เฉินตงไม่รู้สึกว่าที่ตัวเองทำแบบนี้ มันจะผิดอะไร
ตอนนั้นที่หวางหนันหนันและคนในครอบครัวทำเรื่องเหล่านั้น พวกเขารู้สึกผิดมั้ย?
ตอนนี้เขามีชีวิตใหม่แล้ว เขาเกิดใหม่แล้ว จะไม่มีทางยอมให้ระหว่างเขากับกู้ชิงหยิ่ง เกิดเรื่องหรือมีตำหนิใดๆ อีก
คลับสี่ยิ่น ในลานป่าไผ่
ฟ่านลู่ได้ทำกับข้าวเสร็จแล้ว
กู้ชิงหยิ่งกำลังตั้งใจดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น
ท่านหลงกับคุนหลุนอยู่มองดูอยู่ด้านข้าง เบื่อเล็กน้อย
รายการในทีวี ทำให้ผู้ชายอย่างเขาทั้งสองคนหัวโต
“คุณนายน้อย คุณดูรายการสอนถักเสื้อทำไม?” ท่านหลงถาม
“เรียนรู้ไง”
กู้ชิงหยิ่งที่ตั้งใจดู ตอบกลับ “ฉันอยากจะถักเสื้อให้กับลูกน้อยไงล่ะ”
“ถักเสื้อ?”
ท่านหลงกับคุนหลุนตกใจพร้อมกัน
คุนหลุนพูดโดยไม่คิด “คุณนายน้อย คุณเป็นคุณนายน้อยของตระกูลเฉิน และเป็นคุณหนูของตระกูลกู้ เสื้อของลูกไม่ต้องให้คุณถักด้วยตัวเองหรอก”
อันที่จริงเขาอยากจะพูดว่าไม่ขาดแคลนเงินทอง อย่าว่าแต่ชุดทารกทั่วไปเลย ต่อให้ชุดหยกเลี่ยมทอง ก็สามารถหาซื้อมาได้ง่ายๆ
เพียงแต่คำพูดนี้ไม่ค่อยจะเหมาะสม เขาจึงได้เปลี่ยนเป็นคำพูดอื่น
กู้ชิงหยิ่งส่ายหัว “ฉันรู้ว่าสามารถซื้อได้ แต่ฉันรู้สึกว่าหากฉันสามารถถักเสื้อให้ลูกสักตัว มันจะความหมายมากเลย”
ขณะที่พูด เธอก็หันไปพูดกับคุนหลุน “พี่คุนหลุน รบกวนพี่ไปช่วยฉันซื้อเส้นไหมพรมหน่อยจะได้มั้ย เอาไหมแท้นะ เบาและหนุ่มกว่า น่าจะเหมาะกับผิวเด็กมากกว่า”
คุนหลุนอึ้งไปเลย
หลังจากที่เห็นสัญญาณจากสายตาของท่านหลงแล้ว จึงหันหลังเดินออกไป
เพิ่งจะเดินมาถึงที่ลาน คุนหลุนก็ได้เจอกับเฉินตงที่กลับมา
“คุนหลุน ทำไมรีบร้อนจัง จะไปไหน?” เฉินตงถามอย่างสงสัย
คุนหลุนยักไหล่ “คุณนายน้อยจะฝึกถักเสื้อ อยากจะถักเสื้อให้กับลูกที่อยู่ในท้องของเธอ”
“ถักเสื้อ?”
เฉินตงประหลาดใจไปครู่หนึ่ง ก็ยิ้มแล้วกล่าว “งั้นพี่รีบไปเลย ซื้อมาเยอะหน่อย ซื้ออย่างที่ดีที่สุด”
“คุณชาย คุณก็จะให้คนนายน้อยถักเสื้อเหรอ?”
คุนหลุนที่อยู่ต่อหน้าเฉินตง ไม่ได้กังวลอะไร ก็พูดอย่างตรงไปตรงมา “คุณนายน้อยเป็นลูกคุณหนู จะทำงานหนักแบบนี้ได้ยังไงล่ะ ตอนนี้ยังท้องอยู่ คุณก็ไม่รู้จักห้ามปรามเลย”
“สิ่งที่เสี่ยวหยิ่งอยากจะทำ ฉันก็ต้องสนับสนุนอยู่แล้ว”
เฉินตงยิ้มๆ แล้วพูด “พี่คุนหลุน พี่ยังไม่แต่งงาน พี่นั้นไม่เข้าใจความสุขที่มีคนยินดีเปลี่ยนแปลงเพื่อพี่หรอก”
คุนหลุนนิ่งไปครู่หนึ่ง
ส่ายหัวอย่างจนใจ หันหลังเดินจากไป
ตอนที่ใกล้จะถึงประตู เฉินตงก็ได้ตะโกนตามมา “ต้องซื้ออย่างดีที่สุดนะ!”
เฉินตงเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เห็นกู้ชิงหยิ่งกำลังดูคลิปวิดีโอสอนถักเสื้อทางทีวีด้วยสีหน้าที่จดจ่อ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นหัวใจ
ยัยเด็กโง่คนนี้ เปลี่ยนไปมากจริงๆ
ในความงุนงง เขาคิดถึงเรื่องของหวางหนันหนัน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดต่อกู้ชิงหยิ่งมากเข้าไปอีก
“คุณชาย”
ท่านหลงลุกขึ้นกล่าว
เฉินตงพยักหน้า นั่งลงข้างกายกู้ชิงหยิ่ง “เรียนรู้ไปถึงไหนแล้ว?”
“พอประมาณแล้ว คืนนี้สามารถลองกับคุณก่อน” กู้ชิงหยิ่งพูด
“ได้สิ คืนนี้อยากทานอะไร ผมจะทำให้คุณทาน” เฉินตงถาม
กู้ชิงหยิ่งตอบไปอย่างส่งๆ “อยากกินกุ้งแดงเสฉวน”
“ได้สิ”
เฉินตงลุกขึ้นเดินไปในครัว
เมื่อกู้ชิงหยิ่งรู้สึกตัว มองเห็นเฉินตงเดินเข้าไปในห้องครัว ก็บ่นอย่างสงสัย “เจ้าทึ่มวันนี้เป็นอะไรอีกเนี่ย?”
ท่านหลงที่อยู่ด้านข้างใบหน้าเต็มไปด้วยความตะลึง รีบตะโกนเรียก “คุณชาย คนท้องกินกุ้งแดงไม่ได้”
เฉินตงที่เพิ่งจะก้าวเข้ามาในห้องครัว ก็อึ้งไปทันที
จากนั้นเขาก็หันหน้ามาเกาหัวอย่างซื่อๆ แล้วพูด “ฮ่าๆ ผมสะเพร่าไปแล้ว เสี่ยวหยิ่งเปลี่ยนเมนูหน่อย”
“อยากกินไข่ผัดมะเขือเทศ” กู้ชิงหยิ่งระงับความสงสัยไว้ในใจ แล้วตอบ
“ได้”
เฉินตงยิ้มพร้อมกับพยักหน้า ก็เข้าไปทำกับข้าวในครัว
ในห้องนั่งเล่น
กู้ชิงหยิ่งกับท่านหลงต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน
“ท่านหลง คุณรู้สึกว่าวันนี้เฉินตงแปลกๆ มั้ย?”
กู้ชิงหยิ่งพูดอย่างสงสัย “เขาไม่ได้ทำอาหารให้ฉันทานนานแล้ว เมื่อกี้ก็ดูใจลอยๆ ด้วย”
ท่านหลงก็พยักหน้า รับปากจะทำกุ้งแดงเสฉวนให้คนท้องกิน มันช่างไม่สมเหตุผลเลย
“บางทีคุณชายอาจอยู่ภายใต้ความกดดันที่มากเกินไป ใจเลยว่อกแว่ก”
มันคือความเป็นไปได้ที่ท่านหลงคิด “และตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่านายท่านอยู่ไหน”
กู้ชิงหยิ่งพยักหน้า สองมือกุมแก้มไว้ กล่าวอย่างเศร้าๆ “น่าเสียดายที่ฉันช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย”
เมื่อคุนหลุนซื้อเส้นไหมพรมเนื้อนุ่มกลับมาเป็นจำนวนมาก ทุกคนก็เริ่มทานอาหารค่ำ
กู้ชิงหยิ่งกินไข่ผัดมะเขือเทศไปจานใหญ่ แม้แต่น้ำขลุกขลิกก็ไม่ให้เหลือ ชื่นชมฝีมือการทำอาหารของเฉินตงอย่างซ้ำๆ
ในใจเฉินตงรู้สึกผิด ก็ไม่มีกะจิตกะใจกินข้าว เอาแต่จ้องมองกู้ชิงหยิ่ง
และภาพนี้ ถูกทุกคนที่ทานข้าวอยู่มองเห็นอย่างชัดเจน
ต่างแสดงความสงสัยออกมา
หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จ เฉินตงกับกู้ชิงหยิ่งเดินย่อยไปครู่หนึ่ง กู้ชิงหยิ่งก็บ่นอยากจะกลับไปถักเสื้อที่ห้องแล้ว
เฉินตงทำได้เพียงตกลง
ในห้องนอน สว่างไสวไปด้วยแสงไฟ
