Chapter 92 : ลูกแมวถูกเตะตกจากเตียงอีกครั้ง
สองข้อสุดท้ายเป็นการอัพเกรดกล่องเพลงให้สามารถฉายภาพโฮโลแกรมได้ ราคาของพวกมันคือ 100 และ 200 เหรียญทองตามลำดับ แม็กซ์ยกคิ้ว “ระบบ ฉันขอด่านายสักหน่อยได้มั้ย ? ฉันซื้อใหม่อีกอันนึงเลยดีกว่า”
“คุณไม่อยากทำแบบนั้นแน่ ถ้าคุณดูถูกฉันคุณอาจจะกระตุ้นภารกิจลับ” ระบบพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เยี่ยม นายนี่มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ” แม็กซ์พยักหน้า เขาถูกตัวเลือกข้อสี่ – อุปกรณ์ฉายภาพโฮโลแกรมและตุ๊กตาสามารถเต้นได้หลายท่าล่อลวงเล็กน้อย แต่ราคานั้นทำให้เขารู้สึกลังเล “ฉันเลือกข้อแรก” เขาพูดออกมาในที่สุด
เงินมีความสำคัญมากในตอนนี้ เอมี่ยังให้ความสนใจอย่างมากกับกล่องเพลงและเธอยังเรียนรู้เพลงแรกไม่ได้ ดังนั้นมันจึงไม่จำเป็นที่จะอัพเกรดเป็นอุปกรณ์ฉายภาพโฮโลแกรม
“10 เหรียญทองถูกหักออก การปรับเปลี่ยนกำลังดำเนินการและจะเสร็จสิ้นภายในห้านาที แบตเตอรี่จะถูกชาร์จจนเต็มหลังจากการเปลี่ยนแปลง” ระบบบอก
แม็กซ์มองไปที่เคาน์เตอร์ กล่องเพลงหายไปแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องรอที่นี่เนื่องจากระบบจะเก็บเงินจากฉันไปแล้ว เขาอุ้มลูกแมวและเอมี่ขึ้นมาอย่างช้าๆแล้วเดินขึ้นบันไดเบาๆ
เอมี่หลับสนิท แม็กซ์ไม่ต้องการปลุกเธอ เขาวางเจ้าตัวเล็กทั้งสองลงบนเตียงจากนั้นก็ลงมาที่ชั้นล่างเพื่อปิดไฟ
หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จแม็กซ์ก็เดินไปที่เตียงเล็ก ใบหน้าตอนหลับของเอมี่ทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา
เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีลูกสาวตัวน้อยที่น่ารักขนาดนี้ การข้ามโลกนี้เป็นการลงโทษแต่ในตอนนี้เขากลับรู้สึกว่ามันคุ้มค่า เขามีความคาดหวังและความฝันที่สวยงามมากมายในอนาคต ในร้านอาหารเริ่มเป็นไปได้แล้ว ฉันจะทำให้คนในเมืองเคออสอยู่ร่วมกันได้ หลังจากนั้นก็จะเป็นทั้งโลกนี้
แม็กซ์ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่ เขาเริ่มต้นวันยุ่งๆด้วยการเตรียมวัตถุดิบ มันเป็นตอนที่เขาต้องมาเป็นเจ้าของร้านอาหารนี่แหละที่ทำให้เขารู้ว่าร้านอาหารที่ให้บริการอาหารเช้าต้องเตรียมวัตถุดิบเอาไว้ล่วงหน้าและโชคดีที่เขาไม่ต้องออกไปซื้อวัตถุดิบที่สดใหม่ด้วยตัวเขาเอง
จำนวนลูกค้าของวันนี้มากยิ่งกว่าเมื่อวานซะอีก ความจริงที่ว่าโร่วเจียหมัวของเขาสามารถช่วยลดน้ำหนักได้ทำให้มีลูกค้าอ้วนๆจำนวนมากมาเพิ่มในวันนี้
สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือกลุ่มผู้หญิงแปดคน พวกเธอมาด้วยกันและร่างกายของพวกเธอก็มีขนาดใหญ่ยิ่งกว่าพวกแฮร์ริสันซะอีก แม็กซ์กังวลว่าเก้าอี้ของเขาจะหักเมื่อพวกเธอนั่งลงไป โชคดีที่เก้าอี้ราคาเหรียญทอง 10 เหรียญสามารถผ่านการทดสอบของพวกเธอมาได้
มันเป็นเหตุการณ์ที่ค่อนข้างแปลกเมื่อพวกเธอกินโร่วเจียหมัวพร้อมๆกัน ลูกค้าที่อยู่ใกล้ๆต่างก็พากันอ้าปากค้าง มันเป็นฉากที่ ‘ดี’ เกินไปที่จะดูสำหรับแม็กซ์
“แม็กซ์ ป้ายหน้าร้านบอกว่าจำนวนวันก่อนวันหยุดของคุณคือหนึ่งวัน พรุ่งนี้คุณจะไม่เปิดร้านเหรอ ?” ลูกค้าถามในขณะที่เขารับโร่วเจียหมัวไปจากมือของแม็กซ์
“ใช่ เราปิด เรามีวันหยุดพักผ่อนทุกสัปดาห์ เราเปิดมาแล้วหกวันวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดของเรา” แม็กซ์ตอบด้วยยิ้ม เขาจำจำนวนครั้งที่เขาตอบไม่ได้แล้ว
“เข้าใจแล้ว ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันคงไม่สามารถพาภรรยาและลูกมาที่นี่ได้” เขาพูดอย่างผิดหวัง จากนั้นเขาก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดเสริมว่า “ธุรกิจของคุณดีมากและหนึ่งวันก็หมายถึงเงินจำนวนมาก ลูกค้าบางคนอาจจะไม่กลับมาอีกถ้าพวกเขามาที่นี่แล้วพบว่าคุณปิดร้าน ร้านอาหารอื่นๆเปิดทุกวันตลอดทั้งปี คุณเปลี่ยนมันได้มั้ย ?”
“เขาพูดถูก แม็กซ์ อาหารของคุณทำให้ฉันไม่สามารถกินอาหารอย่างอื่นได้อีกแล้ว ฉันจะอดตายในวันพรุ่งนี้”
“แม็กซ์ พวกเรามากินอาหารที่นี่ทุกวัน อย่าทำกับเราแบบนี้เลยนะ”
ลูกค้าคนอื่นๆต่างก็พูดความรู้สึกของพวกเขาออกมา พวกเขาเสพติดอาหารของแม็กซ์มากจนไม่อยากให้เขาหยุดแม้แต่วันเดียว พวกเขาพยายามเกลี้ยกล่อมและขู่เขา
แม็กซ์ส่ายหัว “คุณจะไม่ตายเพราะว่าทนหิวแค่หนึ่งวัน เรามีกฎว่าเราจะหยุดพักผ่อนทุกสัปดาห์ ที่นี่เรามีพ่อครัวแค่คนเดียวนั่นก็คือฉัน และฉันต้องการเวลาในการจัดการธุระอื่นๆ ดังนั้นเราจึงไม่สามารถเปิดได้ตลอดทั้งปี” เขาปฏิเสธตรงๆ
ลูกค้าต่างก็แลกเปลี่ยนสายตาที่ไม่มีความสุขกัน แม็กซ์ค่อนข้างใจแข็งแตกต่างจากร้านอาหารอื่นๆที่มักจะกังวลว่าจะสูญเสียลูกค้าประจำเมื่อพวกเขามีวันหยุด พวกเขาจะเปิดร้านอาหารไปตลอดทั้งวันถ้าทำได้ พวกเขาจะไม่เอาแต่ใจตัวเองเหมือนกับแม็กซ์
