ฉึก……..ฉึก……………
เสียงที่บางเบา แสบหูอย่างมาก
เฉินตงรู้ นี่คือเสียงของเซอร์คัมเฟลกซารัดแน่น และกรีดเข้าไปในผิวเนื้อ
ความสยดสยองแห่งความตายโอบล้อมเขา ร่างกายของเขากำลังทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบรรยายได้
ทำให้เฉินตงเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว
ในเวลาไม่กี่วินาที เขาจะมีจุดจบเหมือนกับบอดี้การ์ดสามคนที่ถูกเซอร์คัมเฟลกซารัดคอจนเสียชีวิต
ในขณะที่ร้องอย่างเจ็บปวด
เฉินตงพยายามดิ้นรนอย่างคาใจ แต่ยิ่งเขาดิ้นรนมากเท่าไร เซอร์คัมเฟลกซาก็ฝังตัวเร็วขึ้นและลึกขึ้น
ทรมานแสนสาหัส
ราวกับจะบดผิวหนังทั่วร่างกายทุกตารางนิ้วให้เป็นเนื้อบด
เหงื่อไหลเหมือนฝนตก
เหงื่อเลือดไหลปนกัน
“หรือว่า………..จะตายแบบนี้จริงหรือ?”
ลูกตาของเฉินตงแทบจะกระเด็นออกมา แววตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด คิดอย่างคาใจ
และแล้ว
เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน
ฉูบ!
ในความมืด ลูกธนูพุ่งผ่านอากาศมาอย่างรวดเร็ว เร็วปานสายฟ้า
ม่านตาของชินโกะ โดโมโตะหดเกร็ง ตะโกนด่า “ไอ้บ้า” แต่กลับห้ามไม่ทัน
ตูบ!
ลูกธนูยิงทะลุลำไม้ไผ่ได้อย่างแม่นยำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเฉินตง
ทันใดนั้น ก็มีเสียงของเซอร์คัมเฟลกซาหดกลับเข้าไปอย่างรวดเร็วในอากาศ
และเฉินตง ก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ใดที่หนึ่งในร่างกายได้บรรเทาลงไปอย่างมาก
ฉูบ ฉูบ ฉูบ………
ลูกธนูอันแล้วอันเล่า เหมือนผีที่ไร้ร่องรอยลอยมาจากในความมืด
ตูบ ตูบ ตูบ……….
ดังติดต่อกันสามที ลูกธนูสามอันทะลุผ่านลำต้นไม้ไผ่สามต้น
พร้อมกับเสียงสามเสียงที่หดตัวกลับเข้าที่ของเซอร์คัมเฟลกซา
เฉินตงรู้สึกเหมือนร่างกายถูกปลดปล่อยไปในทันที
เสียงพรึบดังขึ้น เฉินตงคุกเข่าอยู่บนพื้น เจ็บปวดไปทั้งร่างกาย ทำให้ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง
ตำแหน่งที่ถูกเซอร์คัมเฟลกซารัดกรีด เลือดก็ไหลซิบๆ ไหลลงสู่พื้น
รอดแล้วเหรอ?
ยายเมิ่งเป็นคนช่วยฉัน?
เฉินตงมึนงงเล็กน้อย หากไม่ใช่ยายเมิ่งที่ยิงธนูสี่ดอกติดต่อกันในที่ลับ เมื่อกี้เขาคงถูกเซอร์คัมเฟลกซารัดตายในเวลาอันสั้น
“ยายเมิ่ง แกหมายความว่ายังไง? แก แกกำลังละเมิดกฎขององค์กรhidden killers!”
ชินโกะ โดโมโตะโกรธมาก ร่างกายที่ห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้ารัดรูปของนินจาก็สั่นอย่างรุนแรง และคำรามเสียงที่แหบแห้งออกมา
ด้วยเจตนาฆ่าและความโกรธในสายตาของเขา เขาจ้องเขม็งไปยังลูกธนูที่ถูกยิงมาก่อนหน้านี้
และเฉินตง ก็ค่อยๆมองไปยังความมืดตรงนั้น
ซาซา………ซาซา…………..
บนพื้นดังขึ้นด้วยเสียงคนเดินเหยียบใบไผ่
ฝีเท้าไม่ได้เร็วเกินไปหรือช้าเกินไป เหมือนกับการเดินเล่น
“มีฉันอยู่ แกฆ่าเขาไม่ได้หรอก!”
จู่ๆน้ำเสียงที่เย็นชาก็ดังขึ้น น้ำเสียงที่ไม่มีความรู้สึกใดๆเลย
แต่เมื่อเข้าสู่หูของเฉินตง กลับดังกังวานเหมือนเสียงระฆัง
เสียงนี้ คุ้นมาก!
