Chapter 388 : คุณเลื่อนเวลาได้มั้ย?
“หืม?”
ดิคัสคิดว่าข้อเสนอของเขานั้นค่อนข้างดีแต่แม็กซ์กับเอมีกลับปฏิเสธเขาในทันทีอย่างพร้อมเพรียงกัน นอกจากนี้น้ําเสียงของทั้งคู่ก็มั่นคงมากและไม่มีช่องว่างให้เขาเจรจาเลย
“วันพรุ่งนี้หนูชวนเพื่อนมากินอาหารกลางวัน หนูสัญญากับพวกเขาเอาไว้แล้ว” เอมี่ใกล้จะหลับแล้วแต่เธอก็รีบตื่นขึ้นมาในทันทีและส่ายหัวพร้อมกับพูดกับดิคัสด้วยสีหน้าจริงจัง
“คุณแม็กซ์ นี่เป็นคําขอที่ท่านเจ้าเมืองขอมาด้วยตัวเอง” ดิคัสไม่ได้ให้ความสนใจกับเอมี่และพยายามเจรจากับแม็กซ์ต่อ
“ผมต้องขอโทษด้วย แต่ผมสัญญากับลูกสาวไว้แล้วว่าพรุ่งนี้ผมจะจัดงานปาร์ตี้อาหารกลางวันให้กับลูกสาวและเพื่อน ๆ ของเธอ นั่นจะไม่เปลี่ยนแปลง” แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มแลพูดตัดบทดิคัส เขาวางมือของเขาลงบนหัวเอมี่เบา ๆ และไม่สนใจที่จะเจรจาอีก
ดิคัสมองแม็กซ์ราวกับว่าเขาไม่เคยได้ยินอะไรที่ไร้สาระแบบนี้มาก่อน เขาปฏิเสธคําขอของท่านเจ้าเมืองเพียงเพราะงานปาร์ตี้ของเด็ก ๆ เนี่ยนะ? มีคนที่มีความคิดแปลก ๆ แบบนี้อยู่จริงเหรอเนี่ย?
“พ่อเป็นพ่อที่ดีที่สุดเลย!” เอมีคลอเคลียกับมือของแม็กซ์และเบ้ปากใส่ดิคัส
เจ้าของร้านอาหารคนนี้ดีกับลูกสาวของเขามากจริง ๆ ถ้าฉันมีลูกสาวที่น่ารักแบบเธอฉันก็น่าจะทําแบบนี้กับเธอเหมือนกัน ดิคัสทําได้แค่ยิ้มออกมาอย่างยอมแพ้เมื่อเขามองเห็นสีหน้าหนักแน่นของแม็กซ์
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะมีสีหน้าจริงจังมากขึ้นแล้วพูดต่อ “คุณแม็กซ์ครับ จริง ๆ แล้วผมไม่ควรบอกเรื่องนี้กับคุณก่อนแต่ผมรู้สึกว่าผมควรแจ้งให้คุณทราบถึงความรุนแรงของสถานการณ์ในตอนนี้ ท่านเจ้าเมืองไม่ได้จองร้านอาหารในวันพรุ่งนี้เพื่อเรื่องส่วนตัว แต่เขาต้องการจัดการประชุมครั้งแรกระหว่างมังกรและปีศาจที่ร้านอาหารของคุณ ผมไม่สามารถเปิดเผยรายละเอียดมากไปกว่านี้ได้แต่คุณควรเข้าใจว่าเหตุการณ์นี้มีประโยชน์กับสถานะและชื่อเสียงของร้านอาหารของคุณยังไง ปาร์ตี้ของเด็ก ๆ สามารถเลื่อนออกไปได้แต่โอกาสแบบนี้ไม่ควรที่จะพลาด”
พวกเขาจองร้านอาหารเพื่อเป็นสถานที่สําหรับการประชุมเหรอ? แม็กซ์เลิกคิ้วเมื่อได้ยินแบบนั้น ถึงแม้ว่าจะมีมหาสมุทรที่กว้างใหญ่แบ่งแยกดินแดนระหว่างมังกรและปีศาจเอาไว้แต่ความขัดแย้งระหว่างทั้งสองฝ่ายก็นับว่าเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตามปกติ เห็นได้ชัดว่ายังไงการประชุมก็ต้องมีแต่แม็กซ์ก็อดที่จะสับสนกับเหตุผลที่ท่านเจ้าเมืองเลือกที่จะจัดการประชุมที่ร้านอาหารไม่ได้
