The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – บทที่ 331 ส่งเต้าจูน

ภายในห้อง บรรยากาศเงียบสงัด

เฉินตงค่อยๆ เหลือบตาไปมองโทรศัพท์ที่ท่านหลงยื่นมาให้

บนหน้าดาร์กเว็บ ภารกิจลอบสังหารขององค์กร hidden killers

มีรูปเคียวมรณะเพิ่มขึ้นมาอีกสามเล่ม

ภายในระยะเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งสัปดาห์ มีนักฆ่าระดับพระกาฬจากอันดับยมราชอีกสามคน ที่ให้ความสนใจภารกิจลอบสังหารนี้ !

เมื่อเทียบกับความหวาดกลัวก่อนหน้านี้

เฉินตงในตอนนี้ ดูสงบนิ่งอย่างน่าประหลาดใจ

เขาจ้องมองท่านหลง : “สืบค้นรายละเอียดของนักฆ่าระดับพระกาฬที่อยู่ในอันดับยมราชเหล่านี้ได้หรือยัง ?”

ทุกคนต่างผงะไปชั่วครู่

ท่าทีที่สงบนิ่งของเฉินตง อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน

“สืบ สืบออกมาได้แล้วครับ” แววตาของท่านหลงซับซ้อน ในขณะที่กำลังตกตะลึงอยู่นั้น เขาก็รีบพูดขึ้นในเวลาเดียวกัน: “สองในสามอยู่ในอันดับที่ไม่สูงนักในอันดับยมราช มีเพียงคนเดียวที่……”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ท่านหลงจงใจหยุดพูดไปครู่หนึ่ง

เขาสูดหายใจเข้าหนึ่งครั้ง แล้วจึงพูดต่อว่า : “คนคนนี้จัดอยู่ในอันดับที่ 10 ในอันดับยมราช ! สมญานามว่า ยิวหมิน !”

“ยิวหมิน? อันดับ 10 ? น่าสนใจดีนี่”

เฉินตงลูบคางแล้วยิ้มออกมาอย่างประหลาด

ภาพนี้ทำให้ท่านหลงและพวกของกู้ชิงหยิ่งตกใจจนอ้าปากค้าง

ปฏิกิริยาเช่นนี้คืออะไรกันแน่ ?

นักฆ่าระดับพระกาฬอันดับ 10 ในอันดับยมราช อยู่ในอันดับที่สูงกว่าชินโกะ โดโมโตะเมื่อสัปดาห์ก่อนถึงแปดอันดับ !

ทำไมถึงยังสงบนิ่งได้ถึงขนาดนี้ ?

“คุณชาย คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?” คุนหลุนถามหยั่งเชิง

เขาและฟ่านลู่ต่างก็เป็นนักฆ่าระดับพระกาฬในอันดับยมราช จึงเข้าใจในการจัดอันดับนักฆ่าอันดับยมราชเป็นอย่างดี

ยิ่งอยู่ในอันดับต้นๆ ความสามารถยิ่งน่ากลัว

ชินโกะ โดโมโตะ ซึ่งอยู่ในอันดับที่ 18 ก็ทำให้เฉินตงและฟ่านลู่ไปยืนอยู่ตรงประตูนรกได้แล้ว

อันดับที่ 10……เท่ากับว่าความตายที่แท้จริงกำลังมาถึงแล้ว !

แต่ปฏิกิริยาของเฉินตง กลับทำให้ทุกคนคาดไม่ถึง !

“ไม่เป็นไร”

เฉินตงส่ายหัว แล้วอธิบายออกมาหนึ่งประโยคว่า : “ตอนนี้ฉันมีปัญหามากมายพออยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีกต่อไป”

ได้ยินดังนั้น

สีหน้าของทุกคนก็ค่อยๆ เศร้าหมองลง

ภารกิจลอบสังหารขององค์กรhidden killers ประกาศออกมานานขนาดนี้ นอกจากจะมีการยกเลิกภารกิจ มิเช่นนั้นก็ไม่มีวิธีที่จะยุติทุกอย่างลงได้

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกจนใจ พร้อมทั้งอับอายและโกรธเคืองในเวลาเดียวกัน

ต่างก็รู้ดีว่า เบื้องหลังของเฉินตงคือตระกูลเฉินที่ยิ่งใหญ่และกว้างขวาง !

