Chapter 330 : ไอ้คนหน้าไม่อาย
แบบแรกที่แม็กซ์เห็นคือคือกริฟฟินลายม่วงที่เขาคุ้นเคย มันเป็นสัตว์ขี่ของแม็กในตอนที่เขายังอยู่บนจุดสูงสุดของทวีปนอร์แบนด์
มีแถบสีม่วงแนวตั้งสามเส้นอยู่บนหัวสีทองของกริฟฟิน ทําให้มันดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก นอกจากนี้ยังมีแถบสีม่วงอีกสองสามเส้นอยู่บนปีกสีทองที่ทรงพลังของมัน
ตามความทรงจําของแม็ก อเล็กซ์ เขาได้พบกับกริฟฟินตัวนั้นเมื่อเขาอายุห้าขวบ มันเป็นแค่การเจอกันในเวลาสั้น ๆ และหลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็แยกจากกันไปเป็นเวลาหลายปีแต่กริฟฟินลายม่วงก็ยังจําเขาได้ เมื่อเขาอายุ 15 พวกเขาทั้งสองก็ได้เจอกันอีกครั้งและกริฟฟินก็เต็มใจที่จะเป็นสัตว์ขี่ของเขา
มันเป็นกริฟฟินลายม่วงตัวสุดท้ายในทวีปนอร์แลนด์และเป็นสัตว์เวทที่มีระดับ 9 ในทุกๆการต่อสู้ของแม็ก อเล็กซ์จะพบว่าเขามีกริฟฟินลายม่วงอยู่กับเขาเสมอ
เขาถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเมื่อเขามองเห็นว่าวตัวนี้ หลังจากที่เขาสืบทอดความทรงจําของแม็ก อเล็กซ์มา เขาก็ได้รับความรู้สึกบางอย่างมาด้วยและเขาจําได้ว่ากริฟฟินลายม่วงได้รับบาดเจ็บสาหัสในระหว่างการต่อสู้เมื่อสามปีก่อน เขาสงสัยว่ามันจะหลบหนีจากนักเวทระดับ 9 ไปได้มั้ย
“ฉันเลือกแบบที่สาม นกฟินิกซ์สีม่วง” แม็กซ์มองว่าวรูปกริฟฟินลายม่วงอยู่นานและความรู้สึกบอกให้เขาเลือกมัน แต่เหตุผลของเขาก็ชนะในที่สุดและเขาก็เลือกว่าวรูปฟินิกซ์สีม่วงที่สวยงามแทน
กริฟฟินลายม่วงโดดเด่นเกินไปและมันจะดึงดูดความสนใจจากผู้คนจํานวนมาก ถึงแม้ว่ารูปร่างหน้าตาของเขาจะเปลี่ยนไปแต่มันก็อันตรายมากถ้ามีใครบางคนเชื่อมโยงเขากับแม็กอเล็กซ์ได้
แน่นอนว่าแม็กซ์เลือกฟินิกซ์สีม่วงเพราะว่าเขาคิดว่าเอมน่าจะชอบมันมากที่สุด มันมีปอยหางยาวสามปอยและมีสีสันที่งดงาม ดังนั้นมันจึงน่าจะสวยมากในขณะที่มันลอยอยู่บนฟ้า
“ทิ้ง! 598 เหรียญทองแดงถูกหักออก ระบบกําลังผลิตว่าว การจัดส่งจะเกิดขึ้นในอีกห้านาที กรุณาระบุสถานที่และเวลาในการจัดส่ง!” เสียงของระบบดังขึ้น
“ส่งมันไปที่เคาน์เตอร์ชั้นล่างหลังจากที่นายสร้างมันเสร็จแล้ว ฉันจะดูมันเมื่อฉันตื่นนอนในวันพรุ่งนี้” แม็กซ์เปลี่ยนเป็นชุดที่เคลื่อนไหวได้สะดวกแล้วออกไปฝึกดาบหนึ่งชั่วโมงก่อนนอน ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาวิชาดาบของเขาค่อย ๆ ดีขึ้น
เขายังทดลองทํามันระหว่างการทําอาหารและมันทําให้เขานั่นวัตถุดิบได้เร็วขึ้น อีกทั้งยังช่วยเพิ่มความเป็นเอกลักษณ์ให้กับวิชาดาบของเขา
แน่นอนว่ามันถูกปรับเปลี่ยนไปจากวิชาดาบสิบสามรูปแบบเล็กน้อย แต่ข้อดีคือเขาสา มารถฝึกการเคลื่อนไหวแบบนี้ได้ตลอดเวลาที่เขาทําอาหาร รวมถึงเมื่อเขาฝึกวิชาดาบอื่น ๆ ด้วย
ไม่ว่ายังไงก็ตาม สิ่งที่เขาต้องทําในตอนนี้คือการฟื้นฟูและคุ้นเคยกับร่างกายของตัวเอง
“พ่อคะ ไปเล่นว่าวกันเถอะ!”
