Chapter 156 : หมอนวดมังกร
ครัสซูพ่นลมหายใจ “เธอไม่อยากเห็นเราต่อสู้กันในเมืองของเธอใช่มั้ย?”
สีหน้าของแบรนลี่ไม่ค่อยดีนัก การต่อสู้กันในเมืองของพวกเขามันจะกลายเป็นหายนะ
“ไม่ต้องห่วง ตอนนี้พวกเราจะไม่สู้กันอีกแล้ว” ชายชรากล่าว “นอกจากนี้ฉันก็มีคนรับใช้อยู่แล้ว ฉันไม่ต้องการเธอ ฉันวางแผนที่จะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองนี้ เธอแก่เกินไปที่จะคอยทำธุระให้ฉัน แต่บางทีเธออาจจะช่วยฉันหาห้องเวทมนต์ได้”
“วิหารสีเทาเพิ่งจะสร้างห้องเวทมนต์ใหม่หลายห้องเมื่อหนึ่งหรือสองปีก่อน” แบรนลี่พูดพร้อมกับยิ้ม
เขาอยากจะพูดว่าเขาไม่ได้แก่ แต่คิดดูแล้วเขาไม่พูดคงจะดีกว่า เห็นได้ชัดว่าครัสซูไม่อยากให้เขาคอยจับตามอง เขาต้องแจ้งให้เบื้องบนของเขารู้ว่า ‘นายเหนือแห่งไฟ’ ตัดสินใจที่จะตั้งถิ่นฐานในเมืองเคออส ซึ่งมันไม่ได้เป็นข่าวดีสำหรับพวกเขาเลยเนื่องจากอูเรี่ยนเองก็อาศัยอยู่ที่นี่เช่นกัน
ครัสซูส่ายหัว “ไม่ วิหารสีเทาอยู่ไกลเกินจากที่นี่เกินไป มันไม่สะดวกสำหรับลูกศิษย์ของฉัน”
“มีนักเวทอยู่มากมายในเมืองเคออสแต่ข้าไม่สามารถบังคับใช้ห้องเวทมนตร์ของพวกเขา…” แบรนลี่พูดอย่างลังเล
“ถ้าฉันจำไม่ผิดโรงเรียนเคออสก็มีการสอนเวทมนต์เช่นกัน เธอหาห้องเวทมนต์สักห้องให้ฉันไม่ได้เหรอ?”
“ข้าขอโทษจริง ๆ ท่านครัสซู แต่ข้าไม่มีอำนาจพอ” แบรนลี่พูดพร้อมกับยิ้มขอโทษ เขาไม่ใช่ครูในโรงเรียนเคออสและถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะให้ครัสซูใช้ห้องเวทมนตร์
ก่อนอื่นเขาต้องรายงานกับเบื้องบนของเขาก่อน จากนั้นหลังจากที่พวกเขาตัดสินใจว่าการใช้ห้องเวทมนต์ของชายชราจะไม่ส่งผลกระทบต่อโรงเรียนเคออสมากเกินไปพวกเขาก็ต้องทำการร้องขออย่างเป็นทางการไปที่ครูใหญ่ที่เป็นผู้ตัดสินว่าชายชราจะได้ใช้ห้องเวทมนต์ของเขาหรือไม่
มันต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองวัน แต่แบรนลี่ได้ยินเขาว่าเขากำลังจะออกไปหาห้องเวทมนตร์ในตอนบ่าย โรงเรียนเคออสไม่ตอบโจทย์ เขาคิด
“เธอแค่ต้องพาฉันไปหาครูใหญ่ ฉันจะจัดการส่วนที่เหลือเอง” ครัสซูเริ่มเดินไปที่ทางออกด้วยรอยยิ้ม “ฉันไม่ได้เจอับโนแวนมาหลายปีแล้ว” ชายชราบ่นกับตัวเอง
ดวงตาของแบรนลราเบิกกว้างในขณะที่เขามองดูครัสซู เขารู้จักกับโนแวน? ครูใหญ่ของโรงเรียนเคออสเป็นนักเวทระดับ 10
