Chapter 340 : แม็กซ์ ร้านอาหารของนายเกิดเรื่องแล้ว!
แม็กซ์ไม่ได้ดูแตกต่างไปจากเมื่อก่อน แต่มีแค่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าร่างกายของเขาเปลี่ยนแปลงไปหลังจากฝึกฝนมากว่า 70 วันในพื้นที่ทดสอบเขาก็ฝึกฝนรูปแบบดาบทั้งหมดที่เขาสามารถใช้ได้ และใช้พวกมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ
รูปแบบดาบเหล่านี้ฝังลึกอยู่ในความทรงจําของเขาตั้งแต่แรกดังนั้นร่างกายของเขาจึงมีความจํากล้ามเนื้อเกี่ยวกับพวกมันอยู่ในระดับหนึ่ง สิ่งที่เขาทําคือการปลุกความทรงจําของกล้ามเนื้อพวกนั้นขึ้นมาและฝึกพวกมันให้เชี่ยวชาญ
ตอนนี้เขาทํามันได้แล้ว
แม็กซ์กําหมัดแน่นและระงับความอยากที่จะหยิบดาบขึ้นมาทดสอบผลการฝึกของเขา ถ้าเขาต้องเผชิญหน้ากับหมูป่าสัมฤทธิ์ระดับสามอีกครั้งถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถเอาชนะมันได้แต่เขาก็มั่นใจว่าเขาจะหลบเลี่ยงการโจมตีของมันได้อย่างง่ายดายและพร้อมที่จะทําเอาคืนมันอย่างหนักได้
เขามองดูนาฬิกาปลุกข้างเตียงที่บอกเวลาตี 5 เอมี่และลูกเป็ดขี้เหร่ยังคงหลับอยู่และเธอก็ยิ้มหวานบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอราวกับว่าเธอกําลังฝันดี
ปลาย่างรสเผ็ดมันไปหน่อยสําหรับอาหารเช้า ฉันจะทํามันตอนเที่ยงและเริ่มขายตอนมื้อเย็น รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแม็กซ์เมื่อเขามองเห็นใบหน้าเล็ก ๆ น่ารักของเอมี่ เขารอที่จะได้เห็นปฏิกิริยาของเธอเมื่อเธอกินปลา มันน่าจะน่าสนใจมาก ๆ
หลังจากล้างหน้าแปรงฟันแม็กซ์ก็เข้าไปในครัว มีเตาอบเครื่องใหม่อยู่ที่มุมหนึ่ง มันย่างปลาพร้อมกันได้ถึงแปดตัว ถังสําหรับกุ้งถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งเป็นของกุ้งและอีกส่วนหนึ่งเป็นของปลาเฉาฮื้อเกล็ดรุ้งที่กําลังว่ายไปรอบ ๆ อย่างสนุกสนาน
ดูเหมือนว่าระบบจะไม่ได้ออกภารกิจบังคับให้ฉันไปรวบรวมวัตถุดิบ ไม่งั้นฉันคงไม่รู้ว่าจะออกไปหาปลาเฉาฮื้อได้ที่ส่วนไหนของทะเล แม็กซ์ตรวจดูเครื่องปรุงเพื่อทําให้แน่ใจว่ามีเครื่องปรุงของปลาย่างรสเผ็ดอยู่ครบและถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
อีกแค่สองวันภารกิจการแข่งขันอาหารก็จะเสร็จสมบูรณ์ เอมี่จะชอบไอศกรีมฮาเก้นดาสมั้ยนะ? เด็ก ๆ น่าจะชอบอาหารที่ทั้งเย็นและหวานนะ แม็กซ์คิดกับตัวเองในขณะที่เขากําลังนวดแป้งอยู่ หลังจากที่เขาทําข้าวไก่ตุ้นเยอะขึ้นอันดับของมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อวานมันไต่ขึ้นไปถึงลําดับที่ 21 ในขณะที่โร่วเจียหมัวก็กลับเข้ามาใน 30 อันดับแรกอีกครั้ง และหยุดอยู่ที่อันดับที่ 29
ดังนั้นแม็กซ์จึงไม่กังวลกับภารกิจการแข่งขันอาหารเลย นอกจากนี้วันหยุดครั้งถัดไปของเขาก็อยู่ถัดไปจากวันสุดท้ายของการจัดอันดับ ดังนั้นมันจะไม่ส่งผลเสียต่ออันดับของเขา
“ฉันพนันได้เลยว่าวันนี้ร้านอาหารมามจะบุกเข้าไปใน 20 อันดับแรก!”
