Chapter 153 : ห้าดาวในทุกแง่มุม?
“ฉันเห็นด้วย!” เบอร์นีสพูดพร้อมกับพยักหน้า “ฉันคิดว่ามันน่าจะติด 1 ใน 5 อันดับแรกได้ด้วยซ้ำ!” เธอรู้สึกอายเล็กน้อยกับเสียงที่น่าอายที่เธอเพิ่งจะทำ แต่เพื่อนของเธอต่างก็หมกมุ่นอยู่อาหารจนไม่ได้สนใจเธอเลย
เธอมักจะทำอาหารด้วยตัวเอง แต่เธอต้องยอมรับว่าเธอรู้สึกประทับใจกับโร่วเจียหมัวนี้เป็นอย่างมาก ตอนนี้เธอพบว่ามันคุ้มค่ากับราคาจริงๆ
เธอไม่สามารถหาวิธีทำขนมปังที่ทั้งนุ่ม หนึบและกรุบกรอบได้ในเวลาเดียวกัน
ทำไมเขาถึงใช้หมูสามชั้น? เธอสงสัย
แล้วเขาทำให้เนื้อมีรสชาติแต่ไม่เลี่ยนเลยได้ยังไง?
มันเป็นความคิดที่ฉลาดที่จะกินขนมปังกับเนื้อสัตว์!
เขาใช้เครื่องปรุงอะไร?
เจ้าของร้านแต่ละคนต่างก็มีคำถามมากมายในใจ
ไมล์ส่ายหัว “รสชาติของมันอยู่ใน 5 แรกอย่างไม่ต้องสงสัยเลย แม้แต่ 3 อันดับแรกก็เป็นไปได้” เขาพูดพร้อมยิ้ม “แต่จำนวนลูกค้าและความคิดเห็นของพวกเขาก็สำคัญเช่นกันในการแข่งขัน ร้านนี้ไม่ใหญ่พอ เขาต้องรับลูกค้าได้มากกว่านี้ถ้าหากว่าเขาต้องการทำให้มันเป็น 1 ใน 5 อันดับแรก”
“ไมล์พูดถูก แต่ฉันคิดว่าอาหารนี้อาจจะสร้างสถิติใหม่ในหลาย ๆ ด้าน” แอนดรูพูดแล้ววางถุงกระดาษเปล่าลงบนโต๊ะอย่างช้า ๆ “ฉันคิดว่าไม่มีอาหารจานไหนที่มีความคิดเห็นมากกว่า 1,000 ความคิดเห็นว่าควรจะได้รับห้าดาวในทุก ๆ ด้านมาเป็นเวลานานแล้ว” เขายิ้ม “มันนานมากแล้วที่ฉันได้กินของอร่อยแบบนี้ พนักงานเสิร์ฟ ฉันอยากได้โร่วเจียหมัวอีกหนึ่งอัน”
“ฉันก็อยากได้เพิ่มอีกอันหนึ่งด้วย” บิชอปพูดกับยาเบะมิยะ
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานเสิร์ฟสาวตอบด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความสุขและความภาคภูมิใจ ไม่มีใครต้านทานอาหารของแม็กซ์ได้แม้แต่คนทำอาหารคนอื่น ๆ
เอมี่ยิ้มกว้าง “หนูรู้ว่าพวกเขาจะรักมัน” เธอบีบแก้มของลูกเป็ดขี้เหร่แล้วดึงมันกลับมาก่อนที่มันจะหล่นลงไปจากตักของเธอ
แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มในขณะที่เขาหันไปมองคู่หูของเขา ฉันไม่เคยรู้เลยว่าอาหารของฉันจะได้รับคำวิจารณ์ที่มากมายขนาดนี้ 10 อาหารที่อร่อยที่สุด? ห้าดาวในทุก ๆ ด้าน? ทำไมพวกเขาถึงสนใจเรื่องพวกนี้มากนัก?
“มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้คะแนนห้าดาวในทุก ๆ ด้าน แต่ละคนต่างก็ชอบอาหารที่แตกต่างกัน” บิชอปพูด
“ใช่ ทุกวันนี้มันยากที่จะตอบสนองความต้องการของลูกค้า” เบอร์นีสพูด “พวกเขามักจะมองหาประสบการณ์ในการกินอาหารที่ดีซึ่งฉันคิดว่าพวกเขาคงจะมาที่นี่เพราะว่ามนุษย์ คนแคระและออร์คต้องกินอาหารด้วยกัน เขาไม่สามารถรับห้าดาวได้ในด้านนี้”
“โร่วเจียหมัวของแม็กซ์ดีที่สุดอย่างแน่นอน แม้แต่เบอร์นิสก็กำลังพูดยกย่องมัน” มีเสียงพูดดังขึ้น
“พวกคุณควรลองกินข้าวผัดหยางโจวของแม็กซ์นะ นั่นเป็นอาหารที่ดีที่สุดที่ฉันเคยกินมาเลย” มีอีกเสียงพูดขึ้นมา
“เจ้าของร้านอาหารพวกนี้ไม่มีความภูมิใจเลยเหรอ?” เสียงที่สามพูดขึ้น
ลูกค้าบางคนกำลังพูดคุยกันเบาๆ
เจ้าของร้านอาหารทั้งหกได้ยินคำพูดของพวกเขาแต่พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากฟังอยู่เงียบ ๆ ความอับอายปกคลุมไปทั่วทั้งใบหน้าของพวกเขา
“คุณชอบโร่วเจียหมัวของพ่อมั้ยคะคุณผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้?” เอมี่ถาม
เบอร์นีสยิ้มและพยักหน้า “ใช่ มันอร่อยมาก”
“ข้าวผัดสายรุ้งของพ่อก็อร่อยมาก ฉันแน่ใจว่าคุณจะชอบมันเหมือนกัน”
ในขณะนั้นเองยาเบะมิยะก็เดินออกมาจากในครัวพร้อมข้าวผัดหยางโจวสองจาน เธอวางจานหนึ่งลงตรงหน้าแอนดรูและอีกหนึ่งจานลงตรงหน้าเบอร์นิส “ข้าวผัดหยางโจวของพวกคุณได้แล้วค่ะ กินให้อร่อยนะคะ” เธอพูด
ดวงตาของเบอร์นิสเบิกกว้าง กลิ่นหอมของไข่และวัตถุดิบอื่น ๆ ผสมผสานกันอย่างลงตัวและเตะจมูกของเธอ ข้าวแต่ละเม็ดถูกเคลือบเอาไว้อย่างสมบูรณ์แบบด้วยไข่สีทอง
เธอนับวัตถุดิบที่แตกต่างกันได้ถึงหกอย่างนอกเหนือจากไข่และข้าว วัตถุดิบทุกอย่างถูกหั่นให้มีขนาดเท่าๆเม็ดข้าวและมันดูราวกับสายรุ้ง
วัตถุดิบที่แตกต่างกันหลายชนิด แต่มันกลับกลมกลืนกันและประณีตเป็นอย่างมาก!
“ทักษะในการหั่นของเขาจะต้องดีเป็นอย่างมากถ้าเขาหากว่าสามารถหั่นกุ้งให้มีขนาดที่เท่ากันได้แบบนี้” เบอร์นีสกล่าว เธอตักมันเข้าปากแล้วเคี้ยวอยู่สองสามครั้งแล้วเธอก็หลับตาลง
รสชาติของไข่และรสชาติของวัตถุดิบอื่น ๆ ผสมรวมเข้าด้วยกันอย่างลงตัว แต่แต่ละรสชาติก็ยังมีความแตกต่างกันอยู่
หลังจากที่เธอกลืนมันลงไปเธอก็รู้สึกได้ถึงกระแสความอบอุ่นที่ไหลไปทั่วทั้งร่างกาย มันทำให้เธอรู้สึกสงบและผ่อนคลาย
รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาที่ริมฝีปากของเธอ โร่วเจียหมัวทำให้เลือดของเธอสูบฉีดได้ดี แต่เธอกลับชอบข้าวผัดนี้มากกว่าเพราะว่ามันอ่อนโยนและเงียบสงบ
“อาหารที่ดีจะทำให้คุณมีความสุข” เบอร์นิสพูดในขณะที่เธอลืมตาขึ้น เธอกินเข้าไปอีกคำแล้วก็อีกคำ …
