Chapter 82 : นักต้มตุ๋นจากอุบัติเหตุเหรอ ?
หลังจากที่เขาวางเอมี่กับลูกแมวของเธอลงบนเตียงแล้วห่มผ้าให้ทั้งคู่เรียบร้อยแล้วแม็กซ์ก็ลงมาชั้นล่างเพื่อเตรียมวัตถุดิบสำหรับมื้อเย็น เขาหยุดที่เคาน์เตอร์และเอากล่องเพลงเก็บกลับเข้าไปในลิ้นชัก มันมีประโยชน์มากเมื่อเขาต้องการให้ลูกสาวตัวน้อยของเขานอนหลับ
แม็กซ์ตัดสินใจว่าเขาจะทำโร่วเจียหมัว 128 อันในช่วงเย็น แป้งต้องใช้เวลาสองชั่วโมงในการนวดทำให้เขารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องด่วนมากที่เขาจะต้องเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเอง ถ้าเขาเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองได้อีก 0.5 หน่วย เวลาในการนวดแป้งของเขาก็จะลดลงครึ่งหนึ่ง
ในขณะที่กำลังนวดแป้งแม็กซ์ก็คิดถึงแผนการในอนาคตของเขา ตอนนี้เขากำลังมีชีวิตที่ปลอดภัยและมีความสุขกับเอมี่ แต่พ่อต้องการให้ลูกสาวมีชีวิตที่ดีขึ้นอยู่เสมอ
ร้านอาหารเป็นทุกอย่างที่เขามีอยู่ในตอนนี้และเขาก็จะพึ่งพามันต่อไป มันทำให้เขาได้รับการยอมรับนับถือและเงิน เขารู้สึกมีความสุขในการทำธุรกิจนี้
ร้านอาหารของเขาเป็นไปได้อย่างราบรื่นและมีลูกค้าใหม่ในทุกๆวัน มันยังไม่เต็มไปด้วยลูกค้าแต่แค่ตอนนี้เขาก็ยุ่งพอสมควรแล้ว
เขาใกล้จะทำภารกิจขายโร่วเจียหมัว 1,000 อันได้สำเร็จแล้ว ด้วยความเร็วระดับนี้เขาต้องการเวลาอีกเพียงแค่สองวันเท่านั้น จากนั้นเขาก็จะปลดล็อคพุดดิ้งเต้าหู้และเพิ่มมันลงไปในเมนูของเขาได้
หลังจากที่คิดถึงพุดดิ้งเต้าหู้มันก็ทำให้เขาน้ำลายไหลและทำให้มือที่กำลังนวดแป้งของเขารู้สึกมีพละกำลังมากขึ้น
“พ่อ…” เอมี่พูดในขณะที่เธอยืนอยู่ที่ประตูพร้อมลูกเป็ดขี้เหร่ในอ้อมแขนของเธอ หลังจากที่แม็กซ์นวดแป้งเสร็จตาของเธอก็ยังดูงัวเงียอยู่ ลูกแมวไถลลงไปตามชุดของเธอด้วยตัวของมันเอง
ถึงแม้ว่ามันจะมีอายุแค่ไม่กี่วันแต่มันก็มีเต็มไปด้วยพละกำลัง จากตอนแรกที่มันยังคงงัวเงียอยู่เล็กน้อยแต่หลังจากที่มันได้กลิ่นของอาหารมันก็กลับมากระตือรือร้นในทันที มันเริ่มวิ่งและกระโดดอย่างมีความสุขอยู่ภายในครัว
“นั่งก่อนสิ พ่อจะไปเอาน้ำมาให้หนูดื่มสักแก้ว” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้มเมื่อเขาหันไปมองเอมี่ ในขณะที่เขากำลังจะไปหยิบแก้วลูกแมวที่กำลังกระโดดไปมาจู่ๆก็พุ่งมากระแทกเข้ากับเท้าของเขา มันนิ่งไปในทันทีและเงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์ครู่หนึ่งแล้วล้มหงายหลังไปและนอนนิ่งไม่ไหวติง มันมองไปที่เอมี่ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาและแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“อา…นักต้มตุ๋นจากอุบัติเหตุเหรอ ?!” แม็กซ์ไม่สามารถกลั้นขำได้เมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ อันธพาลตัวน้อยนี่มีฝีมือการแสดงระดับออสการ์ มันยอมแพ้ในการเป็นเจ้านายและพยายามที่จะเริ่มต้นอาชีพนักแสดง ?!