ร่างที่เลือนราง ค่อยๆเดินออกมาจากในความมืด
สวมชุดกีฬาสีดำทั้งตัว รูปร่างสูงเพรียว ใบหน้าเย็นชากลับแฝงไว้ด้วยความห้าวหาญ ผมถูกมัดอยู่ในทรงหางม้า
“ฟ่าน ฟ่านลู่!”
สมองของเฉินตงว่างเปล่า มองฟ่านลู่ที่เดินออกมาจากในความมืดอย่างสยดสยอง
เธอยังคงแต่งตัวตามปกติ เพียงแต่มีความห้าวหาญและเย็นชามากกว่าปกติ หว่างคิ้วของเธอแสดงแรงแห่งการฆ่าอย่างเย็นชา
และในมือของเธอ เธอถือคันธนูที่แข็งแรงไว้หนึ่งอัน ถุงลูกธนูถูกผูกไว้ข้างเอวเธอ
การเปลี่ยนการแต่งกายที่เรียบง่าย มันทำให้ความเย็นชาที่อยู่บนตัวถูกกระจายออก ทำให้คนกลัว
แต่เฉินตงมั่นใจว่าตัวเองนั้นไม่ได้ตาฝาด ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ก็คือฟ่านลู่!
“คุณเฉิน”
ในเวลาเดียวกันฟ่านลูก็มองไปทางเฉินตง บนใบหน้าที่เย็นชา อ่อนโยนลงมาเล็กน้อย “ขออภัยด้วย ฉันกับเสี่ยวหยิ่งไม่ได้ไปจากที่นี่”
โครม!
เฉินตงเหมือนถูกฟ้าผ่า วินาทีนี้ มีความรู้สึกเหมือนลืมความเจ็บปวดของร่างกายไปทันที
ลังเล หมดหนทาง เกิดอุบัติเหตุ ตื่นตระหนก… อารมณ์ต่างๆปะทุออกมา ปะปนรวมกัน
ไม่ได้ไป?
แต่ตอนนั้นคุนหลุนเห็นเสี่ยวหยิ่งกับฟ่านลู่เดินเข้าไปในเกตแล้วนี่นา
ฟ่านลูกกลับอยู่ตรงนี้ แล้วเสี่ยวหยิ่งอยู่ไหน?
ความสงสัยเกิดขึ้นพร้อมกัน ในขณะที่ตกใจ เฉินตงกลับกดมันลงไป
เพราะเขารู้ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสนใจเรื่องนี้
เขาค่อยๆมองไปที่ชินโกะ โดโมโตะที่อยู่ตรงข้าม ดวงตาสีแดงของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย และสองมือของเขาก็ได้กำใบไผ่ที่อยู่บนพื้นอย่างเต็มแรง
“ไอ้โง่ ยายเมิ่ง! ยายเมิ่งแกกลับรู้จักเขาด้วย!”
ชินโกะ โดโมโตะตกใจรู้สึกตกใจอย่างเห็นได้ชัดกับการสนทนาของเฉินตงกับฟ่านลู่ “แก ทำไมแกไม่ปรากฏตัวแต่เนิ่นๆ? ในเมื่อแกรู้จักเขา แกคงไม่ได้คอยปกป้องเขามาโดยตลอดนะ?”
เขาคาดการไว้ว่านักฆ่ามือพระกาฬสองคนล้อมกันเฉินตง แน่นอน สิ่งที่ดีที่สุดคือตอนที่ยายเมิ่งไม่รู้จะทำยังไงดี เขาจะใช้ความว่องไวที่เร็วดั่งสายฟ้าในการฆ่าเฉินตง และรับเงินรางวัลคนเดียว
แต่ตอนนี้ ยายเมิ่งไม่เพียงแต่ช่วยเฉินตงเอาไว้
แต่ท่าทางเหมือนจะร่วมมือกับเฉินตงเพื่อจัดการกับเขา!
“ไอ้โง่ แกคิดว่าแกเป็นคู่ต่อสู้ของฉันเหรอ? หรือจะพูดว่า แกรู้สึกว่าตอนนี้เขายังมีแรงสู้ สามารถร่วมมือกับแกเพื่อฆ่าฉัน?” ชินโกะ โดโมโตะพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัด
แกรก…….
เผชิญกับเสียงคำรามของชินโกะ โดโมโตะ
การตอบสนองของฟ่านลู่คือยกคันธนูขึ้น ตั้งลูกธนูไว้ ดึงธนูจนโค้งเหมือนพระจันทร์ครึ่งดวง
“การปกป้องที่ดีที่สุด ก็คือการปกป้องในที่ลับ หากฉันปรากฏตัวแต่แรก แล้วจะล่อคนชั่วร้ายอย่างแกออกมาได้ยังไง?”
ฉูบ!
