Chapter 160 : กลับมานอนเถอะที่รัก
พระอาทิตย์กำลังตกดิน ด้านนอกโรงแรมเกย่า แซลลี่กำลังเก็บผ้าปูที่นอนที่ซักแล้วให้เข้าที่ เธอรู้สึกดีเมื่อได้กลิ่นสบู่จากพวกมัน “เจ้านายคะ ฉันขอออกไปข้างนอกได้มั้ยคะ? ฉันจะไม่กลับมากินอาหารเย็น” เธอพูดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงประตู เธอกำลังปักผ้าเป็นรูปนกสีทองตัวใหญ่
ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะอยู่ในวัยสี่สิบและมีร่างกายที่ผอมบาง เธอมัดผมสีดำของเธอไว้เป็นมวยแบบง่าย ๆ ด้วยที่หนีบผมสีเงิน เธอดูไม่มีอะไรพิเศษแต่เธอก็อ่อนโยนมาก เธอวางสิ่งที่เธอทำอยู่ลงและมองมาที่แซลลี่ด้วยรอยยิ้ม “ได้เลย แล้วอย่ากลับมาดึกนักล่ะ”
แซลลี่ยิ้มตอบ “ฉันจะไม่กลับดึกค่ะ” เธอเอาผ้าปูที่นอนเก็บเข้าไปข้างในห้องก่อนที่จะเดินออกมาแล้วพยักหน้าให้กับเจ้านายของเธอ เธอตรวจความเรียบร้อยทั้งหมดของงานของเธอแล้วค่อยออกมา
เธอไม่ได้รับค่าตอบแทนมากมายนัก แต่เจ้านายของเธอก็ดีกับเธอมาก เธอให้อาหารและที่พักฟรีกับเธอ อาหารนั้นไม่ค่อยมีรสชาตินักแต่เธอก็ชอบมัน แต่ถึงยังไงเธอก็ชอบข้าวผัดหยางโจวมากกว่า
“ฉันจะกินแค่หนึ่งจานเท่านั้น” แซลลี่จับกระเป๋าเงินของเธอแน่นและเร่งฝีเท้าของเธอ
…
“ถือว่าฉันติดหนี้นายไว้ครั้งนึงนะโนแวน แต่ตอนนี้ฉันต้องไปแล้วจริง ๆ ฉันดื่มไปเยอะแล้ว” ครัสซูพูดพร้อมกับโบกมืออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนเคออส
“เราไม่ได้เจอกันมานานกว่า 10 ปีแล้ว” ผู้ชายที่สวมเสื้อคลุมสีขาวและดำพูด “คืนนี้ฉันว่าจะพานายไปที่ร้านของทอด ลูกหมูย่างของที่นั่นอร่อยมาก ฉันแน่ใจว่านายคงจะไม่ได้กินอะไรดี ๆ ที่เมืองโรดู”
ผู้ชายคนนี้ดูมีอายุประมาณ 40 ผมของเขาถูกหวีเอาไว้อย่างเรียบร้อย ใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงความเป็นผู้รอบรู้และมีอำนาจ แก้มของเขาแดงจากการดื่ม
“ฉันไม่อยากกินลูกหมู คืนนี้ฉันจะกินพุดดิ้งเต้าหู้ มันเป็นอาหารที่น่าทึ่งมากในตอนนี้!” ครัสซูเมาเล็กน้อยแต่เขาก็ยังจำรสชาติของพุดดิ้งเต้าหู้ที่เขากินเมื่อตอนเช้าได้
“พุดดิ้งเต้าหู้? เหมือนกับพวกสมองหมูและสมองลิงน่ะเหรอ?” โนแวนถาม “ฉันคิดว่านายไม่ชอบของแบบนั้นซะอีก”
ครัสซูส่ายหัว “ไม่ใช่ มันไม่ใช่สมองแต่มันมีรสชาติดีกว่าเป็นพันเท่า!” ชายชราพูดพร้อมกับยิ้ม “โนแวน ถึงแม้ว่านายจะอายุ 80 แล้วแต่มันยังมีอะไรอีกมากมายให้นายได้เรียนรู้นะ”
แบรนลี่และผู้บริหารของโรงเรียนเคออสต่างก็ตกใจ พวกเขามองไปที่ครัสซู ด้วยสีหน้าแปลก ๆ
ไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับอาจารย์ใหญ่มาก่อนแม้แต่เจ้าเมืองเคออสและผู้นำของวิหารสีเทา ครั้งหนึ่งอาจารย์ใหญ่ได้ต่อสู้กับผู้นำของวิหารสีเทาเกี่ยวกับการทำโรงเรียน การต่อสู้ของพวกเขาจบลงด้วยการทิ้งหลุมขนาดใหญ่เอาไว้บนหลังคาของวิหารสีเทาซึ่งต้องใช้เวลากว่าหนึ่งเดือนในการซ่อม สุดท้ายก็เป็นผู้นำของวิหารสีเทาที่ต้องยอมประนีประนอม
