สายตาที่เปล่งแสงของเฉินตง ก็ได้มองไปที่ประตูด้านขวามือด้วยความตกใจ
ประตูของลานป่าไผ่ เป็นประตูไม้สองบานแบบโบราณ
แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ประตูก็ถูกสลักตัวอักษรไว้หนึ่งบรรทัด
นี่คือเรือนที่พักอาศัยระดับสูงสุดของคลับสี่ยิ่น โดยปกติได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน เป็นไปไม่ได้เลยที่จะสลักตัวอักษรที่ประตู
และ ในเนื้อหาคือ นักฆ่าอันดับยมราชลำดับที่สิบแปด ชินโกะ โดโมโตะ
เมื่อมองอย่างละเอียด เฉินตงรู้สึกคุ้นเคยกับอักษรบรรทัดนี้
ทันใดนั้น ในสมองของเขาก็ดังขึ้นด้วยเสียงโครม
ยายเมิ่ง!
เมื่อกี้ยายเมิ่งอยู่ข้างนอก สลักตัวอักษรบรรทัดนี้?
“คุณชาย รีบหนีไปกับพวกเรา!”
เห็นเฉินตงที่ตะลึงอยู่ บอดี้การ์ดข้างกายอดไม่ได้ที่จะกระชากเขาไปหนึ่งที
เมื่อเฉินตงรู้สึกตัว ก็วิ่งตามบอดี้การ์ดออกไปข้างนอก วิ่งไปอีกทางหนึ่งของป่าไผ่
แต่ในเวลานี้ สมองของเขาได้ถูกคลื่นยักษ์โหมกระหน่ำไปนานแล้ว อารมณ์กำลังเดือดพล่าน
ชินโกะ โดโมโตะอันดับยมราชลำดับที่สิบแปด มิน่าล่ะพวกกูหลังที่เยอะขนาดนั้นยังขวางเขาไม่อยู่!
นักฆ่ามือพระกาฬระดับนี้ ต่อให้สร้างความคุ้มกันอย่างแน่นหนา ก็ยังคงสามารถเข้ามาได้โดยตรง
ก็เหมือนกับในตอนนั้นคุนหลุนพวกเขาสามคนที่เป็นนักฆ่ามือพระกาฬ ที่ลอบสังหารRothschild
แต่สิ่งที่ทำให้เขาไม่เข้าใจก็คือ ทำไมยายเมิ่งถึงได้จงใจเขียนอักษรบรรทัดนั้นเตือนเขา มีจุดประสงค์อะไร?
ผู้หญิงหยิ่งผยองคนนี้ อยู่ในเวลานี้ยังคงความหยิ่งผยองที่เป็นของเธอโดยเฉพาะอยู่อีกเหรอ?
เพื่อที่จะเตือนฉัน ทำให้ฉันรอดพ้นจากการลอบสังหารของชินโกะ โดโมโตะ แล้วสู้กับเธอเพื่อดูว่าใครจะแน่กว่ากัน?
เฉินตงที่ใจลอย แต่ฝีเท้าของเขากลับเร็วมาก
คิดถึงลูกธนูที่ยายเมิ่งยิงมาเมื่อกี้ จู่ๆเฉินตงเหมือนจะเข้าใจบ้างแล้ว
ใช่แล้ว ธนูนัดเมื่อกี้หากยิงเพื่อจะเอาชีวิตคนจริง หลบยังไงก็หลบไม่พ้น
พอมาคิดดู ธนูนัดนั้นน่าจะมีความหมายมากกว่าการเตือน!
หลังจากที่คิดออก ทันใดนั้นเฉินตงก็รู้สึกตลกเล็กน้อย
ความปลอดภัยของชีวิตตัวเอง กูหลังพาบอดี้การ์ดฝีมือดีหลายสิบคนและยังมีบอดี้การ์ดทั้งหมดของคลับสี่ยิ่นยังคุ้มกันเขาไม่ได้
สุดท้ายกลับต้องมาอาศัยนักฆ่ามือพระกาฬคนหนึ่งที่ต้องการฆ่าเขา มาเตือนเขา?
