Chapter 198 : เขาคงอยากตายหรืออะไรบางอย่าง
กู๊ดเนียอ้าปากค้างในขณะที่เขามองไปที่แม็กซ์ เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน
หอการค้านี้มีมานานกว่า 50 ปีแล้วและมันเป็นหนึ่งในที่ที่ดีที่สุดในทวีป เขาอยากให้มันหายไป! ชายหนุ่มไร้เดียงสาผู้เป็นเจ้าของร้านอาหารที่เพิ่งเปิดมาได้ไม่ถึงครึ่งเดือนนี้จะสั่งแบนฉัน!
แฮร์ริสันก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน พ่อของเขาพยายามจ่ายเงินเพื่อสิทธิ์ในการเข้าหอการค้าแต่ก็ไม่สำเร็จ ทุกครั้งที่เขาเห็นสมาชิกคณะกรรมการพวกนั้นเขาจะต้องคอยประจบประแจงคนพวกนั้นดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดช่วยยาเบะมิยะ
ฉันรู้ว่าแม็กซ์จะไม่ไล่ยาเบะมิยะออกแต่ฉันคิดว่าเขาไม่ควรจะต่อสู้กับหอการค้าแบบนี้ แฮร์ริสันคิด เขาสูญเสียโอกาสทั้งหมดที่จะได้เข้าร่วมแล้วการแข่งขันอาหารที่ดีที่สุด 10 อันดับแรกที่ถูดจัดทำขึ้นโดยสมาชิกของสภาหอการค้าแล้ว ถึงแม้ว่าการแข่งขันนี้จะจัดขึ้นโดยวิหารสีเทา แต่ฉันไม่คิดว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นลับหลัง
อย่างไรก็ตามฉันหวังว่าฉันจะได้พูดอะไรบางอย่างกับสมาชิกคณะกรรมการพวกนั้น! แฮร์ริสันมองไปที่แม็กซ์ด้วยความชื่นชม
จอร์จมองอย่างครุ่นคิด ฉันคิดว่าฉันเองก็ไม่ควรเข้าร่วมกับหอการค้าเช่นกัน ฉันไม่อยากเลียแข้งเลียขาพวกเขา
กลอเรียมองไปที่แม็กซ์อย่างตื่นเต้น กำปั้นของเธอกำแน่น ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าตัวเองกำลังก้มหน้ากินอาหารอยู่ เธอยังคงมองไปที่แม็กซ์ผ่านทางผ้าคลุมหน้า ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับหมู่ดาว
เขาเป็นพ่อที่ดีและเป็นเจ้านายที่ดี กลอเรียคิด เขาอาจจะดูไม่แข็งแรงแต่เขากลับทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย เป็นคนที่แปลกจริง ๆ
เขาหยิ่งเล็กน้อยแต่ก็น่าสนใจ ลูเซียคิด การเข้าร่วมหอการค้าจะมีประโยชน์มากมายและนั่นคือสิ่งที่ผลักดันนักธุรกิจทั้งหลายให้พยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มันมา
เจ้านายที่ดี ลูกค้าคนอื่น ๆ คิดอย่างประหลาดใจ ไม่มีใครยอมทำขนาดนี้เพื่อปกป้องลูกครึ่งมังกร
หลายคนรู้สึกโล่งใจ พวกเขาชอบรอยยิ้มของยาเบะมิยะที่ทำให้พวกเขาอารมณ์ดีอยู่เสมอ พวกเขาไม่อยากเห็นเธอถูกไล่ออก
“โอ้ ฉันอยากเป็นพนักงานเสิร์ฟของเขา ฉันอยากได้รับการคุ้มครองจากเขาด้วย!” เด็กสาวคนก่อนหน้านี้มองไปที่แม็กซ์ด้วยความรักและกุมมือตัวเองเอาไว้อีกครั้ง
“เงียบแล้วกินซะ!” ผู้หญิงอ้วนดุและใช้ช้อนเคาะไปที่หัวของลูกสาว
หญิงสาวกุมหัวด้วยความเจ็บปวด เธอตักอาหารเข้าปากแต่ดวงตาของเธอก็ยังจับจ้องอยู่ที่แม็กซ์
หลายคนเต็มใจที่จะทำตามกฎเพราะอาหารที่อร่อย ตอนนี้หลังจากที่มีเหตุการณ์เล็ก ๆ นี้เกิดขึ้นพวกเขาก็ถือว่าแม็กซ์เป็นคนที่มีเกียรติ
“ขอบคุณค่ะหัวหน้า” ยาเบะมิยะพูดและหันกลับมามองแม็กซ์แล้วร้องไห้ น้ำตาของเธอหยดลงบนพื้นแต่เธอก็รู้สึกอบอุ่นและมีความสุขอยู่ข้างใน
ไม่มีใครดูถูกฉันและจะไม่มีใครหัวเราะเยาะฉันได้อีกต่อไป เจ้านายของฉันจะคอยปกป้องฉัน
ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว เจ้านายของฉันกำลังต่อต้านพายุให้กับฉัน
แม็กซ์มองหน้าเธอด้วยรอยยิ้มและดวงตาที่ใจดี “อย่าลืมยิ้มไว้เสมอล่ะ” เขาดึงผ้าเช็ดหน้าสีเทาที่พับเก็บเอาไว้อย่างเรียบร้อยออกมาแล้วส่งให้ยาเบะมิยะ
“ค่ะหัวหน้า” เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาและพบกับความกล้าหาญอีกครั้ง เธอรับผ้าเช็ดหน้ามาแต่กลับเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือของเธอ เธอยิ้มพร้อมกับเผยฟันเขี้ยวสองซี่ของเธอ
ใบหน้าของกู๊ดเนียเต็มไปด้วยความโกรธ ฉันจะทำให้แกเสียใจที่พูดกับฉันแบบนี้ มาดูกันว่าร้านอาหารสั่ว ๆ ของแกจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน เขาไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ตั้งแต่ที่เขากลายเป็นสมาชิกของคณะกรรมการเมื่อต้นปีนี้ เขาคว้ากระเป๋าเงินของเขาและผลักเก้าอี้ของเขาถอยอย่างแรงจนมันแตกหักและเสียหายเล็กน้อย
“พุดดิ้งเต้าหู้หนึ่งถ้วย ข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจานและเก้าอี้หนึ่งตัว นี่จะเป็นเงินทั้งหมด 18 เหรียญทอง” เอมี่พูดอย่างจริงจังในขณะที่เธอมองไปที่กู๊ดเนียพร้อมกับลูกเป็ดขี้เหร่ในอ้อมแขนของเธอ
“เหมียว เหมียว!” ลูกแมวร้อง
“นายควรขอบคุณที่ฉันมากินอาหารที่นี่” กู๊ดเนียพูดเยือกเย็น “ฉันไม่เคยต้องจ่านเงินเมื่อออกมากินข้าวนอกบ้าน!” ไม่มีทางที่ฉันจะจ่ายเงินสำหรับอาหารมื้อนี้หรือเก้าอี้ราคาแพงนี้หรอก!
ลูกค้าทุกคนต่างก็จ้องมองเขาอย่างน่ากลัว เขากำลังข่มขู่ผู้หญิงคนนี้ต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังของเธอหรือไม่? เขาคงอยากตายหรืออะไรบางอย่าง
เอมี่วางลูกแมวไว้บนพื้นและยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกมา “จ่ายมา ตอนนี้เลย!”
