Chapter 163 : กินอาหารของหนูหลังจากที่พวกเขาเข้ามาแล้ว
สีหน้าของพวกเขาดูแปลก ๆ
พวกเขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน พวกเขารู้สึกแปลกใจมากและไม่รู้ว่าพวกเขาควรจะทำยังไงต่อไปดี
“เด็กผู้หญิงลูกครึ่งเอลฟ์?” ชายคนหนึ่งถามขึ้น
“เธอเป็นลูกสาวของเจ้าของ เธอไม่น่ารักเหรอ?”
ชายคนแรกพยักหน้า “ฉันไม่ชอบพวกลูกผสม แต่ด้วยความสัตย์จริง เธอน่ารักมาก ๆ”
ลูกค้าคนอื่น ๆ อีกหลายคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาดูหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ดวงตาสีฟ้าของเอมี่ก็ได้ทำการระงับความโกรธของพวกเขา
ลูน่ายิ้ม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรักเมื่อเธอมองไปที่เอมี่ เธอมีความสุขและมั่นใจในตัวเองมากขึ้น แม็กซ์ดูแลเธอได้เป็นอย่างดี
เอมี่อายุแค่สี่ขวบแต่เธอไม่เคยทำตัวเหมือนเด็กมาก่อนเพราะว่าเธอต้องคอยดูแลพ่อของเธอและตัวเธอเอง เธอขี้อายและดูน่าสงสาร
แต่ตอนนี้ทุกอย่างนั้นเปลี่ยนไปแล้ว เนื้อตัวเธอสะอาดและสวมเสื้อผ้าที่ดี แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือดวงตาของเธอมีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยความหวัง ตอนนี้ลูน่ามีความสุขที่ได้เห็นเธอซนและไร้เดียงสาสมกับวัยของเธอ
ความรู้สึกแปลก ๆ นี้คืออะไร? แซลลี่รู้สึกสงสัยในขณะที่เธอมองไปที่เอมี่ ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับวิธีการพูดของเธอมาก
เอมี่มองดูนกเพลิงและดอกไม้น้ำแข็ง “อาจารย์เคราครึ่ง อาจารย์เต่า พวกคุณจะต่อสู้กันอีกครั้งใช่มั้ย?”
“ไม่!” ชายชราทั้งสองคนตอบ
นกเพลิงกลายเป็นเปลวไฟเล็ก ๆ แล้วหายไปในขณะที่ดอกไม้น้ำแข็งก็แตกออกจากนั้นก็ไม่มีเหลืออยู่เลยนอกจากน้ำบนพื้น
ความตึงเครียดในอากาศหายไปจนหมด ลูกค้าอื่นต่างก็รู้สึกโล่งใจและขอบคุณสาวน้อย
“จริง ๆ แล้วหนูไม่ได้ว่าอะไรถ้าพวกคุณจะสู้กัน” เอมี่พูดอย่างผิดหวัง
ชายชราทั้งสองคนยิ้มอย่างบิดเบี้ยว
“อย่างไรก็ตามหนูคิดว่าหนูคงมีโอกาสได้เห็นเพราะพวกคุณต้องเจอกันบ่อย ๆ”
ครัสซูยิ้มแห้ง สาวน้อยคนนี้มีลิ้นที่ชั่วร้ายเหมือนกับอิริน่า แต่เท่าที่ฉันรู้ อิริน่าไม่มีลูกสาว
เอมี่นั้นทำให้อูเรี่ยนนึกถึงอิริน่าเช่นเดียวกัน เธอชอบสนับสนุนให้พวกเขาต่อสู้กันมากและเธอยังให้กำลังใจพวกเขาในขณะที่เธอนั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็ก ๆ
“คุณครูลูน่า!” เอมี่อุทานขึ้นมาเมื่อเธอมองเห็นลูน่า เธอรีบโบกมือให้ฃูน่าในทันที
ลูน่าโบกมือกลับด้วยรอยยิ้ม เธอมักจะรักษาความเย็นชาของเธอเอาไว้อยู่เสมอยกเว้นตอนที่เธออยู่ในโรงเรียนหรืออยู่กับเด็ก ๆ
