Chapter 182 : วันนี้แกกินพุดดิ้งเต้าหู้ได้สองถ้วย
“ตื่นได้แล้วลูกเป็ดขี้เหร่ เรามาถึงแล้ว! อย่าทำให้ฉันต้องเผาแกด้วยไฟของฉันนะ” เอมี่พูดพร้อมกับจับหน้าของมันเอาไว้
“เหมียว!” ลูกแมวตื่นขึ้นมาในทันที มันพยายามแกว่งเท้าของมันไปมาและมองไปที่เอมี่
“เอานี่ อุ้มมันไว้นะเอมี่” แม็กซ์ส่งแมวไปให้เอมี่แล้วหยิบถุงออกมาจากจักรยาน เขามองดูนาฬิกาของเขา เขาใช้เวลาแค่ห้านาทีเท่านั้นในการมาที่นี่ โดยปกติแล้วระยะทางเท่านี้จะต้องใช้เวลาเดินประมาณครึ่งชั่วโมง
ฉันแน่ใจว่าข้าวผัดหยางโจวยังอุ่นอยู่แต่พุดดิ้งเต้าหู้อาจจะแตกเป็นชิ้น ๆ แต่ฉันคิดว่ารสสัมผัสของมันไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก ฉันจะเรียกเก็บเงินจากเขาในราคาเต็ม
จักรยานไม่ได้แย่นักสำหรับการส่งอาหาร ถ้าผู้คนที่นี่ใช้พวกมันเพื่อส่งอาหาร นั่นจะเป็นภาพที่เยี่ยมมาก
นอกจากนี้พวกเขายังสามารถใช้ม้าในการส่งทางไกลได้
นั่นไม่ใช่ปัญหาที่ฉันควรกังวลในตอนนี้ แค่ตอนนี้ฉันก็ยุ่งมากแล้ว แม็กซ์จับมือเอมี่ “ไปกันเถอะ”
“ขอโทษด้วย คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป” ออร์คพูดและส่งสัญญาณให้พวกเขาหยุดและมองพวกเขาอย่างระมัดระวัง คราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกเขาผ่านฉันเข้าไปได้เหมือนกับคราวก่อน
“พ่อคะ ใช้รูนั้นแอบเข้าไปกันเถอะ” เอมี่กระซิบและดึงเสื้อของแม็กซ์ให้เว้นระยะห่างจากออร์ค เธอกลัวเขาและความกลัวของเธอก็ยังไม่ได้หายไปไหนเพราะเธอว่าได้รับการปฏิเสธจากออร์คคนนี้หลายต่อหลายครั้ง
“เธอยังเด็กเกินไปที่จะมาโรงเรียน” ชายชราพูดเสริมแล้วส่ายหัว “และห้ามนำสัตว์เลี้ยงเข้าไปในโรงเรียน มันเป็นกฎ”
แม็กซ์ลูบหัวเอมี่เพื่อทำให้เธอสงบลงแล้วดึงบัตรสีเขียวออกมาจากกระเป๋าของเขาและส่งมันให้กับออร์คด้วยรอยยิ้ม “เรามาที่นี่เพื่อเรียนกับอาจารย์ครัสซู เขาบอกว่าเราสามารถใช้สิ่งนี้เพื่อผ่านไปได้ คุณบอกฉันได้มั้ยว่าโรงเรียนเวทมนตร์อยู่ที่ไหน?”
