Chapter 244 : จริงจังตูดแกสิ!
“เอมี่ หนูพาลูกเป็ดขี้เหร่ขึ้นไปข้างบนก่อนนะ หนูจะเจออาหารของมันที่นั่น” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม
“พ่อทำบางอย่างเป็นพิเศษให้กับมันเหรอคะ?”
“ใช่แล้วล่ะ”
“โอเคค่ะ” เอมี่พูดอย่างมีความสุข เธอเลียชามเปล่าของเธอแล้วไถลตัวลงจากเก้าอี้จากนั้นก็อุ้มลูกแมวขึ้น “ไม่มีไก่ตุ๋นสำหรับแกนะลูกเป็ดขี้เหร่ มาดูกันว่าพ่อเตรียมอะไรไว้ให้แก”
แม็กซ์มองส่งเอมี่ขึ้นไปข้างบนแล้วลุกขึ้นยืนในขณะที่บาร์เซลเดินเข้ามา
“คุณรู้ว่าทำไมเราถึงมาที่นี่” บาร์เซลพูดพร้อมกับมองมาที่แม็กซ์ด้วยดวงตาที่เฉียบคมราวกับเหยี่ยวของเขา เขานิ่งมากหลังจากที่เขาฆ่าคนไปคนหนึ่ง เขาต้องคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี
บาร์เซลทำงานอยู่ในวิหารสีเทามานานกว่า 20 ปีและเขาเคยจับตัวฆาตกรมาแล้วหลายคน แต่ไม่เคยมีใครที่ดูไร้อารมณ์เหมือนกับแม็กซ์มาก่อน ฆาตกรมักจะหวาดกลัวแต่เขากลับไม่
แม็กซ์มองเห็นตัวอักษร ‘P’ ที่ปักอยู่ที่ด้านหน้าของเขาและรู้ว่าเขาเป็นหนึ่งในทีมลาดตระเวน เขาสบตากับบาร์เซลโดยไม่กระพริบตา “ใช่”
วิหารสีเทามีสามหน่วย : หน่วยลาดตระเวนที่จะลาดตระเวนไปทั่วทั้งเมืองในทุก ๆ วัน หน่วยทหารรักษาการณ์ที่จะคอยปกป้องเมือง กรมตำรวจซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบในการตรวจสอบให้แน่ใจว่าประชาชนปฏิบัติตามกฎหมาย
พวกเขาสวมกางเกงขายาวสีดำ รองเท้าบู๊ตหนังสีดำและเสื้อคลุมสีเทาที่มีห่วงสี่วงอยู่ที่ด้านหลังซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของวิหารสีเทา อัศวินแขวนดาบเอาไว้ที่เอวในขณะที่นักเวทสวมเสื้อคลุมนักเวทสีเทา
“อัศวินถูกฆ่าดังนั้นมันจึงเป็นเหตุการณ์ระดับ 3 บอกฉันมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น” บาร์เซลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณเห็นไหมว่าเราปิดร้านในวันนี้ ลูกสาวของฉัน พนักงานเสิร์ฟสองคนของฉันและฉันกำลังกินอาหารกันอยู่ ทันใดนั้นนักดาบและนักเวทก็พังประตูเข้ามาแล้วตะโกนว่าจะฆ่าพวกเรา
“พวกเขาโจมตีพวกเราก่อนดังนั้นลูกสาวของฉันเอมี่จึงลงมือป้องกันตัวเอง เธอขว้างลูกไฟสองลูกใส่พวกเขาและทำให้พวกเขากระเด็นออกไป จากนั้นเมื่ออีกสองคนพยายามที่จะขับรถม้าพุ่งเข้ามาที่ร้านอาหารของเราเอมี่ก็โยนลูกไฟใส่พวกเขาด้วยความตกใจ”
บาร์เซลหรี่ตาลง ฉันไม่รู้ว่าลูกสาวของเขามีพลังมากแค่ไหน แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้ชายคนนั้นถูกตะเกียบฆ่าตาย “การฆาตกรรมเป็นอาชญากรรมร้ายแรง”
“จริงจังตูดแกสิ!” เสียงแหบสากดังขึ้น
“ตูดแกสิ! ตูดแกสิ!” เสียงอีกาของเขาพูดตาม
หน่วยลาดตระเวนคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความโกรธ “คุณเป็นใคร – ” จากนั้นเมื่อเขามองเห็นอูเรี่ยนสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป หัวหน้าของเขาเคยเตือนเขาเอาไว้ว่าอย่าไปยุ่งกับชายชราหลังค่อมคนนี้
“นายพูดว่าอะไรนะ?” ถ่านดำถามในขณะที่มันมองไปที่หน่วยลาดตระเวนคนนั้นด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
เขามองไปที่อีกาและจับด้ามดาบด้วยความโกรธ แต่เขาก็สงบอารมณ์ลงในที่สุดแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้น” อีกาพูด
“การฆาตกรรมเป็นอาชญากรรมร้ายแรง” บาร์เซลพูดซ้ำอีกครั้งและมองไปที่อูเรี่ยนอย่างท้าทาย
“ฉันสงสัยว่าโรแลนด์จะพูดแบบเดียวกันมั้ยถ้าฉันฆ่าแก” อูเรี่ยนพูดพร้อมยิ้มเย็น
บาร์เซลจับด้ามดาบของเขาเอาไว้แน่น เขาพร้อมที่จะตายเพื่อปกป้องเกียรติยศของเขา
“ท่านโรแลนด์ฝากผมมาแสดงความนับถือต่อท่านครับท่านอูเรี่ยน เขาบอกว่าเขาอยากจะดื่มกับคุณในสักวันหนึ่ง” แบรนลี่พูดพร้อมกับยิ้มและพยายามส่งสัญญาณให้บาร์เซลถอยออกมา
“สักวันหนึ่ง? ฉันเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว”
แบรนลี่ยิ้มแห้ง มีเหงื่อไหลออกมาจากใบหน้าของเขาเป็นจำนวนมาก “วันนี้เขายุ่งมากจริง ๆ ครับ ท่านมาทำอะไรที่นี่เหรอครับท่านอูเรี่ยน?”
“ฉันได้ยินมาว่ามีคนต้องการจะฆ่าลูกศิษย์ของฉัน ฉันเลยอยากจะมาดูพวกมันสักหน่อย” อูเรี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ถ้าชายชราคนนี้มาเร็วกว่านี้ทั้งสี่คนนั้นคงจะไม่มีใครรอด บาร์เซลคิดกับตัวเอง
“พวกเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ!” แบรนลี่กล่าว
“ใครอยากจะฆ่าลูกศิษย์ของฉัน?” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านนอกร้านอาหาร