แต่ตอนนี้อาจารย์ใหญ่ของพวกเขากลับไม่ได้โกรธอะไรเลย
“ใช่แล้วล่ะ” โนแวนพูดพร้อมกับยิ้ม “เราควรจะดื่มด้วยกันให้บ่อยขึ้นเพราะว่าตอนนี้นายย้ายมาอยู่ที่นี่แล้ว บางทีคืนนี้ฉันควรจะไปลองชิมพุดดิ้งเต้าหู้ที่น่าทึ่งกับนาย”
ครัสซูพยักหน้า “เอาสิ เขามีเมนูอื่น ๆ ที่น่าทึ่งด้วย นอกจากนี้เจ้าของก็ยังเป็นพ่อของศิษย์รักของฉัน! มาเลย เราต้องรีบแล้ว คนกำลังมาต่อแถวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เรายืนคุยกันอยู่”
“ท่านครับ เจ้าเมืองเคออสส่งคำเชิญมาให้ท่านไปรับประทานอาหารที่ปราสาทของเขา…” ผู้ดูแลรีบพูดขึ้นมาอย่างเป็นกังวล
“โอ้ ฉันเกือบลืมไปเลย คืนนี้ฉันไปชิมพุดดิ้งเต้าหู้กับนายไม่ได้แล้วล่ะครัสซู แต่นายไม่ได้รับลูกสาวของเขาเป็นลูกศิษย์เพื่อกินอาหารฟรีใช่มั้ย?” ที่จริงแล้วงานเลี้ยงนี้เป็นการรวมตัวกันของเหล่าผู้นำทั้งของวิหารสีเทา ปราสาทเคออสและโรงเรียนเคออส พวกเขาจัดงานนี้ทุกเดือนเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับความร่วมมือต่าง ๆ การปรากฏตัวของเขาเป็นสิ่งจำเป็นเนื่องจากเขาเป็นผู้นำของโรงเรียนเคออส
“ในสายตานายฉันดูเป็นเหมือนขโมยรึไง? คุยกันแค่นี้แหละ ฉันต้องไปจริง ๆ แล้ว” ชายชราหันหลังกลับแล้วเดินไปที่ลานเอเดน “แม้แต่ค่าอาหารของลูกสาวของเขาฉันก็ต้องจ่าย!” เขาพึมพำกับตัวเองในขณะที่เขาเดินออกไป
…
“กลับมานอนเถอะที่รัก!” เสียงพูดแสนเย้ายวนดังขึ้นในห้องที่หรูหรา
“ได้โปรด ที่รัก ผมไม่ไหว…ผมจะไปซื้ออาหารเย็นมาให้คุณ!” วิเซนนิโอ้รีบหนีออกจากบ้าน เขาใช้มือประคองตัวเองเอาไว้กับกำแพงในขณะที่เขาเดินอย่างเหนื่อยล้าและกระเซอะกระเซิง ดวงอาทิตย์ทำให้เขาต้องหรี่ตาลง “ทำไมเธอถึงไม่เหนื่อยเลย! มันไม่ยุติธรรม!”
บนเตียง ผู้หญิงที่แสนยั่วยวนกำลังนั่งพิงหมอนของเธอ หน้าอกบางส่วนของเธอโผล่ออกมานอกผ้าห่ม ผิวของเธอนุ่มและมีน้ำมีนวล ใบหน้าของเธอเป็นสีแดง เธอมองไปที่ประตูห้องนอนและยิ้ม “ตอนนี้สามีของฉันทำกิจกรรมบนเตียงได้นานขึ้นแล้ว…”
…
“หัวหน้า ทำไมพวกเราถึงกลับล่ะครับ? เราเจอรังของอีกาแล้ว มันจะบินกลับมาตอนมืด มันมีค่าเท่ากับโร่วเจียหมัว 5 อัน” คีลพูดขึ้นในขณะที่ซาเจราสเดินนำออกไป
มอนด์เองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน เขาถือถุงสองใบเอาไว้ในมือ
“เราทำงานหนักเพื่ออะไร?” ซาเจราสถามโดยไม่หยุดเดิน
“เพื่อโร่วเจียหมัว!” คีลและมอนด์ตอบ
ซาเจราสพยักหน้า “ใช่แล้ว ร้านอาหารกำลังจะเปิด เราจะเอาสัตว์พวกนี้ไปขึ้นเงิน จากนั้นก็อาบน้ำแล้วไปที่ร้านอาหารกัน พวกนายอยากให้เจ้าของร้านบอกกับพวกเราว่าเขาขายโร่วเจียหมัวหมดแล้วเมื่อเราไปถึงที่นั่นมั้ย?”
“ไม่!” คีลและมอนด์พูดอย่างประหม่า พวกเขาเข้าใจแล้ว
…
ลูกค้าคงจะไม่มีความสุขมากในคืนนี้ แม็กซ์มองไปที่เมนูในมือของเขา ซึ่งอ่านได้ว่า “พุดดิ้งเต้าหู้ (หวาน / คาว) 200 เหรียญทองแดงต่อถ้วย โปรดทราบ : หนึ่งคนสามารถซื้อได้สูงสุดหนึ่งถ้วยต่อมื้อเท่านั้น”
มีเสียงวุ่นวายดังมาจากข้างนอก