“พี่สาวเอลฟ์!” เธอสังเกตเห็นแซลลี่ด้วย ถึงแม้ว่าเอมี่จะเคยเห็นเธอเพียงแค่ครั้งเดียวแต่เธอก็ยังจำได้เพราะว่าเธอเป็นเอลฟ์คนแรกที่เอมี่พบและเป็นคนแรกที่บอกกับเอมี่ว่าเธอจะสวยเหมือนกับเธอ
แซลลี่พยักหน้า เธอเป็นห่วงว่าเอมี่จะตะโกนชื่อเธอออกมา แต่ดูเหมือนว่าเอมี่จะลืม
หลังจากที่เธอพูดทักทายทุกคนที่เธอรู้จักเอมี่ก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กของเธอแล้วเท้าคางเอาไว้ด้วยมือ ลูกแมวยื่นหัวเล็ก ๆ ของมันออกมาจากแขนของเอมี่แล้วมองไปที่ฝูงชนด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันเคยชินกับการมองเห็นใบหน้าแปลก ๆ มากมายเพราะว่ามันได้เห็นพวกเขามาและไปในทุก ๆ วัน
บางคนตัดสินใจว่าความเงียบมีอยู่มานานพอแล้ว พวกเขาเริ่มพูดเกี่ยวกับหัวข้อก่อนหน้านี้อีกครั้ง ไม่นานพวกเขาก็เริ่มทะเลาะกันอย่างกระตือรือร้นอีกครั้ง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เบาะแสว่าอะไรคือพุดดิ้งเต้าหู้ก็ตาม
“โอ้โห…” เอมี่ปรบมือ เธอไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร แต่เธอก็ยังรู้สึกสนุก
ลูกเป็ดขี้เหร่มองไปรอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็นและปรบมือของมัน
…
“หัวหน้าคะ ฉันคิดว่าพวกเขากำลังทะเลาะกัน เราควรเข้าไปหยุดพวกเขามั้ยคะ?” ยาเบะมิยะพูดในขณะที่แม็กซ์กำลังกินข้าวผัดของเขาอย่างเร่งรีบ
แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องกังวล เธอควรมองว่านี่เป็นความบันเทิงเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างการทำงาน” เขามองลูกค้าของเขาผ่านทางหน้าต่าง นักชิมที่นี่น่าสนใจจริง ๆ พวกเขาทะเลาะแม้กระทั่งสิ่งที่พวกเขายังไม่ได้ลอง
หลังจากกินอาหารเสร็จแล้วแม็กซ์ก็มองดูเวลา เขายังมีเวลาอีกห้านาที เขาเก็บโต๊ะแล้วหันไปหายาเบะมิยะ “บอกเอมี่ว่าอาหารเย็นพร้อมแล้ว และจำไว้ว่าหนึ่งคนสามารถสั่งพุดดิ้งเต้าหู้ได้แค่หนึ่งถ้วยเท่านั้น”
ยาเบะมิยะพยักหน้า “ค่ะ หัวหน้า” เธอไม่รู้ว่าทำไมแต่เธอก็เชื่อใจแม็กซ์
เอมี่เดินกลับเข้ามาพร้อมกับลูกเป็ดขี้เหร่และเก้าอี้ ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นเมื่อเธอมองเห็นพุดดิ้งเต้าหู้สองถ้วยและโร่วเจียหมัว
“ไปล้างมือก่อนนะ กินอาหารของหนูหลังจากที่พวกเขาเข้ามาแล้ว” แม็กซ์พูดและยิ้ม
“ได้ค่ะ!” เอมี่วางลูกแมวไว้บนพื้นแล้วเดินเข้าไปในครัว เหยียบลงไปบนเก้าอี้แล้วล้างมือ จากนั้นเธอก็วิ่งกลับไปที่โต๊ะแล้วหยิบช้อนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
แม็กซ์เปิดประตู “ ยินดีต้อนรับสู่ร้านอาหารมามี่!” เขาพูดด้วยรอยยิ้มและมองดูที่แถวยาวสองแถวที่ยื่นเข้าไปในลานเอเดน