“แน่ล่ะ! ถึงแม้ว่ามันจะเป็นอันดับที่ดีแต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าทั้งห้าเมนูของร้านอาหารมามี่ควรจะได้ครองห้าอันดับแรก
“ฉันโกรธมากที่แม็กซ์ไม่ยอมทําพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวเพิ่ม การที่แต่ละวันเขาทํามันน้อยแบบนั้นทําให้อันดับของมันหยุดอยู่ที่อันดับที่ 66 ถึง 67 และมันทําให้พวกเราหมดกําลังใจจํานวนแค่นั้นมันไม่มากพอหรอก”
มีหลายคนรวมตัวกันอยู่ที่หน้าจอเวทมนต์และรอการประกาศอันดับ มีอยู่สองสามคนที่เป็นลูกค้าของร้านอาหารมามี่ พวกเขารวมกลุ่มพูดคุยกันอยู่ การมาดูอันดับก่อนที่จะไปที่ร้านอาหารมามี่เพื่อกินอาหารเช้าได้กลายเป็นพิธีกรรมที่แปลกสําหรับใครหลาย ๆ คน
หึหึ พวกแกจะไม่เห็นมันในกระดานจัดอันดับหรอก ในที่สุดร้านเนื้อย่างของฉันก็จะได้กลับไปอยู่ที่อันดับที่ 29 ริคกี้ที่ยืนอยู่ไม่ไกลยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ เขาได้รับข้อมูลวงในมาแล้วว่าร้านอาหารมามี่จะถูกลบออกจากการจัดอันดับและทุกอย่างจะกลับเข้าสู่ที่ที่ควรอยู่
กระดานจัดอันดับได้รับการอัพเดตตอน 7 โมงตรง ทันใดนั้นข้อความสีแดงก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ทุกคนต่างก็เริ่มมองหน้าจอด้วยตาของพวกเขา
หลังจากผ่านไปแปดวันอันดับก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากมายนัก เจ้าของร้านอาหารส่วนใหญ่ไม่คาดหวังว่าจะมีอะไรที่น่าตื่นเต้นเกิดขึ้น
“ร้านเนื้อย่างริคกี้ได้อันดับที่ 291” ริคกี้ตะโกนด้วยความตื่นเต้น ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับข่าวนี้มาก่อนแล้วแต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นเมื่ออันดับถูกประกาศออกมา
“ร้านอาหารของเราเข้าไปอยู่ใน 5 อันดับแรกแล้ว!”
“ร้านอาหารของฉันเพิ่มขึ้นสู่อันดับ เป็นเพราะเมื่อวานขายดีเหรอ?”
“ร้านอาหารของเราติด 100 อันดับแรกแล้ว! เยี่ยม! เดือนนี้เราได้โบนัสแน่!”
สายตาของเจ้าของร้านอาหารหลายคนเป็นประกายขึ้น โดยเฉพาะคนที่อยู่นอก 100 อันดับแรกและได้เลื่อนขึ้นมา 5 อันดับและบีบตัวเข้ามาใน 100 อันดับแรกได้ นี่ทําให้พวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกรางวัลลอตเตอรี่
“ทําไมฉันถึงไม่เห็นข้าวไก่ตุ้นล่ะ? มันไม่อยู่แม้แต่ใน 30 อันดับแรก
“ไม่ใช่แค่ข้าวไก่ตุ๋น โร่วเจียหมัว พุดดิ้งเต้าหูและข้าวผัดหยางโจวเองก็หายไปจากกระดานจัดอันดับ!”
“นี่เป็นไปได้ยังไง เมื่อวานนี้อาหารทั้งห้าอย่างยังอยู่ในกระดานจัดอันดับอยู่เลย พวกมันถูกลบออกไปเหรอ?”
“ดูเหมือนว่าพวกมันจะถูกลบออกไปจริง ๆ! พวกเขาทําแบบนี้ได้ยังไง? แค่อาหารอร่อย ๆ แบบนี้ไม่ได้ 5 อันดับแรกมันก็น่าโมโหมากแล้วนะ แล้วตอนนี้พวกมันยังหายไปจากกระดานอันดับอีก”
ลูกค้าของร้านอาหารมามี่ทุกคนเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว พวกเขาทุ่มเททั้งเวลาและความรู้สึกกับอาหารทั้งห้าอย่างของร้านอาหารมามี่เป็นอย่างมากและพวกเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ที่อาหารทั้งห้าอย่างถูกลบออกจากการจัดอันดับ
“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นกับกระดานจัดอันดับของพวกนายเนี่ย! ร้านอาหารมามี่หายไปไหน? เมื่อวานนี้ข้าวไก่ตุ้นยังอยู่ที่อันดับที่ 21 อยู่เลย!”