แม็กซ์ตื่นขึ้นมาตอนเช้าและได้รับการต้อนรับจากใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเอมในทันทีที่เขาลืมตาขึ้นความไม่พอใจที่ถูกปลุกหายไปในทันทีเมื่อเขามองเห็นใบหน้าที่น่ารักของเธอ เขาลูบหัวเธอด้วยรอยยิ้มในขณะที่เขาตอบ “แน่นอน เดี๋ยวพ่อลงไปทําอาหารเช้าและหลังจากที่เรากินเส ร็จเราก็ไปเล่นว่าวกัน”
“เย้!” เอมีถูหัวของเธอกับฝ่ามือของแม็กซ์และพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จา กนั้นเธอก็มองแม็กซ์ด้วยสีหน้าแปลก ๆ และถามขึ้น “แต่พ่อคะ ว่าวของเราอยู่ที่ไหนเหรอ? พ่อเตรียมว่าวสวย ๆ ไว้ให้หนูแล้วใช่มั้ยคะ?”
“แน่นอน พ่อวางมันไว้ที่ชั้นล่างแล้ว หนูจะได้เห็นมันเมื่อหนูลงไป” แม็กซ์พยักหน้าแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง เขามองดูนาฬิกาและพบว่ามันเกือบจะ 8 โมงแล้ว มันเป็นการหลับยาวที่หาได้ยากสําหรับเขา
“งั้นเราลงไปกันเถอะ!” เอมีรู้สึกมีความสุขมากและพยายามดึงแม็กซ์ให้ลงจากเตียง
“ไม่ต้องรีบหรอก เรามาทําให้หนูดูดีและน่ารักก่อนดีกว่า” แม็กซ์ยิ้มเมื่อเขาลุกขึ้นจากเตียงเขาให้เธอใส่ชุดสีม่วงสดที่มีลายดอกไม้และมัดผมหางม้าเล็ก ๆ สองข้างให้กับเธอด้วยยางมัดผมสี ม่วงลายดอกไม้ จากนั้นสาวน้อยที่แสนน่ารักก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา
“หนูอยากเห็นว่าวที่พ่อเตรียมเอาไว้ให้หนูแล้ว” เอมีรีบลงมาที่ชั้นล่างพร้อมกับลูกเป็ดขี้เหร่ในอ้อมแขน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง
เธอน่าจะชอบมันใช่มั้ย? แม็กซ์เดินตามลงมาอย่างช้า ๆ มีความกังวลปรากฏขึ้นในใจของเขา
หลังจากลงบันไดไปเอมีก็เงียบสนิท แม็กซ์คิดว่าเธอคงจะไม่พอใจกับว่าวเขาจึงเร่งฝีเท้าในทันที่ระบบใช้เวลาแค่ห้านาทีเท่านั้นในการสร้างดังนั้นถ้าเอมไม่ชอบมันเขาจะได้สั่งอันใหม่มา
อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาเดินลงมาถึงชั้นล่างเขาก็ได้เห็นเอมี่ที่กําลังมองไปที่ว่าวรูปฟินิกซ์สีม่วงพร้อมลูกเป็ดขี้เหร่ในอ้อมแขน เธอกําลังอ้าปากค้างและดวงตาสีฟ้าสดใสของเธอก็เบิกกว้าง ด้วยความประหลาดใจราวกับว่าเธอกําลังมองอะไรบางอย่างที่น่าเหลือเชื่อ
แม็กซ์เดินเข้าไปแล้วลูบหัวเธอพร้อมกับถาม “หนูชอบมันมั้ย?”
