Chapter 208 : ฉันแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เห็นสีหน้าของพวกเขา
“ขอโทษด้วย คุณไม่มีสิทธิ์จ้างพนักงานเสิร์ฟคนที่สองเว้นเสียแต่ว่าคุณจะอัพเกรดร้านอาหารเป็นระดับต่อไปก่อน!” ระบบเตือน
“ฉันแค่อยากซื้อเสื้อผ้า”
“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเพราะว่าคุณจะปฏิเสธเธอ”
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น?”
“คุณหูหนวกรึเปล่า? ฉันบอกว่าถ้าคุณต้องการที่จะจ้างพนักงานเสิร์ฟคนที่สองคุณจะต้องอัพเกรดร้านอาหารก่อน!” ระบบพูดด้วยความโกรธ “ช่วยเอาใจใส่ในสิ่งที่ฉันพูดกับคุณด้วย!”
“อา อา อา” แม็กซ์ยิ้มบาง “จำเอาไว้ด้วยนะว่านายเป็นแค่ร้านขายของชำและฉันไม่จำเป็นต้องซื้อของจากนายถ้าฉันไม่ต้องการ คิดให้รอบคอบถึงธุรกิจของนายด้วย”
ระบบขึ้นเสียง “คุณ – ”
แม็กซ์ตัดบท “โอ้ และฉันเป็นเจ้าของร้านอาหารนี้ ฉันเป็นคนจ้างพนักงานเสิร์ฟและจ่ายเงิน เพราะฉะนั้นฉันสามารถจ้างได้มากเท่าที่ฉันต้องการ!”
ระบบพ่ายแพ้ “คุณ…ที่คุณพูดมันก็ถูก”
แม็กซ์รู้สึกมีความสุข ฉันไม่เคยเบื่อเลยที่ได้เถียงกับระบบ “เปิดชุดกี่เพ้าให้ฉันดู”
รูปภาพปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาทันทีและบางชุดก็เปิดเผยมาก
แม็กซ์มองดูพวกมันจากนั้นเขาก็เห็นกี่เพ้าสีขาวที่มีลายจุดสีน้ำเงินอยู่ทั่ว และที่ปกคอชุดมีลายดอกไม้สีน้ำเงินสวยอยู่
ชายกระโปรงของชุดกี่เพ้ายาวคลุมเข่าและมีด้านข้างมีร่องผ่าลึกมาจนถึงต้นขาเผยให้เห็นต้นขาเล็กน้อยและทำให้ง่ายต่อการเคลื่อนไหวไปมา มันเป็นชุดกี่เพ้าที่ดีและมีความเป็นจีนสูง
แม็กซ์เลือกชุดนี้มาหนึ่งชุด แซลลี่สวยกว่านางแบบคนนี้มาก เธอจะโดดเด่นอย่างอย่างแน่นอนเมื่อสวมชุดกี่เพ้านี้
จากนั้นเขาก็เลือกชุดสีเงินที่มีลายสีทอง เพราะว่าเธอน่าจะไม่ชอบสีขาวเมื่อดูจากชุดที่เธอใส่
สำหรับรองเท้าเขาเลือกรองเท้าหนังสีดำส้นเตี้ยสองคู่เพราะนางแบบของชุดนี้สวมรองเท้าแบบเดียวกัน
ฉันควรซื้อถุงน่องผ้าไหมสีดำให้เธอมั้ย? เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ยอมแพ้ไป
ในความเป็นจริงเขาไม่มีเงินเหลือพอที่จะซื้อถุงน่องเนื่องจากเขาใช้เงินเก็บเกือบทั้งหมดไปกับความแข็งแกร่งและข้อมูล และระบบจะไม่ยอมให้เขาติดเงิน
“ฉันจะซื้อทั้งหมดนี้” แม็กซ์พูดกับระบบ เขาไม่ได้วางแผนที่จะเปลี่ยนร้านอาหารของเขาให้เป็นร้านอาหารเมดและเขาชอบให้พนักงานแต่งตัวตามบุคลิกของตัวเอง
“ชุดกี่เพ้าผ้าไหมสองชุดและรองเท้าหนังกระทิงส้นเตี้ยสองคู่ ราคารวมคือ 30 เหรียญทอง ขอบคุณ!” ระบบพูด “พวกมันจะพร้อมในอีกห้านาที คุณอยากให้ฉันวางพวกมันไว้ที่ไหน?”
