Chapter 360 : เต้นรําอยู่บนคมมีด
เมื่อโทนิสหันไปเห็นสีหน้าจริงจังวอร์เรนเขาก็รีบพูดแก้ในทันที “อาหารพวกนี้ไม่มีอะไรพิเศษ ถ้าปลาย่างรสเผ็ดมีมาตรฐานเดียวกันกับอาหารจานอื่น ๆ ร้านนี้ก็ถือว่าเป็นร้านอาหารที่ค่อนข้างธรรมดา”
“เหอะ กินเกลี้ยงจนแทบจะเลียจานขนาดนั้นแล้วยังกล้าพูดแบบนี้อีกนะ” ลูกค้าคนอื่น ๆ กลอกตาเมื่อได้ยินแบบนั้นเป็นคนที่ไร้ยางอายจริง ๆ
“เขากําลังจะสร้างปัญหาใช่มั้ย? พวกเขายังไม่ยอมให้ร้านอาหารมามีกลับเข้าสู่กระดานจัดอันดับอีกเหรอ?” ลูกค้าหลายคนรู้สึกว่าท่าทีของโทนิสค่อนข้างผิดปกติ
“อ๊าา มันเผ็ดมากแต่ก็อร่อยมากเหมือนกัน! ฉันขอน้ําใส่น้ําแข็งแก้วนึง! ฉันเผ็ดจะตายอยู่แล้ว!”
ในทันใดนั้นเอง สกอนาร์ดวางตะเกียบของเขาลงบนโต๊ะอย่างแรง ริมฝีปากของเขาบวมเป่งทําให้เขาดูเหมือนกับเป็ดที่กําลังหอบหนัก เสื้อผ้าของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อใบหน้าของเขาแดง…โดยสมบูรณ์ ควันส่วนใหญ่ที่ลอยอยู่บนหัวของเขาหายไปแล้วดูเหมือนว่าเขาจะมีความอดทนสูงมาก
“ขอโทษด้วยนะคะแต่ร้านอาหารของเราไม่มีบริการน้ําใส่น้ําแข็งค่ะ” ยาเบะมิยะเดินเข้าไปบอกเขาเธอรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่าสกอนาร์ดที่เคยหยิ่งผยองดูราวกับปลาตาย
“อะไรนะ? ไม่มีน้ําใส่น้ําแข็งเหรอ!” เสียงของสกนาร์ดค่อนข้างแหบ เขารู้สึกเหมือนกับว่าคอของเขาถูกไฟไหม้
เขาเพิ่งพบเจอกับประสบการณ์ที่น่ากลัวหลังจากที่กินปลาย่างรสเผ็ด มันเผ็ดมากจนเขารู้สึกราวกับว่าเขากําลังจะตาย แต่ปากของเขาก็ไม่ยอมหยุดหิน ราวกับว่าร่างกายของเขาไม่ได้เป็นของ เขาอีกต่อไป และสิ่งเดียวที่เขาคิดได้คือรีบกินปลาย่างให้หมด นั่นเป็นความรู้สึกที่น่ากลัวมาก
ลิ้นและปากของเขารู้สึกชาและร่างกายของเขาก็ร้อนมาก นอกจากนี้สิ่งที่ทําให้เขาทรมานที่สุดคือท้องของเขาที่กําลังปั่นป่วนอยู่ หลังจากที่กินปลาย่างรสเผ็ดที่มีน้ําหนักเกือบ 10 กิโลกรัมเข้าไปปราการของเขาก็ใกล้จะพังทะลายลงแล้ว
สกอนาร์ดรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาอยากได้น้ําเย็นมาบรรเทาความรู้สึกไม่สบายในร่างกายของเขาแต่เมื่อเขาได้ยินคําพูดของยาเบะมิยะเขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาในทันที “ปลาย่างของพวกคุณเผ็ดมาก! แต่คุณไม่ได้เตรียมน้ําใส่น้ําแข็งไว้ให้ลูกค้าเนี่ยนะ? นี่เป็นบริการแบบไหนกัน?”