“ลูกเป็ดขี้เหร่ฉันเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ต้องลุกขึ้นมานะถ้าแกชอบนอนอยู่บนพื้น ฉันจะไม่อุ้มแกอีกถ้าตัวแกสกปรก” เอมี่พูดอย่างจริงจังในขณะที่เธอมองไปที่ลูกแมว
“เหมียว…” ลูกแมวพลิกตัวลุกขึ้นมายืนอย่างคล่องแคล่ว มันมองแม็กซ์ด้วยสีหน้าบูดบึ้งแล้ววิ่งกลับไปหาเอมี่และคลอเคลียกับขาของเธอ
หลังจากเอมี่ดื่มน้ำเสร็จแล้วเธอก็ไปเล่นกับกล่องเพลงพร้อมกับลูกแมวของเธอ เธอจะต้องได้รับพรสวรรค์ทางดนตรีมาจากแม่ของเธออย่างแน่นอนเพราะว่าเธอสามารถฮัมออกมาเป็นเพลงได้หลังจากที่เธอได้ฟังมันไปเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะสามารถร้องเพลงนี้ได้ในอีกหนึ่งหรือสองวัน เสียงที่อ่อนหวานและไร้เดียงสาของเธอนั้นน่ารักมากๆ
แม็กซ์มองดูเวลา – มันเพิ่งจะสี่โมงครึ่งเท่านั้นแต่ลูกค้าบางคนก็มารออยู่ข้างนอกแล้ว ตอนนี้ก็มีพวกเขาบางคนที่กำลังมองเข้ามาผ่านทางหน้าต่างเพื่อค้นหาแม็กซ์
บางครั้งพวกเขาก็เคาะประตูแต่แม็กซ์ก็ไม่สนใจพวกเขา มันเร็วเกินไปที่จะเปิดประตู นอกจากนี้เขายังต้องการพักผ่อน – เขายังต้องทำมื้อเย็นสำหรับตัวเขาและเอมี่
คนที่มารออยู่ข้างนอกเริ่มต่อแถวได้ประมาณครึ่งโหลแล้ว บางคนสงบแต่บางคนก็กระสับกระส่าย
“ทำไมถึงยังไม่เปิดอีก ? ฉันยังไม่ได้กินอาหารกลางวันและรีบมาที่นี่เพื่อมากินโร่วเจียหมัวเลยนะ” ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินไปมาอย่างกระสับกระส่าย เขาต้องการที่จะเคาะประตูแต่ก็ดึงมือของเขากลับมา – มีคนทำในสิ่งที่เขาพยายามจะทำแล้วและไม่มีการตอบสนองใดๆกลับมา
“ใจเย็นๆ ไม่จำเป็นต้องรีบหรอก” ครัสซูพูดช้าๆ “เจ้าของร้านนี้ตรงต่อเวลามาก เขาจะไม่เปิดประตูก่อนห้าโมงเย็นและจะไม่ทำอาหารให้คุณหลังจากสามทุ่ม อดทนหน่อยนะหนุ่มน้อย”
ครัสซูยิ้มและไม่สามารถซ่อนความขุ่นเคืองในน้ำเสียงของเขาได้ เขาเป็นนักเวทย์ระดับ 10 แต่ตอนนี้เขาต้องต่อแถวหน้าร้านอาหารทุกวัน นี่จะกลายเป็นข่าวด่วนในเมืองโรดูแน่
ถ้าไม่ใช่เพราะข้าวผัดหยางโจวและสาวน้อยฉันก็จะไม่มาที่นี่ ครัสซูคิด โชคดีที่เขาเก็บตัวมานานนับสิบปี ตอนนี้แม้แต่ในเมืองเคออสก็มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่จำเขาได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องเสียหน้ามากนัก