ซาซาซา………
สายลมยามค่ำคืน พัดจนต้นไผ่ในป่าไผ่แกว่งไปมา ใบไผ่ร่วงลอยเต็มท้องฟ้า
บริเวณโดยรอบเย็นมาก
ฝีเท้าที่เหยียบบนใบไผ่ ยังทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ
เสียงปืนที่ด้านหลัง ค่อยๆเบาลง
“คุณชาย น่าจะจัดการเรียบร้อยแล้ว!”
เมื่อได้ยินเสียงปืนที่เบาลง บอดี้การ์ดข้างกายก็หัวเราะอย่างโล่งใจ
และแล้ว
ฉึก!
ในความมืด จู่ๆ ก็มีแสงเย็นวาบวาบขึ้นมา
เสียงหัวเราะของบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆหยุดทันที ทันใดนั้นร่างของเขาก็หยุดอยู่กับที่
“ระวังตัว!”
บอดี้การ์ดเจ็ดคนที่เหลือก็เหมือนกับกำลังเผชิญกับศัตรูที่ทรงพลัง ทยอยกันหันกลับมา มาล้อมเฉินตงไว้ตรงกลาง
เฉินตงตกใจจนปากอ้าตาค้าง มองบอดี้การ์ดตรงหน้าอย่างไม่กล้าจะเชื่อ
รอยเลือดสด ไหลออกมาจากปากของเขาอย่างช้าๆ
ตามมาด้วย
เสียงพรึบหนึ่งที บอดี้การ์ดได้ล้มลงไปบนพื้น
ม่านตาของเฉินตงหดเกร็ง หนังหัวชา
เขาเห็น ลูกดอกคุไนของนินจา เสียบอยู่ที่หลังคอของบอดี้การ์ดพอดี ลึกจนสามารถมองเห็นกระดูก!
ภาพที่อยู่ตรงหน้า ทำให้เฉินตงเย็นไปทั้งตัว เหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง
ลมกลางคืนพัดมา ร่างกายของเฉินตงก็สั่นสะท้านทันที
เขาหรี่ตาลง และกวาดมองไปรอบๆ ด้วยความกลัว
แต่บริเวณโดยรอบ นอกจากเสียงใบไผ่ที่สั่นไหวในสายลม ไม่มีการเคลื่อนไหวอื่นใดเลย
แต่ในเวลานี้ เสียงปืนที่ดังมาจากลานป่าข้างหลัง ก็หยุดลงทันที
อากาศที่เงียบ เสมือนกับมือไร้รูปขนาดใหญ่ได้บีบคอของคนเอาไว้ ทำให้คนหายใจไม่ออก
ในความเงียบ แผ่นหลังของเฉินตงเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก
และบอดี้การ์ดทั้งเจ็ด แต่ละคนต่างก็ดูตื่นตระหนก และมีเหงื่อออกเต็มหัว
หากไม่ใช่เพราะความเป็นมืออาชีพ เกรงว่าพวกเขาจะรักษาความสงบไว้ได้ยาก
ซาซา……
ใบไผ่บนหัวก็ร่วงลงมาอย่างต่อเนื่อง
เฉินตงเงยหน้าขึ้นอย่างไม่รู้ตัว หรี่ตาลง มองผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยใบไผ่ เขาเห็นเงามืดที่เลือนราง บินผ่านหัวและท้องฟ้า
“อยู่ด้านบน!” เขาตะโกนอย่างเสียงดังไปหนึ่งที
เกือบในเวลาเดียวกัน เงาดำนั้นได้วาดพาราโบลากลางอากาศ และตกลงไปตรงหน้าทิศทางด้านหน้าที่พวกเขาวิ่งหนี
“ตามฉันมา!”
