Chapter 352 : ตาของฉันแสบ
“ระบบ แค่ระดับเม็ดกลางก็ทําให้คนลิ้นชาแล้ว ระดับเม็ดอย่างบ้าคลั่งจะไม่ทําให้ลูกค้าตัวระเบิดเลยเหรอ?” แม็กซ์รู้สึกกังวลเล็กน้อย ปลาย่างรสเผ็ดได้รับการยอมรับจากลูกค้าเป็นจํานวนมากหลังที่ที่เขาเริ่มขายมัน แต่ส่วนใหญ่ก็จะเลือกระดับเม็ดน้อยและปานกลาง
อูเรี่ยนเป็นคนเดียวที่เลือกระดับเผ็ดมากและหลังจากที่เขากินเข้าไปหนึ่งคําร่างกายของเขาก็ปล่อยไอน้ำออกมาเป็นวงกว้างราวกับว่าในร้านอาหารมีคอนเสิร์ตและมีไอจากน้ำแข็งแห้งลอยอยู่ทั่วทุกที่
ส่วนระดับเย็ดอย่างบ้าคลั่งนั้นน่าจะรุนแรงกว่านั้นมาก
“กรุณาอย่าสงสัยมาตรฐานความปลอดภัยของอาหารที่ระบบจัดเตรียมเอาไว้!” น้ำเสียงจริงจังของระบบดังขึ้นและมันก็เริ่มร่ายยาว “วัตถุดิบทั้งหมดของปลาย่างรสเผ็ดได้รับการคัดเลือกมาอย่างรอบคอบโดยระบบ ปลาสายรุ้งได้รวบรวมคุณสมบัติที่ดีที่สุดจากทั้งปลาเฉาซื้อและปลาจวด มันมีโปรตีนสูงมากและยังมีร่องรอยของธาตุซีลีเนียมซึ่งมีคุณสมบัติต่อต้านริ้วรอยและบํารุงผิว พริกไทยโทบาสเดี๋ยน เกิดจากการผสมข้ามสายพันธุ์ระหว่างพริกไทยโทบาสโก้และพริกไทยพีเคี่ยนที่มีคุณภาพสูงที่สุดและถูกปลูกเอาไว้บนเกาะไฟพิษของหมู่เกาะปีศาจ พวกมันถูกอบด้วยไฟพิษทุกวันและสิ่งสกปรกทุกอย่างถูกกรองออกจนทั้งหมดและดูดซับพลังงานความร้อนที่อยู่ภายในเปลวไฟเหล่านั้นเอาไว้ ดังนั้นพวกมันจึงมีประโยชน์อย่างมากสําหรับการต่อสู้กับความเย็น พริกไทยอีกชนิดคือพริกไทยที่ถูกปลูกเอาไว้ที่ปาหัวใจน้ำแข็งที่อยู่ทางเหนือสุดของอาณาจักรรอท ทําให้มันได้รับความเย็นสดชื่นและช่วยเติมเต็มรสเผ็ด เมื่อใช้ร่วมกับพริกไทยทาบาสเคี่ยนจะทําให้พลังงานไหลเวียนได้ดีและมีประสิทธิภาพพร้อมทั้งช่วยป้องกันไม่ให้ทําร้ายร่างกายของผู้บริโภค ”
“นั่นคือเหตุผลที่วัตถุดิบเพียงเล็กน้อยของฉันมีราคาถึง 600 เหรียญทองแดงเหรอ?” แม็กซ์เบ้ปากเมื่อได้ยินสิ่งที่ระบบพูด
“ราคาของคุณถูกตั้งเอาไว้อย่างน้อยสองเท่าของต้นทุนวัตถุดิบนั้นฉันจึงมั่นใจว่ายิ่งราคาวัตถุดิบเพิ่มขึ้นเท่าไหร่คุณก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น…” คําพูดเหน็บแนมของระบบดังขึ้น
“ใครบอกนายแบบนั้น ความปรารถนาของฉันคือการทําอาหารที่ดีที่สุดให้กับลูกค้าทุกคนในราคาที่ถูกที่สุด แต่ชีวิตนั้นยากเกินไปดังนั้นฉันจึงทําได้แค่กําหนดราคาให้สูงไว้เท่านั้น” แม็กซ์ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง จากนั้นเขาก็ใส่ปลาที่หมักแล้วสองตัวเข้าไปในเตาอบและเริ่มทําข้าวไก่ตุ๋นต่อ
“พ่อคะ ลูกเป็ดขี้เหร่กินก้างปลาของหนูหมดเลย! หนูตีมันได้มั้ยคะ?” ในขณะนั้นเองเอมี่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าห้องครัวด้วยสีหน้าไม่พอใจ เธอถือกล่องไว้ในมือข้างหนึ่งและนิ้วคอลูกเป็ดขี้เหร่เอาไว้ด้วยมืออีกข้าง