“ขอโทษด้วยนะคะ แต่คุณเป็นคนที่สั่งอาหารและเลือกระดับความเผ็ดด้วยตัวเอง ร้านอาหารของเราไม่เคยมีบริการน้ําใส่น้ําแข็งและเราก็ไม่มีแผนที่จะมีมันในเร็ว ๆ นี้ด้วยค่ะ” ยาเบะมิยะพูดขอโทษแต่ท่าทางของเธอนั้นแน่วแน่มากเมื่อเธอปฏิเสธคําพูดของสกอนาร์ด
“นี่เงินสองเหรียญมังกร!” สกอนาร์ดมองยาเบะมิยะด้วยหางตาก่อนที่จะกระแทกเหรียญมังกรสองเหรียญลงบนโต๊ะแล้ววิ่งออกจากร้านอาหารไป ยังมีควันจาง ๆ ลอยออกมาจากหัวของเขา
เขามาที่นี่เพื่อไล่ตามวิเวียนแต่กลับต้องอับอายต่อหน้าเธอ แล้วตอนนี้ปราการด้านสุดท้ายของเขาก็กําลังจะแตกแต่รสชาติของปลาย่างที่ไร้ที่ติก็ทําให้เขาไม่สามารถทําอะไรได้นกจากการระงับความโกรธและหนีออกมาจากร้านอาหาร
วันนี้เขาได้เรียนรู้บทเรียนชีวิตที่มีค่าอย่างหนึ่งนั่นก็คือ ไม่ควรหาเรื่องกับพ่อครัวโดยเฉพาะเจ้าของร้านอาหารนี้
“ระดับเย็ดอย่างบ้าคลั่งไม่ใช่สิ่งที่คนปกติจะรับมือได้” ลูกค้าทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ ต้นยิ้มขึ้น ทุกคนรู้สึกดีที่เด็กหนุ่มผู้หยิ่งผยองได้รับบทเรียน
การเปลี่ยนตัวเองเป็นคนดีจะต้องใช้ความพยายาม ฉันหวังว่าเขาจะได้เรียนรู้จากบทเรียนนี้รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแม็กซ์ในขณะที่เขามองไปที่โทนิสและวอร์เรน เขาใส่พริกลงไปในกระทะเพิ่มอีกครึ่งหนึ่งจากระดับเย็ดอย่างบ้าคลั่งปกติ จากนั้นก็เทซอสสีแดงสดในกระทะลงบนปลาย่าง
คุณอาจจะโกหกเกี่ยวกับอาหารจานอื่น ๆ ได้ แต่อาหารบางจานจะไม่ยอมให้คุณโกหก…. เว้นแต่ว่าคุณจะไม่กินมันตั้งแต่แรก แม็กซ์คิดกับตัวเองในขณะที่เขาวางกระทะลง (TL-คิดแล้วสยอง เลย)
โทนิสมองสกอนาร์ดที่วิ่งออกไปด้วยความกังวลก่อนที่เขาจะหันไปถามวอร์เรน “ท่านประธานครับเราควรเปลี่ยนระดับความเผ็ดมั้ยครับ? ดูเหมือนว่าระดับเย็ดอย่างบ้าคลั่งจะทรมานกระเพาะมาก”
“นี่คือปลาย่างรสเผ็ดของพวกคุณค่ะ กินให้อร่อยนะคะ”
ทันทีที่โทนิสพูดจบประโยคยาเบะมิยะก็วางปลาย่างรสเผ็ดไว้ตรงหน้าพวกเขา กลิ่นฉุนที่ลอยออกมาของมันทําให้พวกเขาหลับตาลงพร้อมกันโดยสันชาตญาณในทันที
กลิ่นเย็ดฉุนจะรุนแรงขนาดนี้ได้ยังไง? ไม่มีทางที่พริกจะมีกลิ่นที่รุนแรงขนาดนี้ได้เ หัวใจของโทนีสสั่นสะท้าน ตอนที่เขาเห็นสกอนาร์ดกินปลาย่างเขาคิดว่าสกอนาร์ดทําท่าทางเกินจริง แต่เมื่อเขาเจอกับมันด้วยตัวเองเขาก็พบว่าปลาย่างนี้มีระดับความเผ็ดอย่างที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน
งั้นนี่ก็คือปลาย่างของพวกเขา ปลาถูกราดเอาไว้ด้วยน้ําซอสรสเผ็ดและเสิร์ฟมาบนเตาฉันไม่เคยเห็นการทําอาหารแบบนี้มาก่อน เป็นไปได้มั้ยว่านี่เป็นวิธีการทําอาหารแบบใหม่ล่าสุดที่เขาคิดค้นขึ้นมา? วอร์เรนคุ้นเคยกับกลิ่นฉุนได้อย่างรวดเร็วและมองปลาย่างตรงหน้าด้วยความแปลกใจ
แม็กซ์ทําให้เขาประหลาดใจมากเกินไปแล้วในวันนี้ เขาเคยกินอาหารทุกอย่างในลานเอเดนและได้พบกับพ่อครัวอัจฉริยะมามากมาย แต่ไม่เคยมีใครทําได้โดดเด่นอย่างแม็กซ์มาก่อน
วอร์เรนต้องยอมรับว่าแม็กซ์เป็นอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยม
ฉันสงสัยว่ารสชาติมันจะออกมาเป็นยังไงเมื่อใช้วิธีการทําอาหารที่ไม่เหมือนใคร วอร์เรนคิดกับตัวเองด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาชอบอาหารรสเผ็ดแต่ไม่เคยมีอาหารรสเผ็ดไหนที่ทําให้เขารู้สึกประทับใจ หวังว่าอาหารจานนี้จะทําให้เขาได้เห็นสิ่งที่ต่างออกไป
“ไม่จําเป็น เราจะกินมัน” วอร์เรนหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วจิ้มลงไปในเนื้อปลา
“ครับผม ผมคิดว่ามันอาจจะดูเผ็ด แต่จริง ๆ แล้วมันคงไม่ได้เผ็ดอะไรขนาดนั้น” เมื่อ เห็นวอร์เรนหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วโทนิสจึงรวบรวมความกล้าและทําเช่นเดียวกัน ยังไงซะเขาก็เป็นคนที่สั่งปลามาดังนั้นเขาจึงต้องรับผิดชอบมัน ทั้งวอร์เรนและโทนิสต่างก็คืบเนื้อปลาขึ้นมาคนละชิ้นก่อนที่จะนํามันเข้าปาก
อะไรเนี่ย?! ในโลกนี้จะมีพริกเผ็ดขนาดนี้ได้ยังไง! ไม่! นี่มันไม่ใช่พริกธรรมดาแน่! รสเผ็ดนี่มีเอกลักษณ์และอร่อยมากจนทําให้ฉันรู้สึกราวกับว่าต่อมเหงื่อทั้งร่างกายของฉันเปิดออกในทันที นอกจากนี้หนังปลาที่กรอบและเนื้อที่นุ่มก็ช่วยเสริมความเผ็ดได้เป็นอย่างดี ความเผ็ดเป็นสิ่งที่ไม่อาจต้านทานได้และปลาที่อร่อยก็ช่วยให้ความเผ็ดอยู่ในระดับที่ผู้บริโภคยอมรับได้วอร์เรนกลืนเนื้อปลาชิ้นแรกลงคอไปและมองไปที่จานตรงหน้าเขาด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อ
ความรู้สึกนี้เป็นเหมือนกับการเต้นรําบนคมมีดซึ่งมีทั้งความอันตรายและความตื่นเต้นไปพร้อมๆกันนี่คือความรู้สึกเสพติด! ตะเกียบของวอร์เรนยื่นไปหาเนื้อปลาอีกครั้งราวกับว่าเขาสูญเสียการควบคุมมือของตัวเอง
มันเผ็ดแต่ก็อร่อยมาก! ฉันหยุดตัวเองไม่ได้เลย! ผมที่หวีมาอย่างเรียบร้อยของโทนิสเปียกโชกและตัวเขาก็เริ่มหอบหายใจออกมา อย่างไรก็ตามเขาไม่มีเวลาที่จะจัดทรงผมให้เรียบร้อยเพราะว่าเขากําลังยุ่งอยู่กับการกินปลาย่างที่อยู่ตรงหน้า
