Chapter 197 : คุณถูกแบนจากร้านอาหารนี้
“พุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานนี้น่าทึ่งมาก พนักงานเสิร์ฟ ฉันต้องการมันเพิ่มอีก!” ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนนักธุรกิจพูดกับยาเบะมิยะในขณะที่เขาวางถ้วยเปล่าลง
ลูกค้าที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้เคียงต่างก็ยิ้มออกมาอย่างขบขันและรู้ว่าเขาจะไม่มีทางได้รับพุดดิ้งเต้าหู้เพิ่ม
ยาเบะมิยะส่ายหัวในขณะที่เธอเสิร์ฟอาหาร “ขอโทษด้วยค่ะ แต่พุดดิ้งเต้าหู้จำกัดจำนวนแค่หนึ่งถ้วยต่อคนเท่านั้นค่ะ”
“ฉันจะจ่ายให้สองเท่า ฉันรวย” กู๊ดเนียพูดพร้อมกับกระแทกกระเป๋าเงินของเขาลงบนโต๊ะและมองไปที่พนักงานเสิร์ฟสาว เธอกล้าปฏิเสธฉันได้ยังไง ยัยครึ่งมังกรชั้นต่ำ
ยาเบะมิยะรู้สึกกลัวเล็กน้อยแต่เธอก็รู้ดีว่าจะต้องทำยังไง เธอไม่อยากรบกวนแม็กซ์ด้วยเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ “ขอโทษด้วยค่ะ แต่มันเป็นกฎ” เธอพูดอย่างกล้าหาญ
“โอ้ เธออยากคุยกับฉันเกี่ยวกับกฎเหรอ? ฉันเป็นเจ้าของร้านนาฬิกาที่ใหญ่ที่สุดและเป็นสมาชิกของคณะกรรมการหอการค้าลานเอเดน ฉันมีอำนาจระงับไม่ให้ร้านอาหารนี้เข้าร่วมคณะกรรมการหอการค้าลานเอเดนและเราไม่อนุญาตให้ลูกผสมทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟไม่เช่นนั้นเจ้าของร้านจะถูกปรับ เธอคงไม่อยากทำให้เจ้านายของเธอถูกปรับใช่มั้ย?”
“ฉัน…ฉัน…” ยาเบะมิยะกลัวจนไม่กล้าตอบอะไร ทันใดนั้นเธอก็รู้ว่าทำไมเจ้านายคนก่อนของเธอถึงตีเธออย่างรุนแรง เธอยังจำได้ว่าเธอได้ยินเขาโม้ว่าตัวเองเป็นสมาชิกคณะกรรมการหรืออะไรสักอย่าง
เธอไม่อยากสูญเสียงานนี้ที่ทำให้เธอรู้สึกได้รับความเคารพ การยอมรับและความอบอุ่นและเธอไม่อยากให้เจ้านายของเธอต้องถูกปรับ มีน้ำตาคลออยู่ในดวงตาของเธอ
“นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่เห็นพนักงานเสิร์ฟลูกผสมจำนวนมากในลานเอเดนเมื่อหลายปีก่อน”
“ฉันรู้เกี่ยวกับกฎนี้ ลูกผสมบางคนดูน่ากลัวแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ทั้งเจ้าของร้านตัวน้อยของที่นี่และมิยะต่างก็น่ารักและสวยมาก
“ฉันไม่คิดว่าแม็กซ์จะยอมให้เธอทำงานที่นี่ต่อ ฉันได้ยินมาว่ามีเพียงแค่หนึ่งในสามของร้านค้าในลานเอเดนที่ได้เข้าร่วมหอการค้าและพวกเขาก็กลายเป็นร้านที่ได้รับความนิยมอย่างสูง ตอนนี้พวกเขารับสมาชิกเพิ่มแค่ปีละ 10 คนเท่านั้นและร้านค้าจำนวนมากต่างก็ต้องการสิทธิ์นั้น”
“น่าเศร้าจริง ๆ เธอทำงานหนักมาก ฉันจะชอบเธอมากถ้าฉันเป็นเจ้านายของเธอ”
