บดสวดไล่ล่าชีวิต ทำให้เฉินตงรู้สึกเย็นกระดูกจนขนลุก
ในขณะนี้ ลำคอของเฉินตงถูกรัดแน่นขึ้น และรู้สึกหายใจไม่ออก
เขาอ้าปากเล็กน้อย พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
เมื่อเห็นเซอร์คัมเฟลกซาของชินโกะ โดโมโตะ ในที่สุดเขาก็รู้สึกตัวแล้ว
ภาพในคืนนี้ มันไม่ใช่การล่อเสือออกจากถ้ำเลย
แต่เป็นตั๊กแตนจับจักจั่นและมีนกขมิ้นอยู่ข้างหลัง! (เสียดสีผู้ที่เอาแต่จะคิดบัญชีกับผู้อื่น โดยลืมไปว่าผู้อื่นก็จ้องจะทำร้ายเขาเช่นกัน)
ชินโกะ โดโมโตะมาถึงนานแล้ว มาเร็วกว่ายายเมิ่งเสียอีก!
เพียงแต่ตอนที่ติดตั้งกับดักครั้งแรก หลังจากที่ถูกคุนหลุนเปิดโปง มันก็ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดมาโดยตลอด เหมือนนายพรานที่ซุ่มล่าเสือชีตาห์ เพ่งเล็งเหยื่อของเขาไว้อย่างดี รอโอกาสนี้อย่างเงียบๆ
คุนหลุนเคยพูด ผู้ที่สามารถใช้และทำเซอร์คัมเฟลกซาได้ ล้วนเป็นนักฆ่ามือพระกาฬอย่างแท้จริง
แต่หลังจากกลไกของเซอร์คัมเฟลกซาครั้งที่แล้ว นักฆ่าที่มาในเวลาต่อมา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ระดับสูงสุด และแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังละเลยต่อจุดนี้
การมาของยายเมิ่ง เห็นได้ชัดสำหรับชินโกะ โดโมโตะนั้น โอกาสได้มาถึงแล้ว!
ชินโกะ โดโมโตะไม่เพียงแต่คิดคำนวณเขาเท่านั้น แต่ยังคิดคำนวณยายเมิ่งที่ล่องหน และในความเงียบสงัดนั้น ให้ยายเมิ่งช่วยเขาปกปิด ทำให้เขาที่เป็นตั๊กแตนกลายเป็นนกขมิ้น ในขณะที่ยายเมิ่งกลายเป็นตั๊กแตนที่จับจักจั่น
การเก็บทุกอย่างไว้ในใจแบบนี้ ช่างน่ากลัวยิ่งนัก!
เฉินตงเปียกโชกไปด้วยเหงื่อโดยที่ไม่รู้ตัว
กลางฝ่ามือก็เต็มไปด้วยเหงื่อ เหนียวเหนอะอย่างมาก
เขาจ้องมองชินโกะ โดโมโตะที่ฝั่งอยู่ตรงข้าม
ความรู้สึกหวาดกลัวนี้ ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้กลับไปที่คุกมืด และเผชิญหน้ากับเฉินเต้าจูนลุงของเขา
บอดี้การ์ดเจ็ดคนตายไปหมดแล้ว
สิ่งเดียวที่เขาจะพึ่งพาได้ ก็มีเพียงแต่เซอร์คัมเฟลกซาที่อยู่บนข้อมือของเขาแล้ว
โดยสัญชาตญาณ เฉินตงงอปลายนิ้วขวาเข้ามา และกดกล่องโลหะบนข้อมือของเขา ราวกับว่าแบบนี้แล้ว ถึงจะมีความรู้สึกปลอดภัย
ในเวลาเดียวกัน เฉินตงก็ได้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“หนีไม่รอดหรอก”
ชินโกะ โดโมโตะหัวเราะอย่างเย็นชา “มีฉัน และยายเมิ่งอยู่ ตอนที่พวกเขามาถึง แก ก็กลายเป็นศพไปแล้ว”
อันดับยมราชลำดับที่ยี่สิบและสิบแปด สองนักฆ่ามือพระกาฬล้อมเขาเอาไว้ โอกาสที่จะหลบหนีเกือบเป็นศูนย์
อีกอย่าง เมื่อดูจากความเร็วของชินโกะ โดโมโตะที่สังหารบอดี้การ์ดทั้งเจ็ดคนในเมื่อกี้ ชินโกะ โดโมโตะเขาใช้เวลาไปน้อยมาก
ไม่ใช่ว่าบอดี้การ์ดทั้งเจ็ดนั้นอ่อนแอ แต่เมื่อเทียบกับคนที่แข็งแกร่งกว่าแล้ว พวกเขากลับกลายเป็นคนอ่อนแอไปโดยธรรมชาติ
ยิ่งไปกว่านั้น ชินโกะ โดโมโตะยังได้คิดวางแผนมาแล้วโดยที่ไม่มีใจเตือนเขาล่วงหน้า
ความโหดร้ายของนินจา แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนบนตัวของชินโกะ โดโมโตะ
ฮู้………..
สายลมยามค่ำคืนพัดมาเบาๆ
พัดจนป่าไผ่แกว่งไปมา และใบไผ่ก็ร่วงหล่นบินว่อนท้องฟ้า
ใบไผ่สองสามใบลอยลงมาตรงหน้าของเฉินตง และบดบังการมองเห็นของเขาไปชั่วครู่
แต่เมื่อการมองเห็นกลับคืนมา หนังหัวของเฉินตงก็ชาจนเกือบจะระเบิดแล้ว
ชินโกะ โดโมโตะ หายตัวไปแล้ว!
ชั่วขณะนั้น เฉินตงตัวเกร็งไปทั้งร่าง หรี่ตาลงจนเหมือนเส้นตะเข็บ ระมัดระวังตัวถึงขีดสุด
ฉูบ!
เสียงลมดังขึ้นมาทันที
“ข้างบน!”
หัวใจของเฉินตงกำลังกระตุกอย่างแรง ความตายที่รุนแรงกลายเป็นคำขู่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา
ตามสัญชาตญาณ เขาก้าวขยับไปด้านข้างหนึ่งก้าว หมัดขาวถูกชูขึ้น และชกมันออกไปตรงๆ
ตู๊ม!
ดังขึ้นด้วยเสียงทุ้มหนึ่งที
หมัดขวาให้ความรู้สึกเหมือนกับการชกกระสอบทราย
เงาดำที่อยู่ตรงหน้าเขาบินออกไปในเวลาเดียวกัน และดิ่งลงกับพื้นอย่างมั่นคง
“สัญชาตญาณในการต่อสู้ แข็งแกร่งมาก!”
ดวงตาที่โผล่อยู่ด้านนอกของชินโกะ โดโมโตะเปล่งประกาย
ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงพูด
ทันใดนั้นเขาก็หยิบลูกบอลออกมาจากชุดนินจาที่รัดแน่น
“ดำดิน!”
ขว้างไปบนพื้นอย่างเต็มกำลัง ทันใดนั้นควันก็ฟุ้งกระจายไปทั่ว
สีหน้าของเฉินตงเปลี่ยนไปอย่างมาก รีบถอยหลังไปด้านหลัง
ทักษะการต่อสู้ของนินจา ร้ายกาจและโหดเหี้ยมมาก
แม้ว่าจะเป็นการไล่ล่าเพื่อสังหารด้วยการโจมตีครั้งเดียวเหมือนกัน แต่เมื่อเทียบกับทักษะการต่อสู้ส่วนใหญ่ กลับห่างชั้นเชิงกันอย่างมาก
ตอนแรกที่คุนหลุนสอนทักษะการต่อสู้ให้เขา ก็ได้เน้นย้ำถึงจุดนี้
ในเวลานี้เขาตัวคนเดียว เพียงประมาทเล็กน้อย ก็อาจจะมีจุดจบเหมือนกับศพของบอดี้การ์ดเจ็ดคนที่อยู่บนพื้น
แชะแชะแชะ………..
ในขณะเดียวกันที่เฉินตงถอยหลัง พื้นดินที่ถูกปกคลุมด้วยควัน ใบไผ่ที่ร่วงอยู่บนพื้นดินหนาหลายชั้นก็เคลื่อนไหวทันที
มันขยับตามเท้าของเฉินตงมา
“บ้าจริง มีวิชาดำดินจริงๆด้วย?”
ม่านตาของเฉินตงหดเกร็ง จู่ๆดวงตาก็มีกะพริบด้วยแสง
โดยไม่คำนึงถึงใบไผ่ที่เคลื่อนใกล้เข้ามา ไม่ถอยแต่กลับเดินหน้า บุกเข้าไปข้างหน้า ใช้เท้าถีบไปบนใบไผ่อย่างเต็มกำลัง
ตู๊ม!
ใบไผ่ที่เคลื่อนตัวก็ระเบิดทันที กลับมีแต่ความว่างเปล่า
และที่ที่เฉินตงเคยอยู่ก่อนนั้น กลับมีแสงเย็นแวบวาบ
“รู้แล้วเหรอ?”
ชินโกะ โดโมโตะอุทาน หลังจากดิ่งลงพื้น เขาก็กลิ้งตัวออกไป เว้นระยะห่างกับเฉินตง
เฉินตงหยุดอยู่กับที่ แล้วยิ้มอย่างเย็นชา “แกไม่ใช่หนูดำดิน จะเจาะรูได้เร็วอย่างนั้นได้ยังไง มันเป็นเพียงกลอุบายในหลอกล่อเท่านั้น!”
