Chapter 288 : มันผ่านมาหลายปีแล้วที่ฉันจัดการกับหมาพวกนั้น
แอนเซียมขมวดคิ้ว “นายแน่ใจใช่มั้ย?” เขาถามในขณะที่เขาคว้าธนูมาถือไว้
ดวงจันทร์เต็มดวงลอยอยู่บนท้องฟ้า นักล่าคนอื่น ๆ ต่างก็มองไปที่แบล็กกี้ด้วยความตื่นเต้น
“ผมแน่ใจ” แบล็กกี้พูด ตาของเขากลายเป็นสีแดงเลือด “ฉันตามล่าพวกมันมาหลายสิบปีแล้ว กลิ่นของพวกมันชัดเจนมาก พวกมันอยู่ในร้านอาหารนั่นอย่างแน่นอน”
“เรามีเวลาไม่มาก ครั้งนี้เราจะปล่อยให้พวกมันหนีไปอีกไม่ได้” แอนเซียมพูดพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างโหดเหี้ยม เขาพาดลูกธนูเอาไว้บนคันธนูแล้ว “ได้เวลาล่าแล้ว”
นักล่าคนอื่น ๆ คว้าคันธนูยาวที่แขวนเอาไว้กับม้าของพวกเขามาและยิ้มอย่างโหดเหี้ยม ดูเหมือนว่าดวงจันทร์คืนนี้จะถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีแดง
อากาศรอบตัวพวกเขาถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีเลือด ขนสีดำงอกออกมาจากตัวของพวกเขา กรงเล็บและเขี้ยวเองก็ยื่นออกมาและดวงตาของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด พวกเขากระจายกันออกไปและเดินไปที่ร้านอาหารอย่างเงียบ ๆ
ไม่ไกลจากร้านอาหารมามี่ ลิงกำลังยืนพิงต้นไม้และหาวอยู่ เขามองไปที่กลุ่มนักล่าและหายง่วงเป็นปลิดทิ้งในทันที เชี่ย! ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะไปที่นั่นเพื่อกินอาหารเย็น!
ลิงสะกดรอยตามพวกเขามาตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว แต่สิ่งที่พวกเขาทำคือกินและดื่มในร้านอาหารทุกร้านราวกับว่าพวกเขาเป็นพวกบ้านนอกที่เพิ่งเคยเข้ามาในเมืองเป็นครั้งแรก แบรนลี่สั่งให้ลิงสะกดรอยตามพวกเขามาและรายงานว่ามีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นหรือไม่
ลิงรู้สึกว่าพวกเขากำลังมองหาใครบางคนและดูเหมือนว่าพวกเขาจะพบว่าเป้าหมายของพวกเขาอยู่ในร้านอาหารมามี่
ทั้งแบรนลี่และบาร์เซลสั่งให้เขาคอยดูไม่ให้มีอะไรเกิดขึ้นกับร้านอาหารมามี่ เขาจึงเรียกกำลังเสริมในทันที
เสียงแจ้งเตือนดังทะลุความเงียบของยามค่ำคืน
ใบหน้าของบาร์เซลคล้ำลง เขามองไปทางที่ร้านอาหารมามี่ตั้งอยู่
“มีอะไรเกิดขึ้นเหรอครับหัวหน้า?” บ๊อบถาม
“ฉันคิดถูก พวกนั้นกำลังตามหาใครบางคนและเพิ่งจะพบกับเป้าหมาย ขี่ม้ากลับไปแจ้งที่หน่วย! ภัยคุกคามระดับ 7!” บาร์เซลพูดและวิ่งไปที่ร้านอาหารพร้อมกับดาบในมือ เขารู้สึกขอบคุณแม็กซ์ที่ช่วยเขาเอาไว้เมื่อวันก่อน ดังนั้นเขาจึงอยากปกป้องร้านอาหาร
“ครับหัวหน้า!” บ๊อบรีบวิ่งไปที่ม้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาเข้าใจถึงความรุนแรงของเหตุการณ์นี้
…
ปีศาจลาวาห้าคนกำลังเดินอยู่ข้าง ๆ ซาเจราส มีมอนด์ คีลและปีศาจลาวาหน้าใหม่อีกสามคน พวกเขาต่างก็มองผู้นำของพวกเขาอย่างเคารพนับถือ
“กองทัพเพลิงโลกันตร์! นี่เป็นชื่อที่ไม่เลวเลยนะครับหัวหน้า! และคุณเองก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม!”