เขาพยายามใช้อาหารเพื่อรักษาสันติสุขของโลกเหรอ? แม็กซ์รู้สึกสงสัย
“พ่อคะ” สีหน้าขัดแย้งปรากฏขึ้นบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเอมีในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์ ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจในสิ่งที่ดิคัสพูดและเข้าใจว่าสถานการณ์เป็นยังไง
“ขอโทษด้วยครับแต่ผมสัญญากับลูกสาวของผมเอาไว้แล้วดังนั้นผมจะต้องรักษาสัญญา นี่คือสิ่งที่ผมต้องทําในฐานะพ่อ ยังไงซะปาร์ตี้อาหารกลางวันก็จะต้องจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้” แม็กซ์ลูบหัวเอมีด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะหันไปหาดิคัสแล้วพูดต่อ “แต่ถ้าท่านเจ้าเมืองต้องการจริง ๆ ผมจะจัดเตรียมร้านให้กับเขาเพื่อจัดงานประชุมในตอนเย็น อย่างไรก็ตามผมมีเงื่อนไขอยู่เล็กน้อย ถ้าท่านเจ้าเมืองยอมรับเงื่อนไขพวกนี้ได้ผมก็จะให้สิทธิ์จองร้านอาหารกับเขาหนึ่งครั้ง”
“1. สามารถจองร้านอาหารได้เร็วที่สุดคือตั้งแต่เวลาห้าโมงเย็นแต่จะต้องจัดการธุระทั้งหมดก่อนเวลาสามทุ่ม”
จะมีค่าธรรมเนียมการจองอยู่ที่ 3,000 เหรียญทองซึ่งครอบคลุมค่าแรงสองเท่าของพนักงานของผมสําหรับการทํางานในวันหยุดของพวกเขา รวมถึงค่าใช้จ่ายของวัตถุดิบที่ใช้สําหรับมื้ออาหาร
“3. ปราสาทเจ้าเมืองจะต้องช่วยรักษาความปลอดภัยของร้านอาหาร ถ้าร้านอาหารได้รับความเสียหายระหว่างการประชุมเราจะต้องได้รับค่าชดเชย”
“สุดท้ายผมมีคําขออีกนิดหน่อย ร้านอาหารของผมมีฐานลูกค้าจํานวนมากแต่ตอนนี้ผมยังขยายมันไม่ได้ ดังนั้นผมจึงอยากตั้งโต๊ะและเก้าอี้สักสองสามชุดเพื่อเป็นพื้นที่กินอาหารกลางแจ้งใกล้ ๆ กับร้านอาหาร ปราสาทเจ้าเมืองจะขายหรือให้เช่าที่ดินที่ติดกับร้านอาหารของผมเพื่อจุดประสงค์นั้นได้มั้ย?”
ดิคัสอ้าปากและปากของเขาก็อ้ากว้างมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้ยินคําพูดของแม็กซ์ เขามองแม็กซ์ราวกับว่าเขาสงสัยว่าแม็กซ์ยังสติดีอยู่หรือไม่
คน ๆ นี้กําลังขอให้ปราสาทเจ้าเมืองเลื่อนการเจรจาระหว่างมังกรและปีศาจเพียงเพราะว่าลูกสาวของเขากําลังจะจัดงานปาร์ตี้อาหารกลางวันเนี่ยนะ!? เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ!