ลูกธนูเหมือนสายฟ้า เล็งไปทางชินโกะ โดโมโตะโดยตรง
หายไปในพริบตา
ชินโกะ โดโมโตะสองขาของเขาก็กระโดดอย่างกะทันหัน พุ่งตัวออกไปด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัว ราวกับสัตว์ร้ายที่กระหายเลือด วิ่งบุกเข้าไปหาเฉินตงโดยตรง
“ต่อให้เป็นแก ก็ปกป้องเขาไม่ได้ บนอันดับยมราช แกอยู่ข้างล่างฉัน!”
โวง!
ในขณะที่คำราม ดาบซามูไรของ ชินโกะ โดโมโตะก็ถูกชูขึ้นมาทันที และด้วยท่าทางที่บ้าคลั่งและเผด็จการ หัวดาบชี้ไปทางเฉินตงแล้วฟันมันลงมา
“เห่อ!”
ทันใดนั้นมุมปากของเฉินตงก็โค้งงอขึ้น
ภาพนี้เมื่อมาตกอยู่ในสายตาของชินโกะ โดโมโตะ ใจเขาก็สั่นทันที
ในขณะที่ดาบซามูไรจะฟันลงมาที่หัวของเฉินตงนั้น
ชวบๆๆ!
เฉินตงยกมือขึ้นทันที ใบไผ่กำใหญ่ๆถูกปาไปบนหน้าของชินโกะ โดโมโตะ
ใบไผ่ทำให้การมองเห็นของชินโกะ โดโมโตะพร่ามัวไปชั่วขณะ
อาศัยจังหวะนี้ เฉินตงก็กลิ้งลงบนพื้น ร่างกายเคลื่อนไหวเหมือนงู เคลื่อนไหวไปตามร่างกายของชินโกะ โดโมโตะแล้วปีนขึ้นไป ล็อกแขนขาของชินโกะ โดโมโตะ
“ฟ่านลู่ ฆ่ามัน!”
เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน แม้แต่ฟ่านลู่ยังตกใจ
ไม่ว่าจะเป็นเธอ หรือจะเป็นชินโกะ โดโมโตะ
ต่างก็คาดไม่ถึง เฉินตงที่เกือบจะถูกรัดตาย กลับยังสามารถโจมตีตอบโต้กลับแบบนี้
มันเป็นเรื่องที่อันตรายอย่างมาก
ฟ่านลู่ตั้งธนู ยิงมันออกไป!
ฉูบ!
“อ้า!”
ชินโกะ โดโมโตะเงยหน้าขึ้นแล้วคำราม
เผชิญกับลูกธนูที่ลอยมา กลับไม่หลบไม่หลีก หรี่ตาลง ตามเสียงที่คำราม สองแขนก็ระเบิดออกด้วยแรงที่มหาศาล
ภายใต้โซ่ตรวนที่เฉินตงล็อกเขาเอาไว้ เขายกสองมือขึ้น เหวี่ยงดาบไปหนึ่งที
เทรง!
เกิดประกายไฟบานสะพรั่ง
ลูกธนูที่ลอยมา ถูกขวางแล้วกระเด็นออกไป
แม่ง!
สีหน้าของเฉินตงเปลี่ยนไปอย่างมาก
เกือบจะในเวลาเดียวกัน
ชินโกะ โดโมโตะก็โขกศีรษะไปด้านหลัง ดังขึ้นด้วยเสียง ชนไปที่ใบหน้าของเฉินตง
ทันใดนั้นความเจ็บปวดก็ถาโถมใส่ เฉินตงร้องด้วยความเจ็บ จึงปล่อยชินโกะ โดโมโตะ
เพิ่งจะตกลงบนพื้น เขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นดาบซามูไรจะฟันมาที่หัวเขาอีกครั้ง
ฉูบ!
เสียงลมแตก
ลูกธนูที่ยิงเข้าใส่ดาบซามูไร ด้วยกำลังมหาศาล ทำให้ดาบซามูไรเปลี่ยนทิศทางโดยตรง และในขณะเดียวกันก็ทำให้ชินโกะ โดโมโตะ เสียการทรงตัว โดยเดินโซเซไปสองก้าวในแนวขวาง
เฉินตงดีใจมากในทันที เลยอาศัยจังหวะนี้ ทั้งกลิ้งและรีบคลานไปหาที่หลบ
อาการบาดเจ็บบนตัวเขาตอนนี้ สามารถจู่โจมได้อย่างเมื่อกี้ ถือว่าสุดๆแล้ว
ในเวลานี้ ความเจ็บปวดที่แผ่ไปทั่วร่างกาย ทำให้เขาแม้แต่จะลุกขึ้นยังแทบจะทำไม่ได้เลย
แกรก……..
พร้อมกับเสียงที่ตั้งคันธนูและลูกธนู
ลูกธนูของฟ่านลู่เล็งตรงไปยังชินโกะ โดโมโตะ กล่าวอย่างเย็นชา “อันดับยมราชที่ห่างกันแค่สองอันดับ แกรู้สึกว่ามันสามารถกำหนดความเป็นความตายของแกกับฉันได้เหรอ?”