แต่ไหนแต่ไรมา ตระกูลเฉินไม่เคยอับจนหนทางเช่นนี้ !

กู้ชิงหยิ่งเดินก้าวเข้าไปหาเฉินตง แล้วตบหน้าอกเขาเบาๆ และพูดปลอบใจว่า : “ไม่เป็นไรนะคะ มีฉันอยู่ มีพวกเราทุกคนอยู่ ฉันขอให้คุณพ่อคุณแม่ช่วยอีกแรงหนึ่งแล้ว”

เรื่องที่แม้แต่ตระกูลเฉินก็ทำอะไรไม่ได้

กู้โก๋ฮั๋วสองสามีภรรยาจะทำอะไรได้ ?

เฉินตงรู้สึกหดหู่ในใจ แต่ก็รู้ดีว่ากู้ชิงหยิ่งกำลังพยายามปลอบใจเขา จึงยิ้มออกมาอย่างเบิกบาน : “ผมเข้าใจดี เพียงแต่ตอนนี้สถานการณ์อยู่เหนือการควบคุมของเรา ต่อให้กังวลไปก็ไม่มีประโยชน์”

ขณะที่พูด เขาก็กวาดสายตามองทุกคน

คุนหลุนยังนั่งอยู่บนรถเข็น

ฟ่านลู่เองก็ยังบาดเจ็บอยู่

ทั้งสองคนล้วนแล้วแต่เป็นนักฆ่าระดับพระกาฬในอันดับยมราชทั้งสิ้น คนหนึ่งอยู่ฝนอันดับที่ 23 ส่วนอีกคนอยู่ในอันดับที่ 20 หากทั้งสองอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ เขาก็คงนอนหลับได้อย่างไร้กังวล

แต่สภาพของทั้งสองในตอนนี้ มีความสามารถในการต่อสู้ลดลงอย่างมาก

ส่วนกูหลังและทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เฉินตงเองไม่กล้าคาดหวังไว้สูงนัก แค่ชินโกะ โดโมโตะ ก็ต้องต่อสู้กันอย่างสุดชีวิตแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงยิวหมิน ซึ่งอยู่ในอันดับสิบของอันดับยมราช !

แต่ในใจของเฉินตงรู้ดีว่า ตัวเขาคือเสาหลัก ถ้าหากเขายอมแพ้เสียก่อน ในขณะที่ทุกคนยังไม่ยอมแพ้ ครั้งนี้ทุกอย่างคงต้องจบลงจริงๆ !

เฉินตงมองดูทุกคนที่อยู่ในอารมณ์หม่นหมอง จึงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“จริงสิ เสี่ยวหยิ่ง พี่เสี่ยวลู่ ทำไมพวกคุณถึงยังไม่ออกเดินทางไป? ตอนนั้นคุนหลุนเห็นพวกคุณเดินเข้าไปด้านในทางเดินขึ้นเครื่องแล้วนี่”

ได้ยินดังนั้น

คุนหลุนเองก็แสดงสีหน้าสงสัยออกมา แล้วหันมองฟ่านลู่เหมือนมีคำถาม

ฟ่านลู่ถอนหายใจออกมา : “ก็เสี่ยวหยิ่งน่ะสิ เธอรู้สึกอยู่ตลอดว่าคุณมีเรื่องบางอย่างปิดบังเธอ จนถึงวินาทีสุดท้ายที่จะขึ้นเครื่อง เธอก็ตัดสินใจยกเลิกทุกอย่าง แล้วพาฉันกลับออกจากสนามบิน”

“เสี่ยวหยิ่งเกรงว่าคุณจะเป็นห่วง หลังจากออกจากสนามบินแล้วจึงไม่ได้ติดต่อคุณ และพาฉันไปเข้าพักที่โรงแรมไท่ซาน”

“เมื่อมีเวลาว่าง ฉันจึงล็อกอินเข้าไปในดาร์กเว็บ ผลปรากฏว่า ได้พบเข้ากับภารกิจลอบฆ่าคุณเฉินที่องค์กรhidden killersประกาศออกมา”

พูดถึงตรงนี้ ฟ่านลู่ก็เหลือบมองไปที่กู้ยิงหยิ่งอย่างมีนัย แล้วแสยะยิ้มออกมา

“เสี่ยวหยิ่ง ตอนนี้ฉันเชื่อในสัมผัสที่หกของเธอแล้ว สัมผัสที่หกที่เธอมีต่อสามีนั้นแม่นยำจริงๆ!”

