Chapter 317 : ทุบร้านอาหารเวรนซะ!
เสียงของดาบที่ถูกชักออกมาทําให้พวกเรียนทั้งสามคนประหลาดใจ พวกเขาหยุดเดินและมองไปที่แถว
บังเอิญว่าริกกี้เดินมาถึงที่เกิดเหตุพร้อมกับพนักงานของเขาพอดี เขาตั้งใจว่าจะเปิดเผยการโกงของร้านอาหารที่ไม่รู้จักนี้และเอาอันดับที่ 29 ของร้านเขาคืนมา อย่างไรก็ตามเขารู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ที่เขาได้เจอและชะงักไปในทันที
หลังจากที่ตาบถูกดึงออกมาความเงียบก็เกิดขึ้น หลายคนในแถวรู้สึกกลัวเล็กน้อย เมื่อพวกเขาเห็นอาวุธที่ถูกดึงออกมา แต่พวกเขาก็ปฏิเสธที่จะจากไปและยึดความมุ่งมั่นและภักดีต่อพุดดิ้งเต้าหูที่พวกเขาชอบเอาไว้ ดังนั้นทั้งสองฝ่ายต่างก็จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ลูกเป็ดขี้เหร่ แกคิดว่าพวกเขาจะสู้กันมั้ย? ฉันรอดูอยู่ทุกวัน ในที่สุดวันนี้พวกเขาก็ชัก ดาบออกมา” เอมี่นั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็ก ๆ ตรงหน้าทางเข้าพร้อมกับลูกเป็ดขี้เหร่ในอ้อมแขน เธอเท้าคางเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความคาดหวัง
ริคกี้รู้สึกสับสนเล็กน้อยจากเหตุการณ์ตรงหน้านี้ แต่ก็มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวของเขาอย่างรวดเร็ว ทําไมถึงมีผู้คนมากมายมาเข้าแถวอยู่ที่นี่ ? แล้วพวกเขาจะชักดาบของตัวเองออกมามั้ย? เป็นไปได้มั้ยว่าเราไม่ใช่คนเดียวที่พยายามเปิดโปงพวกเขา?
พนักงานที่อยู่ข้างหลังเขารู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยและถามเสียงเบา “หัวหน้า ตอนนี้เราควรทํายังไงครับ?”
“ในเวลาแบบนี้จะต้องมีบางคนก้าวออกมาและปลุกระดม! ร้านเนื้อย่างริคกี้ของเรา เป็นเหยื่อจากการโกงนี้ หน้าที่นี้จึงตกอยู่บนบ่าของฉัน!” ริคกี้รู้สึกได้หัวใจที่เต้นแรงและเลือดที่สูบฉีด แก้มของเขาแดงก่ําในขณะที่เขาเดินสายอาด ๆ ไปยังด้านหน้าของทั้งสองฝ่าย เขากางแขนออกแล้วตะโกนว่า “คว่ำบาตรการแข่งขันอาหารของลานเอเตน! ทุบร้านอาหารเวรนี้ซะ!”
สถานการณ์ด้านนอกร้านอาหารนั้นถึงเครียดและเงียบมากจนไม่ว่าใครก็ได้ยินเสียงเข็มหล่นได้ ดังนั้นลูกค้าทุกคนจึงได้ยินเสียงตะโกนของริคกี้อย่างชัดเจน
“ หืม?”
ทุกคนหันมามองเขาอย่างพร้อมเพรียงและมีความเมตตาอยู่ในแววตาของพวกเขา เป็นความเมตตาแบบเดียวกับที่พวกเขาใช้มองคนบ้า
กลุ่มที่ชอบแบบหวานและแบบคาวนั้นขัดแย้งกันก็จริงแต่ไม่เคยมีใครอยากคว่ำบาตรการแข่งขันอาหารหรือร้านอาหารมาเลย!
พวกเขาโหวตกันอย่างขยันขันแข็งและไม่พอใจมากที่อาหารของร้านอาหารมามีมีอันดับที่ต่ำมาก ผู้ชายคนนี้พยายามสาดเกลือใส่แผลพวกเขาใช่มั้ย?
แถมเขายังต้องการทุบร้านอาหาร?
หลายคนจําได้ว่ากองทัพเพลิงโลกันตร์ได้รับโร่วเจียหมัวจากการช่วยจัดการกับคนที่ มาก่อเรื่องให้กับแม็กซ์ บางทีถ้าพวกเขาลงมือจัดการกับชายคนนี้พวกเขาอาจจะได้โร่วเจียหมัวฟรี
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ลูกค้าที่มีตาบหลายคนก็เริ่มมองสํารวจริกกี้ด้วยสายตาที่เกลียดชัง มนุษย์หมาป่าเมื่อวานมีพลังมากแต่คนอ้วนคนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเป้าหมายที่จัดการได้ง่าย
เอมเองก็มองไปที่ริคกี้และคิดกับตัวเอง คน ๆ นี้เป็นคนเลวใช่มั้ย? พ่อเพิ่งจะเปลี่ยนประตูไป เพราะงั้นฉันจะไม่ยอมให้เข้าไปข้างในเต็ดขาด
ดังนั้นเธอจึงยกคางขึ้นจากมือแล้วเรียกเปลวไฟสีม่วงอมฟ้าขึ้นมาที่ปลายนิ้ว
หัวใจของริคกี้เต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อทุกคนหันมามองเขา เขาตื่นเต้นมากที่ตัวเขาได้รับความสนใจอย่างกว้างขวาง เขาไม่ได้สังเกตเห็นความเป็นศัตรูในสายตาของทุกคนเลย
เขาเริ่มนึกภาพตัวเองในฐานะผู้นําการปฏิวัติที่นาผู้คนบุกเข้าทําลายประตูร้านอาหารอย่างบ้าคลั่ง พวกเขาจะทําลายร้านนี้ให้ราบเป็นหน้ากลองจากนั้นก็ทุบตีเจ้าของร้านที่ชั่วร้ายและหลังจากนั้นเขาจะได้รับการยอมรับต่อหน้าผู้คนและทวงอันดับในการแข่งขันอาหารกลับมาได้
เขาไม่ได้สัมผัสกับการเป็นจุดสนใจแบบนี้มาหลายปีแล้วและมันก็เป็นความรู้สึกที่น่า ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก!