แรงแห่งการฆ่าได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของบอดี้การ์ดหนึ่งในนั้น ชักปืนออกมา พาบอดี้การ์ดสามคนบุกเข้าไปโดยตรง
บอดี้การ์ดอีกสามคนที่เหลือถอยกลับมาพร้อมกัน ล้อมเฉินตงไว้ตรงกลางอย่างแน่นหนา
“กลับมา!”
เฉินตงตะโกนอย่างเสียงดัง
สำหรับความเก่งกาจของนักฆ่าอันดับยมราช เขาได้เห็นความเก่งเพียงนิดเดียวของคุนหลุนและยายเมิ่ง ก็รู้ถึงความเก่งกาจของมัน
ยิ่งไปกว่านั้น เงาดำตรงหน้า คืออันดับยมราชลำดับที่สิบแปด
แม้ว่าทีมบอดี้การ์ดของพ่อทุกคนจะเก่งการต่อสู้ ทั้งหมดจะเป็นทหารที่เก่งกาจแข็งแกร่ง
แต่เมื่อเทียบกับนักฆ่ามือพระกาฬอย่างอันดับยมราช สุดท้ายก็เทียบไม่ได้
แต่
ป้าง ป้าง ป้าง………
บอดี้การ์ดสี่คนยิงปืนพร้อมกัน
กระสุนพุ่งข้ามท้องฟ้า และตกลงไปบนเงาดำตรงหน้าป่าไผ่ได้อย่างแม่นยำ
“ยิงโดนแล้ว!”
บอดี้การ์ดสี่คนรู้สึกดีใจตื่นเต้นทันที
“เป็นไปไม่ได้ มันไม่ง่ายขนาดนั้น รีบกลับมา!”
หนังหัวของเฉินตงชา ขุนบนร่างกายก็ลุกซู่ขึ้นมา ใช้แรงทั้งหมดในการตะโกน
แต่ในเวลานี้ บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหน้าสุดก็หยุดฝีเท้าทันที ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากและอุทานออกมา
“ไม่ใช่คน มันเป็นคนกระดาษ!”
เกือบในเวลาเดียวกัน
เฉินตงก็เห็นร่างสีดำ ดิ่งลงมาจากฟ้า
แสงเยือกเย็นนั้น ขยายออกเป็นวงกว้าง
แสงแทงเข้าที่ตาจนต้องหรี่ตาลง
และได้หายไปในพริบตา
ร่างที่ดิ่งลงมาจากฟากฟ้าโบกดาบยาวในมือของเขา ทำให้เกิดประกายแสงอันเยือกเย็นขึ้น
ดังติดต่อกันสี่ที เสียงที่คมดาบเฉือนผิวเนื้อ
ทั้งหมดนี้ ราวกับว่าขึ้นขึ้นภายในหนึ่งวินาที
ร่างสีดำที่เหมือนภูตผี มันได้แกว่งไกวดาบผ่านบอดี้การ์ดสี่คน คมดาบตั้งอยู่ท่ามกลางบอดี้การ์ดสี่คน
ฉึก!
เกือบจะในเวลาเดียวกัน เลือดสี่สายก็ได้พุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ พุ่งออกมาจากคอของบอดี้การ์ดทั้งสี่คน
ตามมาด้วย ทั้งสี่คนก็ล้มลงไปบนพื้นพร้อมกัน
ภาพนี้ มันสะเทือนขวัญอย่างมาก
ใครมันจะไปคิดถึง ว่าภาพเหตุการณ์ในหนัง กลับเกิดขึ้นในชีวิตจริง?
ร่างกายเฉินตงเต็มไปด้วยความหนาวเย็น ดวงตาของเขาหรี่ลงจนเป็นรอยตะเข็บ ฉายความเย็นอย่างไม่รู้จบ
เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน บอดี้การ์ดสามคนรอบตัวเขากำลังตัวสั่นพร้อมกัน
ความหวาดกลัว ที่กระโจนออกมานั้น ไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่าเหตุผล ความสงบ หรือความเป็นมืออาชีพจะสามารถปกปิดได้
เหมือนภูตผีปีศาจ เห็นเลือดก็สิ้นใจทันที
ความโหดร้ายแบบนี้ ใครจะไม่กลัว?