“พี่ฟ่านลู่ อย่าล้อฉันเล่นสิคะ” กู้ชิงหยิ่งก้มหน้าก้มตาด้วยความเขินอาย ใบหน้าอันงดงามแดงก่ำ

สัมผัสที่หก ? !

เฉินตงรู้สึกตกตะลึง และเหลือบมองกู้ชิงหยิ่งด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง ในใจรู้สึกถึงความอบอุ่นที่พลุ่งพล่านขึ้นมา

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า การพยายามปลอบใจแสนซาบซึ้ง จะจบลงด้วยสิ่งที่ใกล้เคียงกับคำว่า “ไร้สาระ”

แต่ทว่า สิ่งที่เรียกว่าสัมผัสที่หกนี้ ดูเหมือนเป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น

ทุกสิ่งที่ภรรยาสงสัย คาดว่ามาจากการเฝ้าสังเกตรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ อยู่ตลอดเวลา ดูเหมือนจะเป็นคนที่เข้าใจผมมากเกินไปแล้ว ?

ตอนนี้เอง

จู่ๆ ก็มีเสียงที่เคร่งขรึมดังขึ้นภายในห้อง

“เสี่ยวลู่ คุณไม่เคยบอกผมมาก่อนเลยว่า คุณคือยายเมิ่ง นักฆ่าอันดับที่ 20 ในอันดับยมราช คุณโกหกมาตลอดใช่ไหม?”

คำพูดเพียงประโยคเดียว ทำให้บรรยากาศภายในห้องหยุดนิ่งในทันที

พวกเฉินตงค่อยๆ หันมองคุนหลุน

ตอนนี้คุนหลุนซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็น กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่ จึงมองไม่เห็นสีหน้าชัดเจนนัก

แต่ทุกคนต่างฟังออกว่า ขณะที่คุนหลุนเอ่ยคำพูดประโยคนี้ออกมานั้น เขากำลังสะกดกลั้นอารมณ์โกรธอยู่

“พี่คุนหลุน……”

ฟ่านลู่หน้าถอดสีทันที ริมฝีปากของเธอขยับ คิดที่จะกล่าวอธิบาย

แต่ท่านหลงกลับพูดตัดบท : “เอาล่ะ เสี่ยวลู่ พาคุนหลุนออกไปข้างนอกเถอะ ไปอธิบายให้เข้าใจ”

ฟ่านลู่พยักหน้า จากนั้นจึงพาคุนหลุนออกไป

หลังจากทั้งสองออกไปแล้ว เฉินตงก็พูดขึ้นด้วยความสงสัย : “ท่านหลง ทำไมนายถึงไม่ให้พี่เสี่ยวลู่พูดที่นี่ ?”

“เกี่ยวอะไรกับพวกเราด้วยล่ะ?”

ท่านหลงยักไหล่ แล้วยิ้มออกมาอย่างประหลาด : “เสี่ยวลู่ปิดบังฐานะ เพราะเธอมีเหตุผลส่วนตัวของเธอ ทำไมจะต้องซักไซ้ให้มากความด้วย อย่างไรเสียเธอก็จงรักภักดีต่อคุณชายมาโดยตลอด ครั้งนี้ยังช่วยชีวิตคุณชายเอาไว้อีก”

“เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายให้พวกเราฟัง คนเดียวที่เธอต้องอธิบายก็คือคุนหลุน ความสัมพันธ์ระหว่างเสี่ยวลู่กับคุนหลุน แตกต่างกับความสัมพันธ์กับพวกเราโดยสิ้นเชิง

