A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World – ตอนที่ 382

Chapter 382 : เงินซื้อทุกอย่างไม่ได้

“ข้าวไก่ตุ้น ร้านอาหารมามี่ อันดับที่ 291”

“โร่วเจียหมัว ร้านอาหารมามี่ อันดับที่ 35!”

“ พุดดิ้งเต้าหูแบบคาว ร้านอาหารมามี่ อันดับที่ 67!”

“พุดดิ้งเต้าหูแบบหวาน ร้านอาหารมามี่ อันดับที่ 68!”

“ข้าวผัดหยางโจว ร้านอาหารมามี่ อันดับที่ 88!”

เสียงตื่นเต้นเสียงหนึ่งดังขึ้นตามมาด้วยอีกเสียงหนึ่ง ลูกค้าของร้านอาหารมามีหลายคนมาเพื่อดูอันดับวันสุดท้ายอย่างไม่ได้ความหวังอะไรมากนัก แต่ใครจะคิดว่าร้านอาหารมามีจะได้รับการคืนสถานะ?

“หะ-หัวหน้าครับ ร้านเนื้อย่างของเราอยู่ที่ไหน?” พนักงานรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาดูหน้าจอเวทมนตร์ทั้งหมดแต่ก็ไม่พบชื่อร้านเนื้อย่างของพวกเขาเลย

“ปะ-เป็นไปไม่ได้! เราจ่ายเงินไปมากและหอการค้าก็สัญญากับเราไว้แล้วว่าเราจะได้อันดับที่ 29 มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย!” ริคกี้รู้สึกตื่นตระหนกและพยายามค้นหาชื่อร้านเนื้อย่างริคกี้บนหน้าจอเวทมนตร์อย่างสิ้นหวัง แต่ความพยายามของเขาก็ได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามันไร้ประโยชน์

อันดับที่ 29 ที่ควรจะเป็นของร้านเนื้อย่างริคกี้ถูกร้านอาหารมามแย่งไปครองราวกับว่ามันกําลังดูถูกพวกเขา

“ร้านอาหารนั่นปรากฏขึ้นอีกครั้ง? เป็นไปไม่ได้! มันถูกลบออกจากการจัดอันดับไปแล้ว! มันไม่ควรจะปรากฏขึ้นในการจัดอันดับอีก! มันต้องมีการโกงแน่ ๆ แก สมาคมจัดเลี้ยงของแกต้องให้คําอธิบาย! ทําไมถึงมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น? ร้านเนื้อย่างริคกี้อยู่ที่ไหน?!” ริคกี้พุ่งเข้าไปหาพนักงานของสมาคมจัดเลี้ยงราวกับคนบ้าและคว้าคอเสื้อของพนักงานคนหนึ่งไว้

ความฝันและความคาดหวังของเขาถูกทําลายไปในช่วงเวลาเพียงแค่เสี้ยววินาที มันรุนแรงเกินกว่าที่เขาจะรับไหว เขาต้องการคําอธิบาย ทําไมชื่อของร้านอาหารมามีถึงปรากฏขึ้นอีกครั้งและทําไมมันถึงได้อันดับที่ 29 ที่ควรจะเป็นของเขา? ร้านเนื้อย่างของเขาอยู่ที่ไหน? มันไม่ได้แม้แต่อันดับที่ 30!

“คุณครับ การจัดอันดับจัดทําขึ้นโดยสมาคมและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผม ถ้าคุณมีข้อสงสัยอะไรคุณสามารถสอบถามได้แต่คุณช่วยปล่อยผมก่อนได้มั้ย?” พนักงานที่ถูกกระชากคอเสื้อตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“ใช่ ๆ! ชื่อของร้านอาหารของฉันเองก็หายไปเหมือนกัน คุณรู้มั้ยว่าฉันใช้เงินไปกับการจัดอันดับเท่าไหร่? คุณลบร้านอาหารของฉันไปโดยไม่มีคําอธิบายได้ยังไง?”

“พวกคุณสมาคมจัดเลี้ยงกล้าทําแบบนี้ได้ยังไง? พวกเราทุกคนเป็นสมาชิกของหอการค้า หอการค้าจะยืนหยัดเพื่อเรา!”