“หืม?” แม็กซ์หันกลับไปมองเมื่อได้เสียงเรียกของเอมี่ กล่องที่เธอถืออยู่เป็นกล่องใส่ก้างปลาที่พวกเขากินเป็นอาหารกลางวัน แต่กระดูกเกือบทั้งหมดหายไปแล้ว ส่วนที่เหลือเอลก็ยุ่งเหยิงไปหมด
“เหมียว” ลูกเป็ดขี้เหร่ถูกหิวคออยู่ร้องขอความช่วยเหลือจากแม็กซ์ อย่างไรก็ตามมันดูรู้สึกผิดมากซึ่งบ่งบอกได้ว่ามันเป็นคนที่ทําให้กระดูกปลาพังเละเทะ
“ได้เลย หนูสอนบทเรียนให้กับมันได้” แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มจนใจเมื่อเขามองเห็นซากก้างปลาที่ถูกทําลาย เขาใช้เวลาพอสมควรกับการจัดเรียงก้างปลาก่อนที่จะติดมันเข้าด้วยกันด้วยการใช้ด้ายและเข็มดังนั้นเขาจึงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่ลูกเป็ดขี้เหร่ทําลายผลงานของเขา
“เหมียว” ลูกเป็ดขี้เหร่หวังว่าแม็กซ์จะช่วยมัน แต่เขากลับหันหลังและทิ้งมันไป
“เอาล่ะ” หลังจากได้รับการอนุญาตจากแม็กซ์เอมีก็พยักหน้าด้วยท่าทางจริงจัง เธอวางกล่องในมือของเธอลงก่อนที่จะวางลูกเป็ดขี้เหร่ลงบนเก้าอี้แล้วหน้าอ้วน ๆ ของมันด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอและเริ่มสอบปากคํา “ลูกเป็ดขี้เหร่ แกรู้มั้ยว่าแกทําอะไรผิด?”
“เหมียว” ลูกเป็ดขี้เหร่รีบพยักหน้าด้วยสีหน้าน่าสงสารในทันที
“แกทําอะไรผิด?” เอมีถาม
ลูกเป็ดขี้เหร่หันไปมาแล้วชี้ไปที่กล่องใส่ก้างปลาด้วยอุ้งมือของมัน มีร่องรอยของความปราถนาแวบผ่านดวงตาของมัน
“แกทําเพราะว่าแกรู้สึกว่าแกถูกฉันลืมใช่มั้ย?” เอมี่บิดหน้ามันเพื่อที่เธอจะได้มองเข้าไปในดวงตาของมัน
“เหมียว” ลูกเป็ดขี้เหร่พยักหน้าอย่างไม่รู้ตัวก่อนที่จะรีบส่ายหน้าในทันที
“ลูกเป็ดขี้เหร่!! แกทําแบบนี้ได้ยังไง!!” เอมีรู้สึกโกรธเล็กน้อยในขณะที่เธอบีบหน้าของลูกเป็ด ขี้เหร่ด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ
เป็นลูกแมวตัวน้อยที่ฉลาดและสาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์ที่น่ารักจริง ๆ ดวงตาของวิเวียนเป็นประกายขึ้นมาเมื่อเธอเห็นเอมีและลูกเป็ดขี้เหร่ เธอน่าจะเป็นสาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์ที่ลูน่าพูดถึงอยู่บ่อย
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะน่ารักแต่ฉันก็ไม่อยากที่จะกอดพวกเขาหรืออะไรก็ตาม ฉันเกลียดเด็กเล็ก ๆ และสิ่งของที่น่ารําคาญวิเวียนหันหน้ากลับมาอย่างรวดเร็ว
ลูกค้าคนอื่น ๆ ยังคงมองไปที่การมีปฏิสัมพันธ์ที่น่ารักของทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มเอ็นดู นอกจากอาหารที่น่าจดจําของแม็กซ์แล้วการได้ดูเอมีเล่นกับลูกแมวสีส้มตัวเล็ก ๆ ของเธอก็เป็นสิ่งที่น่าดึงดูดของร้านอาหาร พวกเขาทั้งคู่น่ารักมากจนพวกเขาแทบจะอดใจไม่ไหวร
