวดเร็วปานสายฟ้า
เพราะเขารู้ดีว่า ไม่ว่าจะเป็นสภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ หรือปัจจัยภายนอกอื่นๆ เขามือโอกาสลงมือเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
หากพลาดเพียงครั้งเดียว ก็เท่ากับทุกอย่างต้องจบลง !
แต่ในขณะที่เขาเข้าไปปรากฏตัวตรงหน้าร่างร่างนั้น
ใบหน้าที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในดวงตา
เฉินตงตกใจเป็นอย่างมาก
เขาคายปลายของเอ็นเกล็ดปลาออกจากปาก และมือขวาของเขาก็สะบัดลงด้านข้างในเวลาเดียวกัน
ฟิ้ว !
เสียงของเส้นเอ็นที่ม้วนเข้าไปเก็บอยู่ในกล่องโลหะดังขึ้น
“ท่านหลง ? !”
เฉินตงอุทานออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ : “ฉันให้นายกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ภาพที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน
ทำให้ท่านหลงรู้สึกตกใจไม่น้อย
ท่านหลงสูดหายใจเข้าเต็มปอด เพื่อระงับความตกใจที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
ใบหน้าแก่ชราเผยรอยยิ้มออกมา : “กระผมจะไม่เป็นห่วงคุณชายได้อย่างไร ?”
เฉินตงผงะไป
ตอนนี้ เขารู้สึกอยากจะร้องไห้
หัวใจของเขารู้สึกพองโตด้วยความอบอุ่น
เขามองผ่านท่านหลงไป กลับมองเห็นชายที่สวมใส่ชุดสูทและรองเท้าหนังจำนวนมาก
เป็นคนของทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย !
จากที่ประเมินด้วยตาเปล่า แทบจะทุกคนที่มีรอยบาดแผลอยู่บนร่างกาย บนหัวเต็มไปด้วยฝุ่นผง ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน
ถึงแม้จะอยู่ในชุดสูทและรองเท้าหนัง ทว่าตอนนี้กลับอยู่ในสภาพน่าอับอาย
ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามา
เฉินตงพูดอย่างอ่อนแรง : “ขอโทษทุกคนด้วย ขอบคุณพวกคุณมากที่ช่วยคุ้มกันให้ผมกับคุนหลุนหนีออกมาได้”
การต่อสู้ที่เขาเทียนซาน
หากไม่ใช่เพราะได้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยายามต่อสู้ป้องกันอย่างสุดชีวิต ต่อให้เขาจะเสี่ยงตายพาคุนหลุนออกมา ก็ไม่มีทางที่จะมีโอกาสรอดชีวิตได้
ที่เขาสามารถรับรถพาคุนหลุนออกมาได้ นั่นเป็นเพราะเขาเผชิญหน้ากับทหารรับจ้างเดดพูลเพียงแค่สามคนเท่านั้น จึงสามารถหนีรอดออกมาได้อย่างง่ายดาย ซึ่งนั้นต้องอาศัยการคุ้มกันอย่างสุดชีวิตของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
ตุ้บ !
ทันทีที่พูดจบ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหมดก็คุกเข่าลงไปที่พื้นโดยพร้อมเพรียงกัน
คนจำนวนมาก รวมตัวกันจนเต็มโถงทางเดิน เป็นภาพที่ดูยิ่งใหญ่มาก
“ขอบคุณคุณชาย !”
ทุกคนตะโกนออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน
เฉินตงรู้สึกตกใจ และใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความงุนงง
ท่านหลงยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ : “คุณชายเป็นคนที่กล้าหาญและมีความรับผิดชอบ ไม่เสียแรงที่อยู่ในฐานะผู้สืบทอดมรดกของตระกูลเฉิน”
หมายความว่าอย่างไร ?
เฉินตงยิ่งรู้สึกสับสนเข้าไปใหญ่ และจ้องมองไปที่ท่านหลงโดยไม่พูดอะไร
ถึงขนาดลืมความเจ็บปวดบนร่างกายไปชั่วขณะ
ท่านหลงยิ้มออกมาโดยไม่พูดอะไร แต่กลับกวาดสายตาไปยังกลุ่มคนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : “ชีวิตของพวกนาย รอดมาได้ก็เพราะคุณชาย”
“ครับ !”
ทุกคนตะโกนขึ้นโดยพร้อมเพรียงกัน
เป็นเสียงที่ดังกระหึ่ม
จนก้องเข้าไปในหู
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ?” เฉินตงที่กำลังอยู่ในอาการงุนงง ในที่สุดก็เอ่ยถามขึ้นมา
“เรียนคุณชาย เมื่อครู่คุณชายเสี่ยงชีวิตพาหัวหน้าฝ่าวงล้อมออกมา และใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ ทำให้ทหารรับจ้างเดดพูลส่วนใหญ่ต้องสูญเสียสมาธิ จึงเปิดโอกาสให้พวกเราสามารถตอบโต้ได้”
ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่แถวหน้าสุด ยกมือขึ้นคำนับแล้วกล่าวรายงาน : “สถานการณ์เมื่อครู่ หากไม่ได้คุณชายที่ยอมเสี่ยงชีวิต ภายใต้การต่อสู้กับอาวุธร้ายแรงของทหารรับจ้างเดดพูล ผลสุดท้ายพวกเราคงหนีไม่พ้นการตายทั้งกองทัพ !”