ลูกค้าบางคนกระซิบคุยกันพร้อมกับมองดูหญิงสาวที่น่าสงสาร
“แต่เธอเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ดีมาก” กลอเรียพูดพร้อมกำหมัด
“ใช่แล้ว” ลูเซียพูด “แต่ไม่มีอะไรที่เราจะทำได้ ตระกูลที่มีอำนาจหลายตระกูลได้เข้าร่วมกับหอการค้ารวมถึงตระกูลของเธอและของฉันด้วย นอกจากนี้เจ้าเมืองเคออสก็มีส่วนร่วมด้วย” เธอแสดงความเห็นอกเห็นใจในขณะที่เธอมองไปที่ยาเบะมิยะ
กู๊ดเนียทำไม่ถูก แต่สิ่งที่เขาพูดมันก็ไม่ได้ผิดเช่นกัน ลูเซียคิด ถ้าแม็กซ์อยากเข้าร่วมเขาจะต้องไล่ยาเบะมิยะออกไป พวกเขาเข้มงวดกับกฎมาก
กู๊ดเนียยิ้มอย่างมั่นใจมาก เขาเป็นนักธุรกิจที่คร่ำหวอดอยู่ใกนวงการมามากว่า 30 ปีแล้ว เขาเก่งในการจับจุดอ่อนของผู้คนและเล่นกับคนพวกนั้นเพื่อให้เขาได้รับในสิ่งที่ต้องการ “เอาของที่ฉันต้องการมาให้ฉัน”
“ฉันไม่คิดอย่างนั้น” เสียงเย็น ๆ ดังขึ้นมาจากห้องครัว
ทุกคนมองไปที่ห้องครัวด้วยความประหลาดใจ แม็กซ์เดินออกมาพร้อมกับข้าวผัดหยางโจว สีหน้าของเขาไม่แสดงอารมณ์แต่ดวงตาของเขาเปล่งประกายเย็นยะเยือก
ยาเบะมิยะหันกลับมามองเขาด้วยดวงตาที่เอ่อคลอ “หัวหน้า…”
แม็กซ์วางจานลงตรงหน้าลูกค้าแล้วยิ้ม “ข้าวผัดหยางโจวของคุณครับ”
ลูกค้านิ่งค้างอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ขอบคุณ”
แม็กซ์เดินมายืนอยู่ข้างหน้ายาเบะมิยะแล้วมองไปที่กู๊ดเนีย “คุณครับ พุดดิ้งเต้าหู้จำกัดจำนวนเอาไว้ที่หนึ่งถ้วยต่อคนเท่านั้น มันเป็นกฎของเรา”
กู๊ดเดียรู้สึกประหลาดใจ ไอ้โง่เอ๊ย เขาไม่รู้เหรอว่าหอการค้ามีอำนาจมากแค่ไหน “คุณเป็นเจ้าของที่นี่ใช่มั้ย ฉันชื่อกู๊ดเนีย ให้ฉันบอกคุณ – ”
“ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับหอการค้าแห่งนี้มาก่อน แต่คุณไม่อนุญาตให้จ้างงานลูกผสมใช่มั้ย งั้นฉันก็ไม่คิดว่าฉันจะอยากเข้าร่วม” แม็กซ์พูดขัด ตาของกู๊ดเนียเบิกกว้าง จากนั้นแม็กซ์ก็วางถุงกระดาษคราฟท์ลงบนโต๊ะแล้วพูดต่อว่า “ลูกสาวของฉันเป็นลูกครึ่งเอลฟ์และฉันใช้รูปของเธอเป็นเครื่องหมายการค้าของฉัน เห็นชื่อของร้านนี้มั้ย? ร้านอาหารมามี่ คุณรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงเลือกชื่อนี้? เพราะลูกสาวของฉันชื่อเอมี่”
สีหน้าของแม็กซ์เคร่งขรึม “ฉันไม่สนใจหอการค้าของคุณและฉันรอวันที่จะได้เห็นมันหายไป”
เขาพลิกเมนู “คุณเห็นกฎของที่นี่มั้ย? ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้คุกคามเจ้าของร้านหรือพนักงานของที่นี่ คุณกู๊ดเนีย คุณถูกแบนจากร้านอาหารนี้ตลอดชีวิต กรุณาออกไปด้วย”
“โอ้ อย่าลืมจ่ายเงินค่าอาหารของคุณก่อนออกไปด้วยล่ะ” เขาพูดเสริม