สกอนาร์ดนั่งอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามของวิเวียนอย่างหงุดหงิด เขาอ้าปากและพยายามจะพูดอะไรบางอย่างอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา โดยปกติแล้วเขาเก่งมากเรื่องการพูดคุยกับสาว ๆ แต่ทักษะพวกนั้นก็ไร้ประโยนช์เมื่อเขามาเจอกับวิเวียน วิเวียนเป็นลูกสาวของเจ้าเมืองดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูด นอกจากนี้เธอยังอยู่ในชุดผู้ชายดังนั้นเขาจึงไม่แน่ใจว่าเขาควรจะสนทนากับเธอในฐานะผู้ชายหรือผู้หญิง
ดวงตาของวิเวียนหยุดอยู่ที่เอมีครู่หนึ่งก่อนที่จะละออกไปทําให้ดูเหมือนว่าเธอไม่ชอบเด็กรายละเอียดเล็ก ๆ แบบนี้ไม่ได้หลุดลอดไปจากการสังเกตของสกอนาร์ด เขายิ้มขึ้นมาในทันทีและพูดขึ้น “ยัยเด็กนี่น่ารําคาญจริง ๆ ฉันต้องอบรมเด็กที่น่ารําคาญแบบนี้เกือบทุกวันเพื่อสอนให้พวกเขาทําตัวดี ๆ”
“เธอเป็นเด็กที่น่ารักมากและเธอก็กําลังฝึกลูกแมวที่ซุกซนอยู่ ทําไมเธอถึงกลายเป็นเด็กน่ารําคาญ?” วิเวียนเบ้ปากในขณะที่เธอมองไปที่สกอนาร์ดแล้วพูดต่อ “ไม่ว่ายังไงคุณก็ควรจะทําตัวเองให้เป็นคนดีก่อนก่อนที่คุณจะพยายามไปสั่งสอนคนอื่น”
สกอนาร์ดรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะคําพูดของวิเวียน แต่เขาก็พยายามอดกลั้นและพูดตอบ “ลูกแมวตัวนั้นยังเล็กเกินไปที่จะเข้าใจอะไรได้ ถ้ามันทําอะไรผิดมันก็ควรจะได้รับการอภัยจริงมั้ย?”
“เฮ้ ถึงแม้ว่าเด็กตัวเล็ก ๆ จะทําผิดแต่พวกเขาก็ต้องถูกลงโทษเพื่อให้พวกเขาได้เรียนรู้ตั้งแต่อายุยังน้อย” วิเวียนเบ้ปากของเธอและไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอไม่อยากคุยกับสกอนาร์ดเลย เขาเป็นแค่เด็กหนุ่มที่หยิ่งผยองและไม่ใช่คนฉลาดดังนั้นเธอจึงไม่สนใจที่จะพูดอะไรกับเขาอีกต่อไป เมื่อมีการเปรียบเทียบเกิดขึ้นเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้ก็ยิ่งน่าสนใจมากขึ้น
“ดูเหมือนว่าระดับเย็ดอย่างบ้าคลั่งจะเผ็ดไม่มากพอ” แม็กซ์โยนพริกไทยโทบาสเคี่ยนอีกหนึ่งกําลงไปในกระทะ เขาเก่งเรื่องการสั่งสอนคนแบบสกอนาร์ดอยู่แล้ว
ยาเบะมิยะวางปลาย่างขนาดกลางลงตรงหน้าวิเวียนและยิ้มในขณะที่เธอพูด “นี่คือปลาย่างของคุณค่ะ กินให้อร่อยนะคะ”
“ ขอบคุณค่ะ” วิเวียนพยักหน้า สายตาของเธอถูกปลาย่างดึงดูดไปโดยสมบูรณ์ มันมีความกว้างประมาณฝ่ามือและมีความยาวประมาณ 30 เซนติเมตร เพียงพอสําหรับคนสองคน กลิ่นเม็ดที่ผสมเข้ากับปลาทําให้เธอน้ำลายไหลโดยที่ไม่รู้ตัว
“อีก” สกอนาร์ดเองก็กลืนน้ำลายเมื่อเขามองเห็นปลาย่างของวิเวียน เขาค่อนข้างสงสัยกับราคาของแม็กซ์ แต่เขาก็ต้องยอมรับว่ากลิ่นของปลานั้นน่าดึงดูดใจมากจริง ๆ
“นี่คือปลาย่างรสเผ็ดของคุณค่ะ” ยาเบะมิยะเดินมาที่โต๊ะอีกครั้งพร้อมกับปลาย่างขนาดใหญ่ เธอวางมันไว้ที่ด้านหน้าของสกอนาร์ด กลิ่นเผ็ดที่รุนแรงลอยเข้าหาเขาในทันที สกอนาร์ดปิดตาของเขาลงโดยสัญชาตญาณ กลิ่นของมันทําให้เขาแสบตา
