Chapter 314 : นายเหนือแห่งน้ำแข็ง อูเรี่ยน!
“หัวหน้าคะ กระดานจัดอันดับได้รับการอัพเดตแล้วคะ แต่” ยาเบะมิยะโพล่งออกมาทันทีหลังจากที่เธอเดินเข้ามาในร้านอาหาร แต่ทันใดนั้นคําพูดของเธอก็หยุดชะงักไปเมื่อเธอมองเห็นแม็กซ์
แม็กซ์ที่กําลังถือถาดที่มีพุดดิ้งสีถ้วยวางอยู่ดวงตาเป็นประกายเมื่อเขาได้ยินแบบนั้น เขาหันกลับมามองยาเบะมิยะและถาม “ งั้นเหรอ? อาหารของร้านเราได้อันดับดีมั้ย?”
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการประกาศอันดับวันแรกแต่อันดับก็น่าจะไม่น่าเกลียดนัก เมื่อวานนี้ร้านอาหารได้สร้างสถิติกําไรใหม่และเป็นเรื่องยากที่จะเพิ่มมันให้สูงกว่านั้น ยกเว้นว่าเขาจะออกเมนูใหม่หรือมีความแข็งแกร่งเพิ่มมากขึ้น (ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น = ทําอาหารได้มากขึ้นและเร็วขึ้น)
เอมี่ที่กําลังอุ้มลูกเป็ดขี้เหร่ไว้ในอ้อมแขนแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจในขณะที่เธอพูด “อาหารของพ่อต้องเป็นที่ 1 แน่นอน! มันเป็นอาหารที่ดีที่สุด!”
“อืม..ฉันแน่ใจว่ามันต้องมีข้อผิดพลาดในการนับคะแนน เห็นได้ชัดว่าอาหารของหัวหน้านั้นดีที่สุดและอร่อยกว่าที่อื่นนับร้อยเท่า แต่ แต่ ” ยาเบะมิยะมีสีหน้าลําบากใจและหันหน้าหนี้สายตาของแม็กซ์ เธอบีบมือเธอเข้าด้วยกันและอยากจะปลอบใจเขา แต่เธอไม่รู้ว่าเธอจะพูดยังไง
แซลลี่ที่เพิ่งจะเดินเข้ามามองยาเบะยะที่กําลังทําอะไรไม่ถูกก่อนที่จะบอกผล “ข้าวไก่ตุ้น อันดับที่ 29, โร่วเจียหมัว อันดับที่ 30, ข้าวผัดหยางโจวอันดับที่ 72, พุดดิ้งเต้าหูแบบหวานอันดับที่ 99 และพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวอันดับที่ 100 อาหารทั้งห้าจานของร้านเราติด 100 อันดับแรก”
การแสดงออกของแซลลี่ค่อนข้างดึงเครียดเช่นกัน ในสายตาของเธออาหารของแม็กซ์นั้นที่ที่สุดในโลก อาหารแสนอร่อยแบบนี้ควรครองห้าอันดับแรกบนกระดานจัดอันดับ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยกินพุตติ้งเต้าหูแบบคาว แต่เธอก็มั่นใจว่ามันดีพอที่จะอยู่ใน 5 อันดับแรก
ยาเบะมิยะและแซลลี่ต่างก็มองแม็กซ์ด้วยสายตากังวล แม้แต่พวกเธอยังรู้สึกคาดหวังเอาไว้มากดังนั้นแม็กซ์จะต้องผิดหวังมากแน่ ๆ พวกเธอจินตนาการได้เลยว่าพ่อครัวจะรู้สึกแย่แค่ไหนที่อาหารที่อร่อยขนาดนี้ไม่ได้รับการยอมรับและความเคารพอย่างที่เขาสมควรได้รับ
“พ่อไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?” เอมี่เองก็เป็นห่วงแม็กซ์เช่นกัน
“ข้าวไก่ตุ๋นได้อันดับที่ 297 และโร่วเจียหมัวก็ติด 30 อันดับแรกด้วย? อาหารทั้งห้าอย่างอยู่ใน 100 อันดับแรก?” แม็กซ์ดีใจเมื่อได้ยินรายงานของแซลลี่
หึมม?”