ป่าไผ่แห่งนี้ตอนแรกที่จะเข้ามาอยู่ ก็ถูกกูหลังพาคนมาไถไปหนึ่งรอบ
เป็นไปไม่ได้ที่จะมีพวกอุโมงค์ใต้ดิน
นินจาก็คือคน ต่อให้ชินโกะ โดโมโตะจะเป็นนักฆ่ามือพระกาฬ แต่ก็ยังเป็นคน
เป็นไปไม่ได้ที่คนจะใช้ความเร็วที่รวดเร็วแบบนี้ ขุดอุโมงค์ในพื้นดินที่หนา
“ตาย!”
ความโกรธเปล่งออกมาจากดวงตาของชินโกะ โดโมโตะ
ทันใดนั้น เขาก็ก้มตัวลงอย่างกะทันหัน บนหลังของเขา ลูกดอกคุไนบินมาเป็นแถว ราวกับสายฝนกระหน่ำ พุ่งเข้าใส่เฉินตงอย่างไม่ยั้ง
ฉูบ!
เฉินตงที่มีท่าทีเย็นชา มือขาวของเขาได้สะบัดไปต้นไผ่ที่อยู่ไม่ไกล เซอร์คัมเฟลกซาบนข้อมือก็พุ่งออกมา
หลังจากรัดต้นไผ่ อาศัยเซอร์คัมเฟลกซาในกล่องเหล็กช่วยดึงกระชาก ทำให้ความเร็วของเฉินตงเพิ่มสูงขึ้น และเขาขยับไปด้านข้างโดยตรง
แต่ ยังไม่ทันที่เขาจะซ่อนตัวเสร็จ
เงาดำก็ได้ปรากฏขึ้นบนเส้นทางการเคลื่อนไหวด้านข้างของเขา ตามที่เขาคาดการไว้เลย
ดาบซามูไรที่เย็นเยือก ฟันเข้ามาอย่างอุกอาจ
สีหน้าของเฉินตงเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาก็ก้มตัวลงทันที รอดพ้นจากการฟันของดาบซามูไรอย่างหวุดหวิด
บู๊ม!
แขนซ้ายเจ็บปวดขึ้นมาอย่างรุนแรง
เฉินตงส่งเสียงร้องอ้า และเขาก็ลอยออกไปโดยตรง
จากที่อาศัยเซอร์คัมเฟลกซาในการดึงกระชาก หลังจากที่ซ่อนตัวได้ เฉินตงก็เซ คุกเข่าลงพื้นด้วยขาข้างเดียว แขนซ้ายสั่นอย่างรุนแรง
เดิมบาดแผลที่ถูกยิงเกือบจะหายดีแล้ว เวลานี้แผลได้ปริออกมาอีกครั้ง ทำให้มีเลือดไหลออกมา
ชินโกะ โดโมโตะที่อยู่ตรงข้าม กลับยกเท้าขวาและงอเข่า รักษาท่าทางที่เด็ดเดี่ยวเหมือนไก่ทองเอาไว้ มองเฉินตงอย่างเย็นชา
“แกบาดเจ็บอยู่แล้ว แขนข้างหนึ่งไม่สามารถใช้งานได้ ไม่ว่าสัญชาตญาณการต่อสู้จะน่ากลัวแค่ไหน มันก็ไร้ประโยชน์”
“ก็ต้องสู้กันก่อนถึงจะรู้”
เฉินตงยกมือขวาของเขาขึ้น กดลงบนแผลกระสุนปืนที่แขนซ้ายอย่างแรง ยกมือขึ้นช้าๆ และเซอร์คัมเฟลกซาก็ถูกดึงกลับเข้าไปในกล่องโลหะที่อยู่บนข้อมือขวาของเขา
การปะทะฝีมือเมื่อกี้ เป็นเวลาที่สั้นมาก
และตอนนี้สิ่งที่เขาจะทำคือ ไม่ใช่เพื่อเอาชนะชินโกะ โดโมโตะ แต่เพื่อยืดเวลา
ยืดเวลาให้ถึงตอนที่กูหลังพาคนมา!
“แกตายแน่!”
ชินโกะ โดโมโตะจู่ๆก็หัวเราะอย่างชั่วร้าย
แย่แล้ว!
เฉินตงใจสั่น สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก
ไม่รอให้เขาขยับ
ทันใดนั้นรอบๆท้องฟ้าที่มืดมิดก็ดังขึ้นด้วยเสียงหอนที่หนาแน่น
ฉูบ ฉูบ ฉูบ……….
แสงที่เย็นวาบของเซอร์คัมเฟลกซาเข้ามาจากทุกทิศทาง
ทันใดนั้นมารัดอยู่บนร่างของเฉินตง เหมือนกับคมดาบที่บางมาก กรีดเสื้อผ้าของเฉินตงขาดโดยตรง กรีดเข้าไปในเนื้อ
“อ้า!”
เจ็บมาก เฉินตงเงยหน้าร้องด้วยความเจ็บปวด
วินาทีนี้ เขารู้สึกถึงความตายกำลังมาเยือน มันรุนแรงอย่างมาก…..