โนแวนน่าจะเป็นคนที่น่านับถือที่สุดเท่าที่แบรนลี่เคยพบมา แม้แต่นายเหนือของวิหารสีเทาและเจ้าแห่งความโกลาหลก็ต้องปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพอย่างมาก
แบรนลี่ยิ้มยิงฟันแล้วรีบตามครัสซูไป “พระเจ้าช่วยฉันด้วย” เขาพึมพำ
…
แม็กซ์ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อลูกค้าคนสุดท้ายออกไป เขายืดไหล่ที่ปวดเมื่อยของเขาแล้วยิ้มออกมาเมื่อพบว่าเขามีลูกค้า 632 คนแล้วในตอนนี้ เขาต้องใช้เวลาอีกแค่สองหรือสามวันเท่านั้นในการทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ
เอมี่เดินเข้าไปหาแม็กซ์ “ ให้หนูทุบหลังให้นะคะพ่อ” เธอพูดด้วยความห่วงใย แต่เนื่องจากเธอยังตัวเล็กเกินไปและไม่แข็งแรงพอ การทุบของเธอจึงไม่ได้ช่วยอะไรนัก
อย่างไรก็ตามความพยายามของเธอนั้นทำให้หัวใจของแม็กซ์รู้สึกอบอุ่น มีแค่ลูกสาวของฉันเท่านั้นที่ใส่ใจฉัน
“หัวหน้าคะ ฉันนวดไหล่ให้คุณได้นะคะถ้าคุณต้องการ ฉัน…ฉันแข็งแรงกว่าเอมี่” ยาเบะมิยะพูด นิ้วมือของเธอพันกันไปมาอยู่ข้างหลังของเธออย่างประหม่า
“เธอรู้วิธีนวดไหล่ด้วยเหรอ?”
เอมี่ดึงมือของเธอกลับมาและหอบ เธอรู้สึกเหนื่อยแล้ว “พี่สาวมิยะช่วยหนู…”
พนักงานเสิร์ฟสาวพยักหน้า “ฉันพอจะรู้อยู่บ้าง ฉันมักจะนวดไหล่ให้แม่ของฉันเมื่อฉันยังเด็ก เธอต้องทำงานอยู่ตลอดทั้งวันก้มอยู่กับพื้นและล้างจาน” เมื่อเธอคิดถึงแม่ของเธอมันก็ทำให้เธอน้ำตาคลอ
“ฉันยกไหล่ของฉันให้เธอจัดการแล้วหัน” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม เขาเอนหลังลงบนพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลง “พยายามอย่าหักกระดูกฉันนะ”
ยาเบะมิยะหัวเราะคิกคัก เธอส่ายหัว “ ไม่ต้องห่วงค่ะหัวหน้า ฉันจะไม่ทำ”
แม็กซ์พยักหน้ายิ้ม “ขอบคุณนะ”
ยาเบะมิยะกลับมาเตรียมพร้อมอีกครั้งและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเธอวางมือลงบนไหล่ของเขา เธอดูประหม่าเล็กน้อย ใบหน้าของเธอแดงและมือของเธอก็สั่น
“ฉันขอพักหน่อยนะ ไม่ต้องสนใจฉัน” แม็กซ์พูดแล้วลมหายใจของเขาก็ช้าลงและสงบนิ่งราวกับว่าเขาหลับไป
ยาเบะมิยะพยักหน้า “ค่ะหัวหน้า” เธอหายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้งแล้วความกังวลของเธอก็หายไป เธอเริ่มนวดคอ ไหล่และแขนของเขา
ในขณะที่มือของเธอขยับไปมารอบ ๆ คอของเขา แม็กซ์ก็เกือบจะครางออกมาเพราะความสบาย
ฉันเจอหมอนวดมังกรของตัวเองแล้ว แม็กซ์คิดอย่างมีความสุขกับตัวเอง