พวกเขารู้ดีว่าแม็กซ์มักจะเข้มงวดกับเวลาเปิดร้านของเขาเป็นอย่างมาก พวกเขารู้ดีว่าแม็กซ์จะไม่เปิดร้านก่อนเวลาถึงแม้ว่าจะมีลูกค้าหลายสิบคนรออยู่ข้างนอกและเขาจะไม่ทำอาหารอีกแม้แต่จานเดียวหลังจากหมดเวลาเปิดร้านถึงแม้ว่าลูกค้าจะยังหิวอยู่ก็ตาม ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่พยายามคว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้
หลังจากที่ลูกค้าคนสุดท้ายเดินออกไปแม็กซ์ก็ปิดประตูและถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ในที่สุดพรุ่งนี้เขาก็จะได้พักผ่อน
เขาเข้าใจว่าลูกค้าอยากจะกินอาหารอร่อยๆทุกวัน แต่ต้องเอมี่มาก่อนเสมอ เขาไม่สนใจความทุกข์ของคนอื่นแม้แต่น้อย พวกเขาควรจะขอบคุณที่ฉันหยุดแค่สัปดาห์ละหนึ่งวัน เขาคิด
วันนี้เขาและเอมี่สามารถทำกำไรได้เกือบเท่ากับเมื่อวาน มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่พวกเขาสามารถทำได้ ตอนนี้เขาต้องขายโร่วเจียหมัวอีกแค่ 300 อันเท่านั้นเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ เขาสามารถทำมันให้สำเร็จได้ในหนึ่งวันหลังจากวันที่หยุด
เอมี่ไม่ได้สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของกล่องเพลง ตอนนี้เธอสามารถร้องเพลงทั้งเพลงได้แล้วถ้าเธอร้องพร้อมกันกับเอลฟ์ จริงๆแล้วเธอมีพรสวรรค์มากเมื่อมันเกี่ยวข้องกับดนตรี
…
เช้าวันรุ่งขึ้นเอมี่ตื่นมาตั้งแต่เช้า เธอปีนลงจากเตียงเล็กของเธอและขึ้นมานอนบนเตียงของแม็กซ์ “พ่อ วันนี้เราจะไปหาคุณครูลูน่าที่โรงเรียนกันใช่มั้ย ?” เธอถามด้วยความตื่นเต้น
แม็กซ์ที่ไม่ต้องรีบตื่นนอนเพราะนาฬิกาปลุกในวันนี้ลืมตาที่สลึมสลือของเขาขึ้นมาและพบกับดวงตาที่สดใสและชัดเจนของเอมี่ เธอเปิดผ้าม่านออกเล็กน้อย เขาเหลือบมองนาฬิกา – ตอนนี้เป็นเวลา 8 โมงเช้าแล้ว เขาไม่ได้นอนหลับยาวแบบนี้มาหลายวันแล้ว
แม็กซ์พยักหน้ายิ้ม “ใช่ วันนี้เราไม่ต้องทำงาน เราจะออกไปข้างนอกกันหลังจากกินอาหารเช้า” เขาลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มเอมี่และจั๊กจี้เธอ เธอหัวเราะคิกคัก
เอมี่โบกแขนสั้นๆของเธอไปมาและพยายามจี้พ่อของเธอคืน เสียงหัวเราะของพวกเขาดังก้องไปทั่วบ้าน
“เหมียว เหมียว…” ลูกแมวกระโดดไปรอบๆอยู่บนพื้น มันพยายามยืนด้วยขาหลังเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ขาสั้นๆของมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันร้องออกมาอย่างไม่มีความสุข มันถูกเตะตกจากเตียงอีกแล้ว
แม็กซ์อุ้มเอมี่ไว้ในอ้อมแขนและยืนขึ้น “มันเป็นเช้าที่สดใส เราลุกจากเตียงกันเถอะ หนูอยากใส่ชุดอะไร ? อยากให้พ่อทำผมทรงไหนให้ ?” เขาถามพร้อมกับยิ้ม