เฉินตง : “……”
เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้
หลังจากที่เขาตีฝ่าวงล้อมออกมา เขาเคยมีความคิดเช่นนี้จริงๆ
แต่นั่นเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดที่เขาพอจะคาดหวังได้ ซึ่งอันที่จริงแล้วถือเป็นการปลอบใจตัวเองเสียมากกว่า
เพราะว่า เขาคนเดียว เสี่ยงชีวิตช่วยคุนหลุนออกมา ก็ถือเป็นขีดสุดของความสามารถแล้ว
หากคิดที่จะช่วยคนอื่นอีกละก็ คงเป็นไปไม่ได้เลย !
เดิมทีทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาเพื่อปกป้องเขา แต่สุดท้ายกลับมีเพียงเขาและคุนหลุนที่หนีออกมา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต้องบาดเจ็บล้มตาย นี่เท่ากับว่า “เป็นการฆ่าพวกเขาทางอ้อม” จึงรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
การปลอบใจตัวเองในตอนนั้น อันที่จริงแล้วก็เพื่อที่จะทำให้ตัวเองสามารถสงบสติอารมณ์ลง และพาคุนหลุนออกมาได้
แต่ทว่าตอนนี้……เฉินตงกลับรู้สึกราวกับฝันไป
เขาสูดหายใจเข้าเต็มปอดหนึ่งครั้ง
เฉินตงยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ : “พี่น้องทุกคน กลับมาได้ก็ดีแล้ว ครั้งนี้ต้องขอโทษทุกคนจริงๆ”
“ติดตามตระกูลเฉิน ต่อสู้ด้วยชีวิต ถือเป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้ว คุณชายไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด”
ชายวัยกลางคนพูดขึ้นอย่างจริงจัง : “หากไม่ใช่เพราะคุณชายเสี่ยงชีวิต พวกเราคงต้องตายทั้งกองทัพ ตอนนี้พวกเราไม่เพียงแต่สามารถขับไล่ทหารรับจ้างเดดพูลออกไปได้ จำนวนคนตายก็ถือว่าลดลงจนถึงระดับต่ำสุด ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคุณชายทั้งสิ้น”
เฉินตงยิ้มออกมาอย่างหดหู่โดยไม่พูดอะไรสักคำ
“คำสรรเสริญ” เช่นนี้ เขาไม่กล้ารับเอาไว้
เกียรติยศที่ต้องแลกมาด้วยชีวิตของคน สำหรับเขาแล้ว ถือเป็นเรื่องที่น่าละอาย
เฉินตงสูดหายใจเข้าเต็มปอดหนึ่งครั้ง แล้วหันมองท่านหลง : “ที่เขาเทียนซานเป็นอย่างไรบ้าง ?”
ในเมื่อท่านหลงพาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหมดมาแล้ว ก็คงจะมีการวางแผนจัดการดูแลโรงพยาบาลเอาไว้ทั้งหมดแล้ว ตอนนี้ก็คงเหลือเพียงแค่เขาเทียนซานเท่านั้น
เมื่อเทียบกับการเคลื่อนไหวที่เขาเทียนซาน ความรู้สึกของทุกคนที่มาถึงโรงพยาบาล ก็คงจะรู้สึกว่าแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
“รับมือยากมากครับ แต่กระผมได้ส่งคนไปจัดการเรียบร้อยแล้ว เชื่อว่าปัญหาคงไม่มาก”
ท่านหลงทำสีหน้าเคร่งขรึม ทันใดนั้นเขาก็มองผ่านเฉินตง และเหลือบไปเห็นร่างของนักฆ่าสาวที่นอนอยู่ในห้องพักผู้ป่วย จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที : “คุณชาย นี่มัน……”
“นักฆ่า จัดการเรียบร้อยแล้ว” เฉินตงพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย : “จัดการให้เรียบร้อยด้วย แล้วก็เรียกหมอเขามาทำแผลให้ฉันใหม่ด้วย อีกอย่าง ตอนนี้คุนหลุนยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน”
“กระผมเข้าใจแล้วครับ”
ท่านหลงรับคำเฉินตงด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม
มีท่านหลงอยู่ เฉินตงก็รู้สึกโล่งใจขึ้นไม่น้อย
ท่านหลงจัดการเรื่องทุกอย่างทั้งหมด ส่วนเฉินตง หลังจากทำแผลอีกครั้งเรียบร้อยแล้ว ก็เปลี่ยนห้องพักผู้ป่วยใหม่
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เหลือ ก็ค่อยๆ กระจายกำลังไปคุ้มกันอยู่ตามจุดต่างๆ ของโรงพยาบาล
กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้น ก็เป็นเวลาเกือบตีห้าแล้ว
เฉินตงเอนตัวลงบนเตียงผู้ป่วย เขาไม่ได้นอนหลับมาทั้งคืน
ไม่ว่าจะเป็นผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกับคุนหลุน หรือแม้กระทั่งการบาดเจ็บที่ตนเองได้รับ และภารกิจลอบสังหารขององค์กรhidden killers ล้วนแล้วแต่ทำให้เขานอนไม่หลับ
เอี๊ยด !