เฉินตงนั่งอยู่ด้านข้าง มองกู้ชิงหยิ่งที่จัดเส้นไหมพรมกับเข็มถักโคเชต์อย่างใจจดใจจ่อ
เรื่องเย็บปักถักร้อย สำหรับคนทั่วไป มันช่างง่ายดายนัก
แต่กู้ชิงหยิ่งตั้งแต่เล็กจนโตก็ถูกเลี้ยงเหมือนไข่ในหิน มือไม่เคยเปื้อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงงานเย็บปักถักร้อยที่ต้องใช้ความละเอียดแบบนี้เลย
ยิ่งมองท่าทางของกู้ชิงหยิ่งที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่ตอนนี้ เฉินตงก็ยิ่งรู้สึกว่าการปรากฏตัวของหวางหนันหนัน ช่างผิดต่อกู้ชิงหยิ่งนัก
เพียงแค่เอาไหมพรมสอดกับเข็ม กู้ชิงหยิ่งก็ใช้เวลาไปเกือบห้านาที
หลังจากที่เตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว
กู้ชิงหยิ่งก็กวักมือเรียกเฉินตง “ที่รักมานี่”
“อะไร?” เฉินตงก็รู้สึกตัว ถามอย่างสงสัย
“ถักเสื้อไง เพื่อลูกน้อย คุณทนหน่อยให้ฉันฝึกมือก่อน”
กู้ชิงหยิ่งจัดระเบียบชุดนอนแล้ว ก็ลุกขึ้นดึงเฉินตงมานั่งข้างเตียง
“คุณนั่งให้ดี ฉันจะเริ่มถักแล้วนะ”
เฉินตงขมวดคิ้ว รู้สึกว่าเหมือนมันมีบางอย่างที่ผิดปกติ
จนกระทั่ง สัมผัสถึงเสียงฉึกๆ ที่ดังขึ้นด้านหลัง
จากนั้น ก็มีความเจ็บปวดเกิดขึ้น
ในที่สุดเขาก็รู้แล้ว ว่ามันผิดปกติตรงไหน!
“ที่รัก คุณใช้ผมในการฝึกถักเสื้อ คือถักโดยตรงบนตัวเลยเหรอ?”
เฉินตงฉีกปากและสูดลมหายใจเข้า จากนั้นหันหน้ามาพูดกับกู้ชิงหยิ่ง
กู้ชิงหยิ่งมองเขาอย่างกะพริบตา ใบหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง “ทำแบบนี้ไม่ถูกเหรอ?”
“มันต้องใช้สายวัดมาวัดขนาดของตัวผมก่อน จากนั้นก็ใช้ไหมพรมถักไม่ใช่เหรอ?”
เฉินตงหัวโตทันที การวัดตัวพร้อมกับถักเสื้อแบบนี้ ผมเพิ่งจะเคยเห็นครั้งแรกจริงๆ
กู้ชิงหยิ่งรู้ตัวแล้ว ก็รีบตบหน้าผากตัวเองไปสองสามที “ใช่ๆ ทำไมฉันถึงคิดไม่ถึงเลยนะ”
เฉินตง “………..”
ในไม่ช้า กู้ชิงหยิ่งก็จัดไหมพรมกับเข็มของเธอใหม่ จากนั้นก็นั่งขัดสมาธิถักเสื้ออย่างใจจดใจจ่ออยู่บนเตียง
เฉินตงแอบโล่งอก นั่งมองดูอยู่อย่างเงียบๆ
ในที่สุดตอนนี้ภรรยาก็มีท่าทางของการถักเสื้อแล้ว
“ที่รัก ฉันรู้สึกว่าคืนนี้คุณดูแปลกๆ นะ” กู้ชิงหยิ่งจู่ๆ ก็ถามโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้น
เฉินตงอึ้งไปครู่หนึ่ง แววตาตื่นตัวเล็กน้อย
“ไม่นี่ แปลกตรงไหนเหรอ?”
กู้ชิงหยิ่งยังคงไม่เงยหน้าขึ้น กำลังตั้งใจถักทีละเข็ม พลางพูดขึ้น “ก็รู้สึกว่าใจไม่อยู่กับร่องกับรอย เรื่องที่คนท้องกินกุ้งแดงไม่ได้ก็ไม่รู้ ยังมีอีก คุณไม่ได้ทำกับข้าวให้ฉันนานแล้ว วันนี้จู่ๆ ก็ทำกับข้าวให้ฉัน ฉันรู้สึกว่าคุณต้องมีเรื่องปิดบังฉันอยู่”
คำพูดประโยคสุดท้าย ราวกับเข็มได้ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเขา
ทันใดนั้นทำให้ใจของเฉินตงว้าวุ่นอย่างมาก แววตาเหม่อลอย
แบบนี้ก็มองออกเหรอ?