ยาเบะมิยะและแซลลี่มองดูแม็กซ์ด้วยความสับสนและประหลาดใจ พวกเธอคิดว่าเขาจะเสียใจแต่ปรากฏว่าเขารู้สึกดีใจมากแทน
“ใช่ค่ะ นั่นคือประกาศอันดับของวันนี้ มันจะอัพเดตอีกครั้งตอน 7 โมงเช้าวันพรุ่งนี้” แซลลี่ ยืนยันพร้อมกับพยักหน้า
“เยี่ยมมาก! เห็นได้ชัดว่าเรามีผลลัพธ์ที่ดีในวันแรก เราต้องรักษามาตรฐานนี้เอาไว้ อย่างน้อยที่สุดเราจะต้องรับรองได้ว่าข้าวไก่ตุ๋นและโร่วเจียหมัวจะยังติดอยู่ใน 30 อันดับแรก แม็กซ์พยักหน้าด้วยสิหน้าพึงพอใจ เขาไม่ได้แกล้งทําเป็นเข้มแข็งแต่เขาพึงพอใจกับผลจริง ๆ
เขามีความรู้เกี่ยวกับการจัดอันดับอาหารอร่อยมากกว่าแขลลี่และคนอื่น ๆ อันดับจะได้รับ ตามจํานวนคะแนนเสียงที่ได้รับ ดังนั้นการมีแค่อาหารอร่อยนั้นยังไม่เพียงพอ ถ้ามีฐานลูกค้าไม่ใหญ่พอถึงแม้ว่าลูกค้าทุกคนของพวกเขาจะให้คะแนนห้าดาวมันก็ยากมากที่จะพวกเขาได้อันดับที่ดี
เมื่อเทียบกับร้านอาหารขนาดใหญ่อื่น ๆ ร้านอาหารมามีมีฐานลูกค้าที่เล็กกว่ามาก ดังนั้น การที่มีอาหารสองอย่างติดอยู่ใน 30 อันดับแรกจึงเป็นผลลัพธ์ที่เกินความคาดหมายของเขา ถึงแม้ว่าอาหารสองอย่างนี้จะผ่านแต่คาบเส้นแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเพราะภารกิจที่ระบบให้เขาทําก็คือการติด 30 อันดับแรกให้ได้
ยาเบะมิยะและแซลลี่ต่างก็รู้สึกสับสน พวกเธอไม่เข้าใจว่าทําไมแม็กซ์ถึงไม่โกรธ แต่กลับมีความสุขแทน
“มาทานอาหารเช้ากันเถอะ เพราะหลายวันที่ผ่านมาพวกเธอทํางานได้ดีตั้งแต่วันนี้ เป็นต้นไปจะมีพุดดิ้งเด้าหูเพิ่มให้เป็นพิเศษในมื้อเช้าของพวกเธอ” แม็กซ์ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่ม ในขณะที่เขาวางพุดดิ้งเต้าหูลงบนโต๊ะที่ละถ้วย จากนั้นเขาก็ยิ้มให้กับทั้งสองแล้วถามว่า “เช้านี้ พวกเธออยากกินอะไร?”