“เพื่อกองทัพเพลิงโลกันตร์! มันฟังดูดีนะ ฉันชอบ”
“เอาล่ะ คืนนี้พวกเราจะไปกินข้าวกันที่ไหนครับหัวหน้า? ผมอยากดื่มจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว”
“ฉันไม่ได้เป็นคนตั้งชื่อนี้ นอกจากนี้คำขวัญของเราก็ไม่ใช่ ‘เพื่อกองทัพเพลิงโลกันตร์’ ซาเจราสกล่าว ตอนนี้กองทัพเพลิงโลกันตร์ของเขามีสมาชิกหกคนแล้วและอีกหลายคนที่กำลังเดินทางมาที่นี่
“แล้วใครเป็นคนคิดชื่อนี้เหรอครับ?” คอสซัสถาม เขาสวมเสื้อเกราะสีแดงและหูข้างหนึ่งของเขาหายไป
“แล้วคำขวัญของพวกเราคืออะไรครับ?” มาร์คซาถาม เขามีรอบแผลเป็นรูปกากบาทบนหน้าผาก
“เราจะไปกินอะไรกันครับ?” คัลแซคยิ้ม
“เราจะไปกินอาหารที่ถูกทำขึ้นมาด้วยพ่อครัวที่มีพรสวรรค์ อาหารนั่นจะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของพวกเรา มันคือโร่วเจียหมัว” ซาเจราสกล่าว “มันเป็นอาหารที่ถูกทำขึ้นมาเพื่อพวกเรา ส่วนคำขวัญของเราคือ เพื่อโร่วเจียหมัว!”
“เพื่อโร่วเจียหมัว!” คีลและมอนด์ตะโกนเสริม
คนที่เดินที่อยู่ใกล้ ๆ มองดูพวกเขาด้วยความสับสน
คอสซัส มาร์คซาและคัลแซคไม่เข้าใจ “คุณอยากให้เรามาที่นี่เพราะโร่วเจียหมัวนี่เหรอครับหัวหน้า?” คอสซัสถาม
ซาเจราสพยักหน้า “ใช่ นายจะเข้าใจหลังจากที่นายได้กินมัน ฉันอยากให้พวกนายจำเอาไว้เสมอว่าร้านอาหารนั้นเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพวกเรา อนาคตของพวกเราปีศาจลาวาขึ้นอยู่กับมัน เราต้องทำให้เจ้าของร้านและลูกสาวของเขาปลอดภัยไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น และเราต้องปฏิบัติตามกฎของที่นั่นอย่างเคร่งครัด”
“ทำไมเราไม่บังคับให้เขาทำอาหารให้เราล่ะครับหัวหน้า?” คัลแซคถาม “เราสามารถสั่งให้เขาทำโร่วเจียหมัวให้กับเราได้ทุกวัน”
ซาเจราสหัวเราะ “บังคับเขา? นายต้องผ่านนักเวทนะดับ 10 สองคนไปให้ได้ก่อน นายทำได้มั้ยล่ะ?”
“ผมทำไม่ได้” คัลแซคตอบพร้อมกับลูบหัวล้าน ๆ ของเขาและยิ้มเหมือนคนโง่ พวกเขาเดินไปเรื่อย ๆ คนอื่น ๆ ที่เดินอยู่บนถนนต่างก็เดินให้ห่างจากพวกเขาด้วยความหวาดกลัว
…
อูเรี่ยนกำลังปรุงน้ำยาเวทอยู่ในร้านของเขา “มนุษย์หมาป่า?” เขาสูดจมูกและมองไปที่ประตูร้านด้วยความประหลาดใจ “มันผ่านมาหลายปีแล้วที่ฉันจัดการกับหมาพวกนั้น…”
“หมา! หก! หมาหกตัว!” ถ่านดำร้องออกมาอย่างตื่นเต้นอยู่ในกรง
…
ลู่ลู่และฉีฉีเพิ่งจะได้ที่นั่ง ฉีฉีกำลังเพลิดเพลินไปกับข้าวไก่ตุ๋นในขณะที่ลู่ลู่กำลังกินโร่วเจียหมัวและยิ้มอย่างมีความสุข
ทันใดนั้นฉีฉีก็มองไปที่ประตู “พวกนั้นอยู่ที่นี่!” เธอตะโกน
คำพูดของเธอยังไม่ทันจบลูกธนูสีดำก็ทะลุผ่านประตูเข้ามา แล้วพุ่งมาทางด้านหลังของลู่ลู่