เวลานี้
เสียงแหบและงุ่มง่ามเสียงหนึ่ง เปล่งออกมาจากปากของร่างที่ถือดาบ
“ชินโกะ โดโมโตะ ได้โปรดไปตายซะ”
คำพูดประโยคง่ายๆ เผยให้ถึงความเย็นยะเยือกอย่างไม่สิ้นสุด
ในความเผด็จการและมั่นใจ ยิ่งทำให้คนหนังหัวจะระเบิด เหมือนตกลงไปในเหวลึก
เสมือนเสียงสวดไล่ล่าชีวิต
และศพของบอดี้การ์ดสี่คนที่อยู่บนพื้น เป็นสิ่งที่ยืนยันว่าคำพูดประโยคนี้ของเขามีน้ำหนักมากแค่ไหน
“คุณชาย รีบหนีเร็ว!”
ทันใดนั้น บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหน้าจู่ๆก็พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
อารมณ์ความรู้สึกของเฉินตงเปลี่ยนไปอย่างมาก หัวใจกระตุกด้วยความแรงไปหนึ่งที
ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว!
ช่างเป็นความรู้สึกที่น่ารำคาญมาก!
“ไป ไปพร้อมกัน ! หนีไปข้างหลัง ยังพอมีโอกาสอยู่!”
เฉินตงพูดอย่างคาใจ
“พวกเราเต็มใจไปตายเพื่อตระกูลเฉิน!”
บอดี้การ์ดทั้งสามคนพูดประโยคนี้พร้อมกัน จากนั้นบุกเข้าไปหาชินโกะ โดโมโตะซึ่งอยู่ไม่ไกลอย่างไม่กลัวความตาย
“กลับมาเดี๋ยวนี้!”
ตาของเฉินตงก็แดงขึ้นมาทันที เดิมอยากจะคว้าตัวบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหน้าสุดคนนั้นเอาไว้
แต่ว่าทั้งสามคนนั้นว่องไวมาก ไม่สามารถที่จะคว้าได้เลย!
ตอนที่พุ่งตัวออกไปนั้น ทั้งสามคนก็ชักปืนออกมาพร้อมกัน
“เห่อ!”
เกือบจะในเวลาเดียวกัน ปากของชินโกะ โดโมโตะก็ได้เปล่งเสียงหัวเราะที่ดูถูกออกมา
ฉูบ ฉูบ ฉูบ………
ในความมืดมิด แสงอันเย็นยะเยือก ที่เหมือนกับแสงเลเซอร์ ไขว้กันปรากฏตรงหน้าบอดี้การ์ดทั้งสามคน
เหมือนกับถูกเฉือนเนื้อยังไงอย่างงั้น บาดแผลเกิดขึ้นบนร่างของบอดี้การ์ดทั้งสามในทันที และเลือดก็กระเซ็นออกมาราวกับฝนตก
“เซอร์คัมเฟลกซา?!”
หัวสมองของเฉินตงดังระเบิดขึ้นด้วยเสียง “โครม” ลูกตาของเขาแทบจะถลนออกมา
กับดักที่ติดตั้งอยู่บนเขาเทียนซานวันนั้น ก็ฝีมือของชินโกะ โดโมโตะ?
เสียงลมพัด มันหายวับไปในพริบตา
บอดี้การ์ดทั้งสามคนหยุดอยู่กับที่พร้อมกัน โดยไม่ได้ยิงปืนแม้แต่นัดเดียว แต่ร่างของพวกเขาได้นองเต็มด้วยเลือดนานแล้ว กลายเป็นชายสามคนที่เปื้อนเลือด แล้วล้มลงกับพื้นพร้อมๆกัน
น้ำเสียงที่เย็นยะเยือก ดังสะท้อนอยู่ในป่าไผ่อีกครั้ง
“ชินโกะ โดโมโตะ ได้โปรดไปตายซะ”