“คะพ่อ หนูชอบมันมาก!” เอมีพยักหน้าอย่างตื่นเต้น เธอเงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์อย่างมีความสุข “พ่อเท่มาก ๆๆ ว่าวตัวนี้สวยกว่าว่าวทุกตัวที่หนูเคยเห็นมาเลย เด็กคนอื่น ๆ จะต้องอิจฉาหนูมากแน่ ๆ”
“แน่นอน พ่อของหนูทําได้ทุกอย่างแหละ” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มเมื่อเขามองเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเอมี่
“ไอ้คนหน้าไม่อาย…” มีคําพูดหนึ่งวนเวียนอยู่ในใจของแม็กซ์แต่เขาก็ไม่สนใจ
“แต่นกตัวนี้เป็นนกอะไรเหรอคะ? มันสวยมาก ๆ เลย มันมีขนสีม่วงและหางเป็นริ้วยาว” เอมีรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากเมื่อเธอจับหางยาว ๆ ของมัน ลูกเป็ดขี้เหร่เองก็สงสัยและยื่นอุ้งเท้าของมันตามเธอไป
“นี่คือนกฟีนิกซ์ มันเป็นสัตว์ในตํานานที่ไม่มีอยู่จริงในโลกนี้” แม็กซ์อธิบายด้วยรอยยิ้ม ตามความทรงจําของเขามีสัตว์เวทที่คล้ายกันอยู่ในโลกนี้ แต่ไม่มีสัตว์เวทตัวไหนที่เหมือนกับนกฟีนิกซ์โดยสิ้นเชิงเลย
“นกฟินิกซ์? นกฟินิกซ์สีม่วง มันสวยมาก ๆ เลย ถ้าหนูมีมันเป็นสัตว์เลี้ยงหนูจะบินไปบนฟ้าด้วยการขี่หลังมันได้” ดวงตาของเอมี่เป็นประกายขึ้นมาในขณะที่เธอนึกภาพว่าเธอกําลังขึ้นกฟีนิกซ์
“เหมียว” ลูกเป็ดขี้เหร่เงยหน้าขึ้นมามองเอมีด้วยท่าที่ร้อนรนและแกว่งขาเล็ก ๆ ของมันในอากาศราวกับว่ามันกําลังเลียนแบบการบินเพื่อเตือนเอมีถึงการมีอยู่ของมัน
“ลูกเป็ดขี้เหร่ แกกลัวแม้แต่การขึ้นไปบนเคาน์เตอร์ แกไม่กล้าบินขึ้นไปบนฟ้าหรอก นอกจากนี้แกก็ไม่มีปีก ดังนั้นไม่มีทางที่แกจะบินได้” เอมี่เหลือบมองลูกเป็ดขี้เหร่แล้วส่ายหัวพร้อมกับพูดดูถูก
ลูกเป็ดขี้เหร่มองไปที่เคาน์เตอร์แล้วก็ก้มลงมองพื้นก่อนที่มันจะฝังหน้าเข้าไปในอ้อมอกของเอมีมันสูงเกินไปดังนั้นมันจึงรู้สึกกลัวเล็กน้อย