ประตูห้องพักผู้ป่วยเปิดออก
ท่านหลงค่อยๆ เดินเข้ามาในห้อง หลังจากวิ่งวุ่นมาทั้งคืน สำหรับคนที่สูงวัยอย่างท่านหลงแล้ว ถือว่าเป็นงานที่หนักมากจริงๆ
ภายใต้แสงไฟ เฉินตงแอบสังเกตเห็นหยาดเหงื่อที่เปียกชุ่มอยู่บนหน้าผากของท่านหลงได้อย่างชัดเจน
หลังจากนั่งลง ท่านหลงก็ค่อยๆ พูดขึ้นว่า : “คุนหลุนยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน อาการไม่ค่อยสู้ดีนัก”
“อืม”
เฉินตงใจเต้นระส่ำ แต่สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย : “แล้วสถานการณ์ของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตเป็นอย่างไรบ้าง ?”
“เสียชีวิตยี่สิบเอ็ดคน บาดเจ็บสาหัสแปดคน ส่วนที่เหลือได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยไม่เป็นอะไรมากครับ”
เฉินตงรู้ดีว่าทำไมท่านหลงถึงมีอารมณ์ร่วมเช่นนี้
ทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ทำงานร่วมกับพ่อมานาน แต่ละคนล้วนแล้วแต่เป็นระดับหัวกะทิทั้งสิ้น หรือจะพูดง่ายๆ ว่า หากเลือกออกมาแบบลวกๆ สักคนแล้วส่งไปอยู่กับเศรษฐีธรรมดาๆ ก็เพียงพอที่จะเป็นหัวหน้าควบคุมระบบรักษาความปลอดภัยทั้งหมดได้แล้ว
แต่เพียงแค่การต่อสู้ที่เขาเทียนซานเพียงครั้งเดียว กลับต้องล้มตายไปกว่ายี่สิบเอ็ดคน !
การสูญเสียที่เกิดขึ้น มันเป็นเรื่องเจ็บปวดเกินไป
เงินทองหาง่าย แต่พรสวรรค์นั้นหายาก !
คนเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นทหารชั้นยอดที่ผ่านการสั่งสมประสบการณ์มาอย่างโชกโชนแล้วทั้งสิ้น !
แต่ทว่า เฉินตงเองก็รู้ดีว่า ด้วยสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น การที่ผลลัพธ์ออกมาเช่นนี้ ก็นับว่าโชคดีมากแล้ว
เขาปลอบใจท่านหลง : “นี่ถือเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว ทหารที่ใช้อาวุธเบากลุ่มหนึ่ง สามารถโจมตีทีมทหารรับจ้างที่ใช้อาวุธร้ายแรงได้ นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่สุดยอดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่ฉันดึงดูดความสนใจของทีมทหารรับจ้างที่เก่งกาจ พวกเขาก็สามารถโจมตีเพื่อตอบโต้ได้ จนทำให้ทหารรับจ้างต้องยอมล่าถอยไป นี่ก็นับว่าวิเศษมากแล้ว”
“ครับ”
ท่านหลงพยักหน้าอย่างโศกเศร้า : “ผลลัพธ์ของทางฝั่งทหารรับจ้างก็รู้แน่ชัดแล้ว เสียชีวิตทั้งหมดสี่สิบสองคน ที่หนีไปได้น่าจะประมาณสิบคนครับ”
เฉินตงพยักหน้า ตัวเลขนี้ไม่ต่างกับที่ประเมินจำนวนทหารรับจ้างเดดพูลเอาไว้ในตอนแรกมากนัก
แต่ทว่า นี่กลับทำให้เขารู้สึกตกใจกับการรบที่น่ากลัวของทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกครั้ง การเปรียบเทียบเช่นนี้ หากเปลี่ยนเป็นทีมทหารรับจ้างทีมอื่น เกรงว่าคงไม่สามารถทำเช่นนี้ได้ ?
ในตอนนี้เอง
ประตูห้องพักผู้ป่วยเปิดออกอีกครั้ง
มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนายหนึ่งวิ่งเข้ามาทั้งน้ำตาและใบหน้าที่โศกเศร้า
“คุณชาย ท่านหลง ไฟฉุกเฉินบนประตูห้องฉุกเฉินที่หัวหน้าอยู่ ดับลงแล้วครับ”