“โร่วเจียหมัวของแม็กซ์นั้นคุ้มค่ากับความพยายาม คุณไม่สามารถหามันได้จากที่อื่น” แฮร์ริสันพูดพร้อมกับยิ้ม เขาชวนเพื่อนๆมากับเขาด้วยแต่พวกนั้นทุกคนต่างก็ยุ่งมาก เย็นนี้เขาเองก็มีเรื่องยุ่งนิดหน่อยเช่นกันดังนั้นเขาจึงรีบมาที่นี่
รถม้าหยุดลงใกล้ๆกลุ่มคน “แฮร์ริสันนายมาเร็วมาก นายมาคนเดียวเหรอ ?” จอร์จพูดพร้อมกับลงมาจากรถม้าด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
“เย็นนี้พวกนั้นต่างก็ยุ่งมาก ฉันเองก็มีข้อตกลงที่ต้องจัดการด้วยเช่นกัน ดังนั้นฉันจึงรีบมา” แฮร์ริสันอธิบาย จากนั้นเขาถามอย่างสงสัย “ฉันหวังว่าภรรยาของนายจะชอบข้าวผัดหยางโจวนะ ใช่มั้ย ?”
จอร์จยื่นเหรียญมังกรให้กับเขา “นี่หนึ่งเหรียญมังกร” จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า “เธอไม่ใช่แค่ชอบมันแต่เธอรักมันเลยล่ะ ! เธอไม่ได้กินอะไรเยอะขนาดนี้มาหลายวันแล้วและเธอก็กินมันจนหมดจาน ไม่เหลือข้าวไว้แม้แต่เม็ดเดียว และเธอก็ขอมันเพิ่มอีก ! ดังนั้นฉันจึงมาที่นี่เพื่อซื้อมื้อเย็นให้กับเธอ เธอตัดสินใจว่าเธอจะกินข้าวผัดนี้ทุกมื้อ”
แฮร์ริสันรับเหรียญมาแล้วตบไหล่เพื่อนของเขา “ทั้งหมดต้องขอบคุณแม็กซ์ เธอให้เงินนายเพิ่มมั้ย ?”
จอร์จพยักหน้ายิ้ม “ใช่ แต่ฉันไม่สามารถออกไปเที่ยวกับพวกนายได้ซักพัก ฉันต้องอยู่บ้านกับภรรยาของฉัน”
แฮร์ริสันพยักหน้า “ไม่มีปัญหา ถ้างั้นฉันจะดื่มเผื่อละกัน”
…
หลังจากที่เขาพักผ่อนไปนิดหน่อยแม็กซ์ก็ทำข้าวผัดหยางโจวมาสองจานแล้วเอาขนมปังใส่เข้าไปในเตาอบ
ในช่วงมื้อเย็นนี้ลูกเป็ดขี้เหร่ก็เต็มไปด้วยความเศร้าอีกครั้ง มันมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาที่โหยหา มันดูเศร้ามากจนแม้แต่แม็กซ์เองก็ยังอยากจะให้ข้าวผัดและโร่วเจียหมัวกับมัน แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรลิ้นที่ชั่วร้ายของเอมี่ก็ทำให้มันดูแย่ลงไปกว่าเดิม
หลังจากที่แม็กซ์เก็บโต๊ะมันก็เป็นเวลาห้าโมงแล้ว เขาเปิดประตูและต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ
คนสองโหลกำลังรออยู่ที่ด้านนอกร้าน พวกเขาต่อแถวกันยาวมาก ใบหน้าของพวกเขาเป็นประกายขึ้นมาเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงเปิดประตู
