Chapter 76 : กรุณาจริงจังด้วย !
แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มในขณะที่ฟังคำชมของพวกเขา แน่นอนว่าเขาไม่ใช่อัจฉริยะ อัจฉริยะไม่จำเป็นต้องเรียนรู้อย่างอดหลับอดนอนและไม่หยุดพักเป็น 100 วันเพื่อฝึกฝนวิธีทำโร่วเจียหมัว เขาไม่สามารถทำมันได้โดยปราศจากระบบและความขยันของเขา
คำชมของพวกเขาทำให้เขารู้สึกดี ความรู้สึกที่ได้รับการยอมรับนี้ดีกว่าตอนที่เขาชื่นชมหรือวิจารณ์อย่างสุ่มสี่สุ่มห้าในชีวิตก่อนของเขาเสียอีก
“โร่วเจียหมัวนี่อร่อยมาก ในเมนูมีอะไรอีกบ้างนอกจากข้าวผัดสายรุ้ง ?” จอร์จหยิบเมนูขึ้นมาดูระหว่างรอโร่วเจียหมัวอันที่สองของเขาและเปิดมันด้วยความคาดหวังที่ท่วมท้น เขาตกใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นว่ามันมีแค่สองเมนูเท่านั้นและราคาของพวกมันก็ทำให้เขาต้องอ้าปากค้าง “ข้าวผัดหยางโจว 600 เหรียญทองแดง ! โร่วเจียหมัว 300 เหรียญทองแดง ! พวกมันแพงมาก !”
แฮร์ริสันยิ้ม “ถ้าเราอยู่ที่อื่นแม้แต่ 10 เหรียญทองก็ไม่สามารถซื้ออะไรดีๆได้ นอกจากนี้มันยังช่วยให้เราลดน้ำหนักได้ด้วย มันก็เหมาะสมกับราคาแล้วนี้”
“นายมักจะไม่สนใจเรื่องเงิน แต่กับโร่วเจียหมัวศักดิ์สิทธิ์นี่นายกลับกังวลเรื่องราคาเหรอ ?” คนที่สวมชุดสีฟ้าถามด้วยความแปลกใจ
เพื่อนคนอื่นๆต่างก็มองไปที่จอร์จด้วยท่าทีสับสน ราคา 300 เหรียญทองแดงมันถือว่าคุ้มมาก มันอร่อยมากและสามารถช่วยลดน้ำหนักได้ นอกจากนี้จอร์จยังเป็นเจ้าของเตาหลอมถึงสองที่ เขาสามารถหาเงินได้อย่างน้อย 200 เหรียญทองต่อวันปกติแล้วเขาก็มักจะจ่ายเงินเลี้ยงเพื่อนๆอยู่เสมอ
จอร์จโบกมือในทันที “ไม่ใช่ว่าฉันคิดว่ามันไม่คุ้มกับราคา” เขาอธิบายด้วยความอับอาย “มันเป็นเพราะภรรยาของฉัน เธอท้องและหวาดระแวงว่าฉันจะแอบไปมีผู้หญิงอื่น ดังนั้นเธอจึงให้เงินฉันแค่วันละสามเหรียญทองเท่านั้น ที่ฉันแสดงออกแบบนั้นก็เพราะว่าวันนี้ฉันสามารถกินได้แค่อันเดียวเท่านั้น”
“นายมักจะโอ้อวดกับภรรยาของนายอยู่เสมอ ตอนนี้มันถึงเวลาใช้หนีแล้ว !” คนที่สวมชุดสีฟ้าพูดด้วยรอยยิ้ม
“ฉันอยากรู้ว่านายแอบไปมีผู้หญิงคนอื่นจริงรึเปล่า ?” แฮร์ริสันถามอย่างหยอกล้อ
“ไม่เห็นต้องถาม เขาเป็นสามีที่หวาดกลัวภรรยา (กลัวเมียนั่นแหละ) เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองผู้หญิงคนอื่น การที่จะไปมีผู้หญิงอีกคนยิ่งเป็นไปไม่ได้” คนที่สวมชุดสีแดงพูดแล้วเบ้ปากราวกับว่าเขารู้ทุกอย่างเป็นอย่างดี
คนอ้วนที่สวมชุดสีเขียวพยักหน้าอย่างสนุกสนาน “มันเป็นเรื่องดีมากที่ฉันปฏิเสธการแต่งงานที่พ่อจัดให้”
“นายก็แค่อิจฉาที่ฉันมีภรรยา เธอให้ลูกชายฉันมาสามคนแล้วและตอนนี้เธอก็กำลังท้องอีกครั้ง” จอร์จพูดพร้อมกับยิ้ม น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรักและความภาคภูมิใจ
“มันอาจจะเป็นลูกผู้ชายอีกครั้งในขณะที่นายอยากได้ลูกสาว” แฮร์ริสันพูดในขณะที่เขาผายมือออกเพื่อแสดงให้เห็นถึงความจริงที่โหดร้าย
“เงียบไปเลยนะ ถ้าลูกของฉันออกมาเป็นเด็กผู้ชายอีกฉันจะให้ลูกชายทั้งสี่คนของฉันไปรับลูกสาวและลูกชายของนายมาอยู่ด้วย แล้วนายจะได้รู้ถึงความสิ้นหวังอย่างแท้จริง” จอร์จพูดกับแฮร์ริสันด้วยน้ำเสียงจริงจัง
แฮร์ริสันโบกมือปฏิเสธอย่างหวาดกลัว “ไม่เอาๆ นายชนะ…เป็นลูกสาว เป็นลูกสาวแน่นอน ในอนาคตอย่าปล่อยให้ลูกชายซนๆของนายเข้ามาใกล้ลูกสาวฉันนะ”
“งั้นนายก็ต้องแสดงความจริงใจ ให้ฉันยืมเงิน 10 เหรียญทอง” จอร์จยื่นมือออกมา
แฮร์ริสันผลักมือของเขาออกไปด้วยรอยยิ้ม “นายกินไปเถอะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้นายเอง พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ”
“ขอบคุณ แต่ฉันต้องการสั่งอาหารไปให้ภรรยาของฉันด้วย วันนี้เธอรู้สึกไม่ค่อยอยากอาหาร จริงๆฉันควรจะอยู่บ้านกับเธอวันนี้แต่นายบอกว่ามีของดีที่นี่ดังนั้นฉันจึงมาดูว่ามันมีอะไรที่เธอสามารถกินได้บ้าง ฉันปล่อยให้นายจ่ายไม่ได้หรอก” จอร์จยิ้มอย่างอายๆและยังคงยื่นมือออกมา
“นายนี่มันเสียเชิงชายจริงๆนะจอร์จ ภรรยาของนายกำลังควบคุมชีวิตของนายแล้วนายยังต้องการซื้ออาหารไปให้เธออีก” แฮร์ริสันขยับเล็กน้อย เขาหยิบเหรียญมังกรออกมาจากกระเป๋าของเขาและส่งมันให้กับเพื่อนของเขา
“ไม่เป็นไร เธอเกือบตายจากการคลอดลูกคนแรกของเรา” จอร์จพูดในขณะที่เขาหยิบเหรียญ “ฉันพยายามคุยกับเธอแล้วว่าจะไม่มีลูกเพิ่ม แต่เธอรู้ว่าฉันอยากมีลูกสาว ดังนั้นเราจึงมีอีกครั้งและอีกครั้ง ตอนนี้ลูกคนที่สี่ยังอยู่ในท้องของเธอ ฉันโชคดีที่มีภรรยาแบบเธอ ฉันสมควรถูกฟ้าผ่าถ้าฉันไปมีผู้หญิงอีกคน” เขายิ้ม
เมื่อเขาพูดจบเพื่อนๆของเขาก็ยังคงนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขารู้จักกันมาหลายปีแล้วดังนั้นโดยปกติแล้วพวกเขาเองก็รู้เรื่องนี้ ถึงแม้ว่าพวกเขามักจะหัวเราะเยาะว่าจอร์จเป็นสามีที่กลัวภรรยา แต่พวกเขาทุกคนก็นับถือภรรยาของเขา
แฮร์ริสันพยักหน้า “งั้นโร่วเจียหมัวก็ไม่ใช่ตัวเลือกที่ดี ถ้าเธอกินสิ่งนี้เข้าไปเด็กอาจจะออกมาในวันนี้ ถ้าเป็นแบบนั้นมันคงจะแย่มาก ซื้อข้าวผัดหยางโจวให้เธอเถอะ มันอ่อนโยนและยังช่วยบำรุงร่างกาย บางทีมันอาจจะดีสำหรับเด็กด้วย”
“เอาล่ะ งั้นฉันจะซื้อข้าวผัดหยางโจวให้เธอ มันคือข้าวผัดสายรุ้งที่สาวน้อยพูดถึงใช่มั้ย ?” จอร์จมองไปที่เอมี่ที่กำลังนั่งอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์
แฮร์ริสันพยักหน้า “ใช่ แต่ฉันไม่รู้ว่านายจะสั่งแบบกลับบ้านได้รึเปล่านะ” เขาพูดอย่างลังเล โร่วเจียหมัวนั้นง่ายที่จะเอาติดตัวไปด้วย แต่มันจะดูแปลกมากถ้าเดินออกไปพร้อมกับจานข้าวผัดในมือ
“เจ้าของร้าน ฉันสั่งข้าวผัดหยางโจวแบบกลับบ้านได้มั้ย ?” จอร์จถามเมื่อแม็กซ์เดินออกมาพร้อมโร่วเจียหมัว
“กลับบ้าน ?” แม็กซ์ถามด้วยความแปลกใจเมื่อเขาวางโร่วเจียหมัวลงบนโต๊ะ ลูกค้าบางคนที่กำลังรีบจะซื้อโร่วเจียหมัวไปกินระหว่างทาง แต่ไม่เคยมีใครสั่งข้าวผัดกลับบ้านมาก่อน เขาคงต้องซื้อกล่องบางอย่างมาจากระบบ
จอร์จพยักหน้าอย่างจริงใจ “ภรรยาของฉันท้องได้หกเดือนแล้วและวันนี้เธอรู้สึกไม่ค่อยอยากอาหาร เพื่อนของฉันบอกว่าข้าวผัดหยางโจวของคุณดีมากดังนั้นฉันจึงคิดว่าจะเอาข้าวกลับไปให้เธอ บางทีเธออาจจะชอบ” จอร์จพูดด้วยความมั่นใจ เขารู้ว่าร้านอาหารบางที่จะไม่ขายอาหารแบบกลับบ้าน
เขาเป็นสามีที่ดีและสามีที่ดีที่ควรได้รับการเคารพ แม็กซ์คิดในขณะที่เขามองดูจอร์จ เขาถามระบบว่า “ระบบ ผู้หญิงท้องสามารถกินข้าวผัดหยางโจวได้มั้ย ?”
“วัตถุดิบของข้าวผัดหยางโจวนั้นปลอดสารพิษ ทุกคนสามารถกินได้” ระบบตอบอย่างสงบ จากนั้นก็หยุดไปชั่วขณะ “แต่โร่วเจียหมัวนั้นไม่เหมาะสำหรับผู้หญิงท้อง”
แม็กซ์โล่งใจ “งั้นทำกล่องให้ฉันหน่อยสิ ใช้โลโก้เดียวกันกับถุงกระดาษนะ มันจะดีมากถ้านายสามารถทำให้รูปแบบของกล่องกับถุงกระดาษไปในแนวทางเดียวกัน ควรทำเป็นสีน้ำตาล ทำให้คนสามารถจำได้ทันทีที่มองเห็น”
“กรุณาจริงจังด้วย !” ระบบพูดอย่างเคร่งขรึม