นอกจากริคกี้แล้วยังมีเจ้าของร้านอาหารอีกหลายคนที่ร้านอาหารของพวกเขาถูกลบออกจากการจัดอันดับ พวกเขาเริ่มซักถามพนักงานของสมาคมจัดเลี้ยงในทันที

ในตอนนั้นเองโรเบิร์ตก็เดินมาถึงที่เกิดเหตุ เขามองริคกี้ด้วยสีหน้าจริงจังและพูดเตือน “คุณครับ ผมโรเบิร์ต เป็นประธานคนใหม่ของสมาคมจัดเลี้ยง กรุณาปล่อยพนักงานของผมไม่งั้นคุณจะถูกจับในข้อหาข่มขู่พนักงานของปราสาทเจ้าเมือง”

“ประธานคนใหม่? ประธานของสมาคมจัดเลี้ยงไม่ใช่คนอ้วน ๆ เหรอ? เขาหายไปไหนล่ะ?”

“นี่มันแปลกจริง ๆ ไม่ใช่แค่ประธานเท่านั้นที่เปลี่ยนไปแต่คณะกรรมการการจัดอันดับเองก็เปลี่ยนไปด้วย”

ทุกคนต่างก็มองโรเบิร์ตด้วยความประหลาดใจ

“เหอะ พนักงานของปราสาทเจ้าเมือง? คนของสมาคมจัดเลี้ยงไม่ใช่พนักงานของปราสาทเจ้าเมืองสักหน่อย” ริคกี้ยอมปล่อยพนักงานแต่เขาก็ยังปฏิเสธที่จะยอมแพ้ “ถ้าคุณเป็นประธานคนใหม่ของสมาคมจัดเลี้ยงงั้นคุณบอกผมหน่อยซิว่าทําไมร้านเนื้อย่างริคกี้ที่เมื่อวานอยู่ที่อันดับที่ 29 ถึงหายไปจากกระดานจัดอันดับ? สมาคมจัดเลี้ยงของคุณมีการรับสินบนใช่มั้ย?”

“ร้านอาหารของฉันเองก็หายไปเหมือนกัน! ฉันใช้ความพยายามอย่างมากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาและทั้งหมดก็เสียไปอย่างสูญเปล่า สมาคมจัดเลี้ยงของคุณต้องให้คําอธิบายที่สมเหตุสมผลกับเรา!”

เจ้าของร้านอาหารคนอื่น ๆ เองก็พูดขึ้นมาเช่นกันแต่ก็ไม่มีใครใช้อารมณ์รุนแรงเหมือนกับริคกี้ ยังไงซะโรเบิร์ตก็เป็นประธานคนใหม่ของสมาคมจัดเลี้ยงจะเป็นการดีที่สุดที่จะไม่ทําให้เขาไม่พอใจ

“ร้านเนื้อย่างริคกี้ถูกลบออกไปเนื่องจากการโกงด้วยการจ่ายเงินซื้ออันดับ รวมถึงความสะอาดของร้านและอาหารที่ไม่ผ่านเกณฑ์ สมาคมจัดเลี้ยงของเราตรวจสอบทุกอย่างแล้วก่อนที่จะลบร้านอาหารออกจากการจัดอันดับและร้านอาหารที่ถูกลบออกจะไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันอาหารของลานเอเดนในอีกสามเดือนข้างหน้าได้” เสียงของโรเบิร์ตสงบและนิ่งมากในขณะที่เขาอธิบาย เขามองริคกี้ราวกับว่าเขากําลังมองพยาธิอยู่

ทุกคนรอบ ๆ ต่างก็เงียบไปเมื่อได้ยินแบบนั้น นักชิมทุกคนหันไปมองริคกี้ด้วยสายตาเคียดแค้น ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจแล้วว่าทําไมอาหารที่แนะนําบนกระดานจัดอันดับถึงเลวร้ายลงเรื่อยๆ มันเป็นเพราะร้านอาหารพวกนี้ไม่ได้ได้อันดับมาด้วยผลงานที่แท้จริง ไม่น่าแปลกใจเลยที่อาหารของพวกเขาแย่ลงเรื่อย ๆ

เจ้าของร้านอาหารที่ประท้วงคนอื่น ๆ ต่างก็ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แค่วันแรกที่ได้รับตําแหน่งประธานคนใหม่ก็ได้ทําการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงแล้ว เขากําจัดร้านอาหารที่ทําการโกงทั้งหมดและลงโทษให้พวกเขาไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันอาหารไปได้อีกสามเดือน มันเป็นหายนะอย่างแท้จริงสําหรับร้านอาหารที่ซื้ออันดับบนกระดานจัดอันดับ