“ถ้าพวกคุณจะลบมันออกจากกระดานอันดับอย่างน้อยสมาคมจัดเลี้ยงของพวกคุณก็ควรจะให้คําอธิบาย
“พวกคุณดูจะภูมิใจในตัวเองมากว่าการจัดอันดับของพวกคุณมันยุติธรรม แต่พวกคุณเพิ่งจะลบร้านอาหารที่ดีที่สุดในลานเอเดนออกจากกระดานอันดับของพวกคุณโดยไม่มีเหตุผล! พวกคุณไม่มีความละอายใจเลยเหรอ?”
พนักงานของสมาคมจัดเลี้ยงถูกล้อมรอบไปด้วยลูกค้าที่ซักถามพวกเขาด้วยความโกรธเกรี้ยวในกลุ่มลูกค้ามีแม้แต่แต่คนจากวิหารสีเทาและปราสาทเจ้าเมือง พนักงานของสมาคมจัดเลี้ยงต่างก็มีเหงื่อท่วมตัวเพราะความหวาดกลัวในขณะที่พวกเขาพยายามตอบคําถามที่มุ่งเป้ามาที่พวกเขา
ร้านอาหารนี้มีอิทธิพลขนาดไหนกันเนี่ย? นี่เป็นคําถามแรกที่ปรากฏขึ้นในใจของพวกเขา
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาพวกเขารู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นว่าร้านอาหารมามไต่อันดับขึ้นมาอย่างรวดเร็วและกลายเป็นม้ามืด เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาได้ยินลูกค้าดูถูกการแข่งขันอาหารของลานเอเดนพวกเขาก็จะรู้สึกละอายใจ ในฐานะพนักงานของสมาคมจัดเลี้ยงพวกเขาทุกคนต่างก็เคยได้ยินเกี่ยวกับการโกงที่เกิดขึ้น อย่างไรก็ตามแม้แต่รองประธานโรเบิร์ตก็ไม่สามารถทําอะไรได้ แล้วพวกเขาจะทําอะไรได้ล่ะ?
“ขอโทษสําหรับความไม่พอใจของคุณด้วยนะครับ รายละเอียดจะถูกส่งมาในเร็ว ๆ นี้ ขอบคุณสําหรับความใส่ใจนะครับ” พนักงานของสมาคมจัดเลี่ยงทําได้แค่ยิ้มอย่างมืออาชีพและพูดประโยคเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ในใจของพวกเขาก็ไม่พอใจเช่นกันที่ร้านอาหารมามี่ถูกลบออกจากการจัดอันดับ
รูดมองบรรดาลูกค้าที่โกรธเกรี้ยวแล้วหันไปหาเออร์วิน “ฉันทํางานที่สมาคมจัดเลี้ยงมามากกว่า 20 ปีแล้วและฉันไม่เคยเห็นลูกค้าที่ภักดีและกระตือรือร้นต่อร้านอาหารขนาดนี้มาก่อน คิดดูว่าแม้แต่ร้านอาหารแบบนี้ยังถูกลบออกจากกระดานจัดอันดับ ดูเหมือนว่าการแข่งขันอาหารของลานเอเดนจะหมดความน่าเชื่อถือในไม่ช้านี้”
เออร์วินพยักหน้าและตอบ “แน่ล่ะ พุดดิ้งเต้าหูแบบคาวนั่นอร่อยมากจริง ๆ”
เอมี่เดินออกมาจากด้านหลังเคาน์เตอร์และมองแม็กซ์ด้วยความคาดหวัง “พ่อคะ หนูจะได้กินปลาสายรุ้งเมื่อหนูกลับมาตอนเที่ยงใช่มั้ยคะ?”
“แน่นอน พ่อเคยโกหกหนูเหรอ?” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เขาเปิดประตูด้วยมือเดียวในขณะที่เป็นจักรยานออกจากประตูด้วยมืออีกข้างหนึ่ง
“แม็กซ์ ร้านอาหารของนายเกิดเรื่องแล้ว!” แม็กซ์ได้รับการต้อนรับด้วยเสียงตะโกนที่ดังก้องทันทีที่เขาเดินออกมาจากประตู