เฉินตงยิ้มเล็กน้อย และเข้าใจทุกอย่างในทันที

จากนั้นจึงเหลือบมองเสี่ยวหยิ่งโดยไม่รู้ตัว

ไม่เหมือนกันจริงๆ

ในเวลาเดียวกันนี้

ตอนเหนือสุดซึ่งห่างออกไปไกล

พื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ และสายลมอันหนาวเหน็บ

หิมะขาวราวกับขนห่านลอยพลิ้วไปตามสายลมหนาวทั่วท้องฟ้า

ความเงียบเหงาและรกร้าง ถือเป็นคำจำกัดความของดินแดนแห่งนี้

ภายใต้สายลมหนาวและหิมะ คุกมืดสูงตระหง่านตั้งอยู่ท่ามกลางธารน้ำแข็ง ดูราวกับสัตว์ป่าดุร้ายที่กำลังหลับใหลอยู่อย่างเงียบๆ และกำลังอดทนต่อความรกร้างว่างเปล่าของพื้นที่แห่งนี้

แต่ทว่า

วันนี้ กำลังเกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ขึ้นในคุกมืด

มีเสียงตะโกนกู่ร้องดังก้องกังวานอยู่ภายในคุกมืด

ทั้งนักโทษที่อยู่ด้านล่างและผู้คุมที่อยู่ด้านบน ทุกคนต่างตื่นเต้นยินดี ราวกับมีงานรื่นเริง

ด้านหน้าประตูใหญ่ของคุกมืด

มีรถจี๊ปทหารจอดเรียงกันอยู่จำนวนสามสิบคัน

ฝูงชนจำนวนมาก แต่ไม่มีใครส่งเสียง บรรยากาศเงียบสงัดอย่างน่าประหลาด

ฉากนี้ ทำให้เกิดบรรยากาศที่กดดันอย่างรุนแรง

ผู้คุมของคุกมืดทั้งหมดต่างยืนนิ่ง

“ต้องออกไปจริงๆเหรอ?”

ชายชราผมขาวหันมามองเฉินเต้าจูนด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง : “คุณไม่จำเป็นต้องออกไป”

“ยี่สิบปีแล้ว ต้องออกไปเดินเล่นสักหน่อยแล้ว”

เฉินเจ้าจูนหยิบรูปถ่ายสีเก่าซีดใบหนึ่งขึ้นมาจากหน้าอก บนรูปถ่ายพอจะมองออกอย่างเลือนรางว่าเป็นรูปของเด็กสองคนที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา

“มิฉะนั้น บนโลกใบนี้จะไม่มีตำนานของเต้าจูนคนนี้อยู่อีกต่อไป!”

เฉินเต้าจูนเก็บรูปถ่ายกลับเข้าไปไว้ในอกด้วยท่าทีจริงจัง จากนั้นจึงหันไปพูดกับชายชราผมขาวอย่างร่าเริงว่า : “ไปก่อนนะ !”

หลังจากเฉินเต้าจูนขึ้นรถไปแล้ว รถจี๊ปทหารจำนวนสามสิบคันก็เคลื่อนขบวนออกไปอย่างพร้อมเพรียงกัน จากนั้นจึงค่อยๆ แล่นไปบนธารน้ำแข็งที่อยู่ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา

ฮึมฮึมฮึม……

บนท้องฟ้าเหนือคุกมืด มีเฮลิคอปเตอร์อีกสิบลำบินขึ้นไปในเวลาเดียวกัน

เสียงดังกระหึ่ม คอยบินคุ้มกันตามหลังขบวนรถทหารไป

“น้อมส่งเต้าจูน!”

“น้อมส่งเต้าจูน!”

……

ด้านหน้าคุกมืด ผู้คุมทุกคนต่างกำหมัดขวาขึ้นมาทาบไว้ที่หน้าอก และคุกเข่าลงข้างหนึ่ง พร้อมทั้งตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดังก้อง

ในเวลาเดียวกันนี้

“น้อมส่งเต้าจูน!”

ภายในคุกมืด นักโทษทุกคนต่างคุกเข่าลงข้างหนึ่ง และโกนด้วยเสียงอันดังก้องเช่นเดียวกัน

น้ำเสียงสะเทือนไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ราวกับว่าสามารถหยุดลมและหิมะที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในพื้นที่แห่งนี้ได้