ริคกี้ผงะถอยหลังและหน้าซีดไปเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงความดูถูกเหยียดหยามที่พุ่งเข้ามาหาเขาความรู้สึกเสียหน้าเปลี่ยนกลายเป็นความโกรธทําให้เขาคํารามออกมา “เหี้ยเอ๊ย! นี่มันใส่ร้ายกันชัด ๆ! ฉันจะรายงานเรื่องของคุณไปที่ปราสาทเจ้าเมือง! คุณต้องรับสินบนจากร้านอาหารมามีมาแน่ ๆ ! ไม่งั้นคุณคงไม่เอาร้านเนื้อย่างของฉันออกจากอันดับที่ 29 หรอก!”

พนักงานของสมาคมจัดเลี้ยงสองคนรีบเข้าไปขวางในทันทีเพื่อป้องกันไม่ให้ริคกี้โจมตีโรเบิร์ต

“ถ้าคุณมีข้อสงสัยและอยากถามอะไรเกี่ยวกับการจัดอันดับคุณก็ถามมาเลย ผมยินดีที่จะช่วยไขข้อสงสัยพวกนั้นด้วยเอกสารและสถิติอย่างเป็นทางการรวมถึงสมุดบัญชีที่หอการค้าเก็บเอาไว้คุณสามารถรายงานเรื่องของผมไปที่ปราสาทเจ้าเมืองได้ถ้าคุณต้องการแต่ผมมีหลักฐานเพียงพอที่จะเอาผิดคุณ” โรเบิร์ตมองริคกี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยที่ดูราวกับว่ามันถูกแกะสลักมาจากหิน

สีหน้าของริคกี้เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก เขารู้สึกตัวเย็นเฉียบราวกับว่าเขาตกลงไปในหลุมน้ําแข็ง ถ้าสิ่งที่โรเบิร์ตพูดเป็นความจริง ถ้าแม้แต่สมุดบัญชีของหอการค้าก็ยังอยู่ในมือของพวกเขา งั้นมันก็ไม่มีทางที่เขาจะทําอะไรได้เลย แม้แต่หอการค้าก็ไม่สามารถยืนหยัดเพื่อพวกเขาได้นั่นหมายความว่าเงินทั้งหมดที่เขาใช้ไปกับการซื้ออันดับจะสูญหายไปราวกับการเททิ้งลงท่อระบายน้ํา นอกจากนี้ชื่อเสียงของร้านเนื้อย่างริคกี้ของเขาก็จะถูกทําลายเช่นกัน

“ไม่! แกโกหก! ฉันจะไม่ยอมให้แกใส่ร้ายฉันแบบนี้!” ริคกี้คํารามพร้อมทั้งเหวี่ยงหมัดใส่พนักงานคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าจนล้มลงไปกระแทกกับพื้น จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าไปหาโรเบิร์ตแต่ก็ถูกพนักงานคนอื่น ๆ ควบคุมตัวเอาไว้ในทันที

“สมาคมจัดเลี้ยงถือว่าเป็นหน่วยงานย่อยของปราสาทเจ้าเมือง ดังนั้นพนักงานของสมาคมจัดเลี้ยงทุกคนจึงถือว่าเป็นพนักงานของปราสาทเจ้าเมือง คุณทําร้ายร่างกายพนักงานของปราสาทเจ้าเมืองและพยายามทําให้เกิดความวุ่นวาย ตามกฎหมายของเมืองเคออสมาตราที่ 29 และ 38 อาชญากรรมทั้งสองอย่างนี้จะทําให้คุณได้รับโทษอย่างน้อยหนึ่งปีในคุกบาสเทีย” โรเบิร์ตก้มหน้ามองและพูดกับริคกี้ที่ถูกตรึงอยู่กับพื้น จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของร้านอาหารที่ถูกลบชื่อร้านออกไปคนอื่น ๆ ด้วยสายตาที่แหลมคมทําให้พวกเขาละทิ้งความคิดที่จะโวยวายไปในทันที

“เป็นแบบนี้ไปยัง” ริคกี้มองโรเบิร์ตด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

“เงินไม่สามารถซื้อทุกอย่างได้ในเมืองเคออส” โรเบิร์ตประกาศเสียงดัง

เสียงปรบมือดังขึ้นทําลายความเงียบในลานเอเดนในทันที และมีคนมาเข้าร่วมมากขึ้นเรื่อยๆ…