“บนเตียง” เขานั่งลงที่โต๊ะแล้วเปิดกระเป๋า ทันใดนั้นซองจดหมายสีเหลืองก็ไหลตกลงไปที่พื้น
นี่คืออะไร? แม็กซ์หยิบมันขึ้นมา มันมีขนาดเท่ากับฝ่ามือและปิดผนึกเอาไว้ด้วยหยดขี้ผึ้งสีเหลืองเล็ก ๆ
เขาพลิกไปดูอีกด้านหนึ่งและมองเห็นคำ ๆ หนึ่งที่เขียนเอาไว้ด้วยสีแดง ‘ความลับ’ เขาขมวดคิ้ว ชายหนุ่มที่สำนักงานนักสืบนำสิ่งนี้ใส่มาผิดรึเปล่า?
น่าสนใจ แม็กซ์แกะขี้ผึ้งออกและเปิดซองอย่างระมัดระวัง
ข้างในมีกระดาษอยู่แผ่นหนึ่ง แม็กซ์หยิบมันออกมาแล้ววางซองลง
จดหมายฉบับนี้เขียนเอาไว้ลวก ๆ เป็นภาษากลาง บางทีคนเขียนอาจจะรีบ
“เลดี้แซลลี่ บริวสเตอร์จากตระกูลบริวสเตอร์หนีออกจากบ้านมาเมื่อ 30 วันก่อนและยังค้นหาไม่พบ ข้อมูลนี้มาจากแหล่งที่เชื่อถือได้” แม็กซ์อ่านต่อ “เธออาจจะเดินทางลงไปทางใต้และเป็นไปได้ว่าเธอจะอยู่ที่เมืองเคออสในตอนนี้ ประมาณ 20 วันก่อนเลดี้เฮเลน่าแนะนำให้ราชินีเอลฟ์แต่งตั้งให้เลดี้แซลลี่เป็นเจ้าหญิงองค์ใหม่และผู้เฒ่าส่วนใหญ่ก็ยอมรับคำแนะนำนี้…”
ดวงตาของแม็กซ์เบิกกว้างเมื่อเขาอ่านมาจนถึงตรงนี้
เมื่อเขาทอ่านจบเขาก็วางจดหมายลงอย่างตกใจ ฉันควรทำยังไงกับมัน?
ไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหัวเขาก็รู้ว่าพนักงานเสิร์ฟคนใหม่ของเขาคือแซลลี่ บริวสเตอร์ในจดหมายนี้
เจ้าหญิงอิริน่าเป็นแม่ของเอมี่
และตอนนี้แซลลี่ที่อาจจะได้เป็นเจ้าหญิงองค์ใหม่ก็กลายเป็นหนึ่งในพนักงานเสิร์ฟของเขา
ฉันจะตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับแม็ก อเล็กซ์มั้ย?
ตามจดหมายฉบับนี้ ตระกูลบริวสเตอร์และราชวงศ์เอลฟ์ยังคงตามหาแซลลี่และพวกเขาออกค้นหาไปเกือบทั่วทั้งทวีป
ฉันแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เห็นสีหน้าของพวกเขาเมื่อพวกเขาพบว่าเธอมาทำงานอยู่ที่นี่ในฐานะพนักงานเสิร์ฟ
แต่ถ้าแซลลี่กลายเป็นเจ้าหญิงองค์ใหม่แล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับอิริน่าล่ะ?