“ฉันอยากกินโร่วเจียหมัว” ยาเบะมิยะพูดในขณะที่เธอยกมือขึ้น
“ฉันอยากกินข้าวผัดหยางโจว” แขลลี่พูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง
“เอาล่ะ นั่งรอเลย” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนที่เขาจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัว
ยาเบะมิยะและแซลลี่มองหน้ากันและพบว่าสีหน้ามีความสุขของพวกเธอสะท้อนอยู่ ในดวงตาของกันและกัน ไม่มีความสุขไหนที่มากไปกว่าการได้เพลิดเพลินกับอาหารแสนอร่อยในตอนเช้าอีกแล้ว
ที่ทางเข้าร้านน้ำยาเวทมนตร์ อูเรี่ยนถือธัญพืชเอาไว้หนึ่งกํามือหนึ่งและกําลังให้อาหารถ่านดํา เขาได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาแต่เขาไม่ได้หันกลับมามองในขณะที่เขาพูด “มีน้ําอยู่ในห้องช่วยเหลือตัวเองนะ”
“ขอบคุณที่ช่วยพวกเราค่ะ/ครับ” นี้และคู่สู่โค้งคํานับให้กับอูเรียนพร้อมกัน
อูเรี่ยนหันกลับมาอย่างช้า ๆ และประเมินพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“พวกเธอสองคนเป็นดรายแอด” เขาพูดตัวยน้ำเสียงที่ลึกลับและไม่สามารถโต้เถียงได้
การแสดงออกของฉีฉีและลูลู่เปลี่ยนไปในทันที ลูลู่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อป้องกันฉีฉี ทั้งคู่ต่างก็ มองไปที่อเรียนด้วยสิหน้าวิตกกังวล
“ไม่ต้องเครียดหรอก ฉันอาจจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็ไม่ใช่คนไม่ดีด้วย” อูเรี่ยนเอาธัญพืชในมือใส่กลับเข้าไปในโหลไปเล็กแล้วนั่งลงบนเก้าอี้เลานจ์ (เก้าอี้ที่สามารถปรับเอนนอนได้มีที่วางขา) เขามองไปที่คู่ตรายแอดด้วยดวงตาที่หลงเล็กน้อยแล้วถาม “พวกเธอสองคนมีความสัมพันธ์ยังไงกับฟรอยเหน?”
“ผู้อาวุโสดรายแอต? คุณรู้จักกับอาจารย์ฟรอยเตนเหรอคะ?” ดวงตาของนี้เป็นประกาย และรีบโผล่ออกมาจากด้านหลังลูลูในทันที
สู่สู่เองก็ค่อนข้างประหลาดใจเช่นกัน แต่เขาก็ยังมองอูเรียนด้วยสายตาระมัดระวัง พวกเขา เป็นดรายแอดสองคนสุดท้ายในทริปนอร์แลนด์ ดังนั้นจึงมีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถระบุตัวตนของพวกเขาได้
“ใช่ ย้อนกลับไปตอนที่ชายชราคนนั้นกําลังจะตายเขาขอให้ฉันช่วยเขาตามหาคนสองคน เขาบอกว่าทั้งสองคนจะเป็นความหวังของดรายแอด เมื่อฉันเห็นว่าต้นไม้โลกอยู่ในร่างกายของเธอ พวกเธอทั้งสองคนก็น่าจะเป็นคนที่เขาพูดถึง” อูเรียนพยักหน้าในขณะที่เขามองไปที่นี่
สีหน้าของฉีฉีและลู่สู่เปลี่ยนไปอีกครั้ง พวกเขาแปลกใจมากที่อเรียนสามารถระบุได้ ว่าพวกเขาเป็นดรายแอด แต่พวกเขาตกใจยิ่งกว่าที่เขารู้เกี่ยวกับต้นไม้โลกต้นไม้โลกเป็นความหวังสุดท้ายของดรายแอดและพวกเขาไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับมัน
“ฟรอยเดนขอให้ฉันมอบสิ่งนี้ให้กับพวกเธอ” อูเรี่ยนเอื้อมมือไปหยิบกล่องสีเขียวที่มีขนาดพอ ๆ กับฝ่ามือแล้วแสดงท่าที่ให้เข้ามาเอามันไปในขณะที่เขาพูดอย่างเฉยเมย “ฉันขอเรียน บางทีพวกเธอสองคนอาจจะเคยได้ยินชื่อของฉันมาก่อน”
“นายเหนือแห่งน้ำแข็ง อูเรี่ยน!”
ดวงตาของลูลู่และเบิกกว้างในขณะที่พวกเขามองมาที่ชายชราหลังค่อมที่กําลังนอนอยู่บนเก้าอี้เลานจ์