ที่สําคัญคือถึงแม้ว่าท่านเจ้าเมืองจะเห็นด้วยที่จะเลื่อนการประชุมแต่พวกเขายังต้องยอมรับเงื่อนไขบางอย่างของเขาก่อนที่จะได้รับอนุญาตให้จองร้านอาหาร
ที่ผ่านมาการประชุมระหว่างเผ่าพันธุ์ไม่เคยราบรื่นและนับเป็นเรื่องธรรมดามากที่การประชุมจะลากยาวไปตลอดทั้งวัน อย่างไรก็ตามเขาจํากัดเวลาเอาไว้แค่สี่ชั่วโมงเท่านั้นหลังจากนั้นเขาจะเตะทุกคนออกไปและปิดร้านอย่างไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น
นอกจากนี้ค่าธรรมเนียมการจองก็แพงมาก 3,000 เหรียญทอง! มันจะเป็นราคาที่สมเหตุสมผลมากถ้าร้านอาหารที่พวกเขาพยายามจองเป็นร้านดูคัส แล้วร้านอาหารเล็ก ๆ นี้กล้าคิดราคาขนาดนี้ได้ยังไง?
ยิ่งไปกว่านั้นปราสาทเจ้าเมืองยังต้องจัดเตรียมที่ดินด้านหน้าร้านอาหารของเขาเพื่ออํานวยความสะดวกในการวางพื้นที่กินอาหารกลางแจ้ง
ดิคัสไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเขาควรจะพูดอะไรต่อ เขารู้สึกพูดไม่ออก
ใครให้ความมั่นใจกับเจ้าของร้านจนเขากล้าระบุความต้องการแบบนี้ออกมา
“เงื่อนไขพวกนี้เป็นเงื่อนไขไม่กี่อย่างที่ผมมี ช่วยแจ้งมันให้ท่านเจ้าเมืองทราบด้วยนะครับคุณดิคัส ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมคงต้องขอตัวพาลูกสาวของผมไปนอนก่อน” แม็กซ์ยังคงยิ้มอย่างสุภาพแต่คําพูดของเขานั้นไล่แขกอย่างชัดเจน
เขาไม่คิดว่าเงื่อนไขพวกนี้ไม่เหมาะสม ถ้าไม่ใช่เพราะภารกิจใหม่ที่น่าสาปแช่งของระบบเขาคงจะไม่เต็มใจทํางานในวันหยุดของเขา
แม็กซ์ไม่สนใจการรักษาสันติภาพของโลกหรืออะไรทั้งนั้น สิ่งที่สําคัญที่สุดสําหรับเขาคือความสุขของเอมี่
“เอาล่ะ ผมจะแจ้งเงื่อนไขพวกนี้กับท่านเจ้าเมืองแล้วให้เขาตัดสินใจ ผมคงต้องขอตัวก่อน” ดิคัสพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีกเมื่อเขาเดินออกไป
“พ่อคะ พ่อดีกับหนูมาก ๆ เลย” เอมีรู้สึกประทับใจมากเมื่อเธอมองไปที่แม็กซ์ ริมฝีปากของเธอสั่นเครือและน้ําตาของเธอก็เริ่มรื้นขึ้นมา
“หนูเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดสําหรับพ่อ แน่นอนว่าพ่อจะต้องให้ความสําคัญกับหนูมากที่สุด ดังนั้นหนูไม่ต้องร้องไห้หรอกนะ พ่อชอบที่ได้เห็นรอยยิ้มของหนูมากกว่า” แม็กซ์อุ้มเอมีขึ้นมาด้วยรอย
“อื้ม ยิ้ม” เอมีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เธอโอบแขนเล็ก ๆ ของเธอรอบคอแม็กซ์ก่อนที่จะหอมแก้มเขา เธอมองเขาด้วยสีหน้าจริงจังแล้วพูดว่า “พ่อเองก็เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดสําหรับหนู ดังนั้นหนูจะดูแลพ่อเป็นอย่างดีเลย”
“เราไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้เช้าเรายังต้องไปชวนคุณครูลูน่าและเพื่อน ๆ ของหนู” แม็กซ์ยิ้มในขณะที่เขาบีบจมูกเอมเบา เขากอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนและรู้สึกราวกับว่าเขากําลังโอบกอดโลกทั้งใบเอาไว้