“คว่ำบาตรการแข่งขันอาหาร! ทุบร้านอาหารเวรนี้ซะ!”
ริคกี้ชูกําปั้นขึ้นฟ้าและตะโกนจนสุดปอด ดวงตาของเขาแดงก่ำในขณะที่เขาเดินไปที่ประตูร้านอาหารและพยายามแสดงความเป็นผู้นํา
“ทําลายมัน! ทําลายมัน!”
พนักงานของเขาได้รับอิทธิพลจากเขาและตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่ได้คิดว่าเจ้านายของเขาเป็นคนที่กล้าหาญและชอบธรรมแต่เขาคิดว่าการทําลายร้านอาหารนี้จะทําให้ลูกค้าเหล่านี้เดือดพล่าน
ฉีฉีมองดู “นักปฏิวัติ” ทั้งสองด้วยสีหน้าแปลก ๆ และถามขึ้น “สองคนนั้นพวกเขาเมาตั้งแต่เช้าเลยเหรอ?”
“คนบางคนก็แค่หาเรื่องตาย” อูเรี่ยนเบ้ปากในขณะที่เขามองเจ้าอ้วนริคกี้
ริคกี้รีบเดินไปที่ประตูร้านอาหารจากนั้นเขาก็หันกลับมาพร้อมกับสีหน้าสับสนและมองไปที่บรรดาลูกค้าที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ข้างหลังเขา เขาคิดว่าคําพูดของเขาจะเป็นตัวจุดชนวนและทําให้ทุกคนบ้าคลั่งจนทําลายประตูและขว้างปาข้าวของใส่ร้านอาหารนี้
ทําไมพวกเขาถึงเงียบกันไปแบบนั้นล่ะ?
“ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีอารยธรรม แต่มีแค่บางเวลาและสถานที่เท่านั้นที่สมควรได้รับการกระทําแบบนั้นและที่นี่ไม่ใช่หนึ่งในสถานที่พวกนั้น! พวกคุณทุกคนต้องการคนที่กล้าหาญและพร้อมที่จะเป็นผู้นําและฉันยินดีที่จะรับหน้าที่นั้น!” ริคกี้เห็นว่าทุกคนมองมาที่เขาและรู้สึกราวกับว่าเขาได้กลายเป็นวีรบุรุษที่ได้รับการเคารพบูชา ดังนั้นความมั่นใจของเขาจึงเพิ่มขึ้น เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังและความมุ่งมั่น
“ไม่ต้องกลัว! ฉันเป็นเจ้าของร้านเนื้อย่างริคกี้ ริคกี้ เบอร์แมน ฉันเป็นคนที่ชื่อสัตย์และยุติธรรม! ฉันเชื่อว่าทุกคนคงเคยเห็นอาหารแปลก ๆ ในการจัดอันดับของการแข่งขันอาหารของร้านเอเดน!
“มันถูกต้องแล้วที่พวกคุณจะโกรธ! ฉันเองก็ไม่เคยได้ยินแม้แต่ชื่อของร้านอาหารโทรม ๆ นี้มาก่อน ดังนั้นจะเป็นไปได้ยังไงที่ร้านนี้จะมีอาหารถึงสองอย่างที่ติดอยู่ใน 30 อันดับแรกในครั้งแรกที่เข้าร่วมการแข่งขัน? อาหารทั้งห้าอย่างของร้านนี้จะติดอยู่ใน 100 อันดับแรกได้ยังไง? แม้แต่ร้านอาหารที่มีชื่อเสียงที่ไม่สามารถทําแบบนี้ได้!
“ดังนั้นฉันจึงแน่ใจว่าอันดับของร้านอาหารนี้ได้รับการแก้ไข! ข้าวไก่ตุนขยะนี้คืออะไร? ไหนจะโร่วเจียหมัวอีก? แค่ชื่อของอาหารพวกนี้ก็ทําฉันแทบอ้วกแล้ว! พวกมันจะคู่ควรกับอันดับใน 30 อันดับแรกได้ยังไง? การโกงแบบหน้าด้าน ๆ ของพวกเขามันน่าอับอายมาก!
“ในฐานะแฟนเดนตายของการแข่งขันอาหารของลานเอเดนฉันยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้! เราต้องระบายความโกรธในใจของเราออกมาและบอกกับคนหลอกลวงพวกนี้ว่าเราไม่ใช่คนโง่! มาทําลายร้านอาหารนี้และทําให้การจัดอันดับของการแข่งขันอาหารของลานเอเตนกลับสู่ความถูกต้องกันเถอะ!”
ริคกี้รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เขาตะโกนและเมื่อพูดจบเขาก็รีบวิ่งตรงไปที่ประตูร้านอาหาร
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก
“เกิดอะไรขึ้น? ใครเป็นคนตะโกนโวยวายกัน?”