ออร์คและชายชราแลกเปลี่ยนสายตากันด้วยความงุนงง พวกเขาไม่รู้จักอาจารย์ครัสซูที่อยู่ที่นี่เลย แต่เมื่อพวกเขารับบัตรนั้นมาใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปในทันที
มันมีคำหนึ่งคำใหญ่ ๆ อยู่บนนั้น ‘ผ่าน’ และพวกเขาก็พบชื่อเขียนเอาไว้ที่มุมขวาล่าง : โนแวน
ชื่อที่เขียนเอาไว้คือทุกสิ่ง บัตรจะไร้ประโยชน์ถ้ามันไม่มีการเขียนชื่อ
ทันใดนั้นพวกเขาก็จำชายชราหนวดเคราสีขาวที่พูดคุยกับผู้อำนวยการเมื่อวานนี้ได้ ผู้อำนวยการมอบบัตรใบนี้ให้กับชายชรา แต่ตอนนี้มันกลับมาอยู่กับชายหนุ่มคนนี้
เขาไม่ใช่คนธรรมดา ในตอนนี้พวกเขามองแม็กซ์และเอมี่อย่างเป็นมิตรมากยิ่งขึ้น
แม้แต่เจ้าเมืองเคออสและผู้นำของวิหารสีเทาก็ยังต้องปฏิบัติกับผู้อำนวยการอย่างเท่าเทียมกัน แต่ชายชราคนนั้นทำตัวเหมือนกับว่าเขาเป็นรุ่นพี่ของผู้อำนวยการ ออร์คคิดกับตัวเอง
“เมื่อคุณเดินเข้าไปโรงเรียนเวทมนตร์จะอยู่ทางด้านซ้าย ใช้บัตรของคุณผ่านเข้าไปจากนั้นคุณก็เดินตรงไปทางขวา” ออร์คพูดด้วยรอยยิ้มและส่งบัตรผ่านกลับไปให้แม็กซ์ ทัศนคติของเขาที่มีต่อทั้งสองคนเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก
เราเดินผ่านประตูเข้าไปได้เหรอ? ใบหน้าของเอมี่สดใสขึ้นมา เธอต้องแอบเข้าไปผ่านทางรูนั่นทุกครั้งที่เธอมาที่นี่ เธออิจฉานักเรียนที่ได้เดินผ่านทางประตูอยู่เสมอ
แม็กซ์รับบัตรผ่านคืนมาและพยักหน้า “ขอบคุณ” เขาจับมือของเอมี่และกำลังจะเดินเข้าไป
“ขอโทษด้วย ไม่อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงเข้าไป” ออร์คพูดและยื่นแขนออกมาหยุดพวกเขาไว้
“แต่…” แม็กซ์มองไปที่บัตรผ่านในมือของเขา จากการแสดงออกของพวกเขาบัตรนี้จะต้องมาจากบุคคลที่สำคัญเป็นอย่างมาก
“บัตรผ่านนี้เป็นลายเซ็นของผู้อำนวยการ แต่มันก็มีกฎที่ผู้อำนวยการตั้งไว้และเขาบอกว่าโรงเรียนจะต้องมาก่อนเสมอ ดังนั้นฉันจึงกลัวว่าคุณจะไม่สามารถเอาแมวเข้าไปด้วยได้” ออร์คพูดอย่างเคร่งขรึม
เขาปฏิบัติตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด น่าประทับใจ นอกจากนี้ผู้อำนวยการของที่นี่ก็มีความรับผิดชอบมากจริง ๆ
“เข้าใจแล้ว งั้นฉันจะรบกวนคุณให้ดูแลแมวและจักรยานของฉันได้มั้ย?” แม็กซ์ไม่คิดว่ากฎนี้น่ารำคาญ สัตว์เลี้ยงอาจจะเป็นอันตรายได้ในบางครั้ง
ออร์คพยักหน้า “ได้เลย คุณฝากพวกมันไว้กับเราได้” ผู้ชายคนนี้ค่อนข้างมีเหตุผล
“เอมี่ เอาลูกเป็ดขี้เหร่ใส่ไว้ในตะกร้านะ พ่อจะเอามันกลับบ้านไปด้วย”
เอมี่พยักหน้า “ได้ค่ะพ่อ” เธอยืนเขย่งเท้าแล้ววางมันลงในตะกร้าอย่างระมัดระวัง “อยู่ที่บ้านก็ทำตัวดี ๆ นะลูกเป็ดขี้เหร่” เธอพูดพร้อมกับลูบหัวมัน
“ไปกันเถอะ” แม็กซ์จับมือของเธอแล้วเดินเข้าไป
“เหมียว เหมียว!” ลูกแมวร้องเรียกเอมี่จากข้างหลังในขณะที่มันยื่นหัวเล็ก ๆ ของมันออกมา
เอมี่หันหลังกลับไปมอง “หยุดร้องได้แล้ว! วันนี้แกกินพุดดิ้งเต้าหู้ได้สองถ้วยและไม่ต้องวิ่ง”
ดวงตาของลูกแมวเป็นประกายขึ้นมาในทันที “เหมียว เหมียว” มันพยักหน้า
เธอรู้วิธีจัดการกับเจ้าแมวตัวนี้จริง ๆ แม็กซ์ยิ้ม
ไม่นานหลังจากนั้นรถม้าก็มาหยุดอยู่ที่ประตูแล้วไฮเดลก็กระโดดลงมา “เจ้าของของสิ่งนี้เขาอยู่ที่ไหน?” เขาถามออร์คและชายชราพร้อมกับชี้ไปที่จักรยาน
